Βασίλης Μπισμπίκης: Ο sexy μπαμπάς που αγαπήσαμε στο σίριαλ «Η λέξη που δεν λες»

Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι ο sexy μπαμπάς που αγαπήσαμε στο σίριαλ «Η λέξη που δεν λες» του Alpha. Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλάει στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για τη ζωή του, την καριέρα του, την σχέση του με το παιδί του και παίρνει θέση για τα reality που έχουν καθηλώσει φέτος τους τηλεθεατές.

Το σίριαλ «Η λέξη που δεν λες» ήταν ό,τι καλύτερο έχεις κάνει μέχρι στιγμής στην τηλεόραση;

Θεωρώ πως ναι. Ήταν μία όμορφη δουλειά, πιθανόν η καλύτερη. Οι συνθήκες ήταν καλές, το μπάτζετ αρκετά υψηλό για τα σημερινά δεδομένα, είχαμε αρκετό χρόνο να το γυρίσουμε και, φυσικά, ήταν από πίσω μας ένα πολύ δυνατό σενάριο και ισχυροί συντελεστές. Άρα ήταν σίγουρη η επιτυχία – και εμπορικά και καλλιτεχνικά. Στο παρελθόν είχα πρωταγωνιστήσει και στο «10» του Καραγάτση, μία επίσης υπέροχη δουλειά, αλλά εκεί δεν είχα τόσο μεγάλο ρόλο, όπως στη «Λέξη που δεν λες». Ήταν ό,τι καλύτερο έκανα. Αναμφισβήτητα. Και όλα πολύ οργανωμένα. Να σκεφτείς ότι είχαμε ολοκληρώσει τα γυρίσματα στην Κρήτη από τον Οκτώβριο, πριν καλά-καλά ξεκινήσει να προβάλλεται η σειρά στην τηλεόραση.

Σου αρέσει η τηλεόραση ή προτιμάς το θέατρο;

Αγαπώ πολύ την τηλεόραση, θέλω όμως να είμαι σε αυτήν με κανονικούς και φυσιολογικούς όρους. Κι όταν υπάρχουν οι συνθήκες να δημιουργήσεις κάτι. Τότε -και μόνο τότε- ναι. Σε αυτές τις περιπτώσεις τη βάζω ισάξια με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι σε δουλειές που στερούνται ποιότητας και καλλιτεχνικού αποτελέσματος.

Επομένως, δεν θα έκανες μια δουλειά μόνο επειδή θα κάλυπτε άνετα το βιοποριστικό σου κομμάτι;

Όχι. Έχω πει αρκετά όχι στην πορεία μου. Δεν το κάνω επειδή πιστεύω ότι «έτσι χτίζονται οι καριέρες», αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να είμαι κάπου, σε μια παραγωγή, που δεν την πιστεύω και δεν με εκφράζει καθόλου. Δεν το θεωρώ σνομπισμό αυτό, αφού πολλές φορές έχω βάλει κι εγώ νερό στο κρασί μου. Στη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αλίμονο. Πρέπει να κάνουμε και συμβιβασμούς. Αλλά έντιμους συμβιβασμούς!

Σε ενοχλεί που ο κόσμος φέτος δείχνει να προτιμά τα reality παιχνίδια, τύπου «Survivor», σε σχέση με τη μυθοπλασία;

Ναι, με ενοχλεί. Απογοητεύομαι πολύ. Κι αυτό το λέω με την έννοια ότι δεν μου αρέσουν αυτού του είδους τα προγράμματα. Γενικά, δεν μου αρέσουν τα reality. Είναι ξεπεσμός για εμένα. Δεν έχει να προσφέρει κάτι αυτό. Όμως, από την άλλη, δεν το θεωρώ κακό, γιατί υπάρχει κοινό που τα παρακολουθεί. Και ίσως εισπράττουν κάτι από αυτά. Εμένα προσωπικά δεν μου δίνουν τίποτα. Δεν με αφορούν, ούτε κερδίζω ως τηλεθεατής όταν τα παρακολουθώ. Δεν γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Είναι ευτελή αυτού του είδους οι εκπομπές.

