Πέθανε ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος

Μίλησε τότε για την ιστορία της Χαλυβουργικής. Για το πρώτο εργοστάσιο στην οδό Πειραιώς, όπου φτιάχνονταν σύρματα για καρφιά και πέταλα, μέχρι την ίδρυση του εργοστασίου στην Ελευσίνα και την τοποθέτηση των πρώτων ηλεκτρικών κλιβάνων.

Μίλησε για την δολοφονία του θείου του Δημήτρη Θ. Αγγελόπουλου και για την συμβολή του πατέρα του Παναγιώτη Θ. Αγγελόπουλου στο να μεγαλώσουν ακόμα οι επιχειρήσεις τους.

Είπε πως μετά την δολοφονία του θείου του εκείνος στα 41 του χρόνια ανέλαβε να σηκώσει στις πλάτες του τις επιχειρήσεις καθώς έμεινε να διευθύνει μόνος τη Χαλυβουργική και μάλιστα σε μια κρίσιμη στιγμή, καθώς η χαλυβουργία αντιμετώπιζε μεγάλη κρίση.

Είπε ακόμα ότι θεωρεί τον πιο επιφανή Αγγελόπουλο τον Πατριάρχη Γρηγόριος τον Ε΄, κατά κόσμον Γεώργιο Αγγελόπουλο, που ξεκίνησε από τη Δημητσάνα και κατέληξε να μαρτυρήσει απαγχονισμένος το 1821 στην πύλη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Πόλη.

Επίσης μίλησε για τον θείο του Άγγελο Αγγελόπουλο, ακαδημαϊκό, ο οποίος συμμετείχε μαζί με τον Σβώλο και με τον γιατρό Κόκκαλη ως υπουργός επί των Οικονομικών στην Κυβέρνηση του Βουνού και στη μεταπολίτευση χρημάτισε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ως φοιτητής πήγαινε κάθε μέρα στη Χαλυβουργική και γύρναγε καθημερινά όλο το εργοστάσιο.

Τελείωσε το Κολλέγιο και σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ. Μετά συνέχισε σπουδές στην Ελβετία, αλλά γύρισε εγκαίρως για να δουλέψει στις οικογενειακές επιχειρήσεις.

Η μεγάλη μάχη με την υγεία του

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έπασχε από νεαρή ηλικία από μιας σπάνιας μορφής αρθρίτιδα που δυσκόλευε την κινητικότητά του.

Σε μία από τις σπάνιες φορές που μίλησε για την ασθένεια του, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην Καθημερινή, είχε αναφέρει πως «από την πρώτη στιγμή δεν το έβαλα κάτω. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή παλεύοντας για να βγω από την ασθένεια. Επισκέφθηκα τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα γιατί δεν είχαν ακόμη δοκιμασθεί.

Ταξίδεψα κρυφά από όλους μόνος μου με έναν σκαραβαίο στην Ελβετία και έκανα εγχείρηση για να μου βάλουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ακόμη απαγορευμένες στην Αμερική. Γενικά ήμουν άφοβος απέναντι στην ασθένεια και αυτό με αντάμειψε. Οι εγχειρήσεις αυτές και τα φάρμακα με ανακούφισαν σημαντικά και διευκόλυναν τη ζωή μου».