Χάρης Μάρκου: Ο skater του Daddy cool συστήνεται στο TLIFE

Είναι μόλις 24 χρόνων και είναι επαγγελματίας skater. Ωστόσο, ο Χάρης Μάρκου κάνει τα πρώτα του βήματα και στον χώρο της υποκριτικής. Το 2011 απέσπασε το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού για την ταινία “Wasted Youth” χωρίς να έχει πάει σε δραματική σχολή. Φέτος, τον απολαύσαμε μέσα από το Daddy cool. Το TLIFE τον συνάντησε στα γυρίσματα της επιτυχημένης σειράς του ΑΝΤ1 και μας μίλησε για το ρόλο, την υποκριτική και φυσικά για το skate!

Ο ρόλος σου;
Ο Κωστής. Τι να πω για αυτό το παιδί. Έχει τραβήξει τα πάντα. Ζει σε μία πολύ τρελή οικογένεια που συνέχεια συμβαίνουν τρελές καταστάσεις. Σαν νέος και σαν έφηβος κάποιες φορές κολλάει κιόλας ή χρειάζεται καθοδήγηση. Ευτυχώς όμως έχει τα μάτια του 14. Καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του αλλά σίγουρα χρειάζεται μια καθοδήγηση ή κάποιες συμβουλές έστω για το πώς μπορεί να κινηθεί στη ζωή του. Κι ευτυχώς έχει τους κατάλληλους ανθρώπους για να τον βοηθήσουν.

Βρίσκεις κοινά με το ρόλο;
Ναι, μπορώ να πω. Λίγα αλλά είναι βασικά πράγματα

Σου είναι πιο εύκολο να βρεις τέτοια πράγματα για να μπορέσεις να ενσαρκώσεις το ρόλο;
Δεν ξέρω. Κι αντίθετος να είναι ο ρόλος νομίζω ότι είναι και καλύτερο. Έτσι φαίνεται και η δυσκολία. Φαίνεται αν μπορεί ο άλλος να το κάνει. Αν είναι ένας ρόλος ο οποίος είναι ίδιος με εσένα, τον πραγματικό σου εαυτό… Οκ, το κάνεις αλλά δεν είναι κάτι δύσκολο στην ουσία. Το δύσκολο είναι να κάνεις το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είσαι εσύ.

Θεωρείς ότι παίρνεις πράγματα μέσα από αυτή τη συνεργασία; Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης είναι από τους ηθοποιούς που θαυμάζεις;
Ναι, full! Και πριν τον γνωρίσω. Εννοείται και οι υπόλοιποι. Με συμβουλεύουν κιόλας, δεν χρειάζεται απλά να κοιτάω και να αντιλαμβάνομαι τι μπορεί να μου δώσει. Με συμβουλεύουν και μου το κάνουν λίγο πιο εύκολο κάποιες φορές.

Θεωρείς ότι είναι μια σημαντική δουλειά για σένα;
Αν μη τι άλλο ναι, αν και δεν είναι η πρώτη μου δουλειά στην υποκριτική. Έχω κάνει δύο δουλειές. Έχω κάνει μία ταινία μεγάλου μήκους, που είναι 7 χρόνια, η οποία δεν είχε σενάριο. Ήταν όλο αυτοσχεδιασμός. Δεν είχα λόγια να μάθω. Οπότε, στην ουσία, είναι η πρώτη φορά που έχω κάποιο σενάριο να διαβάσω και να τα πω έτσι. Είναι σίγουρα κάτι καινούργιο. Δεν μπορώ να πω αν είναι εύκολο ή δύσκολο. Δεν ξέρω τι μου είναι πιο δύσκολο. Νομίζω ο αυτοσχεδιασμός.

Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι έχει ξεχωρίσει αυτή τη σειρά;
Σίγουρα το casting. Είναι όλοι ένας κι ένας, ξεχωριστές περιπτώσεις. Ίσως το ντύσιμο των ηθοποιών, θα έλεγα επίσης. Έπειτα η σκηνοθεσία, η εικόνα, ομορφιές, Αθήνα, κέντρο. Όλα αυτ’α μαζί!

Έχεις δοκιμάσει κινηματογράφο και τηλεόραση, θεατρικά θα ήθελες να κάνεις κάτι;
Μου έχουν προτείνει. Δεν μπορούσα λόγο χρόνου γιατί έχω αρκετά βαρύ πρόγραμμα. Είμαι πιο πολύ του φακού σίγουρα αλλά δεν έχω και κάποιο θέμα με το θέατρο. Ίσως παίξω σε κάποια φάση άμα μου ταιριάζει κιόλας κι άμα μπορώ να το κάνω. Μπορώ να το δοκιμάσω δηλαδή. Δεν λέω άμα θα τα πάω καλά ή όχι, δεν το ξέρω, δεν το έχω δοκιμάσει. Σίγουρα όμως μου αρέσει πιο πολύ ο φακός. Είναι συνήθεια γιατί -επειδή κάνω επαγγελματικά skate και κάνω 14 χρόνια- πάντα είχα μία κάμερα δίπλα μου.

Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;
Με ρωτάνε συχνά και τους λέω το εξής: δεν ασχολήθηκα εγώ με την υποκριτική, αυτή ασχολήθηκε μαζί μου. Τουλάχιστον στην πρώτη μου δουλειά, στο Wasted Youth, ήταν τελείως τυχαίο το πώς με βρήκαν. Ήταν ο σκηνοθέτης σε ένα μπαρ και τυχαία, τελείως τυχαία, ήξερε ένα φίλο μου ο οποίος ήταν από τους μεγάλους που έκαναν skate -που τους έβλεπα και ήθελα να γίνω σαν αυτόν- όταν εγώ ξεκίναγα να κάνω skate και είπε στον φίλο μου όταν βρέθηκαν ότι θέλει ένα παιδί που να κάνει skate. Ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκε αυτός ήμουν εγώ και με πήραν κατευθείαν. Εγώ ήμουν σπίτι, θυμάμαι, εκείνη τη νύχτα -στο Μενίδι κιόλας, γιατί εκεί έχω μεγαλώσει- και μου λένε έλα γρήγορα στα Πετράλωνα σε θέλουμε για μια ταινία κι αυτά. Λέω με κοροϊδεύουν σίγουρα, μου κάνουν φάρσα αλλά είπα θα πάω και θα γίνει χαμός άμα μου κάνουν πλάκα. Όντως πήγα και ήταν ο σκηνοθέτης, ο διευθυντής παραγωγής. Με είδαν, μου μίλησαν, κάναμε μία συζήτηση για λίγο, μετά κλείσαμε ραντεβού κι έγινε η όλη φάση. Από εκεί και πέρα, επειδή πήγε και καλά η ταινία, κυρίως στο εξωτερικό, ήταν επόμενο να περιμένω μία ακόμα δουλειά.

Αν δεν είχες μπει στο χώρο της υποκριτικής τι θα έκανες; Θα ήσουν skater;
Skater ήμουν ούτως ή άλλος. Αυτό κάνω. Αυτό είναι η αγάπη μου, εκεί έχω δώσει όλο του το είναι αλλά δεν ξέρω τι θα έκανα. Επειδή κυκλοφορώ πολύ στο δρόμο -μπορεί να με πετύχεις οπουδήποτε- κάνω αυτό που κάνω και μπροστά στην κάμερα. Μπορεί να γνωρίσω 10 διαφορετικούς ανθρώπους και πάνω στο παιχνίδι μου σε 10 διαφορετικά άτομα να είμαι 10 διαφορετικά πρόσωπα κι εγώ. Είναι παιχνίδι και στην ουσία επειδή δεν έχω πάει και σχολή, είμαι αυτοδίδακτος, η πρακτική μου είναι έξω. Μέχρι και που θα πάω στο περίπτερο να πάρω ένα νερό ή να πάρω ένα αναψυκτικό, εκεί θα κάνω γλέντι. Θα πω πράγματα, θα παίξω λίγο με τον άλλον. Έτσι κάνω και την πρακτική μου. Βλέπω τον κόσμο άμα κάποιο αστείο πιάνει ή τις εκφράσεις του. Μαθαίνω από τον κόσμο το πώς λειτουργεί όλο αυτό, η υποκριτική.

