Βάσω Λασκαράκη: Το πρώτο πράγμα που θα κάνει μετά την καραντίνα, το άγχος για το μέλλον και η αντιμετώπιση της κόρης της

Η Βάσω Λασκαράκη έχει κλείσει πάνω από ένα μήνα κλεισμένη στο σπίτι της. Με το που τα σχολεία έκλεισαν, η αγαπημένη ηθοποιός μπήκε και εκείνη σε κατ’ οίκον περιορισμό μαζί με τον σύζυγό της, Λευτέρη Σουλτάτο και την κόρη της Εύα. Η πρωταγωνίστρια του σίριαλ «Έρωτας μετά» του Alpha, όπως όλοι μας, δεν ζει πια όσα βίωνε μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες στην καθημερινότητά της. Λίγο αφ’ ότου μπήκε σε καραντίνα παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town Κύπρου και στον Γιάννη Χατζηγεωργίου και περιέγραψε πώς περνάει κλεισμένη στο σπίτι, η Βάσω Λασκαράκη αποκάλυψε τι είναι αυτό που της λείπει περισσότερο αυτές τις ημέρες του εγκλεισμού ενώ αναφέρθηκε και στο πώς αντιμετώπισε όλη αυτή την κατάσταση η 6,5 ετών κόρη της.

Βρίσκεσαι όλες τις ώρες της μέρας μέσα στο σπίτι πια;

Ναι. Από την Παρασκευή 13 Μαρτίου, τότε που αποφασίστηκε να σταματήσουν τα γυρίσματα του «Έρωτας μετά», λόγω του κορωνοϊού, είμαι συνεχώς στο σπίτι. Εκτός από μία βόλτα που πρέπει να πάμε τον σκύλο μας, κοντά στο σπίτι, γύρω απ’ το τετράγωνο, και θα πάρει κι η Εύα το πατίνι της για να βγούμε έξω για 45 περίπου λεπτά.

Δεν συναντάτε κόσμο σ’ αυτή τη μικρή σας «έξοδο»;

Όχι. Όχι πια. Πάμε γύρω στο μεσημεράκι που δεν έχει καθόλου κόσμο έξω – αλλά, κι αν συναντήσουμε κάποιον, θα είναι κι αυτός με το κατοικίδιό του. Είναι η ώρα που οι περισσότεροι μαζεύονται για να φάνε – και το προτιμώ. Κατά τ’ άλλα, δεν έχω πάει πουθενά. Ακόμη και κάποια αναγκαία πράγματα της καθημερινότητας, κάποια ψώνια, τα παραγγέλλουμε και μας τα φέρνουν στο σπίτι.

Δεν τρελαίνεσαι που, με τόσο καλό ανοιξιάτικο καιρό πια, εσύ παραμένεις κλεισμένη μέσα;

Είναι αναγκαίο. Και, μέχρι στιγμής, το απολαμβάνω. Δεν λέω πως η συνθήκη είναι ωραία, αλλά δεν είχα την ευκαιρία στο παρελθόν να μείνω τόσο πολύ μέσα στο σπίτι μου – δουλειές, τρεχάματα, οι υποχρεώσεις για το παιδί, όλα αυτά που κάνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Για μένα, λοιπόν, τώρα, αυτό είναι απόλαυση: είμαι στο σπίτι μου, είμαι με τον άντρα μου, έχω την ευκαιρία να δω την κόρη μου πάρα πολλές ώρες και να περάσω πολύ χρόνο μαζί της – πράγματα τα οποία δεν τα είχα ζήσει σε τόσο μεγάλο βαθμό πριν.

Και, επίσης, έχω την τύχη να μένω σε ένα σπίτι που έχει εξωτερικό χώρο, όπου μπορώ να βγω και να πιω τον καφέ μου έξω. Θα είναι αχαριστία αν γκρινιάξω εγώ, γιατί καταλαβαίνω πώς είναι οι χειρότερες συνθήκες παραμονής ανθρώπων μέσα στα σπίτια τους. Είμαι τυχερή που έχω ακόμη κι αυτό το κηπάκι, όπου μπορώ να βγω στον καθαρό αέρα και να παίξει το παιδί μου.

