Ν. Τσαλίκη στο TLIFE: “Χαίρομαι που η κόρη μου έγινε ηθοποιός. Θα ήθελα πολύ να παίξω μαζί της”

Απόγευμα Κυριακής στο θέατρο Δημήτρης Χορν, λίγο πριν την παράσταση. Εκεί, έδωσα ραντεβού με την Ναταλία Τσαλίκη για να κάνουμε την συνέντευξη για το TLIFE. Ήμουν ενθουσιασμένη και έχοντας δει ήδη δύο φορές τον «Γυάλινο κόσμο» ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα μιλήσω μαζί της. Φυσικά, είχα και τρομερό άγχος! Μου έφυγε όμως στο πρώτο γλυκό χαμόγελο που συνάντησα απέναντί μου μόλις ανέβηκα στο καμαρίνι της…

Μιλήσαμε, κυρίως, για την μεγάλη επιτυχία του έργου το οποίο όχι μόνο πήρε παράταση μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου αλλά θα ανέβει και στη Θεσσαλονίκη. «Έχουμε την ηθική υποχρέωση στο κοινό της βόρειας Ελλάδας», μου είπε. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που είναι υπηρέτες της τέχνης. Θα καταλάβεις ακόμα ότι είναι ένας πολύ συγκροτημένος άνθρωπος, ξεκάθαρος που δεν διστάζει να σου απαντήσει απλά και ειλικρινά για όλα. Για τους συνεργάτες της, το σύζυγό της Γιάννη Μπέζο αλλά και την κόρη της Ηρώ που κάνει ήδη τα πρώτα της βήματα στο θέατρο.

Συνήθως, δεν ανεβάζετε παραστάσεις για δεύτερη χρονιά. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να συνεχίσετε για δεύτερη χρονιά με τον Γυάλινο Kόσμο και να πάτε και Θεσσαλονίκη;
Το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου, το οποίο δεν το περιμέναμε, για ένα έργο κλασικό το οποίο έχει ανέβει αρκετές φορές. Συνήθως δεν δείχνεται τόσο ενδιαφέρον σε ένα κεντρικό θέατρο για έργα κλασικού ρεπερτορίου. Μας εξέπληξε αυτό, μας χαροποίησε πάρα πολύ και δεδομένου το ότι όλα αυτά τα έργα κρύβουν ένα πολύ μεγάλο βάθος στους ρόλους και μπορεί ο ηθοποιός να ψάξει και να βρει πράγματα συνέχεια. Δεν έχουν ένα τέλος στην ουσία αυτοί οι ρόλοι. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να το πάμε και δεύτερη χρονιά και να το μεταφέρουμε και στη Θεσσαλονίκη, σαν μια ηθική υποχρέωση απέναντι στο κοινό της βόρειας Ελλάδας για να δει αυτή την παράσταση την οποία πιστεύουμε πολύ.

Πιστεύετε ότι κάθε παράσταση είναι διαφορετική;
Δεν το πιστεύουμε, δεν γίνεται αλλιώς. Δεν είναι κάτι που πιστεύεις, είναι κάτι που άμα κάνεις το επάγγελμά σου σωστά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Διαφορετικά θα πρέπει να αυτοκτονήσεις μετά από ένα μήνα. (γέλια) Δεν είναι φωτοτυπία το επάγγελμα. Στο θέατρο πρέπει να είσαι ζωντανός, αληθινός, υπαρκτός για να «σπρώξεις» τις γέφυρες στο κοινό να επικοινωνήσει. Αλλιώς δεν επικοινωνεί, του είναι αδιάφορο να βλέπει κάποιον που δεν πάσχει εξ αρχής κάθε βράδυ.

