Η Αντιγόνη Δρακουλάκη στο TLIFE: Οι παιδικές αναμνήσεις, ο γάμος της, οι φιλίες από τον χώρο κι αυτό που την τρομάζει!

Όταν μιλάει για το «Κάποιος να με φωνάξει», την παράσταση που σκηνοθετεί ο Αλέξιος Κοτσώρης και που πρωταγωνιστεί ή ίδια και η Ελένη Τζαγκαράκη στο θέατρο «Μεταξουργείο», είναι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη. Σαν να είναι ένα κύμα αναμνήσεων, ανθρώπων και εικόνων που την παρασέρνει.

Πηγή φωτογραφίας: Facebook- Επίσημη σελίδα της ηθοποιού.

Η Αντιγόνη Δρακουλάκη – που γνωρίσαμε κάποτε σαν Νόρα στα “Μυστικά της Εδέμ”- είναι περήφανη για όλα όσα έζησε, από παιδί στον κινηματογράφο του πατέρα της στην Κρήτη, μέχρι σήμερα, που ως μέρος μίας παράστασης βοηθά το κοινό να γνωρίσει μια νέα συγγραφέα, την Αναστασία Βούλγαρη. Το έργο της είναι ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που μιλά για την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που προσμένει την επιστροφή του πατέρα της, ο οποίος την εγκατέλειψε, και την στοργή και την αγάπη που της έχει υποσχεθεί και της έχει αρνηθεί εδώ και πενήντα χρόνια.

«Είναι ένα τρυφερό έργο, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, ένα έντονο ταξίδι στην Ελλάδα και στα χρόνια και στην ιστορία. Η μουσική επένδυση με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ακουμπάει πολύ γλυκά σε αυτή την αγωνία των Ελλήνων που τη βιώνουν και στο τώρα και στην προσμονή για κάτι καλύτερο», λέει η ίδια. Και στην συνέχεια αφήνεται μαζί μας να την παρασύρει η πλημμυρίδα των αναμνήσεων…

Ο πατέρας πάντα σαν πρόσωπο για την κόρη είναι σημαντικό όπως βλέπουμε και στην παράσταση. Εσύ είσαι κορίτσι του μπαμπά;

Ήμουν και είμαι κορίτσι του μπαμπά και είμαι πολύ τυχερή γιατί νιώθω ότι έχω τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου. Και το λέει σε κάποιο σημείο και στο έργο και με συγκίνησε από την αρχή αυτή η ατάκα. Λέει η ηρωίδα στον πατέρα της: Σ’ αγαπάω γιατί είσαι ο καλύτερος. Κι έτσι νομίζω τελικά κάθε παιδί νιώθει για τον πατέρα του, όποια χαρακτηριστικά, όποια μορφή κι όποιον τρόπο κι αν έχει, γιατί είναι στην ουσία ο πατέρας του η πρώτη του γνωριμία και επαφή με τον κόσμο. Εμένα ο πατέρας μου με έφερε στην τέχνη. Σαφέστατα νιώθω ότι το χρωστάω πολύ σε αυτόν. Όλη την καλλιτεχνική ευαισθησία μου και την τρέλα και το κέφι και όλο αυτό το μοίρασμα προς τον κόσμο, νομίζω έχει να κάνει με τον μπαμπά μου. Και η μαμά μου βέβαια έπαιξε ρόλο, στο πιο οργανωτικό και δημιουργικό κομμάτι. Βοήθησαν και οι δύο αλλά νομίζω τη φόρα την πήρα από τον μπαμπά μου.

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην παράσταση;

Η ηρωίδα που υποδύεται η Ελένη Τζαγκαράκη, η Ειρήνη, για πρώτη φορά ομολογεί σε αυτό το μονόπρακτο, με θάρρος, όλα αυτό που της συμβαίνει και την βασανίζει -γιατί είναι πολύ ηρωικό να ομολογείς την απώλεια και την έλλειψη που έχεις και που αποδεικνύεται τελικά πιο σημαντική από άλλα ιστορικά γεγονότα ή όλα όσα απέκτησες στην πορεία. Τα λέει λοιπόν όλα σε μια περίεργη συνομιλία, με μια γυναίκα, με μια αγκαλιά, με μία συντροφιά, με μια υποστήριξη γυναικεία που της στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια και είναι η γιαγιά της. Εγώ αυτό καλούμαι να αναπαραστήσω, την ανάμνηση της γιαγιάς της.

