B. Χριστοδουλίδου : “Η τηλεόραση πάσχει από φαντασία” !

Για δύο χρόνια έζησε τη… «Ζωή της άλλης»! Εζησε τη ζωή της «Eλενας Καλλιφατίδη», με όλα τα μίση, τα πάθη, τις ίντριγκες και τα μυστικά που τη συνόδευαν. Η Βαλέρια Χριστοδουλίδου με αφορμή το φινάλε των δικών της γυρισμάτων για την καθημερινή σειρά του Mega, μας μιλάει για τον ρόλο της, την τηλεόραση και την κρίση.

– Μετά από δύο χρόνια, τα γυρίσματα της «Ζωής της άλλης» τελείωσαν… Πώς αισθάνεσαι; Τι γεύση σού έχει αφήσει αυτή η δουλειά;
– Νιώθω περίεργα… Νιώθω πως θα μου λείψει η «Ζωή της άλλης». Βλέπεις, ήταν μία δουλειά κατά τη διάρκεια της οποίας πέρασα πραγματικά πολύ ωραία, γι’ αυτό και είμαι σίγουρη πως μόνο με… γλύκα θα τη θυμάμαι πάντα. Η «Ζωή» ήταν μία δουλειά κατά τη διάρκεια της οποίας και έμαθα πολλά και συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους και μακάρι να ξαναβρεθούμε στον ίδιο δρόμο.

– Ανακουφίστηκες όμως, από τους έντονους ρυθμούς που απαιτούσε το καθημερινό;
– Σίγουρα ένιωσα και ανακούφιση, γιατί η αλήθεια είναι πως οι απαιτήσεις είναι απίστευτες και το τρέξιμο αφάνταστο σε μία καθημερινή δουλειά, ενώ δεν σου κρύβω πως ένιωθα πια και την ανάγκη να κάνω κάτι άλλο, να προχωρήσω σε κάτι καινούργιο.

– Παρ’ όλα αυτά, δύο χρόνια σε μία επιτυχημένη σειρά, δεν ήταν και μία… ασφάλεια για σένα;
– Δεν το αρνούμαι… Σε τόσο δύσκολες εποχές εννοείται πως το να ξέρεις πως για δύο χρόνια θα έχεις δουλειά είναι ασφάλεια και σιγουριά. Από την άλλη μεριά, όμως, όλοι εμείς που κάνουμε αυτή τη δουλειά, άλλος λίγο, άλλος πολύ, την έχει συνηθίσει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Προσωπικά έχω μείνει πολλές φορές εκτός, γιατί έτσι ένιωθα πως πρέπει να πράξω, από τη στιγμή που δεν έφτανε στα χέρια μου μία δουλειά που να την πιστέψω και να θελήσω να μπω σ’ αυτή.

– Δηλαδή, η κρίση δεν σε αγχώνει;
– Με αγχώνει, γιατί αυτή τη δουλειά δεν την κάνω μόνο γιατί μου αρέσει και με εκφράζει. Την κάνω και για λόγους βιοπορισμού, όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι γνωρίζω πολύ καλά το πώς είναι να μην ξέρεις, σχεδόν δύο φορές τον χρόνο, το ποια μπορεί να είναι η επόμενη επαγγελματική σου κίνηση. Και ξέρεις τι είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο; Είναι το να μη με αναγκάσει η κρίση να πω το «ναι» σε μία δουλειά που δεν με εκφράζει και τόσο πολύ και που δεν ταιριάζει στην αισθητική μου. Ομως ας μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, θέλω να ελπίζω πως το τυχερό μου αγγελάκι θα με βοηθήσει και δεν θα με φέρει αντιμέτωπη με μία τέτοια κατάσταση.

– Να υποθέσω πως ανήκεις στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που πιστεύουν πως η ελληνική τηλεόραση δεν έχει αισθητική;
– Αν κρίνω από τον εαυτό μου που προτιμώ να κλείσω την τηλεόραση από το να δω κάτι σε αυτήν, μάλλον και η μικρή μας οθόνη πάσχει από έλλειψη αισθητικής. Γιατί αν είχε αισθητική, θα είχε και τη δύναμη να μας κρατήσει κοντά της. Βέβαια, στην ελληνική τηλεόραση υπάρχουν πράγματα που αξίζει κανείς να τα δει, μόνο που δυστυχώς είναι λίγα.