Αυτό το έργο αν και έχει γραφτεί πολλά χρόνια πριν, θεωρείτε ότι είναι επίκαιρο στις μέρες μας;
Περί αυτού πρόκειται. Τα κλασικά έργα γι’ αυτό λέγονται κλασικά, επειδή είναι διαχρονικά. Μπορείς πάντα να ανακαλύψεις μέσα πράγματα που σε αφορούν. Όταν έχουν και μάλιστα βιωματικά στοιχεία, όπως έχει αυτό που μιλάει για την ζωή του ίδιου του συγγραφέα, ένας λόγος παραπάνω. Η ουσία του ανθρώπου, ξέρετε, είναι κοινή, είναι παγκόσμια, είναι διαχρονική. Τα συστατικά του ανθρώπου, τα στοιχεία του είναι κοινά, οπότε όσο πιο αληθινά είναι μελετημένο ένα έργο και οι ρόλοι, τόσο πιο πολύ ο θεατής ανακαλύπτει πράγματα που τον αφορούν. Οπότε, ναι.

Εσείς βρίσκετε ότι έχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα σας την Αμάντα;
Δεν είναι θέμα κοινών στοιχείων. Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία. Είναι μία ερώτηση που κάνουν συχνά αρκετοί συνάδελφοί σας, αν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον ρόλο. Όχι, δεν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον ρόλο. Ο άνθρωπος εμπεριέχει τα πάντα οπότε αυτό που έχει να κάνει η δουλειά του ηθοποιού είναι να ψάξει μέσα του να ανακαλέσει τα στοιχεία τα οποία έχει ο κάθε ρόλος, με τα οποία έχει γραφτεί ο κάθε ρόλος. Με αυτή την έννοια λοιπόν βρίσκεις πράγματα που τα έχεις ούτως ή άλλως. Τώρα αν υπερτερούν ή όχι σε αυτόν ή σε εσένα είναι ένα άλλο θέμα, αλλά όλα τα στοιχεία τα έχουμε. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσαμε να παίξουμε ρόλους όπως ενός δολοφόνου ή άλλους ακραίους ρόλους.

Πρόκειται για ένα δραματικό έργο κατά βάση όμως, επειδή έχουμε δει την παράσταση, το κοινό γελάει πολύ. Φεύγοντας από το θέατρο αυτό που του μένει είναι ένα ξαλάφρωμα. Για σας, μία παράσταση οφείλει να ψυχαγωγήσει ή να προβληματίσει το κοινό;
Η ψυχαγωγία έτσι όπως την λέτε είναι μια στενή έννοια, η ψυχαγωγία με την βαθιά έννοια μας αφορά. Η αγωγή της ψυχής, το να ανοίξει η ψυχή μας, να παιδευτεί και να ακολουθήσει μετά η χρήση του μυαλού μας. Αυτό κάνει η τέχνη, ανοίγει την ψυχή, τα συναισθήματα και μιλάει στον καθένα διαφορετικά. Όταν ένα έργο είναι τόσο βαθύ και τόσο πολύπλευρο, δεν έχει ταμπέλες. Δεν μπορείς να πεις είναι δράμα ή είναι κωμωδία, όπως και στη ζωή. Μπορεί να μιλάμε αυτή τη στιγμή, να μας έχει συμβεί κάτι δραματικό και την επόμενη στιγμή, να μας έρθει κάτι και να γελάσουμε. Δεν αποκλείουμε δηλαδή στη ζωή μας το γέλιο ή το κλάμα για μια ώρα, ώστε να πεις ότι κάτι είναι αμιγώς κάτι δραματικό ή κωμικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα καλά έργα, δεν έχουν ταμπέλες. Ο Τσέχοφ, ας πούμε, τα έργα του τα ονόμαζε κωμωδίες και συνήθως, μέχρι τώρα, τα βλέπεις και κόβεις φλέβες. Είναι σημαντικό στοιχείο να ανακαλύπτεις το χιούμορ που υπάρχει μέσα σε κάθε έργο, κυρίως σε αυτά τα ονομαζόμενα δραματικά, και για να χαλαρώνει ο θεατής και γιατί είναι προαπαιτούμενο και γιατί εμπεριέχεται στο έργο. Ο Ουίλιαμς ζητούσε το χιούμορ, το έβαζε στα έργα του και το ζητούσε. Άλλοι σκηνοθέτες προτιμούν να μην φωτίζουν αυτές τις πλευρές και άλλοι όχι. Εγώ πιστεύω ότι όσο πιο πολύ ψάχνεις ένα έργο τόσο πιο πολλά ανακαλύπτεις. Μέσα σε αυτό το έργο λοιπόν υπάρχει και το δράμα, υπάρχει και η κωμωδία, και το χιούμορ και πολλά στοιχεία.

