Ο Παραολυμπιονίκης Κώστας Τζούνης στο TLIFE: Η συγκλονιστική φράση «μάνα, τα καταφέραμε» και η σύζυγος στήριγμα

Ο Κώστας Τζούνης, ο 33χρονος παραολυμπιονίκης που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, το πρώτο πράγμα που αναφώνησε συγκινημένος ήταν «Μάνα, τα καταφέραμε», αφιερώνοντας σε εκείνη τη νίκη του.

Ο Έλληνας δισκοβόλος πρόσθεσε ένα ακόμα μετάλλιο στη συλλογή του, σε έναν εντυπωσιακό αγώνα. Ο νεαρός αθλητής ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, χάρη στην εξαιρετική του απόδοση, με την καλύτερη ρίψη του να φτάνει τα 41 μέτρα και 32 εκατοστά.

Με καταγωγή από τον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, έχοντας ασχοληθεί μόλις επτά χρόνια με τον στίβο, ο Κώστας Τζούνης, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, όπως λέει στο TLIFE.

«Ήταν δικαίωση και είναι μόνο η αρχή. Δηλαδή τώρα μου έχουν φύγει πολλά άγχη, πολλές σκέψεις που έκανα ότι «Αν δεν τα καταφέρω; Αν τελειώσω την καριέρα μου χωρίς να έχω πάρει ένα ολυμπιακό μετάλλιο;» Κι όμως το πήρα και ας μην είναι χρυσό ή ασημένιο. Είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Άλλοι παλεύουν με τον ίδιο τρόπο ή και περισσότερο και δεν τα καταφέρνουν οπότε η αξία του είναι πολλή μεγάλη. Και θέλω να είναι μόνο η αρχή» παραδέχεται.

«Η καρδιά μου χτυπούσε πάρα πολύ δυνατά, την άκουγα μέσα στα αυτιά μου. Πραγματικά δύσκολα διαχειρίσιμο. Νομίζω ήμουν παραπάνω αγχωμένος. Αν το είχα διαχειριστεί, ίσως να είχα πάρει το ασημένιο» υποστηρίζει.

Ο Κώστας Τζούνης γεννήθηκε με μηνιγγομυελοκήλη, ένα πρόβλημα υγείας που στις περισσότερες περιπτώσεις, καθηλώνει αυτόν που το έχει σε αναπηρικό καροτσάκι. Παρόλα αυτά, με ισχυρή θέληση και με τη βοήθεια των κατάλληλων ανθρώπων δίπλα του, κατάφερε -όχι απλά να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει ξανά-, αλλά να κερδίσει διακρίσεις στο άθλημα της δισκοβολίας.

«Γεννήθηκα με μηνιγγομυελοκήλη, στη μέση χαμηλά. Εγχειρίστηκα 10 ημερών το πρώτο χειρουργείο και οι μας είπαν ότι μεγαλώνοντας θα έχω διπληγία, δηλαδή θα ατροφήσουν τα πόδια από τη μέση και κάτω και πολύ πιθανό κάποια στιγμή να κάτσω σε αναπηρικό αμαξίδιο, το οποίο δεν έγινε. Δεν έγινε γιατί βρήκα ανθρώπους να βοηθήσουν σε όλη αυτή την κατάσταση. Πολύ προσωπική δουλειά, πάνω από 15 χρόνια φυσικοθεραπείες. Εγώ θυμάμαι πιο πολύ τον εαυτό μου σαν παιδί μέσα σε ένα νοσοκομείο ή μέσα σε ένα φυσικοθεραπευτήριο παρά στην αλάνα να παίζω», εξομολογείται.

Ο Κώστας Τζούνης μιλά στο TLIFE και στο ξεκίνημα της καριέρας του. «Ξεκίνησα το 2017 με την δισκοβολία. Από σπόντα είχε έρθει η γυναίκα μου τώρα, τότε σχέση, τον πρώτο καιρό, σε μια προπόνηση όταν έριχνα ακόντιο και είχε τύχει να δει έναν δίσκο μου λέει τι είναι αυτό το όργανο, πώς το πετάμε, θες να μου δείξεις; Εγώ δεν ήξερα, πέταξα τον δίσκο και είπε την μαγική λέξη Α μου αρέσεις πιο πολύ στον δίσκο, έχεις πιο καλή τεχνική. Χωρίς να έχει ιδέα η ίδια, χωρίς να έχω ιδέα εγώ. Μου έβαλε το μικρόβιο και αποφάσισα να ρίξω δίσκο για κάποιον λόγο» λέει.

Όσο για την περιβόητη φράση «Μάνα, τα καταφέραμε», ο ίδιος σημειώνει: «Το ήθελα να το ακούσει η μητέρα μου πρώτα απ’ όλα γιατί μας μεγάλωσε μόνη της. Τον πατέρα μου τον έχασα 8 χρονών. Είχε εμένα και την αδελφή μου να μας μεγαλώσει. Η αναπηρία που έχω είναι από την γέννηση μου. Οπότε ήταν πολύ δύσκολο για μια μητέρα να μπορέσει και να μας κάνει πρώτα απ’ όλα καλούς ανθρώπους και μετά όλα τα υπόλοιπα. Ήθελα να το μοιραστώ. Δεν ήταν εκεί. Ήταν η γυναίκα μου, η κόρη μου, η αδερφή μου, φίλοι αλλά η μητέρα μου δεν ήρθε και ήθελα να το ακούσει και να το νιώσει όπως το ένιωσα εγώ».

Το μεγαλύτερο του στήριγμα είναι αδιαμφισβήτητα η σύζυγος του με την οποία έχουν αποκτήσει ένα κοριτσάκι που υπεραγαπά. 

«Η γυναίκα μου είναι ο άνθρωπος που με έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Με στήριξε από την πρώτη στιγμή, όταν ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό ειδικά. Ήταν δίπλα μου, γιατί ζοριστήκαμε όταν δεν είχαμε ανθρώπους να βοηθήσουν οικονομικά, γιατί μια προετοιμασία είναι πολύ δύσκολη να στηριχθεί. Περάσαμε πολλά αλλά τα περάσαμε μαζί και αυτό μας έκανε και πιο δυνατούς. Με το που ήρθε και η κόρη μου ήταν το αποκορύφωμα. Εκεί είπα ”τώρα Κώστα δούλεψε και ‘κανε τους υπερήφανους”. Θέλω να δείξω και στην κόρη μου πόσο ωραίο είναι αυτό το συναίσθημα όταν προσπαθείς και θέλεις κάτι, να πετυχαίνεις τους στόχους σου. Και αν μπορώ να το κάνω εγώ, μπορεί ο οποιοσδήποτε» σημειώνει στο TLIFE και στην Ειρήνη Πεϊβάνη.