– Η ελληνική τηλεόραση πάσχει και από φαντασία;
– Πάσχει και από φαντασία και από όρεξη και από διάθεση για καλή δουλειά. Και για να ακριβολογούμε, δεν πάσχει η τηλεόραση, αλλά οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτή. Ολα αυτά τα χρόνια μπουχτίσαμε από την ψεύτικη, από τη γιαλαντζί τηλεοπτική εικόνα που κάποιοι προσπάθησαν να μας «σερβίρουν». Η τηλεόραση θα ήταν πολύ καλύτερη, αν απλά έβγαζε στον κόσμο την αλήθεια της. Ολοι μας τόσα χρόνια ζήσαμε την απόλυτη τηλεοπτική, εικονική πραγματικότητα. Ψεύτικες καταστάσεις, ψεύτικα πρόσωπα… Ξέρεις κάτι; Ο φόβος της αλήθειας κλέβει την ειλικρίνεια.

– Τι είναι για σένα η τηλεόραση;
– Για τον καθένα μας είναι κάτι διαφορετικό… Για μένα είναι ένα ισχυρότατο μέσο που μπορεί να διαμορφώσει και να επηρεάσει… Το να βλέπει κανείς τηλεόραση παρατηρώντας μόνο -γιατί στη συνέχεια θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα- δεν υπάρχει πρόβλημα. Οταν όμως ο άλλος βλέπει τηλεόραση και αφήνει την τηλεόραση να του διαμορφώσει άποψη, ε τότε ναι, υπάρχει πρόβλημα. Κάποια στιγμή ένας γνωστός σκηνοθέτης με τον οποίο συνεργαζόμουνα σε μία δουλειά μάς είχε πει το απίστευτο… Μας είχε πει να δούμε μία σειρά η οποία πραγματικά δεν βλεπόταν και μας εξήγησε πως θέλει να κάτσουμε και να τη δούμε, για να καταλάβουμε πώς δεν πρέπει ποτέ να παίξουμε! Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Πως μέσα από την τηλεόραση μπορούμε να πάρουμε παραδείγματα προς αποφυγήν και όχι προς μίμηση.

– Για να γυρίσουμε λίγο και στη «Ζωή της άλλης»… Εσύ καθημερινό δεν είχες ξανακάνει. Αυτή η συμμετοχή σου ήταν βουτιά στα βαθιά;
– Επειδή έχω κάνει πολύ σινεμά και έχω κάνει σινεμά κάτω από πραγματικά πολύ δύσκολες συνθήκες, δεν θα μπορούσα να πω πως αυτή η δουλειά ήταν μία βουτιά στα βαθιά. Απλώς ήταν μία διαφορετική βουτιά για μένα.

– Ποιοι ήταν οι λόγοι εκείνοι που σε έκαναν να πεις για πρώτη φορά το «ναι» σε μία καθημερινή σειρά;
– Πρώτα απ’ όλα είχα έντονη την επιθυμία να επιστρέψω στην τηλεόραση. Είχα πέντε χρόνια να βρεθώ και πάλι μπροστά από τις κάμερες και αυτό ήταν κάτι που δεν ήταν καλό για τη δουλειά μου. Διαπίστωσα πως υπήρξε μία νέα γενιά παιδιών που δεν με ήξερε. Επίσης, δεν έχω πρόβλημα να σου πω πως αποφάσισα να επιστρέψω τηλεοπτικά, γιατί είχα ανάγκη και τα χρήματα. Είπαμε αυτή η δουλειά, εκτός από χόμπι, είναι και βιοποριστική για μένα. Αν εξαιρέσεις, λοιπόν, μία πρόταση που είχα για να συμμετέχω στο «Βέρα στο δεξί» και είπα «όχι», και πιστεύω πως αυτό ήταν τελικά λάθος μου, η «Ζωή της άλλης» ήταν η πρώτη δουλειά που έφτασε στα χέρια μου και δεν χρειάστηκε να βάλω νερό στο κρασί μου για να πω το «ναι».

Πηγή : TV Εθνος