K.Γρίμπιλας-Ντουζόν: Όταν ο θάνατος χαρίζει μια ζωή

Μύκονος 1 Αυγούστου 2008 Το νήμα της ζωής του 20χρονου Ντουζόν Ζαμίτ κόβεται απότομα, όταν ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου. Ολόκληρη η χώρα συγκλονίζεται από τον θάνατο του νεαρού. Οι γονείς του, αν και συντετριμένοι από τον χαμό του παιδιού τους, βρίσκουν το κουράγιο και δωρίζουν τα όργανά του.

Ωνάσειο, 2 Αυγούστου 2008, ώρα 6.14 το πρωί. Η καρδιά του Ντουζόν, αρχίζει να χτυπάει ξανά. Ο Κώστας Γρίμπιλας, “γεννιέται” για δεύτερη φορά. Σε λίγες μέρες, κλείνουν 2 χρόνια από τη στιγμή που ο Κώστας, άρχισε να ζει ξανά, να ονειρεύεται, να ελπίζει.

Οι δύσκολες μέρες
Ο γολγοθάς του δημοσιογράφου Κώστα Γρίμπιλα ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2007. Την περίοδο εκείνη, εργαζόταν ως αρχισυντάκτης σε τηλεοπτική εκπομπή. Την ώρα που βρισκόταν στο κοντρόλ, ένιωσε δύσπνοια. “Μια απλή δύσπνοια με οδήγησε στο νοσοκομείο, χωρίς να ξέρω ότι έχω σοβαρό πρόβλημα. Κατευθείαν με βάλανε στην εντατική. Εκεί γίνεται διάγνωση ότι πάσχω από διατατική μυοκαρδιοπάθεια”, λέει στο TL!fe.

Έπειτα από 3 μήνες, του ανακοινώνεται ότι έχει λίγες μέρες ζωής. Η τεχνητή καρδιά, αποτελούσε την μοναδική σανίδα σωτηρίας του. “Γνώριζα ότι θα πεθάνω αν δεν υπέγραφα να βάλω την τεχνητή καρδιά. Τελικά, υπέγραψα”. Ζει με τεχνητή καρδιά για πέντε μήνες. Αν και αρχικά η ζωή του είναι φυσιολογική, τα προβλήματα δεν αργούν να έρθουν. “Η καθημερινότητά μου ήταν πολύ δύσκολη. Ένα απλό ντους για μένα ήταν πολυτέλεια. Μπορούσε να καεί το μηχάνημα, να πάθω ηλεκτροπληξία. Πεντέμιση μήνες δεν έκανα ντους αν αυτό σου λέει κάτι”, λέει ο Κώστας.

Το πρώτο διάστημα, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την αλήθεια. “Παρακολουθούσα όλο το γεγονός ως ένας απλός θεατής. Αυτό ίσως να ήταν η δική μου άμυνα στο να κρατήσω λίγες δυνάμεις. Φυσικά, ήμουν ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος και καταλάβαινα ακριβώς τι συμβαίνει”, αναφέρει με ειλικρίνεια.

Τον Ιούλιο του 2008, μπαίνει στο νοσοκομείο και οι γιατροί δεν του επιτρέπουν την έξοδο από το Ωνάσειο, αφού η κατάσταση της υγείας του έχει επιδεινωθεί. Αν δεν βρισκόταν άμεσα μόσχευμα, ο Κώστας δεν θα τα κατάφερνε. Έπειτα,έρχεται αναπάντεχα, το “δώρο ζωής”. “Μέσα στην ατυχία του Ντουζόν, βγήκα εγώ κερδισμένος”, λέει συγκινημένος.

Ανάσα ζωής
Η δωρεά οργάνων, κατά τα λεγόμενά του, είναι η ύψιστη προσφορά που μπορεί να κάνει κάποιος στο κοινωνικό σύνολο. “Πιστεύω ότι ο καθένας θα έπρεπε να γίνει δωρητής οργάνων γιατί αν συμβεί το μοιραίο στη ζωή του, κατευθείαν αποκτά ένα λόγο που πέρασε από αυτόν τον κόσμο. Έναν πολύ ιερό λόγο. Για μένα δεν ήταν τυχαίο, που πέρασε ο Ντουζόν από αυτό τον κόσμο. Δεν γεννήθηκε απλώς για να έρθει να μεγαλώσει να δουλέψει και να πεθάνει. Ήρθε για να σώσει κάποιους συνανθρώπους του, με τα όργανά του και το παράδειγμά του. Γιατί η κληρονομιά που έχει αφήσει πίσω είναι πάρα πολύ μεγάλη”, λέει με τρεμάμενη φωνή.

Ο Κώστας Γρίμπιλας υπογραμμίζει την σημασία που έχει η δωρεά και για την οικογένεια του δότη. Δηλώνει πως ο πόνος για τους γονείς του Ντουζόν αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του στο χρόνο, ωστόσο θεωρούν τη δωρεά προσωπική λύτρωση. “Θεωρούν ότι ένα κομμάτι του ακόμα ζει, γιατί η καρδιά του συνεχίζει να χτυπάει”.

