Χρ. Παπακαλιάτης : “Βαριέμαι πάρα πολύ τα τούρκικα…”

Είχε καιρό να μιλήσει, αλλά τώρα που το αποφάσισε, μίλησε για όλα… Ο λόγος; Ο λόγος για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη ! Ο επιτυχημένος ηθοποιός και σεναριογράφος, έδωσε μία συνέντευξη στην Αφροδίτη Γραμμέλη και στον “Βήμα Fm”, όπου και θέλησε να δώσει τις δικές του απαντήσεις για την τηλεόραση, για το τι τον έκανε να μείνει μακριά της, για την οικονομική κρίση, τα ριάλιτι, την μόδα της τηλε-παρουσίασης, μέχρι και για τα τούρκικα σήριαλ !

Για την απουσία του από την τηλεόραση:

Νομίζω είναι ένας συνδυασμός καταστάσεων, ούτως ή άλλος νομίζω ότι ήταν καιρός να αποστασιοποιηθώ λίγο από το τηλεοπτικό σενάριο, ήθελα πάρα πολύ να κάνω τον κινηματογράφο, οπότε έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία. Και οι συγκυρίες βοήθησαν στο να αποστασιοποιηθώ πιο γρήγορα, δεδομένου όλης της κρίσης δεν γίνονται ελληνικά σίριαλ. Έχουν αλλάξει οι εποχές.

Απαιτούσαν κυρίως χρόνο. Οπότε ο χρόνος στην τηλεόραση ισοδυναμούσε με χρήμα. Δεν νομίζω ότι η επιτυχία μιας δουλειάς και η ποιότητα εξαρτάται αποκλειστικά από το χρήμα. Εξαρτάται από το σενάριο, από τον σκηνοθέτη, το καλλιτεχνικό κομμάτι. Θα ήταν δύσκολο λόγω χρόνου να κάνω μια σειρά με 50.000-60.000 μπάτζετ, γιατί μια τέτοια σειρά θέλει να γυρίσεις ένα επεισόδιο μέσα σε 4-5 μέρες. Όταν ένα σίριαλ σαν μέσος όρος χρειάζεται 10 και 12 ημέρες, αυτομάτως κόβεις το 50% και της ποιότητας. Όταν τελείωσαν οι «4» ενώ συναισθηματικά μου κόστισε, πρακτικά λογικά και ψύχραιμα έπρεπε να τελειώσει το σίριαλ και έπρεπε να γυρίσω και εγώ σελίδα και να κάνω κάποια πράγματα που ήθελα.

Δεν μου είναι ευχάριστο όλο αυτό που βλέπω στην τηλεόραση. Νομίζω πως σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο. Εκ των πραγμάτων σε επίπεδο κόστους γίνονται πιο φθηνά πράγματα. Για μένα τηλεόραση είναι μυθοπλασία. Οπότε αυτή τη στιγμή δεν βλέπω σίριαλ, για να έχω άποψη. Αν εξαιρέσουμε «Το Νησί» που ήταν μια εξαιρετική δουλειά, τους τελευταίους έξι μήνες δεν βλέπω κάτι για να μπορέσω να το κρίνω, μόνο επαναλήψεις και τούρκικα. Δεν είμαι σύμφωνος ούτε ως δημιουργός ούτε ως τηλεθεατής. Βαριέμαι πάρα πολύ τα τούρκικα. Νομίζω ότι το να μένουμε στο αν τα τούρκικα είναι καλά ή όχι, είναι το λάθος. Δεν υπάρχει μέτρο σε όλο αυτό το σύστημα της τηλεόρασης. Οπότε μοιραία όπου δεν υπάρχει μέτρο, τα πράγματα πάνε τούμπα. Ακόμα και τώρα ο δρόμος που ακολουθείται είναι ακραίος και κατά προέκταση ανισσόροπος. Νομίζω ότι είναι σπασμωδικές κινήσεις πανικού, απόλυτα δικαιολογημένες, οι οποίες όμως σε έναν μεγάλο βαθμό, οφείλονται στο ότι πολλές φορές είναι λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις και δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν όλο αυτό.

Έχω δει πολλές φορές. Δεν θα κάτσω πολύ ώρα σε αυτό. Στο παρελθόν έχει τύχει να κολλήσω και να δω, επί εποχές Big Brother την πρώτη φορά, ή Fame Story, που ήταν κάτι πολύ καινούργιο. Εγώ όμως πάντα είχα ένα πρόβλημα με την αισθητική όλων αυτών.

Εγώ δεν θα το έκανα, είμαι κατηγορηματικώς. Ίσως βέβαια επειδή έχω και την πολυτέλεια να το πω αυτό, στην προκειμένη φάση της ζωής μου. Είναι κάτι το οποίο νομίζω πως δεν θα ήμουν καλός σε αυτό, πιστεύω ότι δεν γίνεται να είμαστε όλοι καλοί σε όλα.