Εσείς με τι κριτήριο επιλέγετε τις δουλειές σας;
Με το κριτήριο να είναι καθαρά θεατρικό έργο. Αυτό που λέω σημαίνει να είναι γραμμένο με μία δομή, με μία ιστορία, με βάθος, με πολυπλοκότητα χαρακτήρων και να αφορά τον θεατή. Παγκοσμίως και διαχρονικά. Δεν είναι εύκολο και γι’ αυτό και πάντα ακουμπάμε στα κλασικά έργα τα οποία έχουν αυτή την εγγύηση. Αυτό είναι η αγωνία μου, να βρω ένα έργο το οποίο, είτε είναι παλιό είτε σύγχρονο είτε κλασικό ή οτιδήποτε, να είναι ΘΕΑΤΡΟ.

Όσον αφορά τους συνεργάτες σας; Προτιμάτε να δουλεύετε με ανθρώπους που έχετε ξανασυνεργαστεί και ξέρετε ότι υπάρχει χημεία;
Όχι, συμβαίνει και αυτό αλλά όχι μόνο αυτό. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος δρόμος. Ανάλογα με τις ανάγκες του έργου, επιλέγεις αυτούς οι οποίοι πιστεύεις ότι θα βγάλουν πέρα ένα ρόλο. Αν τώρα κάποιοι ρόλοι μπορούν να υπηρετηθούν από ανθρώπους με τους οποίους έχεις ξαναεργαστεί και ξέρεις ότι έχεις μια καλή συνεργασία, γιατί παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο θέατρο η καλή συνεργασία, μπορώ να σας πω ότι καμιά φορά ο καλός συνεργάτης στο θέατρο είναι πιο δύσκολο να τον βρεις. Είναι προαπαιτούμενο, πώς να σας το πω, προτιμάω εγώ να βρω έναν καλό συνεργάτη παρά έναν καλό ηθοποιό. Τόσο ακραία σας το λέω αλλά είναι έτσι. Ένας καλός συνεργάτης είναι προτιμητέος από έναν καλό ηθοποιό οπότε με αυτή τη λογική ανάλογα με το τι απαιτεί το έργο.

Είστε αυστηρή με τους συνεργάτες σας;
Τι σημαίνει αυστηρή; Για να καταλάβω, γιατί την ακούω πολύ τελευταία αυτή την φράση. Πείτε μου τι εννοείται για να σας απαντήσω.

Ότι έχετε πολλές απαιτήσεις από αυτούς και για να σας το πω λαϊκά, ότι “δεν σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας”.
Αυτό που λέτε είναι καθαρά μεγάλο ελάττωμα. Έτσι όπως το λέτε και το ακούτε κι εσείς, γιατί τώρα που το λέτε το ακούτε είμαι σίγουρη, γι’ αυτό σας είπα αναλύστε μου τι εννοείται. Αυτό που λέτε ακούγεται και είναι μεγάλο ελάττωμα. Το θέατρο δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους οι οποίοι είναι απόλυτοι και δεν είναι ανοιχτοί και δεν είναι συνεννοήσιμοι και δεν είναι έτοιμοι να συνεργαστούν, να ακούσουν, να απορρίψουν, να τσαλακωθούν, να παραδεχτούν τα λάθη τους… Δεν γίνεται έτσι η τέχνη, δεν μπορεί να γίνει έτσι η τέχνη. Τώρα, αν αυστηρό εννοείται κάποιον ο οποίος δεν είναι τεμπέλης, δεν τα γράφει όλα στα παλιά του τα παπούτσια ή δεν είναι επαγγελματίας ή δε έρχεται στην ώρα του ή δεν τον νοιάζει ποιος θα έρθει στην ώρα του ή πότε θα ανέβει η παράσταση, έχει γραμμένο και το κοινό και τον εαυτό του και τους συναδέλφους του στα παλιά του τα παπούτσια, με αυτή την έννοια τότε είμαι αυστηρή.

