Δημήτρης Σκαρμούτσος: Η εξομολόγηση για τα παιδιά του – “Είναι ό,τι καλύτερο και πολυτιμότερο έχω”

Ο πιο εκκεντρικός chef της ελληνικής τηλεόρασης Δημήτρης Σκαρμούτσος μιλάει στο Down Town Κύπρου για τον δύο μηνών γιο του, την πατρότητα, τη σχέση του με τον μεγαλύτερο έφηβο γιο του, τη δουλειά του και τη σύντροφό του Μαριέττα. Σε μια εξομολόγηση από καρδιάς, ο γνωστός σεφ μιλά στον Αλέξανδρο Πρίφτη για όλα όσα τον κάνουν να χαμογελά.

Γιατί είναι μία εξαιρετική εμπειρία και τα παιδιά μου είναι ό,τι καλύτερο και πολυτιμότερο έχω. Κι ήθελα να το ξαναζήσω.

Ναι, έχουν 15 χρόνια περίπου διαφορά με το μωρό. Αλλά αυτό δεν επηρεάζει. Σημασία έχει πώς νιώθεις εσύ μέσα σου. Δεν μετράει ο χρόνος.

Δεν έτυχε, δεν είχα δίπλα μου τον κατάλληλο άνθρωπο… Μπορώ να σου πω πολλές δικαιολογίες. Το σίγουρο είναι ότι τον ερχομό ενός παιδιού δεν τον οργανώνεις, είναι κάτι που σε βρίσκει. Σου συμβαίνει ξαφνικά.

Εξαιρετικά! Χάρηκε πάρα πολύ.

Οι απαιτήσεις είναι πάρα πολλές, αλλά πάντα πρέπει να βρίσκουμε τον χρόνο να ασχολούμαστε με τα παιδιά μας. Ουσιαστικά αυτό που αφήνουμε πίσω μας, η μόνη και πραγματικά πολύτιμη κληρονομιά μας είναι τα παιδιά μας. Δεν γίνεται να θυσιάζονται όλα στο βωμό της δουλειάς. Από την άλλη, όμως, δεν γίνεται και να μη δουλέψεις. Ειδικά σε μία χώρα που τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και τις δουλειές τις κυνηγάμε με το τουφέκι. Κρατάω την ισορροπία και συμμετέχω κι εγώ στο σπίτι.

Τα πάντα! Τον κοιμίζω, τον νανουρίζω, τον ταΐζω, τον πλένω, μιλάω μαζί του. Οι πρώτες πέντε μέρες ήταν μανίκι. Ήταν δύσκολο. Λες «και τώρα τι γίνεται»; Αλλά μετά συνηθίζεις. Όλα κομπλέ. Μετά είναι μία όμορφη ρουτίνα όλα. Στην αρχή έχεις τον φόβο του «πώς θα το πιάσω; Πώς θα του φερθώ;». Μετά όλα κυλάνε ρολόι. Είναι κάτι το μαγικό.

Όχι, θέλαμε κοριτσάκι. Αλλά πρώτα από όλα θέλαμε ένα παιδί δυνατό και γερό.

Ακόμα είμαστε σε σκέψεις, το ψάχνουμε. Τίποτα δεν είναι οριστικό. Δεν μπορώ να πω ότι έχουμε κάτσει να σκεφτούμε…

Η Μαριέττα είναι μία εξαιρετική μητέρα! Δεν ήταν αγχωμένη, το ‘χει! Έχω κι εγώ την εμπειρία από το πρώτο μου παιδί, όμως όλα έρχονται πολύ φυσιολογικά. Το κλειδί για μένα είναι να μην αντιμετωπίζεις το παιδί με φόβο. Να μην τα κάνεις όλα με φόβο.

Όχι. Νεότερος ήμουν. Τώρα πια όχι. Αναγκάζομαι και προσαρμόζομαι στις καταστάσεις, αλλά και στην ηλικία μου. Έζησα την κάθε μου ηλικία στο έπακρο. Σήμερα που είμαι 40 plus ζω σαν 40άρης, όχι σαν 16άρης. Θα ήταν αστείο.

Η εφηβεία είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος στη ζωή. Τα παιδιά είναι πιο έξυπνα από ό,τι ήμασταν εμείς κάποτε. Έχουν άλλα ερεθίσματα πια. Οπότε, κάθε τι που τους λες πρέπει να είναι αιτιολογημένο και να το εκφράζεις με επιχειρήματα και σκέψη, αλλιώς θα αμφισβητηθεί.

Ωριμάζουν πιο εύκολα και πιο γρήγορα και απότομα. Είναι αρκετά καλό αυτό. Γίνονται πιο ώριμα παιδιά. Δεν περνάνε τα λούκια που περάσαμε εμείς. Είναι πιο αποφασιστικά, ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, είναι πιο κατασταλαγμένα.

Θα το έκανα μόνο αν έβλεπα ότι είχαν ταλέντο και το αγαπούσαν πραγματικά. Αν έβλεπα ότι το έκαναν επειδή ο μπαμπάς τους είναι στον χώρο, θα ήμουν αντίθετος. Αλλά θα τα άφηνα να το βιώσουν και να πάρουν αυτά την τελική τους απόφαση.

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου που κυκλοφορεί!