Ποιες αναμνήσεις κουβαλάς έντονα από την παιδική σου ηλικία;

Σε αυτή την ιστορία βλέποντας όλη αυτή την αναδρομή και όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα και την γεωγραφία της Ελλάδος κάνεις και εσύ το δικό σου ταξίδι στα δικά σου παιδικά χρόνια, στα δικά σου βουνά και τις δικές σου θάλασσες. Μου έρχονται πολύ μεγάλες φλασιές (γελάει), πολύ έντονες εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια. Κι αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι και οι γιαγιάδες είναι μια πολύ σημαντική ιστορία στη ζωή του κάθε μικρού και μεγάλου παιδιού, δεν τις ξεχνάς εύκολα τις γιαγιάδες. Νομίζω μάλιστα ότι η δικιά μου γιαγιά «ήρθε» με κάποιον τρόπο και στην πρεμιέρα, γιατί έσπασε μια λάμπα ξαφνικά και είπα μέσα μου: Ήρθε. Ήταν με έναν τρόπο έντονη η παρουσία της.

Φωτογραφίες από τις πρόβες της παράστασης: Μήτση Αγγελική

Υπήρξε κάτι στην παιδική σου ηλικία, που να σε στιγμάτισε και να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο πώς διαμορφώθηκες στην πορεία;

Λέμε με στιγμάτισε κάτι τότε, αλλά νομίζω δεν ακριβολογούμε, γιατί όταν συζητάμε κάτι ακόμα σημαίνει ότι μας πονάει στο τώρα, ότι ζούμε ακόμα κάτω από την επήρεια του. Γι΄αυτό βρίσκω ηρωική και καθαρή και τίμια την παραδοχή που κάνει ο ρόλος της Ειρήνης. Εγώ δεν έχω κάποια ανάλογη απώλεια. Αλλά καταλαβαίνω το συναίσθημα, το δέσιμο με ανθρώπους, με υποσχέσεις που δόθηκαν αλλά νιώθεις ότι δεν ολοκληρώθηκαν. Το κατανοώ και το αποδέχομαι.

Ποια είναι η σχέση σου με το παρελθόν;

Νιώθω ότι οι μνήμες δεν ξεχνούν, επανέρχονται στη ζωή μας και μας υπενθυμίζουν ύπουλα τις σημαντικές στιγμές και μεταφέρονται στο τώρα και στο μετά. Κουβαλάω τις μνήμες μου, κουβαλάω σημαντικούς ανθρώπους και συναισθήματα και αυτά με έχουν κάνει αυτή που είμαι. Νιώθω ότι ο καθένας μας είναι ένα παζλ από κομματάκια, από συναντήσεις, πληγωμένες και ευτυχισμένες καταστάσεις, αφές, μυρωδιές, χορούς και αγγίγματα. Αυτό είμαστε εμείς. Κι εγώ είμαι περήφανη για όσα κουβαλάω. Ακόμα και το λάθος, το τότε και το τώρα είναι η αλήθεια σου.

Δεν μετανιώνεις δηλαδή για τα λάθη σου; Για έναν έρωτα με τον οποίο «κόλλησες» ή για μια φιλία για την οποία επέμεινες ενώ δεν άξιζε να το κάνεις; Για τίποτα;

Μπορεί να μετανιώνω αλλά την ίδια στιγμή λέω, αφού αυτή είμαι, αφού έτσι θα έκανα πάλι; Αφού έτσι έκανα τότε, έτσι ένιωσα. Δικαιολογώ δηλαδή με κάποιον τρόπο τον εαυτό μου για τις πράξεις του.

Τον φόβο της εγκατάλειψης, πώς τον διαχειρίζεσαι;

Η μεγαλύτερη εγκατάλειψη που βιώνουμε όλοι μας έτσι κι αλλιώς είναι ο χρόνος που περνάει ανεπιστρεπτί. Με αγχώνει λίγο αυτό, με τρομάζει. Έχω ένα θέμα με τον χρόνο. Συνέχεια τρέχω και δεν προλαβαίνω. Και η φθορά του χρόνου με στενοχωρεί.

