Τέσσερα χρόνια χωρίς τη Ζωή Λάσκαρη: “Oταν πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει”

Η αυλαία έπεσε οριστικά για τη Ζωή Λάσκαρη στις 18 Αυγούστου του 2017, όταν οι δικοί ης άνθρωποι την βγήκαν νεκρή στο εξοχικό της σπίτι στο Πόρτο Ράφτη όπου και περνούσε τα καλοκαίρια της. Η Ζωή Λάσκαρη θα μένει πάντα “ζωντανή” μέσα από τους ρόλους της αλλά και τις κινηματογραφικές της σκηνές που άφησαν εποχή. 

Η τελευταία της συνέντευξη είχε δοθεί στο περιοδικό Down Town Κύπρου και στον Θανάση Φωτίου. Κάνοντας τον απολογισμό της ζωής της, η Ζωή Λάσκαρη είχε αναφερθεί ακόμη και στον θάνατο. Κανείς φυσικά δεν μπορούσε να φανταστεί πως η είδηση του θανάτου της, το επόμενο διάστημα θα απασχολούσε όλα τα ΜΜΕ.

Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξη της Ζωής Λάσκαρη…

Eίστε νοσταλγικός άνθρωπος; Αναπολείτε το παρελθόν; Όχι. Εγώ δεν γυρνάω πίσω. Δεν σκέφτοµαι το παρελθόν. Ούτε αναπολώ, ούτε νοσταλγώ. Τίποτα. Τα πράγµατα έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν. Τα έζησα όλα στην ώρα τους. Τις τρέλες µου, τα ξενύχτια µου, τα νιάτα µου, τους φίλους µου… Δεν νοσταλγώ τίποτα απ’ όσα έζησα. Είµαι γεµάτη. Και είµαι ευχαριστηµένη.

Μήπως αυτό είναι και ένα είδος αυτοάµυνας απέναντι στον χρόνο που περνά; Όχι. Δεν νοσταλγώ τίποτα. Το παρόν. Μόνο αυτό µε ενδιαφέρει. Πέρασα πολύ καλά. Σαφώς είχα δυσκολίες και σαφώς είχα και αποτυχίες, αλλά η ζωή είναι κύµατα. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Δεν νοσταλγώ, δεν λέω αχ και να ήµουνα… Θυµάµαι κατά καιρούς µε πολλή αγάπη κάποια πράγµατα, αλλά δεν νοσταλγώ τίποτα.

Ούτε απολογισµούς ζωής, να υποθέσω, κάνετε… Τι απολογισµό να κάνω, αγάπη µου;  Ο γέγονε γέγονε.

Εν ολίγοις, αυτό που λέµε πληρότητα το έχετε αισθανθεί; Είµαι χορτάτος άνθρωπος, αν αυτό εννοείς. Απλόχερα µου δόθηκαν πράγµατα. Όχι εύκολα, µε δυσκολία µεν και σκληρή δουλειά, αλλά θα ήµουν αχάριστη εάν δεν ήµουν ευγνώµων, εάν δεν έλεγα δόξα τω Θεώ.

Δείτε παρακάτω απόσπασμα από συνέντευξη της Ζωής Λάσκαρη το 2005 στην ΕΡΤ

Πώς τα πάτε, λοιπόν, µε τον χρόνο που περνά; Εγώ δεν έχω πρόβληµα. Ελπίζω να µην έχει ούτε αυτός.
Η φυσιολογική φθορά, που φέρνει, σας απασχολεί; Δόξα τω Θεώ, µε είδατε και στη σκηνή… Αεικίνητη! Στο µέλλον θα δούµε. Αλλά νοµίζω ότι η φθορά έρχεται από την ώρα που αποφασίζεις να βγεις στη σύνταξη. Να τελειώσεις. Αλλιώς, αν είσαι σε εγρήγορση, δεν έχεις χρόνο να αφήσεις τη φθορά να έρθει.

Αγαπηθήκατε ή αγαπήσατε περισσότερο στη ζωή σας, κυρία Λάσκαρη; Δεν ξέρω αν αγαπήθηκα, ξέρω ότι αγάπησα πολύ. Έπεσα στα πατώµατα. Κάηκα. Το αν οι άλλοι µε αγαπήσανε, είναι ένα µυστήριο. Και δεν θα το ψάξω. Είµαι γεµάτη απ’ αυτό που έχω δώσει. Αλίµονο σ’ αυτούς που δεν αγαπήσανε. Αν δεν αγάπησες, τι έζησες; Τι έκανες σ’ αυτή τη ζωή; Ναι, αλλά µπορεί να είναι µονόπλευρο αυτό; Δεν µε ενδιαφέρει τι έκανε ο άλλος. Με ενδιαφέρει τι έκανα εγώ. Αν δεν έχεις ερωτευτεί, την έχεις χάσει τη ζωή. Η ζωή περνά και χάνεται. Πολλοί φοβούνται να εκτεθούν. Γιατί; Ερωτεύτηκα; Ναι. Έπεσα µε ταµπούνια; Ναι. Είχε κόστος; Ναι. Αλλά την έζησα τη ζωή. Αλίµονο σ’ όποιον δεν τολµάει να καεί.

Θα µου πείτε µια ανεκπλήρωτη επιθυµία σας; Δεν υπάρχει. Όχι µε την έννοια ότι εκπλήρωσα τα πάντα, αλλά µε την έννοια ότι η επιθυµία είναι ένα σακούλι χωρίς πάτο. Που όσα και να βάλεις µέσα, δεν γεµίζει ποτέ. Και τελικά γίνεται δυστυχία. Το «θέλω» και το πείσµα για το «θέλω» γίνεται εγωισµός. Και ο εγωισµός, καταστροφή.

Πείτε µου τότε κάτι άλλο. Ο θάνατος σας φοβίζει; Είστε εξοικειωµένη µ’ αυτό το αναπόφευκτο;

Κάποτε είµαι και κάποτε δεν είµαι. Είναι δύσκολο. Είναι αναπόφευκτο µεν, αλλά πόσο εξοικειωµένος µπορεί να είσαι; Ακόµα κι αν είσαι, «ην εγγύς έλθη θάνατος ουδείς βούλεται θνήσκειν». Που πάει να πει, όταν πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει.

Δείτε παρακάτω απόσπασμα από κοινή συνέντευξη της Ζωής Λάσκαρη και του Αλέξανδρου Λυκουρέζου…