Βίκυ Βολιώτη: Ο θάνατος των γονιών της από καρκίνο και η απόφαση να υιοθετήσει ένα κορίτσι από την Αιθιοπία

Για τη μάχη των γονιών της με τον καρκίνο και τον τρόπο που αυτό τη βοήθησε να προσεγγίσει τον ρόλο της στην παράσταση “Μια ιστορία αγάπης” αλλά και την απόφασή της να υιοθετήσει ένα κορίτσι από την Αιθιοπία μίλησε η Βίκυ Βολιώτη στο περιοδικό “ΕΓΩ” και τον δημοσιογράφο Θάνο Ξάνθο.

Το γεγονός ότι είχατε κι εσείς μέσα στην οικογένειά σας τον καρκίνο, όπως βλέπουμε και την ηρωίδα του έργου να πάσχει, σας έκανε να προσεγγίσετε πιο εύκολα τον ρόλο;

Σίγουρα ήταν πολύ βοηθητικό γιατί εγώ είχα δει τι σημαίνει να ζεις με μια βαριά και ανίατη (όχι πάντα) ασθένεια, όπως ο καρκίνος. Έχασα και τους δυο μου γονείς από αυτό. Θα προτιμούσα βέβαια να μη μου είχε συμβεί.

Στο κομμάτι της υιοθεσίας που θίγεται και στην παράσταση, έχει κάνει βήματα εξέλιξης η χώρα μας;

Ξέρω ότι στο νομοθετικό πλαίσιο έχουν γίνει βήματα, με τη διαδικασία να είναι πιο εύκολη και προοδευτική.  Αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι, γιατί έχει να κάνει και με το πως βιώνει ο καθένας τη μητρότητα. Δεν είναι τόσο εύκολο. Δεν έχει να κάνει τόσο με ταμπού, όσο και με πιο υπαρξιακές αγωνίες, με βαθύτερο νόημα. 

Εσείς μπήκατε στη διαδικασία να υιοθετήσετε ένα παιδί. Νιώσατε την ολοκλήρωση της ψυχής σας;

Οπωσδήποτε, η κόρη μου είναι θείο δώρο για μένα. Είμαι ευγνώμων που έχει έρθει στη ζωή μου, γιατί θεωρώ ότι η Άννα γεννήθηκε για να είναι το παιδί μας κι εμείς για να είμαστε γονείς της. Ήταν μοιραίο να γίνει έτσι.

Τι έχει αλλάξει με τον ερχομό της μικρής στη ζωή σας;

Ένα παιδί έρχεται και οι ζυμώσεις γίνονται μαζί του. Η έννοια της προτεραιότητας πλέον, σε όλους τους τομείς, είναι στο παιδί σου. Πρώτα θα βάλεις στο παιδί να φάει και μετά εσύ, πρώτα θα καλυφθεί η ανάγκη του παιδιού και μετά η δική σου. Δεν είσαι εσύ το επίκεντρο του κόσμου, αλλά το παιδί σου, πράγμα ευεργετικό για τον άνθρωπο. Γιατί ξαφνικά η προσοχή του στρέφεται προς τα έξω και παύει να υπάρχει ναρκισσιστική διάθεση.

Θα μπαίνατε ξανά στη διαδικασία να υιοθετήσετε ένα παιδί;

Ναι, θα έμπαινα ξανά στη διαδικασία μιας δεύτερης υιοθεσίας. Χωρίς δεύτερη σκέψη.