Β. Μπάρμπα στο TLIFE: “Είμαι 42 χρόνων και ακόμα παλεύω μόνη μου!”

Πώς σας έπεισε ο Καλογερόπουλος να παίξετε στην ταινία;Δεν με έπεισε ο ίδιος. Με έπεισε η παρουσία του. Με “έψησε” βασικά επειδή είναι “Λούμπεν”, έξω από το σύστημα. Είναι outsider για αυτό πήγα δεν τον υποστηρίζει το σύστημα. Πήγα επειδή είναι cinema. Γιατί τώρα οι τελευταίες ταινίες είναι τηλεόραση.

Δεν είναι μια mainstream επιλογή;Το ταξίδι του cinema είναι η αλήθεια. Ο εύκολος δρόμος δεν σε πάει πουθενά. Οι τελευταίες ταινίες δεν λένε τίποτα, έχει μια τηλεοπτικότητα. Η δουλειά του Νίκου έχει κάτι το σουρεαλιστικό έχει μια τρέλα. Θυμίζει και μυρίζει Βαλκάνια!

Η ταινία έχει κρυφές ματιές στο παρελθόν;Μα δεν το κοιτάζουμε πότε δεν έχουμε μνήμη σαν λαός πια, σαν να θέλουμε να το διαγράψουμε και εδώ έχουμε ευθύνη όλοι…

Προτάσεις θα είχατε μετά το Mediterraneo;
Ξέρεις ήταν μια μεγάλη διαδρομή Αθήνα – Los Angeles. Ήταν απότομο. Πρέπει να σε στηρίζει το σύστημα για να μείνεις έξω. Όταν είσαι σε κάποια ηλικά δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Δεν είχα manager δεν είχα τίποτα, ένα σύστημα να με στηρίξει. Ήταν κάτι φοβιστικό. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε κανεις να με στηρίξει στην γνώση των νιάτων μου. Στην Ιταλία έκανα μόνη μου δουλείες. Όταν με πήρε ο Κούρκουλος έφυγα κατευθείαν πίσω για την Ελλάδα.

Το μετανιώσατε; Όχι γιατί ο χαρακτήρας είναι μοίρα. Απλά θα μπορούσα να κάνω δουλειές καλές έξω. Δεν εκτιμάνε εδώ τίποτα, όποιος σου λέει γύρνα είναι για να σε τσακίσουν. Όταν γύρισα με ζήτησε το ίνδαλμα μου να παίξουμε μαζί πρωταγωνιστικό δίδυμο, ξέρεις για εμένα ήταν κάτι τρομερό αυτό. Όταν, λοιπόν, δέχτηκα μου κόψανε τον ρόλο και με βάζανε να χορεύω τσιφτετέλια στα τραπέζια.και γενικά είχανε μια αντιμετώπιση τώρα θα σε διαλύσουμε.

Γιατί δεν μείνατε έξω, τι φοβηθήκατε;Ήμουν 24 χρονών δεν είχα επίγνωση. Τώρα είμαι 42 και πάλι παλεύω μόνη μου, έξω δεν σε αφήνει να μιλήσεις ο ατζέντης σου. Ήμουν ένα παιδάκι από την επαρχία, τα Oscar τα έβλεπα στον ύπνο μου. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ εδώ έπαιρνα ρόλο με Σαρον Στοουν και Σταλονε και τους έλεγα μην με πάρετε δεν ξέρω αγγλικά… Με είχαν πάρει για κορίτσι του James Bond. Φοβήθηκα το Hollywood. Ξέρεις τι είναι από τα Ιωάννινα στο Los Αngeles έβλεπα τους ουρανοξύστες και φοβόμουν.

Προφανώς σας έχουν πεί ότι μοιάζετε με Ιταλιδα star του 50; Θα θέλατε να ζούσατε εκείνη την εποχή; Ναι! Έχουν περάσει χρόνια από το Mediterraneo και ακόμα στην Ιταλία με εκτιμούν. Στην Ελλάδα χτυπούν την ομορφιά. Δεν είμαι ταλαντούχα, δεν είμαι καλός ηθοποιός αλλα γράφω ρε φίλε στο φακό. Στην Ελλάδα πρέπει να είσαι μετρία έως άσχημη και ερμηνευτικά από Καριοφυλια Καραμπετη και πάνω για να σε εκτιμήσουν. Φαντάσου εδώ και 20 χρόνια δεν μου έχουν μια πρόταση της προκοπής. Τραγικό σαν να με φθονούν.

Μου αρέσει μεταξύ μπριζόλας και αχλαδιού να λέμε τα πάντα. Από τα πιο σοβαρα πράγματα μέχρι τα πιο αστεία. Και γίνεται πανικός. Εκτίμω ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα παντού. Κάνουμε υπέρβαση όταν παίζουμε εκτός θεάτρου.

Γιατί δεν κάνατε τηλεόραση; Η τηλεόραση δεν μου αρέσει είναι μια φθήνια πια. Προτιμώ να με θυμούνται με το “Τζιβαέρι” και αλλά σίριαλ στην δεκαετία του ’80 παρά σε αυτες τις καρικατούρες τώρα.

