Η οργισμένη απάντηση του Ν. Στραβελάκη: Γίναμε μια εμετική, ανθρωποφαγική ζούγκλα!

Θέμα συζήτησης έχει γίνει από το πρωί το ατύχημα του πεντάχρονου γιου του δημοσιογράφου Νίκου Στραβελάκη. Συγκεκριμένα ο μικρός παρασύρθηκε από έλκυθρο και τραυματίστηκε, στις διακοπές της οικογένειάς στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου στην Αρκαδία.

Πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να κατηγορήσουν το γνωστό δημοσιογράφο για υπερβολική αντίδραση σχετικά με το ατύχημα του παιδιού του, ενώ πολλά blogς ανήρτησαν μηνύματα όχι και τόσο κολακευτικά για την συμπεριφορά προς τη μητέρα του παιδιού που ενεπλάκη στο ατύχημα. Ο δημοσιογράφος του Mega έδωσε την απάντησή του μέσα από το site aixmi.gr.

Διάβασε ολόκληρη το άρθρο του Ν. Στραβελάκη

Γράφω οργισμένος, όχι ως δημοσιογράφος αλλά- για πρώτη φορά – ως πατέρας.

Αποφασίζω να δημοσιοποιήσω μια προσωπική μου περιπέτεια, με παρολίγον θύμα τον πεντάχρονο γιο μου, για να αυτοπροστατευθώ από μια εμετική, ανθρωποφαγική ζούγκλα, που δεν σου επιτρέπει πλέον ούτε τα αυτονόητα. Μια ζούγκλα διαδικτυακή, που αναπαράγει, χωρίς την παραμικρή επιβεβαίωση, ένα παρολίγον τραγικό περιστατικό, με παντελώς διαστρεβλωμένο τρόπο, με υβριστικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς, μόνο και μόνο για να ξεσκίσει κυριολεκτικά , ως άγριο σαρκοβόρο, τον ανθρώπινο στόχο του.

Χωρίς να νοιάζεται αν ο πραγματικός στόχος είναι ένα πεντάχρονο παιδί

Ιδού τα πραγματικά περιστατικά:

Δευτέρα πρωί, με τη σύζυγο μου και τον πεντάχρονο γιο μου, πάμε για περίπατο στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαίναλου, στην Αρκαδία. Νοικιάζουμε, φυσικά χωρίς να μας δώσουν απόδειξη, ένα μικρό έλκηθρο για το παιδί. Λίγο αργότερα, ενώ βρισκόμαστε στην άκρη της πίστας , σε μια μικρή πλαγιά, ένα άλλο έλκηθρο κατεβαίνει σαν βολίδα, ουσιαστικά ανεξέλεγκτο, και μπροστά στα μάτια μας, παρασύρει τον γιο μας, που ήταν όρθιος, μπροστά μας. Τα πέδιλα του έλκηθρου βρίσκουν τα πόδια του και το τιμόνι την κοιλιά του. Το παιδί μου εκτοξεύεται- ήταν τόση η δύναμη της πρόσκρουσης- και πέφτει στα χιόνια, σφαδάζοντας από τον πόνο.

Τα χάνω . Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι τα πόδια έχουν τσακιστεί. Συνειδητοποιώ ότι το έλκηθρο, το οδηγούσε ένα κοριτσάκι ,το πολύ πέντε χρονών. Σκύβω πάνω στο γιο μου, για να δω τι έχει πάθει. Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνομαι ότι το κοριτσάκι ήταν ολομόναχο. Οδηγούσε ένα θεωρητικά φονικό όπλο, με την ταχύτητα που κατέβαινε ανεξέλεγκτα την πλαγιά, χωρίς καμιά επίβλεψη. Το διανοείστε; Αν είστε γονείς με καταλαβαίνετε.

