#TolisLovedMaria! Η συγκινητική ιστορία του Τόλη και της Μαρίας που η αγάπη τους νίκησε το θάνατο

Μια συγκινητική ιστορία αγάπης, βγαλμένη μέσα από τη ζωή! Εκεί δεν γράφονται άλλωστε και τα καλύτερα σενάρια; Μόνο που αυτό το σενάριο δεν είχε καλό τέλος για τον Αποστόλη και την Μαρία. Τα δύο παιδιά γνωρίζονταν από το σχολείο και ζούσαν μαζί, αγαπημένοι… H κηδεία του Αποστόλη θα γίνει σήμερα Δευτέρα στις 4 το απόγευμα από το Νεκροταφείο του Γέρακα.

Ο Τόλης τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Το αντιμετώπιζε όμως γενναία και η έμφυτη αισιοδοξία του δεν τον άφηνε να το βάλει κάτω. Κατέγραφε μάλιστα σε ένα προσωπικό του blog πολλά από τα στάδια της αρρώστιας του.

Ακόμα και φωτογραφίες από τις θεραπείες και τις επισκέψεις του στο νοσοκομείο ανέβαζε στο twitter του. Όμως ο καρκίνος τον νίκησε…

Ο Αποστόλης άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να δείξει στην σύντροφό του Μαρία πόσο πολύ την αγαπάει και ότι θα την αγαπάει για πάντα. Και το έκανε με έναν σύγχρονο και άμεσο τρόπο που δείχνει την δύναμη που έχουν τα social media στη ζωή μας. Ζήτησε λοιπόν η αγάπη του να γίνει hashtag στο twitter και τo διαδίκτυο πήρε φωτιά, πριν αλλά κυρίως μετά τον θάνατό του!

Αν έχεις δει το #TolislovedMaria σε κάποια από τις ενημερώσεις σου, έχεις καταλάβει για τι ακριβώς μιλάμε. Αν θέλεις μπες κι εσύ για να την διαδώσεις γιατί αξίζει τον κόπο… Η ιστορία του συγκίνησε τον κόσμο του διαδικτύου και αποτελεί σίγουρα μάθημα ζωής.

Διάβασε μία από τις τελευταίες αναρτήσεις του Αποστόλη που μιλά για τον θάνατο που πλησιάζει:
Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον.

Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε;

Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να ζείται -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.

Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.