Θα έκανες δηλαδή κάτι για να την εμποδίσεις; Μια επέμβαση;

Ναι, ίσως να έκανα κάτι, δεν ξέρω. Οι παραμορφώσεις είναι άσχημο πράγμα. Η χειρότερη παρέμβαση είναι να αλλοιώσεις τη βασική σου αίσθηση κι αυτό είναι ένα μεγάλο άγχος επίσης. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που τους βλέπεις και μπορεί να έχουν περισσότερες ρυτίδες αλλά είναι οι ίδιοι. Γιατί έχουν κρατήσει αναλλοίωτη την αίσθησή τους, την ενέργεια τους, την αύρα τους, την προσωπικότητά τους. Γιατί αυτό είναι και το βασικό. Άλλωστε είμαστε όλοι μικρά παιδιά που απλώς μεγαλώνουμε

Παίζεις σε ένα ελληνικό έργο. Νιώθεις ότι στέλνεις ένα μήνυμα μέσα από αυτό, για να δοθεί περισσότερος χώρος σε Έλληνες καλλιτέχνες;

Σε αυτόν τον καιρό, που διακυβεύεται πάρα πολύ η ταυτότητα μας, το ποιοι είμαστε και το πώς μπορούμε να σταθούμε στην Ευρώπη, στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα, είναι πολύ σημαντικό το να γνωρίζει έτσι το κοινό έναν νέο Έλληνα συγγραφέα και να έχει ελληνικό λόγο. Όλοι εμείς, αυτό προσπαθούμε με τον δικό μας τρόπο -γιατί τα μέσα είναι πολύ λίγα οι δυσκολίες είναι τεράστιες, δεν υπάρχει πια άνεση να κάνεις ό,τι θέλεις και όπως το θέλεις άρα εφευρίσκεις τρόπους- να υπάρχει ελληνική δημιουργία και πόσο μάλιστα να υπάρχουν ελληνικά κείμενα. Κι αγκαλιάζουμε πιο πολύ και πιο έντονα ο ένας τον άλλο απ’ ότι παλιότερα που είχαμε όλα τα μέσα.

Ο «Όρκος σιωπής» (σ.σ. η καθημερινή σειρά του Star, όπου συμμετείχε τη φετινή σεζόν) ολοκληρώθηκε και γράφτηκε πως τέλειωσε πιο γρήγορα από ότι αναμενόταν…

Όχι, ο «Όρκος σιωπής» ολοκληρώθηκε όπως ήταν εξαρχής οργανωμένο και συμφωνημένο. Απλά δεν συνεχίστηκε. Ήταν όμως μια σημαντική προσπάθεια και μια συνεργασία που είχε κάποια καλά στοιχεία. Εγώ κρατάω τη γνωριμία μου με κάποιους ανθρώπους, με την Κύπρο που την θεωρώ τελείως Ελλάδα – κι ας είναι στα χαρτιά άλλη χώρα- την συνεργασία μας και ΟΚ. Ξέρεις, κάθε τι έχει και την τύχη του και δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις για διάρκεια ή αντοχή. Ήμουν με αγαπημένους ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αγαπώ, και αυτός ήταν ο λόγος που συμμετείχα άλλωστε. Ευτυχώς, προκύπτουν και άλλα πράγματα, όπως τώρα στο θέατρο που έχω μια πολύ πιο άμεση επαφή με τον κόσμο με κάτι πολύ καλό, ελληνικό και δυνατό και ωραίο.

Όταν τελικά κάτι δεν πάει ακριβώς όπως το περιμένεις ή δεν έχει ανταπόκριση, είσαι άνθρωπος που θα κατηγορήσεις τον εαυτό σου γι’ αυτό;

Στενοχωριέμαι, αυτό μόνο μπορώ να κάνω, και το κάνω τίμια και πολύ. Ψάχνω πάντα να βρω τι φταίει τι θα μπορούσα να κάνω αλλιώς τι θα μπορούσε να γίνει αλλά και πάλι αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα είναι για να γίνουν έτσι. Δεν μπορείς να εκβιάζεις την τύχη των πραγμάτων. Μπορείς να είσαι θετικός και ανοιχτός σε προτάσεις και συνεργασίες. Και τώρα, που ήρθε η πρόταση από τον Αλέξιο Κωτσώρη, είπα ναι κατευθείαν δεν σκέφτηκα τι και πώς. Είναι πολύ ωραίο να σε καλούν να συμμετέχεις σε κάτι. Γενικά πάντως προσπαθώ να μην σκέφτομαι αρνητικά παρόλη την «αρνητίλα» που επικρατεί.

Δεν ευνοεί και η εποχή…

Με ενοχλεί αφάνταστα αυτό. Δεν μπορώ τη μιζέρια, την κακία, την αρνητικότητα, η κακομοιριά. Εντάξει όλοι έχουμε σκούρες γραμμές μέσα μας αλλά όσο πιο γρήγορα τις διώχνουμε, όσο πιο γρήγορα μετακινούμαστε από αυτές τόσο πιο γρήγορα θα κινούμαστε προς το φως.

Και στα προσωπικά σου προβλήματα αντιδράς έτσι αισιόδοξα;

Προσπαθώ πάντα με αυτόν τον τρόπο. Δεν είμαι «χαχαχούχα» πάντα, αλλά ψάχνω να βρω αιτίες για να αλλάξω μια μαύρη διάθεση και μια μαύρη σκέψη. Δεν μου αρέσει να βαλτώνω. Θέλει προσπάθεια όμως, δεν είναι εύκολο πάντα.

Οι πρωταγωνίστριες, Ελένη Τζαγκαράκη και Αντιγόνη Δρακουλάκη με τον σκηνοθέτη Αλέξιο Κοτσώρη και την συγγραφέα Αναστασία Βούλγαρη.

Ο σύζυγός σου, είναι χειρουργός. Ήταν συνειδητή επιλογή ένας άνθρωπος εκτός χώρου για να πορευτείς στη ζωή σου ή απλά προέκυψε;

Όλα προκύπτουν για κάποιο λόγο. Υπάρχει λόγος για τα πράγματα που κάνουμε και που μας συμβαίνουν. Το να κάτσω να αναλύσω τι και πώς, λέω άστο. Και γενικότερα η αίσθηση μου για όλη την ζωή είναι «ίδωμεν». Ποτέ δεν είχα καθορίσει, ποτέ δεν είπα θα κάνω αυτό ή θα γίνω αυτό. Και τις φορές που είπα κάτι δηλαδή, τελικά δεν έγινε.

Δεν είπες δηλαδή εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι με ηθοποιούς ή με σκηνοθέτες κλπ;

Όχι. Απλά κι επειδή είμαι και πολύ συναισθηματικό άτομο, νομίζω ότι για τον καθένα έρχεται κάποια στιγμή που νιώθει την ασφάλεια και κουμπώνει με κάποιους ανθρώπους και πορεύεται. Δεν ξέρεις ποτέ που θα σε βγάλει κι αν είναι για καλό και δεν ξέρω αν είναι και σημαντικό αυτό σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Είναι λάθος να τα κατηγοροιοπούμε. Γιατί μπορεί κι ένας άνθρωπος που είναι ηθοποιός, επειδή ακριβώς είναι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος που έχει αυτή την προσωπικότητα να έχει τα ίδια καλά να προσφέρει με έναν άνθρωπο εκτός χώρου. Άρα κακώς τα τοποθετούμε. Μου αρέσει να μην κατηγοριοποιώ πράγματα. Όσο λιγότερο βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους και σε αυτά που μας συμβαίνουν τόσο καλύτερα.

Έχεις καταφέρει να κρατήσεις την ζωή σου μακριά από τα φώτα. Ήταν κάτι που το προσπάθησες; Φαντάζομαι την εποχή των «Μυστικών της Εδέμ» θα γινόταν… κυνήγι!

Δεν κρύβομαι κι ούτε έχω καμία φοβία αλλά ούτε και μία τρέλα να βγω και να τα πω. Δεν χρειάστηκε καμία προσπάθεια. Ζω κανονικά, κινούμαι κανονικά, όπως επιθυμώ και όπως μου αρέσει την εκάστοτε στιγμή και μάλιστα γενικώς είμαι άνθρωπος που δεν κρύβεται αλλά δεν θα αποσιωπήσει ούτε θα βροντοφωνάξει την ίδια στιγμή.