Ζητώ αμέσως βοήθεια για το παιδί μου, έναν γιατρό ή ένα ασθενοφόρο. Η σύζυγός μου, μένει δίπλα στο γιο μας, περιμένοντας βοήθεια κι εγώ αργότερα ψάχνω να βρω τους γονείς του κοριτσιού. Βρίσκω αμέριμνους, τη μητέρα και τον παππού του κοριτσιού, να πίνουν τον καφέ τους, σε πολύ μεγάλη απόσταση από την πίστα. Είμαι οργισμένος, όπως θα ήταν κάθε πατέρας, που εκείνη την ώρα δεν ήξερε αν ο γιος του έχει διαλυμένα τα δυο πόδια, είναι σοβαρά τραυματισμένος ή όχι. Τους φωνάζω, ρωτώντας αν είχαν συνειδητοποιήσει, τι έκαναν. Αφηγούμαι, τρέμοντας, το περιστατικό. Και εκείνοι, αμέριμνοι και απαθείς, χωρίς να ρωτήσουν καν πώς είναι το παιδί μου, απαντούν:

Πώς κάνετε έτσι; Παιδί είναι και παίζει!!!!!!

Τους επισημαίνω ότι είχαν αφήσει μόνο του ένα πεντάχρονο κορίτσι, το παιδί τους, να ανεβοκατεβαίνει ανεξέλεγκτα μια πίστα με ταχύτητα και… Όποιον πάρει ο χάρος. Και εκείνοι, αντί να ζητήσουν έστω μια συγγνώμη, αρχίζουν να υβρίζουν χυδαία.

Η αντίδρασή τους είναι πέρα από κάθε λογική και ανοχή. Ζητώ τα στοιχεία τους για να ασκήσω τα νόμιμα δικαιώματα μου. Αρνούνται να τα δώσουν και συνεχίζουν να βρίζουν.

Πηγαίνω εκεί από όπου νοίκιασα το έλκηθρο. Τους αναφέρω το περιστατικό και ζητώ να με βοηθήσουν. Αδιαφορούν εξοργιστικά. Νοικιάζουν έλκηθρα, χωρίς να είναι σε θέση να διαπιστώσουν στη συνέχεια, ποιος τα οδηγεί, άρα ποιος έχει την ευθύνη. Δεν έχουν ούτε γιατρό.

Ειδοποιώ την αστυνομία, χωρίς ακόμα να ξέρω, ποσό σοβαρά είναι χτυπημένο το παιδί μου.

Επειδή θέλω να πιστεύω ότι ακόμα υπάρχουν νόμοι, υπάρχει κράτος δικαίου, σκέπτομαι ότι κάπως πρέπει να υπερασπισθώ τον εαυτό μου. Μετρώ αδικήματα:

Οι γονείς του κοριτσιού: παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, εξύβριση, σωματικές βλάβες από βαριά αμέλεια.

Οι υπεύθυνοι του χιονοδρομικού: έλλειψη στοιχειωδών κανόνων ασφάλειας.

Σε λίγο , έρχονται η αστυνομία και ένα ασθενοφόρο..

Η μητέρα και ο παππούς του κοριτσιού συνεχίζουν να μη δίνουν τα στοιχεία τους και χλευάζουν τη σύζυγό μου με το παιδί μου, που ήταν σε μικρή απόσταση.

Ενημερώνω τους αστυνομικούς, που ζητούν από τη μητέρα του κοριτσιού να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα Λεβιδίου.

Παίρνω αγκαλιά τον γιο μου και τρέχουμε στο Παναρκαδικό νοσοκομείο. Ευτυχώς, ο τραυματισμός δεν είναι σοβαρός. Το γεγονός ότι το παιδί είναι ελαφρό, τινάχθηκε στον αέρα και έπεσε στα χιόνια, το έσωσε.

Στη συνέχεια πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα. Οι αστυνομικοί με ενημερώνουν ότι πήραν κατάθεση από τη μητέρα, ότι ενημέρωσαν την εισαγγελέα, και με ρωτούν αν θα κάνω μήνυση για να παραπεμφθεί στο αυτόφωρο για τα αδικήματα που διέπραξε.

Η μητέρα του κοριτσιού , σοκαρισμένη και εντελώς διαφορετική πλέον από ότι πριν, συνειδητοποιώντας προφανώς τις νομικές συνέπειες των πράξεών της, ζητεί συγγνώμη.

