Παύλος Ευαγγελόπουλος: Πώς «το χρυσό αγόρι» του χθες έχτισε ένα κατασταλαγμένο σήμερα

Έχει σφραγίσει με τους ρόλους του στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση δύο δεκαετίες – ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει εκείνο τον γοητευτικό ζεν πρεμιέ με το φανατικό γυναικείο κοινό που σε κάθε του βήμα παραληρούσε; Με αφορμή τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «Έλα στη θέση μου» του Alpha, ο Παύλος Ευαγγελόπουλος εξηγείστον Αλέξανδρο Πρίφτη και στο κυπριακό Down Town πώς «το χρυσό αγόρι» του χθες έχτισε ένα κατασταλαγμένο σήμερα.

Παρακολουθείτε τα ποσοστά τηλεθέασης;

Τα μαθαίνω, αλλά δεν είναι και η πρώτη μου ερώτηση κάθε μέρα στο γύρισμα. Μου τα λένε όμως και χαίρομαι για την αποδοχή που έχει στον κόσμο. Ξέρεις, από την πρώτη κιόλας στιγμή που διάβασα το σενάριο, ξετρελάθηκα. Πίστεψα ότι ο κόσμος θα το λάτρευε. Είναι έξυπνη ιδέα με πολύ καλούς διαλόγους κι ένα εξαίρετο καστ ηθοποιών. Ευτυχώς, είμαστε πολύ τυχεροί που συμμετέχουμε σε μία τέτοια δουλειά.

Έχετε γίνει φίλοι, δηλαδή;

Γενικά, δεν έχω κρατήσει φιλίες από τον χώρο. Ωστόσο, κάνω εύκολα παρέες και φίλους, αναλόγως με το διάστημα που εργάζομαι. Ο χρόνος παίζει ρόλο. Όταν βρίσκεσαι με δέκα ανθρώπους καθημερινά και γυρίζετε επί δέκα ώρες σκηνές, τότε γίνεσαι φίλος, δένεσαι με τον άλλο. Κάθε Τρίτη έχουμε λαϊκή αγορά στο σημείο όπου είναι το γύρισμά μας και αγοράζουμε ψάρια. Ε, όταν τελειώσει το γύρισμα καθόμαστε όλοι, τα ψήνουμε και τρώμε παρέα. Έχουμε δεθεί πολύ μεταξύ μας.

Δεν κρατήσατε επαφή ούτε με την Κατερίνα Γιουλάκη που παίζατε μαζί στο «Ρετιρέ» ή με τη Μάρθα Καραγιάννη από τους «Μικρομεσαίους»;

Όταν βρεθούμε σε καμιά πρεμιέρα ή στο θέατρο, αναπολούμε τα παλιά, γελάμε, κάνουμε πλάκες. Στην καθημερινότητά μας, όμως, όχι, δεν βρισκόμαστε. Έχουμε χαθεί. Όχι ότι έγινε κάτι, αλλά όταν τον έναν χρόνο είσαι μαζί με κάποιον και τον επόμενο δουλεύεις με κάποιον άλλο, λογικό είναι να χάνεσαι.

Αναπολείτε αυτή την εποχή, των ‘80s και των ‘90s;

Τη θυμάμαι πάντα με αγάπη. Όχι ότι κι εκεί δεν δουλεύαμε σκληρά και με δύσκολες συνθήκες, αλλά υπήρχε σεβασμός και αγάπη. Είμαι τυχερός γιατί σπάνια δεν θα περάσω καλά σε κάποια δουλειά.

Πώς βιώσατε τότε τη σαρωτική επιτυχία του «Ρετιρέ»;

Εμένα με ανακάλυψε ο Δαλιανίδης. Αυτός με έβγαλε. Και το έχω πει και θα το ξαναπώ: του χρωστάω πολλά. Του χρωστάω ό,τι είμαι σήμερα. Με είχε δει σε ένα θεατρικό και κάναμε μία σειρά, «Τα λιονταράκια», που παιζόταν στην ΕΡΤ. Έπειτα ήρθαν οι ταινίες της δεκαετίας του ‘80 και ακολούθησε το «Ρετιρέ». Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα έκαναν ένα τεράστιο μπαμ και με ξάφνιασαν κάπως. Όμως, από τη φύση μου, είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, με το κεφάλι κάτω. Δεν έχω έπαρση, ούτε κομπάζω. Οπότε δεν με τρόμαξε η επιτυχία, ούτε και με άλλαξε. Θέλει μαγκιά και τρόπο να διαχειριστείς την επιτυχία για να μην ξεφύγεις.