Ο φύλακας άγγελος του
Όλο το διάστημα της περιπέτειας της υγείας του, φύλακας άγγελός του ήταν η γυναίκα του Πόπη. Γνωρίστηκαν το 2006, σε ένα ταξίδι που έκανε ο Κώστας στην Αυστραλία. Παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο, την περίοδο που η κατάσταση του ήταν πολύ σοβαρή. “Δεν μάσησε, ούτε λεπτό με την περιπέτειά μου”, αναφέρει ο Κώστας.

Ο θρησκευτικός γάμος τους έγινε στην Αυστραλία, πριν από λίγους μήνες, με κουμπάρο τον πατέρα του Ντουσόν. “Είχα προτείνει στον Όλιβερ να γίνει κουμπάρος και από τη στιγμή που εκείνος δέχτηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισα να κάνω τον γάμο μου εκεί”, υποστηρίζει.

Σχέση ζωής
Ο Κώστας με τον πατέρα του Ντουζόν
“Είναι οι μέρες λίγο περίεργες, κλείνουν 2 χρόνια, είναι η οικογένεια από τη μια πλευρά, είμαι κι εγώ εδώ…”, λέει..

Όπως εξηγεί, δεν βρήκε μόνο ξανά τη ζωή, αλλά και μια νέα οικογένεια. “Από τη στιγμή που ηρθαν σην Ελλάδα και τους γνώρισα, η Ρόζμαρι ακούμπησε για πρώτη φορά το στήθος μου και ένιωσε τους παλμούς του Ντουζόν, υπήρξε ένα μαγικό δέσιμο. Είπα πως αυτή είναι η δεύτερη μου οικογένεια. Η σχέση μας είναι σχέση αγάπης, σχέση ζωής και όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει περισσότερο”, εκμυστηρεύεται.

Αρχικά η επικοινωνία τους περιοριζόταν σε μια φορά το δεκαπενθήμερο. Αλλά, από τη στιγμή που επισκέφτηκε το σπίτι του Ντουζόν και γνωρίστηκε καλύτερα με τον Όλιβερ και τη Ρόζμαρι, δέθηκαν και πλέον, η καθημερινή επικοινωνία είναι απαραίτητη.

Σήμερα, 2 χρόνια μετά ο Κώστας Γρίμπιλας, είναι υγιής, και σχεδιάζει με τη γυναίκα του Πόπη να αποκτήσουν παιδιά.“Θέλω ένα γιο να του δώσω τον όνομα του Ντουζόν και μετά, ας κάνω 5 κόρες”!

Η μητέρα του Ντουζόν, αγγίζει την καρδιά του γιού της …

Η περιπέτεια που πέρασε, τον έκανε να εκτιμήσει αλλιώς τη ζωή, να επαναπροσδιορίσει και να θέσει νέες προτεραιότητες. Ανάμεσα στα πράγματα για τα οποία αναθεώρησε, ήταν και το κεφάλαιο “φιλία”. “Μέσα από την περιπέτειά μου, έμαθα να εκτιμώ τι θα πει φιλία. Πριν αρρωστήσω είχα πάρα πολλούς φίλους μέσα από το χώρο, όπου τελικά, αυτοί οι φίλοι έγιναν γνωστοί”, υπογραμμίζει και συνεχίζει λέγοντας: “Προτιμώ να έχω δίπλα μου τους εχθρούς μου παρά τους φίλους μου”.

Οι φίλοι που έγιναν γνωστοί
Δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι έχει χτυπήσει αρκετές πόρτες, προκειμένου να επιστρέψει στη δουλειά. Πιστεύει ότι το πρόβλημα υγείας του, σε συνδυασμό με την γενικότερη κοινωνική κρίση, επηρέασε την σημερινή κατάσταση στα επαγγελματικά του. “Έφυγα από τη δουλειά για 2 χρόνια και αυτό σημαίνει ότι σε ξεχνάνε ευκολα όσο καλός ή όσο κακός είσαι. Αυτό μου έχει δείξει η εμπειρία μου 12 χρόνια στο χώρο. Έφευγα από εκπομπή και πήγαινα σε άλλη, δεν είχα μείνει ποτέ άνεργος”.

Αν και δυσκολεύται να βρει εργασία λόγω της γενικότερης οικονομικής κρίσης, δεν το βάζει κάτω, δεν απογοητεύεται. Άλλωστε, είναι μαχητής και το έχει αποδείξει.

Ο Κώστας υποστηρίζει, ότι μέσα από συζητήσεις με συναδέλφους του επικρατεί η άποψη ότι ένας μεταμοσχευμένος είναι ιδιαίτερα “εύθραυστος”. “Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι όσοι έχουν κάνει μεταμόσχευση είναι υγιέστατοι. Μπορεί να ακολουθούν κάποια φαρμακευτική αγωγή για να προφυλλάσονται από κάποια πράγματα, αλλά μπορούν να δουλέψουν πολύ άνετα”.