Δεν υποβάλλω μήνυση και την αφήνουν ελεύθερη.

Προσέξτε τώρα: Ο διοικητής του τμήματος με ενημερώνει ότι το χιονοδρομικό κέντρο λειτουργεί παράνομα, χωρίς άδεια. Μου λέει ότι έχουν γίνει μηνύσεις από άλλους, αλλά δεν μπορεί να το σφραγίσει γιατί τα σχετικά αδικήματα προσφάτως μετετράπησα, από πλημμελήματα , σε πταίσματα. Μου λέει ότι είναι θέμα του ΕΟΤ ,που έχει ενημερωθεί ,αλλά δεν κάνει τίποτα.

Άρα, ένα χιονοδρομικό κέντρο, με χιλιάδες επισκέπτες, λειτουργεί χωρίς άδεια, χωρίς να πληρούνται οι στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας, ζωές μικρών και μεγάλων τίθενται σε κίνδυνο, αλλά το κράτος το αφήνει να λειτουργεί.

Μετά από όλα αυτά, με το παιδί μου στο κρεβάτι σοκαρισμένο, χτυπημένο- ευτυχώς όχι σοβαρά – και με πυρετό, έκπληκτος διαβάζω σε δήθεν αθώο φόρουμ του χιονοδρομικού, τη δήθεν αθώα αφήγηση δήθεν επισκέπτη, με πλήρως διαστρεβλωμένα τα πραγματικά περιστατικά και με εξευτελιστικά σχόλια για το πρόσωπό μου, σε μια εμφανή προσπάθεια να δημοσιοποιηθεί αντεστραμμένο το περιστατικό – και ότι δήθεν συνέβη μακριά από τις πίστες, στο χώρο ενοικίασης ελκήθρων – για να αποσείσουν τις ευθύνες τους οι άνθρωποι του χιονοδρομικού.

Και σε… χρόνο μηδέν, αυτή η διαστρεβλωμένη συκοφαντική δήθεν αφήγηση αναπαράγεται από δεκάδες sites kai blogs στο διαδίκτυο , με ακόμα πιο εξευτελιστικά σχόλια, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια από κάποιον να επικοινωνήσει μαζί μου για να διασταυρώσει τα στοιχεία ή έστω να ζητήσει την άποψη μου.

Άρα, είμαστε μια εμετική, ανθρωποφαγική ζούγκλα, γιατί:

Αν είσαι πατέρας – και έχεις την ατυχία να είσαι δημοσιογράφος – θα πρέπει, αν έχεις την ατυχία να χτυπήσει το παιδί σου μπροστά στα μάτια σου, υπό αυτές τις συνθήκες, να πεις ευχαριστώ στους γονείς του άλλου παιδιού που του έδωσαν ένα δυνητικά φονικό όπλο σε μια πλαγιά και το άφησαν χωρίς επίβλεψη- να καθήσεις να σε βρίζουν, να σε εξευτελίζουν μπροστά σε επισκέπτες, να μην ασκήσεις τα νόμιμα δικαιώματά σου, να μην κάνεις κάτι να προστατεύσεις το παιδί σου, να σηκωθείς και να φύγεις.

Κι αν την επομένη, κάποιος, για προφανείς λόγους, επιδιώξει να δημοσιοποιήσει -μέσω διαδικτύου- την ιστορία με χυδαία συκοφαντικό και διαστρεβλωμένο τρόπο για να σε πλήξει- θα πρέπει να υποστείς και τη χλεύη της ανεξέλεγκτης διαδικτυακής αναπαραγωγής και να καταδικαστείς ερήμην σε δημόσιο εξευτελισμό. Όσο για το κράτος, προφανώς είμαστε ζούγκλα, γιατί ο καθένας ανοίγει ένα παράνομο χιονοδρομικό , χωρίς προδιαγραφές ασφαλείας, και μετά – αν συμβεί ατύχημα -ανεβάζει στο site του ένα ανώνυμο σχόλιο, ότι …..για όλα φταίνε οι μεγαλοδημοσιογράφοι.

Να γιατί είμαστε μια εμετική, ανθρωποφαγική ζούγκλα!