Πρόσφατα, μιλήσαμε με τον Αντίνοο Αλμπάνη και σας χαρακτήρισε “μαμά του θιάσου”.
Ε, ναι λόγω ηλικίας κιόλας. Τα παιδιά και τα τρία, τα οποία αγαπώ και πάρα πολύ τα νιώθω σαν παιδιά μου. Γενικώς έχω εγώ μια μαμαδίστικη συμπεριφορά στη ζωή μου. Μου αρέσει δηλαδή να συμπεριφέρομαι σαν μαμά, με την έννοια να φροντίσω και να προσφέρω. Έχω αυτή την τάση της προσφοράς και φαίνεται το εισπράττουν και τα παιδιά αυτό.
Με το σύζυγό σας Γιάννη Μπέζο συνεργάζεστε και επαγγελματικά καθώς έχει αναλάβει την παραγωγή της παράστασης.
Μαζί την κάνουμε την παραγωγή. Έχουμε μία εταιρία και κάνουμε παραγωγές και είναι μία από τις δουλείες που έχουμε αναλάβει. (Δες εδώ την συνέντευξη του Αντίνοου Αλμπάνη)

Είναι δύσκολη αυτή η συνύπαρξη για ένα ζευγάρι;
Εξαρτάται από το ζευγάρι. Δεν υπάρχει συνταγή για αυτά, δεν υπάρχει ταμπέλα και ούτε είναι απόλυτο. Αν συνυπάρχει στη ζωή του, προφανώς θα υπάρχει και τρόπος εύκολος να συνυπάρξει και επαγγελματικά. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο.

Για εσάς λοιπόν είναι λειτουργικό αυτό.
Εάν δεν ήταν δεν θα το κάναμε.

Το ότι στο σπίτι είστε πλέον τρεις ηθοποιοί;
Κατ’ αρχήν δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι και οι τρεις. Η κόρη μου έχει φύγει εδώ και αρκετά χρόνια. Για μας είναι χαρά! Όταν αγαπάς πολύ τη δουλειά σου, θα θέλεις και οι άνθρωποι σου να ακολουθούν το ίδιο επάγγελμα.

Όταν σαν ανακοίνωσε η Ηρώ ότι θέλει να γίνει ηθοποιός δεν είχατε δηλαδή κάποιον ενδοιασμό για να την αποτρέψετε.
Όχι, βέβαια, Εννοείται.

Σύντομα θα κάνει πρεμιέρα με τον σύζυγό σας στο έργο Αντιγόνη. Της δίνετε συμβουλές;
Τόσο όσο, μην φανταστείτε. Είναι ένα άτομο το οποίο δεν χρειάζεται και πάρα πολλές συμβουλές. Ότι είχε να πάρει το έχει πάρει τόσα χρόνια στο μεγάλωμά της, στην διαπαιδαγώγησή της και δεν χρειάζεται συμβουλές. Έχει αρκετό μυαλό, πολύ μυαλό θα έλεγα, η Ηρώ και καμιά φορά μας δίνει και εκείνη συμβουλές. Δηλαδή πια η σχέση είναι ισάξια και αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο σαν συνάδελφοι οπότε θα τη ρωτήσω τη γνώμη της, θα μου πει τη δική της, θα ρωτήσει τον πατέρα της, θα της πει ο πατέρα της.. Δεν είναι θέμα γονιού παιδιού, είναι ανταλλαγή απόψεων μεταξύ συναδέλφων. (Δες εδώ τα πρώτα καλλιτεχνικά βήματα της Ηρώς)

Θα θέλατε να συνεργαστείτε κάποια στιγμή κι εσείς μαζί της;
Πάρα πολύ! Δεν ξέρω αν εκείνη το θέλει αλλά εγώ ανυπομονώ!