Νιώθεις την ανάγκη να μπεις σε μια δραματική σχολή ή θεωρείς ότι η μεγαλύτερη σχολή είναι η δουλειά;
Σίγουρα όλο και κάτι μπορεί να σου δώσει μία σχολή. Κάποια πράγματα που ίσως εσύ δεν έχεις σκεφτεί ή ίσως δεν φτάνει το μυαλό σου να σκεφτεί. Δεν το ξέρεις, δεν το έχεις ξεκλειδώσει, πρέπει κάποιος να σου δείξει το δρόμο. Σε πολλά πράγματα γίνεται αυτό. Πιστεύω κιόλας ότι προσωπικά δεν χρειάζεται να πάω σε σχολή. Θα μπορούσα αλλά κυρίως δεν μπορώ (γέλια). Δεν είναι ότι δεν ήθελα να πάω, ήταν ότι οι καταστάσεις δεν με άφηναν. Έπρεπε να δουλέψω. Δεν γίνεται, βασικά, να μείνω χωρίς δουλειά. Αυτό είναι το όλο ζήτημα. Επίσης, είναι και το skate που δεν μπορείς να παρατήσεις κάτι που χτίζεις σε όλη σου τη ζωή κι ενώ είσαι σε ένα επίπεδο το οποίο μπορεί να σε αναγνωρίζει όλη η Ελλάδα… Όποιος κάνει skate με γνωρίζει, είμαι από τους top skaters αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Είναι οπότε κι αυτό ένα θέμα το οποίο δεν μπορώ να το αφήσω στην άκρη. Δε γίνεται.

Πόσο εύκολο είναι να είσαι skater στην Ελλάδα;
Καθόλου! Μπορεί να είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα. Να ξεκινήσω από την υγεία; Άμα χτυπήσεις και πας στο ΚΑΤ, τελείωσες. Εγώ πλέον τους τραυματισμούς μου τους φτιάχνω μόνος μου, δεν πάω καν νοσοκομείο. Τις προάλλες έσπασε το δάχτυλό μου σε έναν διαγωνισμό skate Που είχαμε. Έκανα στο διαγωνισμό, κέρδισα το διαγωνισμό και είχα σπασμένο δάχτυλο για δύο μέρες, δεν μπορούσα να το κουνήσω. Δεν είχα πάει γιατί ήξερα ότι θα μου βάλουν γύψο και ιστορίες και λόγω γυρισμάτων δε μπορούσα να έχω στο χέρι μου. Έτσι, ένα πρωί, σηκώθηκα από τον πόνο -μάλλον είχα κοιμηθεί πάνω του- και τσατίστηκα και πήρα το δάχτυλό μου και “κρακ”. Το έβαλα πίσω στη θέση του για να τελειώνουμε! Πλέον ούτε αυτό… Πόδια, χτυπήματα τα φτιάχνω μόνος μου. Μου έχει δείξει χειροπρακτικός, έχω κάτσει κι έχω κάνει μαθήματα με χειροπρακτικό για να ξέρω τι γίνεται με το σώμα μου και με την υγεία μου. Οπότε το να είσαι skate στην Ελλάδα όσο πάει γίνεται και πιο δύσκολο. Δεν έχουμε ούτε υποδομές για skate, δεν υπάρχουν skate parks. Κάνεις στο δρόμο, μαθαίνεις στο δρόμο. Μαθαίνω στο Σύνταγμα. Όλος ο κόσμος δεν έχει που να μάθει, τι να μάθει ενώ στο εξωτερικό σε κάθε γειτονιά μπορείς να βρεις ένα skate park. Εδώ είναι πολύ πιο σκληρά τα πράγματα αλλά σίγουρα αυτό μας κάνει και πιο σκληρούς εμάς γιατί έχουμε μάθει σε κακουχίες. Από πολύ μικροί, όσο κάνουν αυτό το πράγματα, είναι μέσα στο δρόμο, έχουν χτυπήσει, έχουν ταλαιπωρηθεί, έχουν κάνει διαδρομές που σε άλλες χώρες του κόσμου δεν παίζει αυτό. Παίζει ότι το παιδάκι θα βάλει τα προστατευτικά του, θα πάει στο skate park, θα είναι ο γονιός του να το βλέπει. Εδώ δεν παίζει αυτό. Εδώ είσαι μόνος σου μέσα στη ζούγκλα κι άντε βρες την άκρη.

Οι skaters στην Αθήνα γνωρίζεστε μεταξύ σας φαντάζομαι. Δεν είναι πάρα πολλοί αυτοί που το κάνουν.
Δεν είναι πάρα πολλοί, δεν είναι λίγοι αλλά όλοι γνωρίζουν όλους. Τουλάχιστον στην Αθήνα. Και Ελλάδα. Άμα είναι κάποιος καλός και μένει στην Κρήτη στο Ηράκλειο, θα τον ξέρω κι εγώ. Θα τον έχω τσεκάρει ότι είναι καλός αυτός.

Το κάνετε για προσωπική ευχαρίστηση ή συμμετέχετε σε διαγωνισμούς;
Η πηγή όλη είναι η προσωπική ευχαρίστηση. Νομίζω ότι άμα πας να το κάνεις για να βγάλεις κάτι ή να πετύχεις κάτι το οποίο θα είναι φθηνό ή δεν θα έχει ουσία, δεν θα έχει βάθος, δεν θα πετύχεις. Οπότε σίγουρα η πηγή είναι από μέσα σου κι άμα όντως σου αρέσει θα πετύχεις. Νομίζω ότι οι περισσότεροι το κάνουν επειδή όντως τους αρέσει και φαίνεται γιατί δεν το κόβουν. Περνάνε 10, 15 χρόνια και βλέπεις ότι ακόμα κάνουν skate. Ακόμα και να μην ξέρεις, να κάνεις 15 χρόνια και να μην κάνεις καλά, δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει η σύνδεση αυτή. Είναι πολύ βαθύ συναίσθημα. Είναι βαρύ δέσιμο, που λέμε.

Φαντάζομαι όμως ότι έχει κάποιο όριο ηλικίας αυτό.
Όχι, κανένα όριο ηλικίας. Κανένας ενδοιασμός. Όποιος θέλει να κάνει, θα κάνει. Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που κάνουν και χωρίς πόδια. Κάνουν με τα χέρια και κάνουν και καλύτερα από μας που έχουμε πόδια. Σου φεύγουν τα μυαλά. Ο άλλος έχει σιδερένιο πόδι και κάνει skate, δεν έχει να κάνει. Ο άλλος ξεκίνησε 55 χρονών να κάνει skate και στα 57 του κάνει κόλπα σαν κι εμένα. Στα 57 κι εγώ είμαι 24. Είναι ανοιχτό, είναι ευρύ, είναι άπειρο. Δεν σταματάει, είναι σαν τη μουσική σκέψου. Μπορεί κι ένας 60χρονος να αρχίζει να παίζει κιθάρα και στα 65 του να είναι πολύ καλός. Έχει τον ίδιο τρόπο σκέψης. Το ίδιο δέσιμο, το ίδιο συναίσθημα. Το μόνο που αλλάζει είναι σίγουρα η σωματική ταλαιπωρία. Όλο το υπόλοιπο είναι ίδιο. Είναι τέχνη. Τέχνη και άθλημα ταυτόχρονα.

