Δημήτρης Μοθωναίος στο TLIFE: Οι σπουδές στη Νομική, το θέατρο και ο λογαριασμός στο instagram που έχει κάνει θραύση!

Ο Δημήτρης Μοθωναίος σε κάνει να νιώθεις ότι τον ξέρεις από καιρό. Όχι απαραίτητα επειδή θα σου πει όλη την ιστορία της ζωής του στην πρώτη σας συνάντηση, αλλά γιατί έχει αναπτύξει έντονα το επικοινωνιακό κομμάτι του χαρακτήρα του. Αυτό άλλωστε το βλέπουμε και μέσα από την περσόνα που έχει φτιάξει στο instagram για να μπορεί να εκτονώσει την ενέργειά του και να δώσει έναν χαρούμενο τόνο στη μέρα του αλλά και στους χιλιάδες followers του. To “αγκαπημένο” έχει μπει στη λίστα με τους πιο δημοφιλείς λογαριασμούς και ο motho παύλα naios είναι το νέο αστέρι του διαδικτύου με τα ξεκαρδιστικά του video.

Δεν είναι όμως ένα “νέο” αστέρι στον χώρο της υποκριτικής. Ο Δημήτρης, που φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Η Μεγάλη Χίμαιρα”, μετρά ήδη 10 αδιάκοπα εργάσιμα χρόνια. Ο ίδιος αποδίδει σε συγκυρία το γεγονός ότι ξεκίνησε να δουλεύει με το που ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην υποκριτική -έχοντας αποχαιρετήσει μια για πάντα αυτές της Νομικής- αλλά αναμφισβήτητα το ταλέντο του είναι αυτό που τον έχει ξεχωρίσει. Ένα ταλέντο που δεν περιορίζεται και που ενισχύεται συνεχώς από την άσβεστη δίψα του να γνωρίσει τον κόσμο! Μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Το TLIFE τον συνάντησε στον “μικρόκοσμο” του κέντρου της Αθήνας και μας ξενάγησε με τον δικό του τρόπο στις αγαπημένες του γειτονιές. Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Πλάκα. Σημεία που απολαμβάνει να κάνει τη βόλτα του καπνίζοντας και πίνοντας τον καφέ του ή βγαίνει για ποτό και φαγητό με τους φίλους του ή να τρέχει να προλάβει κάποια από τις παραστάσεις που ανεβαίνουν στα πέριξ.

Στη δική μας βόλτα, εκτός από το γέλιο, που προήλθε από το αστείρευτο χιούμορ του, μπήκε στο πλάνο και η συζήτηση για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, στο θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου. Πρόκειται για την δραματοποίηση του μυθιστορήματος “Η Μεγάλη Χίμαιρα” του Μ. Καραγάτση από την τριλογία “Εγκληματισμός κάτω από το Φόβο” ( τα άλλα δύο έργα είναι: Συνταγματάρχης Λιάπκιν και Γιούγκερμαν).

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.
Ο ρόλος μου είναι ο Μηνάς. Είναι ένας νέος εύπορης οικογένειας. Διανοούμενος, ας πούμε, της εποχής. Χωρίς όμως να προέρχεται από οικογένεια διανοουμένων. Έχει μόνος του εφεύρει τον εαυτό του, μία περσόνα. Έχει φύγει από το νησί και είναι στην Αθήνα. Είναι μία μυστήρια περίπτωση. Έρχεται σε επαφή με τη γυναίκα του αδερφού του που τους συνδέει μια ιδιαίτερη πνευματική συγγένεια και προκύπτει ένας έρωτας που αν τον είχε καταπιέσει θα είχαν πάει όλα καλά. Δεν καταπιέζεται από κανέναν από τους δύο και αυτό φέρνει την καταστροφή. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, είναι συμβολικό το έργο. Είναι μέρος μιας τριλογίας του Καραγάτση για την συνάντηση του ξένου στοιχείου, της Ευρώπης, με την Ελλάδα. Αυτό είναι που πραγματεύεται και ουσιαστικά πώς αναπτύσσει κι αυτή το πάθος της και όλα τα ένστικτα που είχε καταπιεσμένα και γίνεται μια τρομερή καταστροφή. Είναι πολύ ενοχικό το σενάριο αυτό, να μη το πάρουμε τοις μετρητοίς.

Βρίσκεις κοινά;
Πάρα πολλά! Υπάρχει μία υπόγεια ειρωνεία, που είναι ο τρόπος του να φλερτάρει. Είναι γραμμένο πάνω μου εντελώς αυτό.
Γενικά, είναι μία ιδιαίτερη συνθήκη επειδή με όλους γνωριζόμαστε. Με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη είχαμε ξεκινήσει μαζί στην πειραματική σκηνή του Εθνικού και είμαστε πολύ φίλοι και είναι πολύ εύκολο και άνετο. Είναι πολύ ωραίο. Προκύπτει αβίαστα, τρυφερά και πολύ ωραία. Αν ρωτήσεις και την ίδια, νομίζω θα σου πει το ίδιο. Γιατί υπάρχουν και σκηνές ξύλου και βίας τα οποία το ζητούμενο είναι να γίνονται πειστικά χωρίς να είναι αληθινά. Αληθοφανή αλλά όχι αληθινά.

Είναι σημαντικό για σένα οι συνεργάτες σου να είναι άνθρωποι με τους οποίους έχεις οικειότητα;
Ναι, είναι το πιο σημαντικό γιατί είναι μια δουλειά που, δεν ξέρω κατά πόσο έχει περάσει σε μεγάλο βαθμό στην συνείδηση του κόσμου, έχει πάρα πολλές ώρες εργασίας και επαφής. Ειδικά στις πρόβες. Με όλο αυτό το συναισθηματικό άνοιγμα και τις διεργασίες που γίνονται, είτε θες είτε δε θες όσο ισορροπημένος και να’ σαι, όλες οι ανασφάλειες βγαίνουν στο φόρα. Είναι πολύ δύσκολο όταν δεν αισθάνεσαι άνετα στο περιβάλλον. Είναι το πιο σημαντικό.

Παρόλα αυτά είναι δουλειά.
Ναι, βέβαια. Μου έχουν προκύψει όλα. Συνυπάρχεις με όρια. Απλώς η ευτυχής συγκυρία είναι όταν νιώθεις οικογενειακά και όμορφα.

Φαντάζομαι ότι είναι ένα από τα κριτήριά σου όταν διαλέγεις ρόλο.
Το βασικότερο. Δεν μου έχει τύχει και να διαλέξω. Όλο το concept, ειδικά στην εποχή μας… δεν υπάρχει να παίξω τον Άμλετ… Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που προκύπτει αυτό. Δεν έχει μεγαλώσει έτσι η γενιά η συγκεκριμένη, η δική μου. Οπότε είναι όλα και πιο συλλογικά και πιο αφηγηματικά τα έργα και οι συνθήκες. Εμένα πάντα αυτό με ενδιαφέρει καθώς και οι υπόλοιποι συνεργάτες.

Υπάρχουν ρόλοι που θα ήθελες να δοκιμαστείς;
Δεν το έχω σκεφτεί αυτό καθόλου. Σκέφτομαι τις συνθήκες δηλαδή.

Έχεις λίγο χρόνο να το σκεφτείς.
Κάτσε λίγο να σκεφτώ. Θα ήθελα να παίξω τον Οιδίποδα (γέλια).
Δεν το έχω σκεφτεί έτσι. Σκέφτομαι συνολικά το εγχείρημα, τη διαδικασία και το κείμενο. Γιατί τον ρόλο δεν μπορείς να τον φτιάξεις μόνος σου. Υπάρχουν όμως -να, ορίστε η απάντηση- πολύ ωραία κείμενα που θέλεις να πεις τα λόγια τους. Εμένα μου αρέσει πολύ και η διασκευή του μυθιστορήματος σε θέατρο. Τώρα για παράδειγμα είδα “Τα κύματα” της Virginia Woolf, που είναι κι από τα αγαπημένα μου κείμενα, το οποίο ήταν καταπληκτικό. Κάτι τέτοιο θα μου άρεσε. Βέβαια, είναι πάλι σκοτεινό.

Σου αρέσει να βλέπεις παραστάσεις;
Βλέπω πολύ.

Είναι κι ένας τρόπος για να “εκαπιδευτείς”;
Ακριβώς! Βλέπω πολύ θέατρο και cinema και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Νομίζω ότι είναι κομμάτι της δουλειάς.

Θεωρείς ότι ένας ηθοποιός οφείλει να το κάνει;
Κατά την άποψή μου, ναι. Πρώτα απ’όλα δεν υπάρχει καλός και κακός ηθοποιός αλλά κι από τον πιο “αδύναμο” ηθοποιός ή μια συνθήκη που δεν έχει ευδοκιμήσει έχεις σίγουρα κάτι να πάρεις. Κι εμένα μου αρέσει, επειδή είμαι και τρομερά παρατηρητικός, να το βλέπω. Ταυτόχρονα, ενημερώνεσαι για το ποιο ρεύμα υπάρχει, τι γίνεται, πώς είναι το κλίμα. Για να ξέρεις κι εσύ πού πηγαίνεις. Γενικά, στην Ελλάδα υπάρχει πάρα πολύ θέατρο και συμβαδίζει και με τα των έξω. Δεν είμαστε δηλαδή απομονωμένοι τόσο πολύ όσο μπορεί να νομίζουμε.
Το cinema επίσης με βοηθάει πάρα πολύ. Και πηγαίνω και στο cinema και βλέπω στο σπίτι. Είναι άλλο ύφος, άλλο στιλ αφήγησης αλλά μπορεί να είναι τρομερά ανανεωτικό. Και η μουσική πάρα πολύ, ενώ παρακολουθώ όσο μπορώ -παρόλο που δεν είμαι σχετικά εκπαιδευμένος- τέχνη και εκθέσεις.

Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στο cinema;
Είναι πολύ συγκεντρωμένη δουλειά, ένα-δύο μήνες, για ένα πράγμα το οποίο, θεωρητικά, μένει στην αιωνιότητα, ενώ η παράσταση κάθε βράδυ ολοκληρώνεται -που έχει έχει μία άλλλη γοητεία αλλά είναι διαφορετικό κι αυτό- και μπορείς να ελέγξεις πολύ καλύτερα το αποτέλεσμα. Γιατί είναι κολάζ, μοντάζ διαφορετικών στιγμών.
Η σχέση με την κάμερα είναι διαφορετική απ’ ότι η σχέση με το κοινό. Απαιτεί διαφορετική, πολύ πιο χαμηλή, ενέργεια και συγκέντρωση. Από τη λίγη δηλαδή εμπειρία που έχω.
Το θέατρο, ως συνθήκη, μπορεί να είναι εξοντωτικό. Αν κάθε βράδυ υπάρχει όλη αυτή η ενέργεια όλων αυτών των ανθρώπων από κάτω. Πάντα το έχεις στο μυαλό σου, ξέρεις, δεν είσαι μόνος σου. Είναι συμπαίκτης και το κοινό. Ενώ εκεί, είσαι με την κάμερα κι έρχονται μετά και το βλέπουν.

Σου μένει αυτή η φόρτιση της παράστασης; Επειδή είναι και τέτοιο το έργο.
Συνήθως μένει, ναι. Είναι και το έργο. Από ένα σημείο και μετά όμως βρίσκεις το τρόπο να αποφορτιστείς. Δεν ισχύει για μένα το “μπήκα στο πετσί του ρόλου”. Είναι κουμπί. Εγώ έτσι το βλέπω. Το πατάς, ανοίγεις, εκφράζεσαι και μετά σιγά σιγά ξανακλείνει. Δεν γίνεται αυτόματα, ούτε είναι και το ζητούμενο αλλά μου αρέσει πολύ η ζωή. Είναι πολύ ωραία η τέχνη αλλά μου αρέσει και η ζωή. Δεν θα πάρω το βάρος του ρόλου για να τρελαθώ και να μην κοιμηθώ το βράδυ. Με τίποτα! Προσπαθώ να βρω πιο υγιής τρόπους σιγά σιγά να αποφορτιστώ και να το καταλάβω αυτό το πράγμα. Γιατί είναι και πολύ περίεργο οργανικά. Είσαι σε μία μεγάλη τσίτα για 2,5 ώρες. Ιδρώνεις, αδυνατίζεις. Χάνεις κιλά. Εγώ όσο παίζω αδυνατίζω κι όταν κάθομαι παχαίνω. Ξέρεις, αυτό συμβαίνει πολύ. Λειτουργεί αλλιώς ο μεταβολισμός.

Τελειώνοντας τη σχολή, ξεκίνησες κατευθείαν να παίζεις στο θέατρο.
Ήμουν πάρα πολύ τυχερός! Ήταν σύμπτωση. Έγινε μια οντισιόν στο Εθνικό για την πειραματική σκηνή. Ήταν ακόμα διευθυντής ο Κούρκουλος και ο Λιβαθινός ήταν υπεύθυνος στην πειραματική. Τέλειωσα Ιούλιο και τον Αύγουστο έγινε η οντισιόν και ήμουν πολύ τυχερός, με πήρε. Αν δεν είχα ξεκινήσει κατευθείαν να δουλεύω, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Επειδή γενικά και ειδικά κι εκείνη την περίοδο ήμουν ανυπόμονος και απογοητευόμουν εύκολα, αν δεν είχα feedback μπορεί να είχαν πάει αλλιώς τα πράγματα. Δεν ξέρω. Ευτυχώς και έκτοτε δεν έχω σταματήσει να δουλεύω. Δουλεύω συνεχώς, 10 χρόνια.

Θεωρείς σημαντικό παράγοντα την τύχη;
Πολύ! Όχι μόνο σε αυτό το επάγγελμα αλλά και στη ζωή. Νομίζω ότι το να προσπαθείς αν ελέγξεις τις συνθήκες και την εξέλιξη των γεγονότων είναι μάταιο. Δεν λέω να μην έχουμε στόχους και τα λοιπά αλλά εγώ έχω αρχίσει, τον τελευταίο καιρό ειδικά, να λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο. Αισθάνομαι ότι μου προκύπτει η επιθυμία για κάτι, το εκφράζω και μετά το αφήνω. Και θα δεις πώς θα πάει. Και με κάποιο τρόπο, περίεργα, οδηγείται προς τα εκεί ή και σε κάτι ακόμα καλύτερο. Είναι σίγουρα θέμα συγκυρίας και εσύ είσαι έτοιμος να ανταποκριθείς στις συγκυρίες. Φροντίζεις τον εαυτό σου. Αυτό είναι το concept.

Πετάς την “μπάλα” στο σύμπαν.
Μα είναι ωραίο να νιώθεις… γιατί είσαι κομμάτι ενός άλλου πράγματος. Όλα μαζί λειτουργούν εδώ πέρα. Το δέντρο, εγώ, εσύ. Όλοι μαζί πάμε. Αν εγώ είμαι μόνος μου και λέω θέλω να φτάσω εκεί, είμαι κόντρα στη φύση.
Οπότε είναι μία φιλοσοφία που την κουβαλάς και στην προσωπική και στην επαγγελματική σου ζωή.
Το προσπαθώ. Είναι καινούργιο απόκτημα αυτό.

Κι ενώ έχεις κάνει τόσο θέατρο, είσαι μέσα στα πράγματα, ανήκεις στην κατηγορία των “ποιοτικών” ηθοποιών παρόλα αυτά δεν είσαι πολύ των “κοσμικών” και των πάρτι.
Δεν το θέλω και δεν με ενδιαφέρει. Γενικά έχω κάνει πάρα πολύ πάρτι στη ζωή μου πριν και πριν το θέατρο. Από μόνος μου, άσχετα, με τους συμμαθητές μου, με φίλους μου. Δεν είναι κάτι που μου λείπει. Αν είναι μία εκδήλωση στην οποία πρέπει να πάμε για να τιμήσουμε κι άλλους ανθρώπους πάντα βρίσκω φίλους, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω μόνος μου, και προσπαθώ να περάσω καλά και να το διασκεδάσω. Γενικά, δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Το έχω χορτάσει, δεν μου λείπει.

Δεν είναι ότι το σνομπάρεις, ας πούμε.
Δεν το σνομπάρω σε καμία περίπτωση. Και είναι και ωραίο. Δεν είναι για όλη την ώρα, για μένα. Το’ χω κάνει. Εγώ βαριέμαι, γενικά, αρκετά εύκολα. Τον εξαντλώ τον κύκλο. Μπαίνω σε μία συνθήκη, το προσπαθώ, την αποκωδικοποιώ, το καταλαβαίνω και μετά δεν με ενδιαφέρει πάλι ξανά το ίδιο. Θα’ θελα κάτι άλλο. Ένα τσικ πιο πέρα.

Σε αγχώνει λίγο ο τρόπος που λειτουργεί το star system στη χώρα μας. Πώς διαχειρίζεσαι την έκθεση;
Όχι, καθόλου. Όλοι τη δουλειά τους κάνουν, τέλειο είναι.
Η έκθεση είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μας. Εκτίθεμαι καθημερινά έτσι κι αλλιώς. Σε όλους τους ανθρώπους που έρχονται. Νομίζω θα πρέπει να είσαι ανοητος να μην βρεις έναν τρόπο να εξοικειοθείς με αυτό το πράγμα. Παλιότερα νομίζω ότι με άγχωνε και είχα αναπτύξει και διαφόρων τύπων συμπλέγματα. Καταπιεζόμουν, υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω -μέσα μου, χωρίς να το εκφράσω- στην παράσταση. Είναι τελείως ανόητο. Από τη στιγμή που αυτή είναι η συνθήκη, βγαίνεις και είσαι γυμνός. Στη σκηνή νομίζω, πραγματικά, αποκαλύπτονται όλα. Η ψυχή σου. Αντιλαμβάνεσαι τι σκέφεται, τι γίνεται, όλο το σύστημα και είσαι απόλυτα εκτεθειμένος. Από τη στιγμή που έχεις διαλέξει αυτή τη δουλειά, χαλάρωσε και απολαύσε το!

Αναφορικά με το κομμάτι της έκθεσης της προσωπικής σου ζωής; Πολλές φορές ασχολούνται τα media με άλλα πράγματα πέραν της δουλειάς σου.
Δεν πειράζει, το κάθε σύστημα λειτουργεί έτσι όπως λειτουργεί. Εγώ δεν έχω τίποτα να κρύψω, δεν με ενοχλεί. Αν θα είχα κάτι να κρύψω, δεν θα έβγαινα έξω. Από τη στιγμή που βγαίνεις έξω και είσαι σε ένα δημόσιο χώρο, οτιδήποτε κάνεις μπορεί να καταγραφεί. Οκ! Αν είσαι σε ένα μυστικό δεσμό, κρύψου μέσα. Τι να πω! Υπάρχει τρόπος να μη σε βρει κάποιος αν δεν θες. Αυτό πιστεύω. Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί. Δεν μου έχει τύχει και κάτι που να με έχει ενοχλήσει. Κι εντάξει, θα γίνει λίγο θέμα και μετά θα ξεχαστεί. Εκτός αν είσαι, πια, mega star τύπου Μενεγάκη. Εγώ δεν θα βγω στο δρόμο και θα έχω παπαράτσι από κάτω. Σε καμία περίπτωση.

Θέλεις να γίνεις Μενεγάκη;
Σε καμία περίπτωση! (γέλια) Τι; Να παρουσιάζω πρωινή εκπομπή; Αγκαπημένο, γεια σας! Μαγειρική και τέτοια; Με τίποτα!

Το’χεις πιστεύω!
Το’χω το επικοινωνιακό αλλά εμένα η δουλειά μου είναι ηθοποιός. Να πάω να γίνω παρουσιαστής, το βλέπω δύσκολο.

Δεν το έχεις σκεφτεί;
Καθόλου. Ποτέ!

Άρα, από τηλεόραση μόνο κάτι επάνω στο αντικείμενό σου και πάλι (σ.σ. συμμετείχε στη σειρά του ΑΝΤ1 “Κάρμα”).
Τώρα τι να σου πω. Έχεις κάτι υπόψιν σου; Θα μου δώσεις εκπομπή; (γέλια)
Από τη Μαίρη που ξέρω κι από τη Ντορέττα, είναι δουλειά τρομερά κοπιαστική και δύσκολη. Εμένα με ενδιαφέρει γενικά να είμαι συγκεντρωμένος σε ένα πράγμα το οποίο έχω σπουδάσει, το ξέρω, το γνωρίζω. Αυτό το πράγμα, φαίνεται κι από το instagram, είναι απλώς η δική μου διάθεση να επικοινωνήσω προς τα έξω, με τον κόσμο, σε ένα ανάλαφρο κι αστείο concept. Δεν είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν με ενδιαφέρει. Ούτε το κάνω προκειμένου να ενταχθώ σε κάποιο σύστημα. Νομίζω είναι ακριβώς αντίθετο το subtext. Σχολιασμός του πώς αυτό μπορεί να λειτουργεί και φτιάχνω ένα reality που μου φαίνεται αστείο. Μέχρι εκεί!

Σου έχει περάσει από το μυαλό ότι αυτό μπορεί να σου κλείσει πόρτες σε δουλειές;
Καθόλου! Πρώτα απ’ όλα έχουν συνεργαστεί με όλους τους σκηνοθέτες. Με γνωρίζουν και με έχουν καταλάβει οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τους είναι ευχάριστο. Γνωρίζουν ότι είμαι συνεπής στη δουλειά μου, σοβαρός και αποτελεσματικός. Αυτό δεν αποκλείει το να είμαι εντελώς τρελός σε όλες τις άλλες εκδηλώσεις.
Νομίζω ότι αυτό είναι λίγο ελληνικό στερεότυπο. Στην Αμερική που είναι majορ χώρα, παράδειγμα για αυτό, μπορείς να βγεις να κάνεις ότι θες -εκτός από 3-4 κλισέ που έχουν που έχουν στο μυαλό τους που δεν πρέπει να τους τα πειράξεις- και είναι μέσα. Γενικά υπάρχει πολύ η διάθεση της κριτικής στη συγκεκριμένη χώρα και δεν υπάρχει αυτό το “άνοιγμα”. Η ελεύθερη επικοινωνία που είναι ωραία και θα μας βοηθήσει όλους να προχωρήσουμε μαζί.

Πιστεύεις ότι φέρνει και κόσμο για λάθος λόγους στην παράσταση;
Ναι, σίγουρα αλλά φεύγουν ικανοποιημένοι απόλυτα. Τα “αγκαπημένα” όλα κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Και έμαθαν και το έργο του Καραγάτση. Ωραίο είναι αυτό!

Εκπαιδεύεται το κοινό.
Μα, το θέατρο είναι για όλους. Αυτός ο ελιτισμός δεν νομίζω ότι αφορά κανέναν και ειδικά στην εποχή μας. Η εποχή που κυκλοφορούσαν με την προτομή τους όλοι οι σπουδαίοι, νομίζω έχει τελειώσει και καλώς έχει τελειώσει. Για αυτό είναι το θέατρο, για να επικοινωνήσεις με όλο τον κόσμο. Στη “Μεγάλη Χίμαιρα” τώρα, που είναι τρίτη χρονιά, είναι τελείως διαφορετικό το κοινό από αυτό της πρώτης. Έρχονται και άνθρωποι που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ θέατρο. Αυτό μπορεί να δημιουργεί κάποια προβλήματα του στιλ: δεν κλείνουν το κινητό τους, μπορεί να θέλουν να φάνε πατατάκια ενώ απαγορεύεται και διάφορα τέτοια. Είναι όμως το κοινό με το οποίο επικοινωνείς και είναι πολύ ωραίο όσο πιο πολύ την ανοίγεις την πόρτα. Αν δεν έχεις στο μυαλό σου να τους ικανοποιήσεις όλους και κάνεις τη δουλεία σου κι όποιος επικοινώνησε, επικοινώνησε. Εκεί είναι το ζήτημα. Το βασικό πρόβλημα, για μένα, είναι να σκέφτεσαι τι θα σκεφτεί ο άλλος. Δε το σκέφτομαι. Προσπαθώ δηλαδή. Έχω κάνει μία τιτάνια προσπάθεια. Είμαι εδώ, είμαι αυτός κι όποιος θέλει έρχεται.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι κάτι που το έχεις δουλέψει. Τι σε έχει βοηθήσει σε αυτό;
Έχω κάνει αρκετά χρόνια ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία. Είναι και κομμάτι της υποκριτικής αυτό. Αν δεν αναλύσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργείς δεν θα μπορέσεις να μπεις ούτε στην ψυχολογία ενός άλλου ανθρώπου ούτε να φτιάξεις έναν άλλο άνθρωπο.
Είναι και λίγο ψυχανάλυση…
Είναι ναι, αλλά εκεί είναι η λεπτή ισορροπία. Αν κάνεις τη δουλειά σου για να ψυχαναλυθείς, είναι πρόβλημα. Δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα και θα είσαι τελείως τρελός. Νομίζω όμως ότι οφείλεις ως ηθοποιός να εξερευνήσεις τα δικά σου βάθη προκειμένου να ισορροπήσεις και μετά να μπορείς να κάνεις και τον ανισόρροπο χωρίς να τρελαίνεσαι!

Ποια ανάγκη σου γέννησε την επιθυμία να γίνεις ηθοποιός;
Δεν ξέρω καθόλου, ήταν τρομερά συμπτωματικό. Το έχω ξαναπεί και με κοροϊδεύει και δε θέλει να το λέω αλλά εγώ θα το πω: η Νάντια Κοντογεώργη ήταν συμφοιτητριά μου στη Νομική. Θα πω ότι είχε περάσει στην Κομοτηνή και ήρθε στην Αθήνα αφού πήρε μεταγραφή. Εγώ πέρασα στην Αθήνα γιατί ήμουν πιο καλός μαθητής. Γνωριστήκαμε κι εκείνη από το πρώτο έτος πήγαινε στο Εθνικό και παρακολουθούσε μαθήματα. Εγώ δεν βρήκα στη Νομική αυτό που έψαχνα, καθόλου. Ίσως δεν έψαξα και παραπάνω. χζαώθηκα εκεί γιατί το πλαίσιο του σχολείου μου ήταν πάρα πολύ οργανωμένο κι εκεί ήταν όλο πιο free. Πελάγωσα και δεν με ενδιέφερε κιόλας. Παρακολουθώντας κάποια μαθήματα εκεί που έκανε προετοιμασία η Νάντια, έδωσα συμπτωματικά. Συμπτωματικά πέρασα. Εϊναι το ίδιο με το πώς ξεκίνησε η δουλειά. Αν δεν είχα περάσει, φαντάζομαι δεν θα το συνέχιζα. Δεν είχα εκφράσει κάποια επιθυμία. Είχα παίξει σε κάποια θεατρικά όσο ήμουν μικρός και με είχε συγκινήσει ως εμπειρία αλλά δεν το είχα καταγράψει ούτε μου το είχε ενισχύσει κανείς ούτε τίποτα. Σύμπτωση!

Οπότε απλά το ξεκίνησες…
Το ξεκίνησα. Άρχισα να πηγαίνω γιατι μου άρεσε. Με ενδιέφεραν πάρα πολύ τα θεατρικά κείμενα. Δεν είχα μεγάλη επαφή με το θέατρο. Μου άρεσε!

Ένιωσες στην πορεία τη συνειδητοποίηση ότι “τώρα είμαι ηθοποιός”;
Όχι, καθόλου. Εγώ πρώτα κάνω τη δράση κι εκ τωνυστέρων καταλαβαίνω. Ήμουν μέσα σε ένα σύννεφο και πήγαινα. Δεν καταλάβαινα. Περισσότερο σκεφτόμουν μάλλον έχω αφήσει τη Νομική παρά μάλλον έχω ξεκινήσει το θέατρο. Η συνειδητοποίηση ότι ασχολούμαι ενεργά, πραγματικά, με το θέατρο μου έχει έρθει τα τελευταία χρόνια. Τα πολύ τελευταία. Ενώ δουλεύω 10 χρόνια θεωρούσα πάντα ότι συμπτωματικά βρήκα κι αυτη τη δουλειά… Τώρα είμαι κι εγώ σε μία ηρεμία και μία ισορροπία με τον εαυτό μου για να μπορώ να πω ότι, όντως, είναι αυτή η δουλειά που έχω επιλέξει. Την απολαμβάνω, αισθάνομαι τυχερός και μου αρέσει.

Τώρα που το συνειδητοποιείς, λοιπόν, σου σκάει λίγο κι αυτή η ανασφάλεια του χώρου; Είναι ένα επάγγελμα που έχει τεράστια ποσοστά ανεργίας.
Έχει τεράστια ποσοστά και έχει και μία συνθήκη που είσαι μόνιμα στη “γύρα”, ανά 2,3,4,5 μήνες αλλά αυτό είναι το ωραίο γιατί ανανεώνεσαι κιόλας. Μέχρι τώρα, να χτυπήσω ξύλο, δεν μου έχει τύχει η περίπτωση της ανεργείας. Τώρα είμαι και 33, αυτό έμαθα να κάνω, δεν υπάρχει περιθώριο για αλλαγή.

Πιστεύεις ότι υπαρχει όριο ηλικίας σε αυτά;
Όχι, η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχω άλλη επιθυμία. Μου αρέσει η δουλειά μου πάρα πολύ.

Οι γονείς σου πάνω σε αυτό την επιλογή;
Οι γονείς πάρα πολύ free, δεν είπαν τίποτα. Μεγάλη υποστήριξη. Τρία χρόνια που ήμουν στο Θέατρο Τέχνης δεν υπήρχε κάπου να με δουν κι είχαν την αγωνία αν αξίζει, αν είμαι καλός. Δεν με είχαν δει και περίμεναν τρία χρόνια, κρατήθηκαν μέχρι που ήρθαν και με έιδαν στις εξετάσεις. Έκτοτε είναι fans. 3 με 4 φορές σε κάθε έργο. Όρθιοι, κλάματα, χειροκροτήματα. Με κάνουν ρεζίλι. Τρομερή αγάπη. Έρχονται όλοι οι φίλοι τους, να πάτε να δείτε το παιδί. Γϊνεται το προσκύνημα!

Ένα παιδί, πάρα πολύ καλός μαθητής, περνάει στη Νομική και ξαφνικά πάει αλλού. Οι γονείς σου είναι και άνθρωποι μιας γενιάς που το να είσαι ηθοποιός δεν ήταν και το ιδανικό.
Καθόλου αλλά δεν ήταν και η γενιά όπου το να είσαι ηθοποιός ισούται με το να εκδίδεσαι που ήταν , φαντάζομαι, στη δική τους γενιά αν θέλαν οι ίδοι να γίνουν ηθοποιοί και τι θα σκέφτονταν οι γονείς τους. Έχουμε αναπτύξει μία σχέση εμπιστοσύνης με τους γονείς ακριβώς επειδή ήμουν αποτελεσματικός, καλός και συγκεντρωμένος. Οπότε θεώρησαν ότι για να το κάνω… Εκ των υστέρων, τουλάχιστον προς τοπαρόν, φίλοι μου έχουν τελειώσει τη Νομική και δεν έχουν δουλειά κι εγώ δουλεύω κανονικότατα. Οπότε δεν νομίζω ότι έχω κάνει κάποια λάθος επιλογή, με έχει δικαιώσει. Τους είμαι ευγνόμων, όχι μόνο για αυτό. Με έχουν μεγαλώσει με έναν πολύ ωραίο, φιλελεύθερο τρόπο.

Σου κάνουν παρατηρήσεις για τη δουλειά σου;
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Ο πατέρας μου ειδικά. Είχε έρθει μάλιστα σε μία παράσταση που παίζαμε με την Ιωάννα Παππά, η οποία τους ξέρεις και ξέρει ότι είναι Φιλόλογος. Έκανε τόσο συγκεκριμένες παρατηρήσεις που μετά με ρώτησε αν έχει σπουδάσει και θέατρο ο πατέρας μου. Συγκεκριμένες, πολύ. Του αρέσει, ασχολείται, το ξαναθυμάται, με παίρει τηλέφωνο, μου λέει αυτό Μήτσο κάντο αλλιώς και τέτοια. Η μητέρα μου όχι τόσο. Κυρίως σε σχέση με την εμφάνιση. Να κάνεις τα μαλλιά σου αλλιώς, γιατί δεν βάζεις ένα άλλο κουστουμάκι. Ξέρεις, αυτά τα γυναικεία. Κατά τα άλλα, τους αρέσει.

Από μικρός ήσουν έτσι… “φυτό”;
Ναι, ήμουν πάρα πολύ φυτό. Έκανα από το νηπιαγωγείο γερμανικά και αγγλικά ιδιαίτερα κι όλα τα μαθήματά μου. Πρώτα τελείωνα το διάβασμα και μετά αν ήταν πήγαινα να παίξω με τα άλλα παιδάκια. Γι’ αυτό δάβαζα και το καλοκαίρι. Ήμουν σε πρόγραμμα διαβάσματος μέχρι τελικής πτώσης.

Μήπως, λοιπόν, αυτό ήταν η “επανάστασή” σου;
Νομίζω πως ναι! Μάλιστα υπήρξε η στιγμή που, το θυμάμαι, ήταν να δώσω ναυτικό δίκαιο. Έκλεισα το βιβλίο και αποφάσισα ότι δεν θα ξαναδιαβάσω κάτι που δεν με ενδιαφέρει πραγματικά, Δεν μπορώ να το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου.

Αν γυρίσεις τον χρόνο πίσω, τι σκεφτόσουν ότι θα γίνεις μεγαλώνοντας;
Όταν ήμουν μικρός ε; Καλή ερώτηση! Νομίζω ότι ήθελα να γίνω εκδότης περιοδικού διότι έπαιρνα κολλάζ κι έφτιαχνα διάφορα κι έβαζα τίτλους. Έγραφα. Συγγραφέας βασικά γιατί από πολύ μικρός έγραφα. Ακόμα γράφω αλλά είναι κάτι περίεργα, ακατανόητα. Εκεί πάει σε πιο σκοτεινές περιοχές. Έγραφα από πάρα πολύ μικρός, ηχογραφούσα. Πάντα απευθυνόμουνα. Έχω βρει μια κασέτα, όταν άλλαζα σπίτι, που ήταν από το νηπιαγωγείο. Το 1989. Έχω πάρει το μαγνητοφωνάκι και κάνω εκπομπή κανονική που τυς παίζω τα κάλαντα, μιλάω, απευθύνομαι -ενώ είμαι 5 χρονών- στους άλλους και τους λέω “παιδάκια μου αγαπημένα”. Από τότε “αγκαπημένο”. (γέλια)

Αυτό με τη συγγραφή θα σου βγει και κάπου αλλού;
Το καλοκαίρι, που δεν δούλευα, ολοκλήρωσα μια μικρή νουβέλα. Σκεφτόμουν κιόλας μήπως κάτι κάνω με αυτό αλλά δεν ξέρω.

Να κάνεις!
Να κάνω, απλώς όταν τα ρίχνεις σε πολλές δεξαμενές, δεν λειτουργεί. Άμα είσαι και συνέχεια στο θέατρο δεν μπορεί ξαφνικά να σου’ ρθει. Θέλει μία ησυχία κι ένα άλλο πρόγραμμα για να γράψεις. Εγώ ήμουν 20 μέρες στον κολλητό μου, που ήμασταν με τους γονείς του. Οικογενειακό πρόγραμμα στη Τζια. Καθόμουν, ξύπναγα, το είχα εκει το λαπ τοπ κι έγραφα και το τέλειωσα σε 20 μέρες.

Μήπως να γράψεις κάποιο σενάριο;
Σενάριο λες ε; Δεν μπορώ. Αν είναι κάτι λίγο, έτσι μικρό.

Σε άλλο κομμάτι αυτής της δουλειάς;
Θες να μου κάνεις αλλαγή καριέρας.

Θέλω να εξετάσουμε τα ενδεχόμενα.
Να τα εξετάσουμε και να δεχτούμε και προτάσεις!

Για να καταλήξουμε ότι είσαι γεννημένος για να είσαι ηθοποιός.
Κοίτα, εγώ δεν πιστεύω ότι είσαι γεννημένος για τίποτα. Είσαι γεννημένος για άνθρωπος. Βλέπεις στην πορεία της ζωλης, ανάλογα, τι σε εκφράζει περισσότερο. Γενικά είμαι και πιο ελεγκτικός, έχω και ιδέες για την παραγωγή, για την σκηνοθεσία και όλα αλλά θα’θελα να το σπυδάσω πρώτα. Δεν ξέρω, είναι όλο θέμα συγκυρίας. Αν δουλεύεις συνέχεια, είναι δύσκολο να πάρεις την απόφαση σταματάτω για να πάω να κάνω αυτό τώρα και να πάρεις και την ευθύνη αυτού του πράγματος. Δεν ξέρω, δεν την έχω αισθανθεί ακόμα αυτή την ανάγκη.

Γιατί θεωρείς απαραίτητο το να σταματήσεις;
Γιατί αν εγώ θέλω για παράδειγμα να πάω να κάνω ένα course στο Λονδίνο ή όπου στο εξωτερικό, αναγκαστικά δεν θα δουλεύω εδώ,

Βέβαια, υπάρχει και η εκπαίδευση της τριβής. Δεν το σπουδάζουν όλοι. Εσύ δίνεις μία έμφαση σε αυτό.
Τη θέλω τη σπουδή μου! Είμαι και φυτό, τη θέλω. Δε μπορώ, νιώθω άσχημα οτι δηλαδή θα κοροιδεύω τον κόσμο γιατί δεν ξέρω τι να κάνω.

Χρειάζεσαι πλαίσια και κουτάκια;
Το θέλω το πλαίσιο, το κουτάκι δεν το θέλω. Με το πλαίσιο όμως νιώθω μια ασφάλεια. Χωρίς να σημαίνει τίποτα, το πτυχίο μπορεί να μη σημαίνει τίποτα. Δεν σημαίνει κιόλας δηλαδή. Απλώς τωρα για να ξεκινήσω εγώ να σκηνοθετήσω μια παράσταση, από τον ευατό μου έτσι όπως με ξέρω, το αποκλείω. Θα πρέπει σίγουρα να έχω σπουδάσει πρώτα. Υπάρχουν πράγματα, δεν είναι στον αέρα ούτε η υποκριτική ούτε η σκηνοθεσία. Μπορεί εδώ, επειδή είμαστε και μεσογειακοί και έχουμε το ταπεραμέντο “βγες, ρίχτα, πες τα”, δεν είναι έτσι. Είναι ολόκληρη τέχνη και τεχνική. Σπουδάζεις συγκεκριμένα πράγματα. Τη χωροθεσία των ηθοποιοών, πώς θα γίνονται τα σκηνικά, πώς γίνεται ο φωτισμός, την επεξεργασία του έργου, την δραματική επεξεργασία του έργου. Πράγματα τα οποία δεν μπορείς να τα αφνοήσεις. Υποκλίνμαι στο μεγάλο ταλέντο που σκηνοθετεί χωρίς να έχει σπουδάσει και μπράβο του αλλά δεν μπορώ να το κάνω εγώ. Δεν έχω τόση αυτοπεποίθηση.

Ας πιάσουμε και το κομμάτι της τηλεόρασης. Θα ήθελες να ξανακάνεις;
Ναι, είναι πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Έχει μια αμεσότητα, την επικοινωνία με το κοινό. Είναι άλλη διαδικασία. Βλέποντας στο παρελθόν, σε στιγμές, μικρά πλάνα από το “Κάρμα” έχω πάθει απελπίσία και τα έχω κλείσει. Διότι είμαι εξαιρετικά υπερκινητικός και δεν γνωρίζω ακόμα, ξέρεις, να είμαι πιο ήρεμος. Θέλει άλλο πράγμα η τηλεόραση και το cinema. Εγώ κάνω όλα αυτά τα απότα μα και τα τέτοια που βλέπεις και στο “αγκαπημένο” που είναι σαν να έχω αποτρελαθεί ενώ μπορεί να είναι ένα πλάνο πολύ ήσυχο. Νομίζω ότι τώρα, επειδή είμαι κι εγώ πιο ώριμος, θα μπορούσα να το χειριστώ λίγο καλύτερα. Είναι ένα πολύ ωραίο μέσο και μακάρι να γίνουν παραγωγές γιατί δε γίνονται πολλές. Δεν υπάρχουν και χρήματα, λογικό είναι.

Έβλεπες κάποια απο αυτές που έπαιζαν φέτος;
Ναι, έβλεπα το “Η λέξη που δεν λες”, που οι περισσότεροι που παίζουν είναι φίλοι μου. Μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν έχω δει τίποτα άλλο γιατί πραγματικά δεν προλαβαίνω. Δεν είναι κλισέ, το ξέρω ότι λένε όλοι τα ίδια, αλλά πραγματικά δεν προλαβαίνω.

Εχεις full πρόγραμμα. Για πες μας για το πρόγραμμά σου.
Ξυπνάω νωρίς, πρώτα απ’ όλα, τον τελευταίο καιρό. Πίνω έναν καφέ. ΑΝ έχω κάποια έμπνευση ρίχνω το πρώτο video στο Instagram από το σπίτι. Οπότε ξυπνάω κιόλας, ξελαμπικάρω. Καιμπαίνω στη εξωστρέφεια. ΞΥπνάω, ανοίγει το μάτι και μετά είμαι έτοιμος. Κάνω τις βόλτες μου γιατί η παράσταση είναι απόγευμα, οπότε θα πρέπει να έχω ξυπνήσει για να είμαι ωραίος και σε ετοιμότητα. Μετά το βράδυ μπορεί να πάω για ένα φαγητό ή μια βόλτα και μετά cinema, θέατρο και τέτοια.

Ήσυχα πράγματα.
Πολύ ήσυχα! Έχω ηρεμήσει τρομερά.

Έχεις περάσει περιόδους εξαλλοσύνης;
Έχω περάσει περιόδους μεγάλης εξαλλοσύνης.

Όλα όμως χρειάζονται. Πρέπει να τα κάνεις κι αυτά,
Βεβαίως, όλα χρειάζονται. Εγώ το έχω παρακάνει, αυτό το κομμάτι. Το’χω κάνει πολύ και είναι πάρα πολύ ωραίο. Γεμίζεις εμπειρίες, βιώματα, χαρά. Εγώ είμαι στο σημείο αυτό, γιατί περίοδοι είναι αυτές, που το να το κάνω ειναι περισσότερο ξόδεμα παρά φόρτιση της μπαταρίας.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια; Έχεις κάποιο στόχο; Κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια;
Μακροπρόθεσμα σχέδια δεν κάνω, όχι. One day at a time. Πρώτα απ’ όλα αύριο μπορεί να μην ξυπνήσω. Γιατί να το κάνω το σχέδιο; Είμαι οργανωτικός και τα έχω σε ένα πρόγραμμα τα πράγματα. Ξέρω δηλαδή τι θα πρέπει να κάνω την Πέμπτη, όχι αυτή τη στιγμή αλλά αν ανοίξω το iphone είναι γραμμένο μέσα, αλλά δεν με ενδιαφέρει να σκεφτώ τώρα γι ατην Πέμπτη γιατί χάθηκε το παιχνίδι.

Λειτουργείς με αντζέντα και λίστες δηλαδή;
Την έχω την αντζέντα και τη λίστα για να μη το’χω μέσα στο μυαλό μου. Το “φοράω” εκεί, μου έρχεται ειδοποίηση και είμαι οκ. Έχω περάσει από φάση μεγάλης καταπίεσης και υπευθυνότητας οπότε τώρα προσπαθώ να βρω τη χρυσή τομή ανάμεσα στην υπευθυνότητα και τη δική μου ηρεμία. Γιατί με τάραζε αυτό. Κουβαλούσα τη Δευτέρα την αγωνία της Πέμπτης.

Το άγχος να κλείσεις τα κουτάκια.
Τα έχω πετάξει τα κουτάκια, δεν θέλω τίποτα μέσα να υπάρχει. Το κουτί είναι μεγάλο και μας περιέχει όλους μέσα. Αυτό που θα ήθελα σε 10 χρόνια είναι, να αισθάνομαι ότι η ύπαρξή μου έχει νόημα και δίνει νόημα και στους άλλους. Να είμαι παραγωγικός και βοηθητικός. Αυτό με ενδιαφέρει. Δεν ξέρω πώς και τι.

*Για την ιστορία, ο Δημήτρης ανακάλυψε αυτή την περσόνα του “αγκαπημένο” με τον τρόπο που ανακαλύπτει όλες τις μεγάλες του “αγάπες”. Συγκυριακά. Η ανταπόκριση των χρηστών του instagram του έχει δώσει άλλη διάσταση από αυτή που είχε αρχικά στο μυαλό του. Πάντως σίγουρα είναι από τους λογαριασμούς που πρέπει να κάνεις follow αν θέλεις να γελάσεις.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος