Σία Κοσιώνη: “Η αλήθεια είναι πως ναι, ένιωσα κάποιες στιγμές να λυγίζω… Φοβάμαι μην κολλήσω κορονοϊό”

Τι σημαίνει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης, εν μέσω μιας τέτοιας κρίσης; Η παρουσιάστρια του Κεντρικού Δελτίου Ειδήσεων του ΣΚΑΪ Σία Κοσιώνη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Vogue και στην Κέλλυ Σταυροπούλου και μοιράστηκε τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της από το μέτωπο του κορονοϊού, ενώ αποκάλυψε τους φόβους της μην κολλήσει και εκείνη και το μεταδώσει στα αγαπημένα της πρόσωπα.

Πώς κατέληξες να εκφωνείς το δελτίο;

Η ειλικρινής απάντηση είναι ότι δεν ξέρω. Ήρθε φυσικά. Μεγάλωνα θέλοντας να γίνω δημοσιογράφος, για να είμαι εκεί όταν γράφονται οι σελίδες της Ιστορίας. Το δελτίο ήρθε στην πορεία. Ούτε το κυνήγησα ούτε το περίμενα. Έτυχε. Όταν έτυχε, όμως, έδωσα όλη μου τη δύναμη και την αφοσίωση. Άρχισα να λέω το δελτίο ειδήσεων πριν από 14 χρόνια, στα 26 μου. Τι σταριλίκι και ντιβισμό να κουβαλάει ένα παιδί 26 ετών; Με αυτή την έννοια, ίσως έσπασα το καλούπι της απρόσιτης σταρ-anchorwoman – άσε που το έσπασαν και οι εποχές που ακολούθησαν. Το δικό μου μέλημα από την πρώτη στιγμή ήταν να μην ξεχνάω ποτέ, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στον αέρα, ότι απέναντί μου δεν έχω πρόβατα, αλλά νοήμονες πολίτες που μπορούν να σκέφτονται και να κρίνουν.

Ο κορονοϊός και ο ρόλος του πομπού κακών ειδήσεων

Παρακολουθώ τα γεγονότα με την ίδια ακριβώς αγωνία με την οποία τα παρακολουθούμε όλοι μας… Επίσης δεν έχω επιλογή τι να κρατήσω και τι να αφήσω. Δεν μπορώ απλώς να πω “δεν αντέχω άλλο” και να κλείσω την τηλεόραση. Είμαι υποχρεωμένη να γνωρίζω τα πάντα, την κάθε λεπτομέρεια και, συνεπώς, να εισπράττω όλο το αρνητικό τους φορτίο. Επιπλέον, πρέπει, άσχετα με το πώς νιώθω, να τα μεταδώσω με έναν τρόπο που ούτε θα πανικοβάλλει ούτε θα προκαλεί εφησυχασμό. Το να σκέφτομαι την κάθε μου λέξη στον αέρα το έχω ξαναζήσει, ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Τότε όμως είχε να κάνει με το αν θα έχουμε λεφτά να ζήσουμε. Τώρα έχει να κάνει με το αν θα ζήσουμε, σκέτο.

Η αλήθεια είναι πως ναι, ένιωσα κάποιες στιγμές να λυγίζω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις συνεντεύξεις μου με Έλληνες γιατρούς στην Βόρεια Ιταλία, οι οποίοι περιέγραφαν στιγμές και καταστάσεις που υπερβαίνουν τον άνθρωπο. Είναι συγκλονιστικό αν το σκεφτείς, να καλείται να αποφασίζει κάποιος για το ποιος θα ζήσει και ποιος όχι. Αυτή δεν είναι ανθρώπινη δουλειά. Είναι δουλειά του Θεού ή της φύσης, για όσους δεν πιστεύουν.

Η ίδια φοβάται μην κολλήσει;

Φοβάμαι όπως όλοι μας. Δεν σου κρύβω ότι δεν το έχω χωνέψει. Κάθε πρωί που ξυπνάω, σκέφτομαι πως δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Κάθε, μα κάθε πρωί κάνω την ίδια σύντομη συζήτηση με τον εαυτό μου: Είναι αλήθεια ή το ονειρεύτηκα; Είναι αλήθεια. Σήκω και πάλεψε το. Φοβάμαι μη κολλήσω και γίνω μία από αυτούς τους, έστω και λίγους νέους ανθρώπους που μπορεί να πεθάνουν από τον ιό. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτομαι ότι δεν με νοιάζει για μένα, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψω να μεγαλώσει το παιδί μου χωρίς μητέρα από μία απροσεξία μου. Φοβάμαι μη κολλήσω τους δικούς μου και φύγουν από ένα δικό μου λάθος. Φοβάμαι ακόμη ότι, αν κολλήσω, θα χρειαστεί να λείψω για καιρό από τη δουλειά μου, τώρα που με έχει τόσο ανάγκη.

Από που αντλεί δύναμη;

Όταν βγάζω για ποδήλατο τον γιο μου, περπατάω και σκέφτομαι ότι μια μέρα όλα θα έχουν τελειώσει και θα του μιλώ για μια άγρια περίοδο που, μέσα στην ατυχία του να τη ζήσει, ήταν αρκετά τυχερός ώστε να μη τη θυμάται.