Η Εύα, η οποία είναι πια εξίμισι ετών, πώς το εισπράττει όλο αυτό;

Όταν γύρισε μία μέρα από το σχολείο, μου είπε: «Μαμά, ο κορωνοϊός είναι και στην Ελλάδα; Γιατί στην Κίνα έχουν πεθάνει άνθρωποι». Της λέω: «Εσύ, πού το ξέρεις;». Και μου απαντάει: «Το άκουσα στο σχολικό». Προφανώς από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό που άκουγε ο οδηγός. Επειδή η Εύα δεν βλέπει τηλεόραση, δεν παρακολουθεί ειδήσεις και δεν θα της μεταφέρω κάτι που δεν είναι για την ηλικία της, θα μάθει τα πράγματα μέχρι εκεί που αντέχει. Θα της μιλούσα, κάποια στιγμή, για όλο αυτό που γίνεται στον κόσμο, όμως, επειδή ήρθε με την πληροφορία έτοιμη από το σχολείο, έπρεπε να κάτσω και να της εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει.

Όταν έκλεισε πια το σχολείο, πήγα ένα βήμα παραπέρα για τη νέα συνθήκη της ζωής μας: «Εύα, τώρα δεν θα μπορούμε να βγούμε από το σπίτι και δεν θα πηγαίνεις πια στο σχολείο, αλλά θα μελετάμε από εδώ τα μαθήματά σου με τους δασκάλους σου». Προς στιγμή χάρηκε. «Καλά, δεν στεναχωριέσαι που δεν θα βλέπεις τις φίλες σου;», τη ρώτησα. «Όχι», μου είπε, «γιατί θα έρχονται εδώ!». Και εκεί έπρεπε να κάτσω να της εξηγήσω, με λεπτομέρεια πια, πώς θα λειτουργούμε: πως ούτε αυτές θα ‘ρχονται, ούτε εμείς θα πηγαίνουμε στα σπίτια τους, πως δεν θα βλέπουμε ούτε καν τον παππού και τη γιαγιά της, παρόλο που μένουν ακριβώς κάτω από εμάς, στο ίδιο κτίριο – πως θα περάσουμε αυτές τις μέρες χωριστά όλοι. Οφείλω να ομολογήσω πως όλο αυτό τον καιρό είναι πολύ συνεργάσιμη.

Σε αγχώνει η μετακίνησή της και το γεγονός πως θα πρέπει να μένει με τον μπαμπά της για κάποιες μέρες;

Με αγχώνει. Αλλά έχουμε κάνει κάποιες συνεννοήσεις με τον μπαμπά της, έχουμε κατανόηση και ξέρουμε πως πρέπει να προσέχουμε κάποια πράγματα.

Τι κατάλαβες για σένα;

Θα σου πω κάτι κοινότυπο ίσως για άλλους, αλλά αληθινό: ότι μου αρέσει πολύ το σπίτι. Ότι δεν μου λείπει το να βγω έξω, να διασκεδάσω, να πάω κάπου. Μου λείπουν, ωστόσο, οι φίλοι μου, που δεν μπορώ πια να τους δω -αν και μιλάμε στα τηλέφωνα- και έχω εκτιμήσει και κάποια απλά καθημερινά πράγματα.

Όπως;

Να, για παράδειγμα, αυτές τις μαζώξεις που κάναμε με τον Λευτέρη στο σπίτι, από τότε που μένουμε μαζί και έχουμε φτιάξει το σπίτι μας, τις έχω εκτιμήσει τώρα στο πολλαπλάσιο. Δεν είχα καταλάβει την πραγματική τους αξία πριν! Μου άρεσαν, ήταν σαν να κάναμε ένα μικρό πάρτι μέσα στο σπίτι, αλλά τώρα έχουν μία άλλη βαρύτητα αυτές οι συναντήσεις. Δεν ήταν δεδομένες τελικά… Και θέλω, την επόμενη φορά που θα το κάνουμε, που θα ‘ρθουν εδώ φίλοι να φάμε, να περάσουμε ωραία, που -πρώτα ο θεός- θα είμαστε όλοι καλά και υγιείς, να κάτσω σε μία γωνιά, να τους κοιτάω και να νιώθω ευγνωμοσύνη.