Τι σε κάνει τότε εσένα καλύτερο άνθρωπο;

Μια σειρά σαν αυτή που κάναμε, τη «Λέξη που δεν λες». Μπορεί να μην ήμουν τηλεθεατής, αλλά πήρα μέρος εκεί. Θίξαμε ένα θέμα ταμπού, όπως είναι ο αυτισμός. Απενοχοποίησε τον κόσμο αυτή η σειρά, έδωσε γνώση και παιδεία στο κοινό σε σχέση με τον αυτισμό. Πολλοί δεν ήξεραν καν τι είναι ο αυτισμός, μέχρι να δουν το σίριαλ αυτό. Ευαισθητοποιήθηκαν πολλοί. Άρα κάτι πρόσφερε! Άνοιξε πολλά μυαλά. Και το θέατρο μάς κάνει καλύτερους. Περνάει πολλά μηνύματα. Το καλό θέατρο αφυπνίζει συνειδήσεις. Καθρεφτίζει τα σοβαρά θέματα της κοινωνίας. Έχει νόημα και στόχο.

Πώς είναι η ζωή στα 40, Βασίλη;

Εγώ προσωπικά, είμαι πάρα πολύ καλά. Είμαι χαρούμενος, ευτυχισμένος με την οικογένειά μου και το παιδάκι μου. Έχω την υγεία μου τη δουλειά μου. Δεν αισθάνομαι ότι μου λείπει κάτι. Ναι, ξέρω, συμβαίνουν όλα αυτά τα θλιβερά γύρω μας, όμως είναι κάτι που μας επηρεάζει όλους. Το πόσο είναι το θέμα και το μέχρι πού. Δεν μπορώ να αφήσω να με πάρει εντελώς από κάτω, επειδή ζοριζόμαστε πολύ οικονομικά ως κράτος.

Οι άντρες πιστεύεις ότι ωριμάζουμε στα 40 ή τελικά μένουμε πάντα παιδιά;

Αυτό δεν το έχω απαντήσει ακόμα ούτε στον εαυτό μου. Με τα χρόνια θεωρώ ότι ωριμάζω όλο και πιο πολύ, όμως δεν έχω σκοτώσει το παιδί από μέσα μου. Δεν το διώχνω. Εξακολουθώ να είμαι παιδί, αλλά λίγο πιο προσεκτικό και υπεύθυνο πλέον. Έχω γίνει και μπαμπάς.

Αυτός ήταν ο λόγος που ωρίμασες;

Και αυτός. Μετατοπίζονται κάποιες ευθύνες, αναλαμβάνεις βάρη. Πρέπει να μεγαλώσεις ένα παιδί και οφείλεις να είσαι πιο σοβαρός και υπεύθυνος. Όχι επιπόλαιος. Κάποτε είχες να δώσεις λογαριασμό μόνο στον εαυτό σου. Όταν έχεις οικογένεια βάζεις τους άλλους πάνω από σένα. Ειδικά το παιδί σου. Και έτσι πρέπει δηλαδή…

Φοβάσαι την ισόβια ευθύνη απέναντι στο παιδί; Μήπως ο γονιός είναι ανεπαρκής;

Όχι, όχι, δεν το φοβάμαι. Το παιδί μου με έκανε μόνο χαρούμενο κι ευτυχισμένο. Δεν έχω φόβο, μόνο χαρά.

Τι άλλαξε στη ζωή σου ο ερχομός του παιδιού σου;

Όχι και πολλά. Κάνω τη δουλειά που έκανα, βλέπω τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Έγινα, όμως, λιγότερο εγωιστής. Έβαλα σε δεύτερη μοίρα, αν μπορώ να το πω έτσι, τον εαυτό μου. Έδωσα βάρος στη νέα ψυχούλα που έχουμε μέσα στο σπίτι. Μετατοπίστηκε το «εγώ» μου. Αυτό με έκανε να νιώθω ακόμα καλύτερα.

Βοηθάς στο μεγάλωμά του;

Ναι, βέβαια. Τα έχω κάνει όλα. Όλα! Είμαι πολύ εκεί και αφιερώνω πολύ χρόνο στο παιδί μου όσο μπορώ.

Η γυναίκα σου είναι η πιο δυνατή σταθερά σου;

Η Κωνσταντίνα είναι ο άνθρωπος που είναι πάντα εκεί. Το μεγαλύτερό μου στήριγμα. Με υποστηρίζει σε όλες τις επιλογές μου. Στα καλά, στα δύσκολα, είναι πάντα στο πλευρό μου, όπως κι εγώ αντίστοιχα. Αυτή είναι η ουσία πιστεύω.

Τελικά, οι άνθρωποι έχουμε γεννηθεί για να μοιραζόμαστε τη ζωή μας με κάποιον άλλο;

Εγώ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον άνθρωπό μου. Θέλω κάποιον δίπλα μου. Δεν με φαντάστηκα ποτέ μόνο. Θα ένιωθα τρελή μοναξιά. Αλλά αυτό είναι ανάγκη και επιλογή. Πολλοί άνθρωποι τα έχουν βρει με τον εαυτό τους κι επιλέγουν να είναι μόνοι τους και να είναι και μια χαρά. Εγώ, όμως, πιστεύω ότι όλοι πρέπει να έχουμε έναν σύντροφο στη ζωή μας, έναν συνοδοιπόρο σε όλο αυτό το ταξίδι.

Έπιασες ποτέ τον εαυτό σου να προσπαθεί να κρυφτεί από την πραγματικότητα;

Πάντα απέφευγα την πραγματικότητα. Τώρα το κάνω σε σχέση με την οικογένειά μου. Μου αρέσει να βουλιάζω μέσα στην οικογενειακή μου ευτυχία. Από μικρός, όμως, έβρισκα αφορμές να ξεγλιστράω από τη σκληρή πραγματικότητα. Δεν μου αρέσει, την αποφεύγω. Γι’ αυτό, άλλωστε, έγινα κι ηθοποιός. Έτσι μπήκε το θέατρο στη ζωή μου. Ήθελα να «γλιτώσω» από την πραγματικότητα και να μπω σε άλλους κόσμους. Δεν μου αρέσει αυτό που ζούμε και βιώνουμε όλοι γύρω μας.

Τι σε χαλάει στην πραγματικότητα;

Πολλά: αισθητικά, πολιτικά, κοινωνικά, αισθηματικά, η νοοτροπία μας. Δεν μου είναι ευχάριστα όλα αυτά που βλέπω στην καθημερινότητά μου.

Έκανες κάτι να τα αλλάξεις;

Αυτό που κάνω ως μεγαλύτερη πολιτική πράξη, εκτός από το σπίτι μου στο οποίο έχτισα έναν άλλο κόσμο, είναι το θέατρο που λειτουργούμε ανιδιοτελώς. Στο «Cartel» είμαστε μία ομάδα που λειτουργούμε με αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε.

Υπάρχει κέρδος μέσα από την ήττα;

Ναι, υπάρχει. Δεν είναι μόνο η ήττα. Πάντα κάτι θετικό μένει και σου προσφέρει. Αρκεί να το δεις. Κάθε άνθρωπος γνωρίζει την ήττα. Το θέμα είναι τι εισπράττει από αυτήν. Αρκεί να μην απογοητεύεσαι.

Είχες αγωνία για να πετύχεις στη ζωή σου;

Ναι, ειδικά στο ξεκίνημά μου. Και στα προηγούμενα χρόνια. Ήθελα να πετύχω και να γίνω αποδεκτός – και από το κοινό και από το σινάφι μου. Με έτρωγε η αγωνία, με απομυζούσε και αναγκάστηκα να κάνω ψυχανάλυση για να το ξεπεράσω.

Κάνεις ακόμα;

Ναι, πάω ακόμα. Εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει πολύ. Κάνω ακόμα ψυχοθεραπεία.

Αν έπρεπε να αφαιρέσω κάτι από τι ζωή σου, ποιο θα ήταν αυτό που θα χαιρόσουν που το έχασες και ποιο θα σου δημιουργούσε λύπη;

Θα χαιρόμουν αν μου στερούσες το τσιγάρο! (γελάει). Μεγάλο δώρο θα μου έκανες. Από την άλλη, θα μου κόστιζε πολύ αν μου έπαιρνες τον ελεύθερο χρόνο που έχω και τον διαθέτω ολόκληρο στο παιδί μου. Θα μου ήταν πολύ δυσάρεστο.

Θα άξιζε να γράψει κάποιος την ιστορία της ζωής σου σε βιβλίο;

Νομίζω πως όχι. Δεν έχω ζήσει ούτε καμία τρελή ζωή, ούτε περιπετειώδη. Κι από την άλλη, δεν πιστεύω ότι είμαι τόσο σημαντικός έτσι ώστε να ασχοληθεί κάποιος μαζί μου και να κάνει τη ζωή μου βιβλίο.