Ενώ η αποτυχία;

Η αποτυχία είναι πιο απλή. Είναι ένα πιο εύκολο και ευανάγνωστο μάθημα. Στην επιτυχία, όμως, μπορεί να χάσεις τα πάντα. Να γίνεις ένας άλλος.

Πώς σας αντιμετώπιζε τότε ο κόσμος στον δρόμο; Οι γυναίκες;

Γενικά, δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος, όχι λόγω σνομπισμού, αλλά επειδή είμαι τρομερά ντροπαλός. Ακόμη και σήμερα. Ο κόσμος, και οι γυναίκες, ήταν πάντα εγκάρδιοι μαζί μου, απλοί, ανοιχτοί, πρόσχαροι. Ακόμα και όταν ο αυθορμητισμός σε κάποιους ξέφευγε λίγο από τα όρια της ευγένειας, το κατανοούσα. Τους δικαιολογούσα, δεν παρεξήγησα ποτέ τον κόσμο. Δεν φταίει το κοινό. Όταν είσαι στον χώρο του θεάματος και πετυχαίνεις, λογικό είναι να σε αγαπούν και να διεκδικούν ένα κομμάτι σου. Δεν μπορεί να καταξιώνεσαι και μετά να λες «μη με ενοχλείτε!». Είναι ντροπή αυτό.

Το γεγονός ότι ο κόσμος σάς ταύτισε με έναν ρόλο, εκείνο του Ιάσονα Σέκερη στο «Ρετιρέ», δεν ήταν τροχοπέδη στο να επιλεγείτε αργότερα για άλλους ρόλους στην τηλεόραση ή το θέατρο;

Αυτή η λογική ήταν κάποτε υπαρκτή. Σήμερα, δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει πια. Είναι άδικο για τους ηθοποιούς. Είναι λάθος. Το ότι μας ταυτίζετε με έναν ρόλο επειδή τον αγαπήσατε, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο σε ένα επόμενο βήμα. Προσωπικά, είμαι κατά της ταμπέλας.

Τότε, οι σειρές και γενικά οι δουλειές, δεν γινόντουσαν με περισσότερο μεράκι και αγάπη σε σχέση με σήμερα;

Όχι απαραίτητα. Ο Δαλιανίδης είχε το μεράκι επειδή ήταν αυτός που ήταν. Κάποιος άλλος μπορεί να έκανε τη δουλειά αυτή πρόχειρα. Αυτό ισχύει και σήμερα. Αν προσέξεις, σήμερα τα κανάλια δεν διαθέτουν μπάτζετ για τις σειρές τους. Σε πληροφορώ, όμως, ότι παρόλο που δεν έχουμε τρελό μπάτζετ για το «Έλα στη θέση μου», θεωρώ ότι είναι μία ουσιώδης δουλειά, με ποιότητα. Την κάνουμε με πολύ μεράκι όλοι μας.

Γιατί γίνατε ηθοποιός, κύριε Ευαγγελόπουλε;

Έλα μου ντε, ούτε κι εγώ ξέρω. Αυτό ήταν το όνειρό μου από παιδί. Αυτό ήθελα κι αυτό έκανα. Από την άλλη, όμως, επειδή υπήρχαν αντιδράσεις στο σπίτι, σπούδασα και οικονομικά. Γιατί εκείνη την εποχή δεν ήταν εύκολο να πεις «εγώ θα κάνω θέατρο!». Οι γονείς ήθελαν κάτι πιο χειροπιαστό, κάτι σίγουρο και μόνιμο. Επίσης, οι δικοί μου δεν είχαν καμία σχέση με την Τέχνη και το θέατρο. Δεν ήξεραν οι άνθρωποι. Παρόλα αυτά τελείωσα το σχολείο, πήγα στην Αμερική να σπουδάσω οικονομικά κι όταν γύρισα πήγα στου Derree και, παράλληλα, φοίτησα στη δραματική σχολή.

Πού μεγαλώσατε;

Γεννήθηκα στην Καρδίτσα. Όταν ήμουν 4 ετών μετακόμισα με τους γονείς μου στην Αθήνα. Μείναμε στο Περιστέρι. Εκεί μεγάλωσα. Από μικρός, θυμάμαι, ήμουν έξω στους δρόμους. Έπαιζα ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά στις αλάνες και στις πλατείες. Κάναμε ποδήλατο. Πολύ ωραία χρόνια… Αν και δεν είχαμε πολλά λεφτά, υπήρχε αγάπη και ουσία στις σχέσεις μας.

Στερηθήκατε πολλά;

Όχι. Είχαμε τόσο όσο…Τα απαραίτητα, τα βασικά και τα αναγκαία. Από αυτά δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα. Φυσικά, δεν υπήρχαν οι πολυτέλειες…

Τον γάμο και την οικογένεια τα αποφύγατε συνειδητά ή σας απέφυγαν;

Νομίζω τα αισθήματα ήταν αμοιβαία! (γελάει).

Δηλαδή;

Δεν γούσταρα να παντρευτώ. Όχι ότι έχω κάτι με τον γάμο και τα παιδιά, αλλά ποτέ δεν με σκέφτηκα ή δεν με φαντάστηκα παντρεμένο και πατέρα. Ποτέ. Και γι’ αυτό ίσως να μην μου έτυχε. Δεν το επεδίωξα. Και πρέπει να σου πω ότι στα νιάτα μου ήταν λίγο επαναστατικό το να πας κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις. Τότε, τα βήματα ήταν τα εξής: «τελείωσες το στρατιωτικό σου, έχεις δουλειά, άρα τι έμεινε; Το πότε θα κάνεις οικογένεια και παιδιά!». Αυτός ο εξαναγκασμός, ευτυχώς, δεν υπάρχει πια κι εσείς, η νέα γενιά, είστε πιο ελεύθεροι κι έχετε άλλα μυαλά. Μπράβο σας! Κανείς τότε δεν σκεφτόταν το πιο απλό: Ότι δεν είναι όλοι για όλα. Ότι δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι καλοί σύντροφοι ή προορισμένοι να κάνουμε παιδιά. Το ότι βιολογικά μπορώ να κάνω ένα παιδί, δεν σημαίνει ότι θα είμαι και καλός πατέρας! Πρέπει να ξέρεις τι θες από τι ζωή σου και τι σου γίνεται. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος να κάνεις τους γύρω σου δυστυχισμένους. Ο γάμος και η οικογένεια, λοιπόν, δεν ήταν ποτέ δική μου ανάγκη.

Η συντροφικότητα;

Άλλο καπέλο αυτό! Η συντροφικότητα πάντα ήταν -και είναι ακόμα- σημαντική.

Έχετε αγαπήσει περισσότερο στη ζωή σας ή έχετε αγαπηθεί;

Έχω αγαπηθεί. Είμαι τυχερός σ’ αυτό.

Και γιατί δεν επιστρέψατε ισόποσα την αγάπη που εισπράξατε; Δυσκολεύεστε να μοιράζεστε;

Όχι, όχι, κάθε άλλο. Είμαι πολύ δοτικός με τους ανθρώπους που αγαπώ και εκφράζω τα συναισθήματά μου. Μοιράζομαι. Όμως, νομίζω ότι με έχουν αγαπήσει πολύ στη ζωή μου.

Είστε εύκολος άνθρωπος;

Εγώ θα σου πω «ναι». Για να είμαι ειλικρινής, όμως, οι άλλοι λένε «μάλλον όχι» (γελάει). Έχω κι εγώ τις ιδιοτροπίες μου. Και ποιος δεν τις έχει; Είμαι, άλλωστε, αρκετά μοναχικός… Μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου. Να διαβάζω βιβλία, να παίρνω το αμαξάκι μου να κάνω βόλτες… Τα πάω καλά με τον Παύλο, τα βρίσκουμε και το απολαμβάνω.