Φοβάσαι την επόμενη μέρα; Ακόμη και για πρακτικά ζητήματα: «Θα συνεχιστούν τα γυρίσματα στο “Έρωτας μετά”; Πότε; Θα έχω δουλειά; Θα έχω εισόδημα μέχρι να ξεκινήσει, με το καλό, η νέα σεζόν τον Σεπτέμβριο, με την ελπίδα να ‘χει περάσει πια αυτό το κακό;».

Τα σκέφτομαι. Αλλά δεν είμαι στον φόβο. Γενικώς, τα τελευταία χρόνια, ζω σε μία υπεραισιοδοξία. Για κάποιο περίεργο λόγο και ενώ τα πράγματα μπορεί να μην πηγαίνουν καλά -όπως τώρα, για όλο τον κόσμο- έχω βρει μία άμυνα που λέγεται «αισιοδοξώ, σκέφτομαι θετικά». Αν ακούσω τους άλλους και βάλω ένα stop σε αυτό τον μηχανισμό σκέψης, ναι, μπορεί να σκεφτώ και να αγχωθώ: «Τα γυρίσματα πότε θα συνεχιστούν; Ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρούμε δουλειά;». Αλλά μετά επανέρχομαι. Όλα θα γίνουν. Η ζωή θα συνεχιστεί.

Δεν είμαι στη φάση του φόβου, του πανικού – είμαι στη φάση της σκέψης και του να αναλογίζομαι τι σημαίνουν όλα αυτά και πού μπορεί να οδηγήσουν. Θέλω να πιστεύω πως κι αυτό που ζούμε τώρα, θα περάσει. Χωρίς να μην έχω στο μυαλό μου κι όλα αυτά τα κακά που θα έχει αφήσει πίσω της αυτή η αρρώστια και που παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές από τις ειδήσεις. Αλλά, να, λέω με τους φίλους μου στα τηλέφωνα πως «στο μέλλον, θα το συζητάμε και θα λέμε “θυμάσαι τότε που καθόμασταν όλοι μαζί κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, συνδεόμασταν με το skype και τρώγαμε όλοι μαζί το βράδυ; Που λέγαμε τι μαγείρεψες εσύ και κάναμε πλάκα, ενώ τώρα υπάρχει το εμβόλιο κι αυτό ήταν μια παλιά επιδημία που, πλέον, δεν θα ξανασυμβεί;”». Θα περάσει. Και, κάποια στιγμή, θα το αφηγούμαστε σαν μια παλιά ιστορία. Έτσι θέλω να πιστεύω.

Τουλάχιστον, δεν σου λείπει το καλό φαγητό μέσα στο σπίτι, με έναν σύζυγο σεφ…

(γελάει) Δόξα τω θεώ! Αφού σκέφτομαι πως, όταν θα βγω από ‘δω μέσα, δεν θα μπορώ να κάνω τους ρόλους που έκανα, θα κάνω κάτι σε πιο καρατερίστα.

Ανεβαίνεις στη ζυγαριά; Βλέπεις τι γίνεται;

Τρελάθηκα λες; (γελάει). Η αλήθεια είναι πως είχα μπει σε μια διαδικασία διατροφής όταν είχε ξεκινήσει αυτό και είχα χάσει 3-4 κιλά. Τώρα, όμως, δεν ξέρω πού θα με βρει όλο αυτό! Είχα την ελπίδα πως ο Λευτέρης θα πηγαίνει στη δουλειά, οπότε δεν θα χρειαζόταν να με ταΐζει όλη τη μέρα, αλλά…

Ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις όταν τελειώσουν -με το καλό- τα περιοριστικά μέτρα;

…Θα βγω απ’ το σπίτι και θα περπατήσω με τα πόδια μέχρι να κουραστώ. Χωρίς να προσέχω ποιον θα συναντήσω, χωρίς να φοβάμαι αν κάποιος με πλησιάσει πολύ. Χωρίς να περιορίζω σε απόσταση και χρόνους τη βόλτα μου. Αυτό που, πριν από τις 13 Μαρτίου, θεωρούσα αυτονόητο. Και, φυσικά, το ίδιο βράδυ θα φωνάξω τους φίλους μου στο σπίτι για να φάμε όλοι μαζί και να περάσουμε ωραία. Το έχουμε κανονίσει ήδη. Όπως κάναμε πριν από την αρρώστια.