Σε έχει κάνει πιο δυνατό; Οι κίνδυνοι, οι σωματικοί κατά βάση, σε έχουν κάνει αν έχεις μια στάση στη ζωή σου όπου δεν υπάρχει ο φόβος;
Όχι, ακριβώς το αντίθετο! Ίσα ίσα επειδή φοβάσαι συχνά έχεις το φόβο κοντά σου. Δεν είναι σοφό να μη φοβάσαι γιατί ο φόβος σου φέρνει το συναίσθημα της επιβίωσης μετά. Οπότε άμα λες ότι δεν φοβάμαι και “βουρ”, θα σκοτωθείς. Πάει τελείωσες, φαλίρισες, δεν έχεις καμία συναίσθηση του περιβάλλοντός σου, δεν νιώθεις τίποτα. Είσαι απλά ένα ντουβάρι που έχει suicidal thoughts, τάσεις αυτοκτονίας. Οπότε αυτό που σου δίνει όλο αυτό και σίγουρα σε δυναμώνει είναι ο φόβος. Επίσης, ο χρόνος. Αυτός που κάνει κάποιου είδους extreme sport δεν δουλεύει στον ίδιο χρόνο που δουλεύουν οι άλλοι. Εσύ, όταν θα με δεις να κάνω skate με βλέπεις στο χρόνο που με βλέπεις. Εγώ, όταν κάνω skate δεν δουλεύω στον ίδιο χρόνο, εγώ τα βλέπω όλα slow motion. Βλέπω την κάθε κίνηση. Ακόμα και το φυλλαράκι που θα κουνηθεί στο πάτωμα θα το δω, εσύ δεν θα το δεις. Δουλεύω τελείως αλλιώς. Είναι ότι συνδέεσαι με κάθε τι γύρω σου. Έχεις ακοή απόλυτη, όραση απόλυτη, όσφρηση, όλα. Όλες τις αισθήσεις στο 100%. Εσύ, καμία σχέση, δεν το βλέπεις αυτό. Δεν μπορείς. Ακόμα κι όταν πέφτεις, άμα πας να πέσεις για μένα ο χρόνος σταματάει. Πριν πάω να πέσω, με το που γίνει αυτό, σαν να παγώνουν όλα κι εκείνη την ώρα αποφασίζεις τι κάνεις για να σωθείς. Οπότε σίγουρα αυτό, εμένα μου έχει ξεκλειδώσει μία θύρα στο μυαλό μου. Το ότι μπορώ να δουλέψω σε άλλο χρόνο είναι κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν πολλοί.

Αυτό σε έχει βοηθήσει και στην υποκριτική;
Μόνο, με έχει βοηθήσει. Ακόμα και να κρατιέμαι να μη γελάσω. Που σίγουρα με τους ηθοποιούς που παίζει εδώ μαζί, επειδή είναι top και ξέρουμε, όλοι γελάμε, είναι ευχάριστοι άνθρωποι κι άμα κάτσεις μαζί τους θα γελάσεις με την ψυχή σου. Είναι δύσκολο, ειδικά πάνω στη δουλειά, πάνω στο γύρισμα να μη γελάσεις. Εγώ στην αρχή είχα θέμα. Γέλαγα,δ εν μπορούσα να κρατηθώ. Μετά δουλεύεις. Σκεφτόμουν ότι έχω κάνει άλλα τόσα, αυτό θα με δυσκολέψει; Λέω όχι, πάμε! Έτσι βρίσκεις και τη συγκέντρωσή σου, συνδέεσαι και με τον άλλον, νιώθεις. Είναι πιο βαθύ το δέσιμο μετά,δ εν είναι επιφανειακό.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος