Στο θέατρο με τη Λυδία!

Η Λυδία με είχε…”φάει” να την πάω στη “Μελωδία της ευτυχίας”. Η καλύτερη διαφήμιση για μια θεατρική παράσταση είναι η άποψη των θεατών που την έχουν ήδη δει. Οι φίλες της στο σχολείο είχαν όλες ενθουσιαστεί. Η Μελωδία είχε γίνει talk of the school και η Λυδία ήταν στην… απ’ έξω.

Κάπως έτσι πήγα χθες στην παράσταση. Λίγο συγκρατημένη. Λίγο επιφυλακτική. Το έργο των παιδικών μου χρόνων σήμερα φάνταζε λίγο γλυκερό για τα γούστα μου.

Από τα πρώτα λεπτά, όμως, είχα αρχίσει να αλλάζω γνώμη. Η πρώτη σκηνή στο μοναστήρι ήταν καταλυτική. Οι καλόγριες δεν ήταν ηθοποιοί που πάλευαν να τραγουδήσουν όπως σε άλλες αντίστοιχες παραγωγές αλλά τραγουδίστριες με υπέροχες φωνές, που συνοδεύονταν από μια εξαιρετική κλασική ορχήστρα. Η Μαρία Γράμψα μάλιστα, στο ρόλο της ηγουμένης, ήταν καταπληκτική και τα “έσπασε” στο “Climb every mountain”, που είναι και το πιο γνωστό τραγούδι της παράστασης. Κι αυτά μπορεί να είναι αυτονόητα για τις σκηνές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης όχι όμως και για τις ελληνικές παραγωγές.

Και μετά βγήκε στη σκηνή η μεγάλη αποκάλυψη. Νάντια Κοντογεώργη. Η Νάντια ήταν λες και είχε ραντεβού με το ρόλο. Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Η ποιότητά της, οι καταπληκτικές σπουδές στο κλασικό τραγούδι και στο χορό, η φρεσκάδα και η γλυκύτητά της με κέρδισαν αμέσως.

Το μιούζικαλ είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο είδος θεάτρου. Το να παίζεις, να τραγουδάς και να χορεύεις εξίσου καλά, δεν είναι εύκολο. Σε πολλές από τις μέχρι τώρα προσπάθειες στην Ελλάδα αναγκαζόμουν να συμβιβαστώ με κάτι που έλειπε από τους πρωταγωνιστές. Κάποιοι δεν είχαν φωνή, άλλοι δεν έπαιζαν καλά ή κάποιοι δεν είχαν κίνηση. Η Νάντια τα είχε όλα. Ακόμη και το physique της, με τα ξανθά, κοντά μαλλάκια σε στιλ Julie Andrews και το γλυκό προσωπάκι ταίριαξαν κουτί στο ρόλο της Μαρίας.

Ο Άκης Σακελλαρίου στο δύσκολο ρόλο του πλοιάρχου κατάφερε με επιτυχία να μεταφέρει στο θεατή τη συμφιλίωση του στιβαρού, αυταρχικού πατέρα με τα συναισθήματά του. Η στιγμή που αφήνει την αγάπη και την τρυφερότητα που έκρυβε καλά στην ψυχή του μετά το χαμό της γυναίκας του να αναβλύσει για τα παιδιά του ήταν πολύ συγκινητική. Ότι θα έκλαιγα στη Μελωδία της Ευτυχίας δεν το φανταζόμουν!!! (έλεος).

Ο Αργύρης Αγγέλου ήταν υπέροχος όπως πάντα, από τους λίγους Έλληνες ηθοποιούς που μπορούν να τραγουδήσουν σωστά και να χορεύουν! Έχω γίνει φαν μετά το Annie.

Έχοντας παρακολουθήσει και τις προηγούμενες σκηνοθετικές δουλειές της Θέμιδας Μαρσέλλου (Annie, Fame), νομίζω ότι αυτή ήταν η καλύτερη.

Αν δεν έχετε καταφέρει ακόμη να δείτε την παράσταση, σας την συστήνω ανεπιφύλακτα, για όλη την οικογένεια!

Φιλιά πολλά σε όλους σας,
Τατιάνα