Οργή Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη μετά τις αποφάσεις για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου!

Θύελλα αντιδράσεων έχει ξεσπάσει μετά τις αλλαγές που ετοιμάζονται να γίνουν στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Ο νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής Γιαν Φαμπρ ανακοίνωσε πως το Φεστιβάλ Αθηνών θα μετονομαστεί σε “Διεθνές Φεστιβάλ”. Μάλιστα, σχέδιο του Βέλγου καλλιτέχνη, μάλιστα, είναι ν’ αποτελέσει ένα αφιέρωμα στον πολιτισμό της χώρας του και να επικεντρωθεί σε παραγωγές που θα έρθουν από εκεί, καθώς όπως παραδέχτηκε ο ίδιος δεν είχε το χρόνο να εξετάσει τις ελληνικές προτάσεις…

Αυτή η κίνηση, προκάλεσε την οργή πολλών Ελλήνων καλλιτεχνών που οργανώνουν συνάντηση για να συζητήσουν την στάση που θα κρατήσουν απέναντι στα νέα δεδομένα. Ενώ και τα social media έχουν γεμίσει με μηνύματα οργής, από γνωστούς ηθοποιούς. Μετά την Μιμή Ντενίση και την Τάνια Τσανακλίδου και τον Γιάννη Βούρο και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παίρνει θέση…

“Το Φεστιβάλ δεν είναι -και δεν θα έπρεπε να είναι- θεσμός οικονομικής στήριξης των καλλιτεχνών. Όσο κι αν είναι τρομερό να χάνουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους, θα ήταν θεμιτό να μην προκριθεί μια παραγωγή επειδή προκρίθηκε μια άλλη. Σ’ ένα Φεστιβάλ, κάποιοι μπαίνουν, κάποιοι μένουν απ’ έξω – εμένα πάντως μου έχουν συμβεί και τα δύο. Κάθε χρόνο κάποιες προτάσεις απορρίπτονται. Το εξοργιστικό είναι το πλαίσιο, το “βελγικό Φεστιβάλ”, αυτό είναι που μας ντροπιάζει όλους – καλλιτέχνες και θεατές. Είναι εύκολο να οργίζεσαι. Το δύσκολο είναι να οργίζεσαι με τον σωστό άνθρωπο, για το σωστό λόγο, με τον σωστό τρόπο”, γράφει χαρακτηριστικά στην μακροσκελή επιστολή του.

Διάβασε την επιστολή που ανέβασε στο Facebook:

Για την Ορέστεια (που δεν έγινε)
CONSTANTINOS MARKOULAKIS·ΠΕΜΠΤΗ, 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
Για τους φίλους και συναδέλφους που έχουν θεμιτές απορίες:

1. Η πρόταση της Ορέστειας έχει γίνει στο Φεστιβάλ από πέρσι και τυπικά από τον Νοέμβριο, είχε προεγκριθεί (όπως πάντα γινόταν, για όλες τις δουλειές) και με την αλλαγή της κατάστασης κανείς δεν την ανέτρεψε.

2. Η συγκεκριμένη παραγωγή δεν διεκδικούσε ούτε 1 ευρώ από το Φεστιβάλ. Θα στηριζόταν πλήρως από ίδια κεφάλαια. Το μόνο που ζητούσε ήταν να της δοθεί ημερομηνία για την Επίδαυρο.

3. Η έναρξη των προβών βασιζόταν στην συγκρατημένη αισιοδοξία των συντελεστών ότι η πρόταση θα εγκριθεί και τυπικά από το καινούργιο status quo.

4. Όλοι οι συντελεστές γνωρίζαμε ότι τυπικά η πρόταση δεν έχει εγκριθεί, απ΄ το Φεστιβάλ.

5. Η έναρξη των προβών ήταν αναγκαία, λόγω της μεγάλης καθυστέρησης της ανακοίνωσης – αν περιμέναμε, δεν θα προλαβαίναμε. Τυχαία συνέπεσε με την συνέντευξη Τύπου.

6. Μια τέτοια παραγωγή σκοπεύει καλλιτεχνικά και δικαιώνεται -αν δικαιωθεί- στην Επίδαυρο: αυτός είναι ο χώρος για τον οποίον κατασκευάζεται. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες πιάτσες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να τη στηρίξουν – πηγαίνουν οι θίασοι για να βγει η παραγωγή. Το να κάνεις μεγάλη παραγωγή αρχαίου δράματος χωρίς Επίδαυρο σημαίνει ότι ξεκινάς με έκπτωση.

7. Η περιοδεία που θα κάναμε ήταν πολύ μικρή – μόνο στις πόλεις αυτές που το θέατρό τους θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες της παράστασης. Για να μη ζήσουμε αυτά που έχουμε ζήσει – ας πούμε στο Σινέ Άλεξ του Πόρτο-Ράφτη.

8. Με μικρή περιοδεία, αυτή η παραγωγή -χωρίς Επίδαυρο- γίνεται προβληματική όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και οικονομικά.

9. Η αίσθηση στη συζήτηση που κάναμε μετά τις ανακοινώσεις ήταν κοινή: χωρίς Επίδαυρο, δεν είχε νόημα να προχωρήσουμε. Κανείς δεν το ήθελε. Ο παραγωγός, παρ’ όλα αυτά, αν θέλαμε να προχωρήσουμε, ήταν διατεθειμένος να το κάνει – μ’ όλο το ρίσκο.

10. Ο συγκεκριμένος παραγωγός, Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, δεν είναι εύπορος, κάνει ένα σωρό παραγωγές, με υψηλό καλλιτεχνικό κριτήριο κι έχει ρισκάρει -κι έχει χάσει- λεφτά πολλές φορές. Κι αυτή η παραγωγή -με την Επίδαυρο- πάλι ρίσκο θα ήταν. Χωρίς, θα ήταν αυτοκτονία.

11. Κανείς, κανείς, από τους συντελεστές δεν κατηγόρησε τον Χουβαρδά ή τον Λυκιαρδόπουλο για τη δύσκολη θέση στην οποία όλοι μας βρεθήκαμε. Δεν βλέπω γιατί πρέπει να το κάνει κάποιος τρίτος – πριν ρωτήσει να μάθει.

12. Το Φεστιβάλ δεν είναι -και δεν θα έπρεπε να είναι- θεσμός οικονομικής στήριξης των καλλιτεχνών. Όσο κι αν είναι τρομερό να χάνουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους, θα ήταν θεμιτό να μην προκριθεί μια παραγωγή επειδή προκρίθηκε μια άλλη. Σ’ ένα Φεστιβάλ, κάποιοι μπαίνουν, κάποιοι μένουν απ’ έξω – εμένα πάντως μου έχουν συμβεί και τα δύο. Κάθε χρόνο κάποιες προτάσεις απορρίπτονται. Το εξοργιστικό είναι το πλαίσιο, το “βελγικό Φεστιβάλ”, αυτό είναι που μας ντροπιάζει όλους – καλλιτέχνες και θεατές.

13. Είναι εύκολο να οργίζεσαι. Το δύσκολο είναι να οργίζεσαι με τον σωστό άνθρωπο, για το σωστό λόγο, με τον σωστό τρόπο.