Λουκία Πεσκετζή: Η όμορφη δικηγόρος που παίζει στο πλευρό του Γιάννη Βούρου!

Η Λουκία Πεσκετζή ξεκίνησε να γίνει δικηγόρος. Έγινε κάνοντας τους γονείς της περήφανους. Η καρδιά της όμως την οδήγησε τελικά σε αυτό που αγαπάει περισσότερο και δεν είναι άλλο από το θέατρο. Φέτος, παίζει στην θεατρική παράσταση “Παιδιά ενός κατώτερου Θεού” στο πλευρό του Γιάννη Βούρου αλλά και πολλών ακόμα αξιόλογων ηθοποιών.

Για πολλούς είναι μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Για εκείνη είναι σίγουρα η καλύτερη θεατρική δουλειά της μέχρι σήμερα. Αν την ρωτήσεις, θα απαντήσει βάζοντας πολλά θαυμαστικά! Ο ρόλος της είναι δύσκολος αλλά μάλλον αυτό είναι που την κάνει να τον αγαπήσει ακόμα περισσότερο. Το TLIFE τη συνάντησε στο θέατρο Βεάκη και πόζαρε χαμογελαστή στον φωτογραφικό μας φακό και μας μίλησε γεμάτη ενθουσιασμό για την παράσταση.

Μας συστήνει η ίδια την ηρωίδα που υποδύεται: Στο θεατρικό έργο τα «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» του Μάρκ Μέντοφ υποδύομαι τη Λύντια. Ένα κορίτσι στην εφηβεία του, που είναι τρόφιμος ενός Ιδρύματος για άτομα με προβλήματα ακοής, καθώς και η ίδια είναι βαρήκοη. Η Λύντια είναι ένα κορίτσι της ηλικίας της με ανησυχίες, όνειρα και προβληματισμούς, που δεν αφήνει το πρόβλημά της να την εμποδίσει να συμπεριφέρεται φυσιολογικά, να βάζεις στόχους και να βαδίζει προς αυτούς. Να προσπαθεί για αυτά που αγαπά και να δουλεύει σκληρά. Θέλει να μάθει να μιλάει και να συμμετέχει σε όλους τους τομείς της ζωής, χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι της αρέσει πολύ η μουσική και ο χορός και αυτό δεν την σταματά από το να τα ακολουθήσει στο βαθμό που μπορεί, το οποίο και κάνει –και επί σκηνής για να σας πω την αλήθεια! Με τη μελέτη που κάναμε με το σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της παράστασης, κ. Γιάννη Βούρο, προσεγγίσαμε το ρόλο πολύπλευρα. Θέλαμε να βγάλουμε προς τα έξω όχι τόσο τη δυσκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι, δυστυχώς γεννιούνται, αλλά τη δύναμη της ψυχής τους, τη θέληση και την ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινωνία. Η Λύντια είναι ένα κορίτσι της ηλικίας της, που μεγαλώνει, κάνει όνειρα, ερωτεύεται και τολμάει. Εκτίθεται. Δεν είναι θεατής. Και αυτό – ομολογώ – είναι κάτι που έχω κοινό μαζί της και έχω τη χαρά να το επικοινωνώ και να το μοιράζομαι, στο βαθμό που το βιώνω, και από σκηνής…”

Πόσο δύσκολο σου ήταν να μάθεις νοηματική; Για να είμαι ειλικρινής όχι και τόσο. Όταν έχεις τόσο καλούς δασκάλους με κέφι, γνώση και επιμονή, όσο δύσκολο και να είναι κάτι αυτομάτως δεν το αντιλαμβάνεσαι. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μέρα που επισκέφτηκα το Ινστιτούτο Νοηματικής Γλώσσας «Γέφυρες Επικοινωνίας» και παρακολούθησα το μάθημα που έκανε η Χρύσα Παπά, που υποδύεται τη Σάρα στο έργο. Είχα πάθει σοκ. Μου φαινόταν απίστευτο το πόσο καλά εξασκούνταν στη νοηματική. Σαν να έκανε χρόνια. Είναι απίστευτο ταλέντο. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, τρόμαξα και αγχώθηκα. Αλλά αμέσως μετά που ήρθε η σειρά μου όλα πήγαν πολύ καλά. Ο Νίκος Ίσαρης και η Ελισάβετ Ίσαρη, οι καθηγητές μας, είναι καταπληκτικοί. Σε βοηθάνε να καταλάβεις το μοναδικό αυτό τρόπο επικοινωνίας για άτομα με προβλήματα ακοής και ξαφνικά αρχίζεις να νοηματίζεις και να συνομιλείς μαζί τους σε άπταιστη νοηματική χωρίς να καταβάλεις φοβερή προσπάθεια. Το παν είναι να καταλάβεις το «συντακτικό» και τη σειρά των νοημάτων (κινήσεων) καθώς είναι διαφορετική από όταν μιλάς. Οι λέξεις – τα νοήματα έρχονται σε άλλη σειρά. Επίσης, κάτι που έμαθα είναι ότι οι βαρήκοοι – όπως είναι η Λύντια στο έργο – νοηματίζουν διαφορετικά και πιο απλοϊκά, από τους μη ακούοντες καθόλου (κωφούς). Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι στο δικό μου ρόλο. Να νοηματίζω άλλα και να λέω άλλα. Και επιπλέον να πρέπει να διαμορφώσω και έναν ιδιαίτερο τρόπο εκφοράς των λέξεων δεδομένου του προβλήματος ακοής που φέρω. Οπότε, ναι συνδυαστικά όλα τα παραπάνω μαζί ήταν μία πρόκληση. Αλλά συνοψίζοντας έχω να πω ότι ήταν και είναι μία υπέροχη εμπειρία, την οποία θα ήθελα να συνεχίσω και ιδιωτικώς, καθώς λόγω της φύσης του 2ου επαγγέλματός μου, είμαι και δικηγόρος, θα με ενδιέφερε πολύ να έρθω σε επαφή και να εκπροσωπήσω τα δικαιώματα ανθρώπων – ας μου επιτραπεί ο όρος- με «αναπηρία» σε οποιαδήποτε μορφή.”

Τι άλλο έμαθες δουλεύοντας αυτό το ρόλο; Πως οι άνθρωποι και θέλουν και μπορούν να επικοινωνούν. Και αν η τύχη τα έφερε έτσι και τους «έβαλε εμπόδια» σε αυτό, η δύναμη και το μεγαλείο της ψυχής που κρύβουμε όλοι μέσα μας και αν θέλετε το ένστικτο μας οδηγεί μπροστά και μας βοηθά να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες σε κάθε επίπεδο και εφόσον περνάει από το χέρι μας. Δύναμη, προσπάθεια, ελπίδα, αγάπη, αποδοχή, επιμονή και πάνω από όλα όνειρα.

Θεωρείς ότι το «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» είναι η καλύτερη θεατρική σου δουλειά; ΝΑΙ!! Στο παρελθόν είχα την τύχη να έχω δάσκαλό μου τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου είναι από τους καλύτερους δασκάλους υποκριτικής εν ζωή που έχει αυτή τη στιγμή το ελληνικό θέατρο. Με τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο και τη θεατρική ομάδα που είχαμε ιδρύσει με 4 άλλα κορίτσια και ονομαζόταν «ALMAS – ΑΛΜΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ» είχαμε ανεβάσει σε μικρές σκηνές αρκετά έργα. Επίσης, το 2012 έγραψα το πρώτο θεατρικό μου έργο, μία μαύρη κωμωδία χαρακτήρων με τίτλο «Μετά φόνου και πάθους». Φέτος, είχα την τύχη και τη χαρά ο κ. Γιάννης Βούρος να μου εμπιστευτεί το ρόλο της Λύντια στο έργο τα «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού». Για μένα είναι ιδιαίτερη τιμή ένας θεατράνθρωπος του δικού του βεληνεκούς να μου δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη και να με καθοδηγεί τόσο μεθοδικά στο αποτέλεσμα που παράγεται επί σκηνής. Τον ευχαριστώ και θα τον ευχαριστώ για πάντα. Εύχομαι από καρδιάς να τον επιβεβαιώνω και να τον δικαιώνω για την επιλογή του αυτή.

Παρακολουθείς τις κριτικές; Σε αγχώνουν; Ε, νομίζω όλοι μας παρακολουθούμε τις κριτικές. Και μας ενδιαφέρουν. Νομίζω, όποιος λέει το αντίθετο, λέει, απλώς ψέματα. Να είμαι ειλικρινής δεν με αγχώνουν. Αντιθέτως. Θέλω να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι. Ο μόνος τρόπος για αυτό είναι η δουλειά. Επομένως όταν εκθέτεις τη δουλειά σου, την όποια δουλειά – πόσο μάλλον αν η φύση αυτής είναι η έκθεση στο κοινό- λαμβάνεις κριτική και πρέπει να την αποδέχεσαι. Σίγουρα δεν θα αρέσεις σε όλους. Όμως κάθε κριτική είναι γόνιμη, και αν θέλετε ιδιαιτέρως αυτές που «δεν σου χαϊδεύουν τα αυτιά».

Πώς νιώθεις που συνεργάζεσαι με κάποια από τα σημαντικότερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου; Τύχη. Τιμή. Ευτυχία. Δεν το πιστεύω ακόμη. Είναι όλοι τους υπέροχοι. Τους χαζεύω από τα παρασκήνια και τους θαυμάζω κάθε φορά. Έχουν όλοι τους μία υπέροχη αγκαλιά για εμένα. Να μου χαμογελάσουν, να με βοηθήσουν και να με ενθαρρύνουν. Και ξέρετε γιατί. Γιατί είναι άνθρωποι με Ταλέντο! ΗΘΟΠΟΙΟΙ. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Με ήθος, με πορεία στο χώρο και με πραγματική αγάπη για τη δουλειά. Δίχως απωθημένα. Γενναιόδωροι και μεγαλόψυχοι. Δεν έχω λόγια… Γιάννη, Χρύσα, Αντιγόνη*, Ντίνο, Θοδωρή, Τζωρτζίνα, απλά σας αγαπώ και σας ευχαριστώ!

*Να αναφέρουμε ότι στον ρόλο που υποδυόταν η Αντιγόνη Γλυικοφρύδη έγινε αλλαγή διανομής και ανέλαβε η Αλεξάνδρα Παντελάκη.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος