Ναταλία Γερμανού: H σχέση της με τον Μάνο Ιωάννου και η περίοδος που χρειάστηκε ηρεμιστικά χάπια!

Η Ναταλία Γερμανού σε συνέντευξή της που παραχώρησε στο περιοδικό “People” μίλησε για την σχέση της με τον Μάνο Ιωάννου, τα σχόλια που γίνονται για την διαφορά ηλικίας που έχουν αλλά και για τα ηρεμιστικά χάπια που χρειάστηκε να πάρει στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της.

Πώς φάνηκε στον Μάνο η πρεμιέρα;
O Μάνος μου είπε το κλασικό, το λέω με πολλή αγάπη δεν λέω ότι το έχω συνηθίσει, γιατί είναι κάτι που πάντα σου αρέσει να το ακούς. Μου είπε: “Τι καλή που είσαι στις συνεντεύξεις, παναθεμά σε. Το ΄χεις πολύ”.

Συμβουλεύεται ο ένας το άλλον;
Εγώ τον ρωτώ την γνώμη μου για πολλά, εκείνος στα επαγγελματικά δεν με συμβουλεύεται και τόσο. Με συμβουλεύεται για το ντύσιμο, για το τι να πει σε μια συνέντευξη. Στα επαγγελματικά του όμως σχεδόν καθόλου, γιατί εκεί συμβουλεύεται τον Ρέππα και τον Παπαθανασίου. Αν τους είχα κι εγώ κολλητούς, αυτούς θα συμβουλευόμουν. Στο νέο του σήριαλ στον “Όρκο σιωπής”, θα με ρωτήσει πως μου φάνηκε, ειδικά στις ερωτικές σκηνές. Γελάμε πολύ με αυτό. Μου λέει: “Ημουν αρκετά πειστικός ή να δώσω και άλλο;”. Βλέπεις, σε αυτό το σήριαλ κάνει έναν υπερ – γκόμενο που τα έχει με όλες αλλά η αγαπημένη του είναι η Μαρία Κοριθίου. Του λέω, λοιπόν, κι εγώ: “Ε με την Μαρία μπορείς λίγο ακόμη να δώσεις. Η Μαρία είναι φίλη μας”.

Είστε περισσότερο από ενάμιση χρόνο μαζί. Ισχύει πως συγκατοικείτε;
Ο Μάνος έχει ακόμη τα πράγματα του στο πατρικό του, έχει αρκετά πράγματα και στο δικό μου το σπίτι και μένουμε μαζί πάρα πολύ συχνά, αλλά με μια ελευθερία που είναι απαραίτητη και στους δυο μας κι αυτό μας κάνει να νιώθουμε τόσο καλά μαζί.

Η συγκατοίκηση φθείρει την σχέση;
Aυτό εξαρτάται από το ζευγάρι. Εμείς είμαστε ένα ζευγάρι που έχει πολύ έντονη την αίσθηση της ανεξαρτησίας. Έχουμε, ας πούμε, αποφασίσει πως η μία μέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη στους φίλους μας. Ο καθένας με τους δικούς του. Και δεν υπάρχουν “πρέπει”. Ότι, π.χ. μετά το θέατρο ο Μάνος πρέπει να γυρίσει εδώ. Δεν τον καταπιέζω, δεν με καταπιέζει. Δεν του τα πρήζω, δεν μου τα πρήζει. Υπάρχει τόση χαλαρότητα και γλυκύτητα σε αυτή την ιστορία, που τελικά νομίζω πως αυτό είναι το μυστικό για την διάρκεια μιας σχέσης.

Δεν το βρίσκεις λίγο υποκριτικό όταν όλοι σχολιάζουν το αν μια γυναίκα είναι μεγαλύτερη, ενώ αν είναι μεγαλύτερος ο άντρας δεν αφορά κανέναν;
Δεν είναι τόσο το θέμα υποκρισία. Αν και μπαίνουμε στο 2015, στην Ελλάδα, σαν κοινωνία, είμαστε πολύ πιο έτοιμοι να δεχτούμε μια διαφορά ηλικίας 20 χρόνων όταν μεγαλύτερος είναι ο άντρας, αλλά δεν το δεχόμαστε όταν μεγαλύτερη είναι η γυναίκα, ακόμα κι αν δεν της πολυφαίνεται. Ίσως γιατί μας έχουν μεγαλώσει διαφορετικά. Και ο δικός μου ο μπαμπάς δέκα χρόνια μεγαλύτερος ήταν από την μαμά μου, μην το πας μακριά. Αλλά δεν ενοχλώ κανέναν ούτε κάνω κάτι ανήθικο. Για μένα ανηθικότητα είναι να μπεις ανάμεσα σε ενα παντρεμένο ζευγάρι, να χωρίσεις δύο ανθρώπους. Δεν είναι ανηθικότητα το να είσαι με έναν άντρα επειδή εκείνος το θέλει, εκείνος σε διάλεξε, εκείνος έκανε το πρώτο βήμα, κι ας είναι είκοσι τόσα χρόνια μικρότερος σου. Δεν του έβαλα το πιστόλι στον κρόταφο και του είπα: “Άκουσε, Μάνο Ιωάννου, διαλέγεις: θάνατο ή Ναταλία;”. Στην αρχή με πείραζε ο σχολιασμός, αλλά τώρα το έχω αποδεχτεί. Κάποιοι άνθρωποι ενοχλούνται και είναι δικαίωμα τους, γιατί έτσι έχουν μεγαλώσει.

Ποια περίοδο της ζωής σου θυμάσαι ως την πιο δύσκολη;
Με στιγμάτισαν οι απώλειες της γιαγιάς και του μπαμπά μου. Η μαμά του Φρέντυ με μεγάλωσε. Ήταν μαμά, μπαμπάς, όλα μαζί. Όταν την έχασα, ήταν σαν να έχασα τρεις ανθρώπους μαζί. Ήμουν 26 χρονών, αλλά ήταν σπαρακτικό. Στην κηδεία της, λίγο πρίν τελειώσει η τελετή, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, είχα καταρρεύσει. Είχα ακομπήσει πάνω της, έκλαιγα σπαρακτικά, της έλεγα “Μην με αφήνεις”. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να σπαράζει τόσο πολύ. Ήταν η απώλεια του ανθρώπου που με πήρε στα χέρια του 1,5 έτους, με μεγάλωσε και μέχρι τα 26 – δεν ξεκόλλαγα από τα φουστάνια της. Με τον μπαμπά ήταν αλλιώς. Ήταν τέτοιο το σοκ, που χρειάστηκε να μου χορηγήσουν μια ισχυρή δόση ηρεμιστικών και δεν μπόρεσα ούτε στην κηδεία να πάω. Για τρεις μέρες ήμουν με ηρεμιστικά τάβλα στο κρεβάτι, με τους δικούς μου πολύ ανήσχυχους, γιατί κοιμόμουν συνέχεια, δεν ήθελα να το δεχτώ.

Διάβασε περισσότερα στο περιοδικό People που κυκλοφορεί