Έχετε άρνηση, όμως, και με τον ελληνικό κινηματογράφο; Κινηματογράφος είναι αυτό: ιδιαίτερα κάτι ταινίες Σούλα μην πας. Ελα Κούλα, Σουλα, Μπουλα δεν θυμάμαι και πως το λένε… Ακόμα και το “Safe Sex” που ήταν έξυπνο δεν είχε αισθητική cinema. Εγώ έχω παίξει μην ξεχνάς και με την ελπιδοφόρα τότε την τριάδα του cinema Τσεμπερόπουλος, Περάκης και Πανουσόπουλος. Εξαιρετικοί σκηνοθέτες που βλεπεις ότι τους έδιωξε το σύστημα. Εδώ έχω κάνει μια ταινία του Ζερβουλάκου το με τον Ορφέα τον Αύγουστο και δεν βγήκε πουθενά με μουσική του Ξαρχάκου.

Αγαπημένες ταινίες; Η “κάλπικη λίρα” του Τζαβέλα και το “Συνοικία το Όνειρο” του Αλεξανδράκη.

Νιώθετε ότι το κοινό σας έχει αγαπήσει; Το κοινο με αγαπάει το σύστημα δεν με αγάπησε και προσπαθεί να χειραγωγήσει το κοινό και να σου πω την αλήθεια, το έχω και χεσμένο.

Νιώθετε ακόμα το χειροκρότημα; Όχι, γιατί μπορεί να είναι ψευτικό. Το σημαντικό είναι ο άλλος να σε κοιτάει μέσα στα μάτια αυτή είναι η μαγική στιγμή. Να τον βλέπεις και να νιώθεις ότι τον ταξιδεύεις…

Απόκρυφο σας όνειρο σαν ηθοποιός; Δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα, δεν έχω παίξει τίποτα, θα ήθελα να κάνω μια ταινία, έτσι που να μυρίζει Ελλάδα. Κάτι που να σε γυρνάει πίσω. Μια ταινία σαν την “Στρέλα”. Λαϊκός Κινηματογράφος. Εξαιρετικό.

Μήπως σας φοβούνται οι νέοι δημιουργοί; Γενικά μας φοβούνται οι πάντες, δεν μας μιλάει και κανείς. Έχω βαρεθεί να με φοβούνται.Δεν μπορώ να τους καταλάβω. Εγώ πήγα στον Νίκο τσάμπα. Αν ο άλλος έχει μια ίδεα ας έρθει! Τι να φοβηθεί και εγέ θα τον βοηθήσω…

Έχετε τον αέρα της “ντίβα”, πού να έρθει ο άλλος; Σαχλαμάρες… Τι σημαίνει αυτό δεν πρέπει να με χρησιμοποιούν ποτε; Πρέπει να τολμήσουν, έχω ανάγκη να παίξω σε κάτι φρέσκο.

Αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, τί θα σβήνατε από την καριέρα σας;Τίποτα. Μάλλον, ότι δεν έμεινα στην Ιταλία. Ότι έφυγα άρον άρον, ενώ εκεί μου άνοιξαν όλες οι πόρτες. Τι βλακεία κι αυτή…

Τελικά, κάνατε διεθνή καριέρα; Την άγγιξα, είναι η αλήθεια! Απλώς, αυτό δεν το θυμάται κανείς.Υπάρχει τόσος φθόνος που προσπαθούν εδώ όλοι να το ξεχάσουν. Εδώ έχω κάνει σειρά με τουςΤαβιάνι στα studio της “Τσινετσιτά” και δεν το γνωρίζει κανείς, ή μάλλον δεν θέλει να το γνωρίζει κανείς.

Τί φοβάστε πιο πολύ το θάνατο ή την απαξίωση;

Όχι δεν φοβάμαι το θάνατο, τον εκτιμώ κιόλας. Απλώς, θέλω να είναι αξιοπρεπής. Η απαξίωση, επίσης, δεν με ενδιαφέρει. Γενικά είμαι ελεύθερη στο τι θα πουν για εμένα.

Πάθη έντονα; Πολλά είμαι άνθρωπος της υπερβολής.

Η σχέση σας με το Κερατσίνι; Ήταν ωραία εμπειρία. Ο κόσμος με ψήφισε και βγήκα πρώτη σε σταυρούς, όχι επειδή το άξιζα αλλά με ψήφισε. Ήταν μαγικός ο Πειραιάς, αλλά και εκεί δεν με χρησιμοποίησε κανείς.

Σας ενδιαφέρει η πολιτική; Όχι, η πολιτική, να συνεισφέρω στο κοινωνικό σύνολο. Είναι το όνειρο μου. Με ενδιαφέρει ο κοινωνικός πολιτισμός. Έχω κάνει τη “Δυναμη Ζωής” στη Γλυφάδα, μια οργάνωση εθελοντών και βοηθάμε κόσμο.

Πως θα θέλατε να μείνετε στην Ιστορία; Μου είναι αδιάφορη η Ιστορία. Είναι για τους σημαντικούς κι εγώ ποτέ δεν είπα ότι είμαι σημαντική

Συνέντευξη: Γιώργος Καζιάνης