Έχεις κρατήσει φιλίες από εκείνη την εποχή;

Βέβαια έχω κρατήσει φιλίες από την εποχή της Εδέμ. Κουμπάρος μας είναι ο Παναγιώτης Πετράκης. Με τη Μαριάννα Πολυχρονίδη είμαστε κολλητές, ανελλιπώς βρισκόμαστε και μάλιστα τα κοσμήματα που φορούσα στον ρόλο μου στον “Όρκο σιωπής” ήταν δικά της. Τις προάλλες είδα τη Χρύσα Παππά και αγκαλιοζάμασταν και φιλιόμασταν και μας κοιτούσαν όλοι. Έχουμε μια βαθιά αγάπη με αυτά τα παιδιά, έχουμε αποκτήσει σχεδόν μια συγγένεια, δεν είμαστε απλά φίλοι. Και ό,τι και να γίνει, βλεπόμαστε δεν βλεπόμαστε, το αίσθημα είναι πολύ δυνατό και η αγάπη είναι πολύ μεγάλη. Και αυτό είναι το σπουδαίο σε αυτή την δουλειά που κάνουμε και που τελειώνει γρήγορα, να για παράδειγμα τώρα είμαστε στο θέατρο για δέκα παραστάσεις. Αν με αυτούς τους ανθρώπους που γνωρίζεις μέσα από αυτήν την δουλειά συνεχίζεις και αγαπιέσαι και βρίσκεσαι κάποιες στιγμές της ζωής σου νομίζω κερδίζεις πιο πολλά.

Δένεσαι με τους ανθρώπους που δουλεύεις μαζί απ’ ότι αντιλαμβάνομαι…

Εγώ δένομαι πάρα πολύ, μου είναι πολύ σημαντικό. Είμαι πολύ ανοιχτή, αλλά είναι και να ταιριάξεις. Δεν εκβιάζω και δεν μου αρέσει να είμαι αρεστή, αντιθέτως λειτουργώ και πολύ αντιδραστικά στις πρώτες συναντήσεις. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το κέρδος μου σε αυτή την δουλειά. Οι άνθρωποι και όσα έχουμε μοιραστεί και κερδίσει όλοι μας.

Αισθάνεσαι πλήρης σε αυτή τη φάση της ζωής σου;

Ποτέ δεν αισθάνομαι πλήρης. Έχω πολλές καλές στιγμές. Υπάρχουν φορές που ακόμα και για κανένα λόγο, και με μια χαζή αφορμή επειδή βγήκε ο ήλιος π.χ. ή επειδή άκουσα ένα τραγούδι είμαι ευτυχισμένη. Ποτέ δεν είσαι πλήρης όμως, πάντα χρειάζεσαι, πάντα επιθυμείς και πάντα σου λείπουν πράγματα.

Αν η μικρή Αντιγόνη συναντούσε τη μεγάλη και έβλεπε το παζλ που συνέθεσες, θα σου έλεγε μπράβο;

Νομίζω θα νευρίαζε. Ήταν επανάσταση, ανταρσία. Ήθελα να φεύγω, αυτή την αίσθηση είχα. Για παράδειγμα έχω κάνει πολύ λιγότερα ταξίδια από εκείνα που ονειρευόταν και θα μου έβαζε χέρι γι’ αυτό.

Συναισθηματικά όμως την κάλυψες…

Δεν ξέρω, το ελπίζω! Ήταν πολύ σκληρή η μικρή Αντιγόνη. Ανταρσία πραγματική.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο «Μεταξουργείο» στις 21:00 σηκώνεται η αυλαία της παράστασης «Κάποιος να με φωνάξει». Ο ρόλος της Αντιγόνης Δρακουλάκη, όπως επισημαίνει, έχει να κάνει πολύ με την κίνηση την οποία επιμελήθηκε ο Αυγουστίνος Κούμουλος. Στο ονειρικό κλίμα της παράστασης σημαντική είναι η συμβολή του φωτισμού, που υπογράφει η Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Αλέξιος Κότσώρης θα παρουσιάζεται μέχρι τις 7 Απριλίου.