Η εξομολόγηση της Ζέτας Μακρυπούλια: “Θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά!”

“Θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά. Φαντάζομαι ότι θα γίνω μητέρα κάποια στιγμή. Αλλά δεν είναι αυτό κάτι που με αγχώνει ή με πιέζει να το κάνω αύριο κιόλας”, αποκάλυψε η Ζέτα Μακρυπούλια μιλώντας ανοιχτά για το ενδεχόμενο να κάνει οικογένεια, σε συνέντευξή της στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη. .

Με αφορμή τις παραστάσεις στην Κύπρο στις 28, 29 και 30 Σεπτεμβρίου της περσινής μεγάλης αθηναϊκής θεατρικής επιτυχίας «Ήρθες και θα μείνεις!», στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τον Γρηγόρη Βαλτινο μίλησε για όλα όσα την αφορούν και την συνθέτουν ως άνθρωπο, χαρακτήρα και ηθοποιό.

Μιλώντας αρχικά για τις εκλογές και το αν ψηφίζει είπε: “Ναι, τα τελευταία χρόνια πάντα και πολύ συνειδητά… Και, ξέρεις, δεν στηρίζουμε πια, όπως κάναμε μικροί, ό,τι και η οικογένειά μας. Ό,τι πει ο μπαμπάς ή η μαμά… Όχι! Τα τελευταία χρόνια πηγαίνω και κάνω το καθήκον μου”.

“Μας έκαναν μία πρόταση από το νησί, γιατί η αλήθεια είναι ότι όλο τον χειμώνα είχαμε πολύ κοινό από την Κύπρο που αγάπησε την παράσταση. Ο Γρηγόρης Βαλτινός μού είπε ότι είναι η πρώτη φορά που θα παίξει στην Κύπρο κι εγώ έχω πολλά χρόνια να παρουσιάσω κάποια θεατρική δουλειά εκεί”.

“Με ρωτάς, φαντάζομαι, επειδή υπάρχει ένα σχετικό δημοσίευμα τον τελευταίο καιρό… Όχι, δεν ισχύει αυτό. Από την άλλη, η ζωή μου, η οικογένειά μου είναι στην Αθήνα. Δεν έχω σκεφτεί ένα τέτοιο βήμα. Παρόλο που μου αρέσει πολύ η Κύπρος κι εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους και τον πολιτισμό της!”

“Στην παράσταση παίζω μαζί με τον Γρηγόρη Βαλτινό και μοιράζεται ο χρόνος στη σκηνή. Και δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο καλή η παράσταση αν δεν έπαιζε ο Γρηγόρης… Αλλά δεν θέλω να υποτιμώ και τον ρόλο μου, γιατί είναι πολύ μεγάλος και δύσκολος. Για μένα, όμως, ήταν πρόκληση και όχι φόβος. Κάνω χρόνια θέατρο κι έχω εμπειρία πια. Ο Γρηγόρης Βαλτινός, όμως, με βοήθησε πολύ, έχει κάνει «πίσω» διακριτικά και μου έδωσε πολύ χώρο, με τον τρόπο του”.

“Όχι, έχω πάψει να τα σκέφτομαι αυτά πια. Έχω καταλάβει ότι δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω αυτό! Δουλεύω πολλά χρόνια και δεν έχω λόγο να αποδεικνύω σε κάθε μου βήμα το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Όλο αυτό υποσκάπτει την κάθε μου προσπάθεια και τη δηλητηριάζει. Οπότε, όχι, δεν το κάνω αυτό πια. Ό,τι αφορά άλλους ανθρώπους και όχι εμένα, ακόμα και τα κόμπλεξ τους, δε θα τα πάρω ξανά στην πλάτη μου, ούτε θα τα φορτωθώ. Δουλεύω για μένα και όχι για τους άλλους! Κι η πρόκληση αυτής της παράστασης ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Με εξέλιξε αυτό το βήμα και με πήγε μπροστά. Γιατί να μπω στη διαδικασία να κλείνω ρόλους για να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας στους άλλους; Και ποιος θα έλεγε «όχι» σε αυτό τον ρόλο; Όλοι οι ηθοποιοί θα τον ήθελαν! Το μόνο που επιθυμώ, είναι να αρέσει στον κόσμο”.

“Σαφώς και το έχω πει! Ο χρόνος το δείχνει αυτό. Έτυχε, λοιπόν, να το δω και να το καταλάβω στην πορεία. Αντιλαμβάνεσαι τους λόγους που έρχεται ο καθένας στο δρόμο σου…”

“Είναι δύσκολο, αλλά δεν μπορείς να μην παραμείνεις δυνατός. Δεν είναι όλα ευχάριστα και ρόδινα. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να πας μπροστά και να προχωρήσεις…”

“Δεν θα το έλεγα. Ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο παλιότερα. Έχω μεγαλώσει πια, έχω άλλες προσλαμβάνουσες, άλλες εμπειρίες κι άλλες άμυνες που μου επιτρέπουν, όχι απλά να επιβιώνω, αλλά και να ξεχωρίζω μέχρι πού θα αφήσω κάτι ή μία κατάσταση να με επηρεάσουν. Πόσο αξίζει κάτι. Έχω πάρει τα μαθήματά μου. Δεν είμαι πια όπως ήμουν στα 19, στα 20 ή στα 25 μου. Δεν έχω πια πολλές απαιτήσεις από τον καθένα. Μάλλον όσες αναλογούν στον άλλον. Γιατί συνήθως απαιτούμε από τους άλλους πράγματα που δεν είναι δική τους δουλειά να μας προσφέρουν”.

“Υπάρχουν φορές που με πιάνουν ανασφάλειες, αλλά αυτό δε γίνεται όταν ξυπνάω το πρωί και κοιτάζομαι στον καθρέφτη, όσο όταν πέσει στα χέρια μου καμιά φωτογραφία που παραπέμπει σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια πριν (χαμογελάει). Εκεί λίγο κάτι παθαίνω και καταλαβαίνω την αλλαγή του «δεν είμαι όπως τότε…”

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου!