Άγγελος Συρίγος: Δε φαντάζεσαι ποιο είναι το χόμπι του νέου υφυπουργού Παιδείας

Είναι διακεκριμένος διεθνολόγος, με τις αναλύσεις του για τα Ελληνοτουρκικά, αλλά και γενικότερα τα ζητήματα διεθνής πολιτικής να αποτελούν σημεία αναφοράς. Ο λόγος για τον βουλευτή της Ν.Δ. στην Α’ Αθηνών Άγγελο Συρίγο, ο οποίος μίλησε στα «Παραπολιτικά» και στην Σάσα Σταμάτη για την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, την οικογένειά του και μας αποκάλυψε ένα ενδιαφέρον και ξεχωριστό χόμπι του: τα ξύλινα καραβάκια.

Μάθαμε ότι έχετε ένα ενδιαφέρον χόμπι. Φτιάχνετε ξύλινα καραβάκια. Πώς προέκυψε; Τι ακριβώς κάνετε;

Προέκυψε από ένα τυχαίο περιστατικό. Βρισκόμασταν με τη σύζυγό μου σε ένα νησί, όταν είδε στη βιτρίνα ενός καταστήματος ένα ξύλινο, χειροποίητο καράβι. Αντίστοιχο δεν είχαμε δει πουθενά αλλού. Της άρεσε πολύ. Δυστυχώς, το μαγαζί ήταν κλειστό και εμείς την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε. Της είπα ότι μπορώ να φτιάξω και εγώ τέτοια καράβια. Το αποδέχθηκε, αλλά μάλλον δεν πίστευε ότι θα τα κατάφερνα… Ετοίμασα σε εκείνη τη φάση πέντε ξύλινα καράβια από ξύλα της θάλασσας ή παλιά, από παντζούρια και ράγες τρένων. Πήρα ό,τι ξύλα, παλιά ή δουλεμένα, έβρισκα. Της τα έκανα έκπληξη. Εκτοτε έμεινε το χούι…

Εχετε τρία παιδιά και το μικρότερο ξεκίνησε σχολείο τη Δευτέρα. Ποιες ήταν οι εντυπώσεις του;

Αυτός είναι ο Αναστάσης. Αρχικά θεώρησε ότι ήταν μεγάλη αδικία, διότι τα αδέλφια του, η Φωτεινή και ο Μάνθος, που είναι στο Λύκειο, μένουν σπίτι και ξυπνάνε αργότερα από εκείνον. Εκείνος ξυπνάει τώρα λίγο πριν από τις 7 το πρωί. Οταν, όμως, επέστρεψε από το σχολείο, ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί είδε τους φίλους του, τη δασκάλα του, όλους τους ανθρώπους του σχολείου που του είχαν λείψει. Ποιος δεν θέλει την επιστροφή στην καθημερινότητα, όσο βαριά καμιά φορά και αν είναι;

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή σας;

Πολλές οι δύσκολες, αλλά και χαρούμενες, στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου. Εάν θα ξεχώριζα μία δύσκολη στιγμή, αυτή ήταν το περιστατικό που είχα στο Πάντειο με την επίθεση που μου έγινε. Μου ήταν αδιανόητο στην Ελλάδα του σήμερα να φοβάται κανείς να πει απλά σε κάποιους: «Παιδιά, μη λερώνετε τον φρεσκοβαμμένο τοίχο». Μου ήταν αδιανόητο ότι πήγα στο νοσοκομείο με ανοιγμένο το κεφάλι, γιατί είπα το προφανές. Μου ήταν αδιανόητο ότι αυτοί που το έκαναν, αντί να υπερασπιστούν την όποια ιδεολογία τους, προφασίστηκαν στο δικαστήριο ο ένας ψυχολογικά προβλήματα και ο άλλος άγνοια. Αυτή, όμως, η πιο δύσκολη στιγμή, όταν δεχόμουν απειλές για τη ζωή μου, δημιούργησε ταυτόχρονα και μία από τις όμορφες στιγμές που έχω ζήσει. Οι φοιτητές μου με στήριξαν αγνοώντας κάθε κίνδυνο. Συνέρρεαν στο αμφιθέατρο περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Με συνόδευαν μέσα και έξω από την αίθουσα, για να είμαι ασφαλής, χωρίς να τους το ζητήσει κανένας. Και όταν μπήκαν «μπαχαλάκηδες» στην τάξη για να διαλύσουν το μάθημα, οι φοιτητές τούς υποχρέωσαν να φύγουν άπραγοι. Είχα πει τότε ότι αυτά τα παιδιά με έκαναν υπερήφανο! Μέσα στη φαιά πραγματικότητα που μας περιβάλλει, μου έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα, ότι η ελπίδα είναι αυτά τα παιδιά, ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, ότι είναι το μέλλον για το οποίο αξίζει να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε.

Μικρός τι θέλατε να γίνετε;

Πολύ μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης. Να ταξιδέψω σε άλλους πλανήτες. Ηταν και η περίοδος που γίνονταν οι αποστολές της ΝASA στο φεγγάρι και επηρέαζαν τα μικρά παιδιά. Στη συνέχεια, κατάλαβα ότι ο πλανήτης Γη προσφέρει από μόνος του πλείστες εμπειρίες. Νομίζω ότι το κοντινότερο που βρήκα στη συνέχεια στον αστροναύτη ήταν δικηγόρος. Εντάξει, αστειεύομαι! Hθελα να γίνω δικηγόρος από το Δημοτικό, αν και κανένας από τους δικούς μου δεν είχε σχέση με τη Νομική. Βρήκα μια έκθεση που είχα γράψει στη Γ’ Δημοτικού όπου έλεγα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος… Μου άρεσε η ενασχόληση με το δίκαιο, με δικαιώματα και υποχρεώσεις, η υπεράσπιση ανθρώπων στο δικαστήριο και η ποικιλία πολλές φορές των υποθέσεων. Τον θεωρούσα και τον θεωρώ έναν χώρο γεμάτο προκλήσεις.

Με τη σύζυγό σας πώς γνωριστήκατε; Πώς έγινε η πρόταση γάμου;

Η γνωριμία με τη σύζυγό μου δεν είχε τίποτα το συμβατικό. Γνωριστήκαμε σε ένα επιστημονικό συνέδριο για τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Αθήνα, το 2000. Εκείνη τότε έμενε και εργαζόταν μόνιμα στη Βρετανία. Ταξίδεψε για λίγες ημέρες μόνο στην Ελλάδα για το συνέδριο. Την είδα στην ομιλία της και σκηνοθέτησα να καθίσουμε λίγο αργότερα στο ίδιο τραπέζι, να φάμε (παρακάλεσα τη διπλανή της, που ήταν φίλη μου, να καθίσει αλλού). Ηταν έρωτας με την πρώτη ματιά, τουλάχιστον από την πλευρά μου… Εκείνη θα έφευγε την επόμενη ημέρα για το εξωτερικό. Ταξίδεψα αρκετές φορές στη Βρετανία εκείνη την περίοδο. Μερικές φορές γίνομαι απίστευτα πεισματάρης. Τελικά, έναν χρόνο αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο παντρευτήκαμε. Επειτα από 19 χρόνια γάμου, σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της όπως την πρώτη ημέρα που την είδα.