“Καρντάσιανς” : Χαμένοι στην τηλεοπτική μετάφραση ή μήπως όχι;

“Καρντάσιανς”… Μία εκπομπή την οποία οφείλω να ομολογήσω πως περίμενα πως και πως για να κάνει πρεμιέρα, μιας και ο συνδυασμός της, αλλά και ο αναμφισβήτητα εμπνευσμένος τίτλος της, με είχαν ιντριγκάρει θετικά για το τι θα μπορούσα να δω στην μικρή μου οθόνη.

Τελικά, η μέρα της μεγάλης πρεμιέρας έφτασε και προσωπικά απ ΄ότι είδα στην τηλεορασίτσα μου, έμεινα άφωνη! Πραγματικά παρακολουθώντας τις δύο – τρεις πρώτες εκπομπές του Γρηγόρη Αρναούτογλου, του Δημήτρη Σταρόβα και της Μαρίας Μπεκατώρου, δεν ήξερα αν έπρεπε να με πιάσουν τα γέλια ή τα κλάματα…

Ναι, η πρώτη τους εικόνα ήταν άκρως απογοητευτική. Εβλεπες τρεις ταλαντούχους ανθρώπους πραγματικά τηλε-χαομένους. Εβλεπες τρεις ταλαντούχους ανθρώπους να παλεύουν με τα τηλεοπτικά κύματα και τους λυπόσουν… Εβλεπες τρεις ταλαντούχους ανθρώπους να είναι με δύο – τρεις λέξεις; “Χαμένοι στην μετάφραση”!

Τα “Καρντάσιανς” βγήκαν στον αέρα και ήταν μία τηλεοπτική εκπομπή χωρίς… ταυτότητα. Ηταν τοκ-σόου, ήταν σόου, ήταν σκετς, ήταν θέατρο ή μήπως ήταν θέατρο του παραλόγου; Και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της σαφέστατα και δεν ήξεραν τι ήταν αυτό που επιχειρούσαν να υπηρετήσουν, πόσο μάλλον ο κόσμος.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως ο συνδυασμός των συγκεκριμένων τριών προσωπικοτήτων ήταν έξυπνος. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως το όλο εγχείρημα βασίστηκε όντως σε μία έξυπνη και πιο πρωτότυπη ιδέα, αλλά τι να κάνουμε που δεν βγήκε στην πορεία;

Ποιο ήταν δε το μεγαλύτερο σφάλμα σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη; Το γεγονός ότι παίρνεις τρεις αυθόρμητους ανθρώπους, τρεις ανθρώπους που έχουν χιούμορ, αυτοσαρκάζονται, έχουν αέρα, ταμπεραμέντο και τους βάζεις να μιλούν βάση κειμένου. Μα είναι δυνατόν να έχεις στα χέρια του τον Γρηγόρη, τον Δημήτρη και την Μαρία και να τους βάζεις να λένε κάθε εβδομάδα το ποίημα τους; Αυτομάτως πυροβολείς στα τρία μέτρα την επιτυχία της εκπομπής. Ενώ και τα κείμενα που άκουσα να τους έχουν δοθεί ήταν κάτι παραπάνω από μέτρια.

Επίσης φάουλ ήταν και το γεγονός ότι στις πρώτες εκπομπές τα παιδιά προσπάθησαν να χωρέσουν μέσα σε μία ώρα εκπομπής τα… πάντα – όλα, με αποτέλεσμα να βγει στον αέρα ένας… κιτς αχταρμάς.

Χθες ,λοιπόν, και μετά από μία εβδομάδα που δεν είχα δει τα “Καρντάσιανς” – όλοι δικαιούνται αναρωτική άδεια σε αυτή την ζωή – παρακολούθησα και πάλι την εκπομπή και οφείλω να ομολογήσω πως αυτό που είδα ήταν για μένα μία ευχάριστη έκπληξη.

Τα παιδιά είχαν βελτιωθεί πάρα πολύ… Πρώτον, ο Γρηγόρης κατάλαβε πως θα πρέπει να αφήνει και τους υπόλοιπους να σταυρώνουν κουβέντα και επίσης και ο ίδιος, αλλά και ο Δημήτρης αντιλήφθηκαν πως στην παρέα είναι και η Μαρία και σταμάτησαν να την ισοπεδώνουν και να την εκπαραθυρώνουν. Και η Μαρία ,όμως, άρχισε να ξεθαρεύει και κατάλαβε πως πρέπει να βγει μπροστά πιο δυναμικά, μιας και την διαθέτει αυτή την ικανότητα και όλοι περιμέναμε να δούμε κάτι παραπάνω από εκείνη εκτός από… γκριμάτσες και νάζια.

Πάντως και αυτή την φορά η Μαρία είναι χαρά Θεού να την βλέπεις. Είναι ένα πλάσμα θετικό, με ταμπεραμέντο, που έχει τηλεοπτικά πολλά πράγματα να δώσει στην ψυχαγωγία, μόλις αιστανθεί σίγουρη και ανοίξει για τα καλά τα φτερά της. Η Μαρία κουβαλά επάνω της μία τηλεοπτική σεμνότητα και μία αξιοπρέπεια που πολλοί θα έπρεπε να την ζηλεύουν σε αυτό το χώρο. Η Μαρία μπορεί να μην προέρχεται από ένα κανάλι… ποιότητας, αλλά η ίδια έχει ποιότητα ως άνθρωπος και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία, σε μία τηλεόραση στην οποία η ποιότητα και η σεμνότητα είναι λέξεις άγνωστες. Σε μία τηλεόραση που έχουμε μάθει να ζούμε την δικτατορία του οξυζενέ και της κατινιάς και να μην μας ενοχλεί…

Για να γυρίσω ,όμως, στην εκπομπή, έχω να πω, πως σημαντική βελτίωση παρατήρησα και στην θεματολογία της, η οποία ήταν πιο… λιτή, πιο… μίνιμαλ, με αποτέλεσμα να καταφέρνεις να την δεις χωρίς να σε πιάνει… πονοκέφαλος από τα πήγαινε-έλα των περαστικών. Μάλιστα, πιστεύω πως και ακόμα λιγότερα πράγματα θα μπορούσαν να βγαίνουν στον αέρα, για να υπάρχει περισσότερος χρόνος για τις συνεντεύξει που πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Για παράδειγμα; Ναι, χθες ήθελα να απολαύσω παραπάνω τον Θοδωρή Αθερίδη.

Και το σημαντικότερο όλων; Διαπίστωσα πως επιτέλους και οι τρεις τείνουν να ξεφορτωθούν τα γραμμένα κείμενα που μέχρι τώρα ακολουθούσαν και φυσικά έχουν μεγαλύτερη πλάκα και όντως σου δημιουργούν την αίσθηση της παρέας. Μίας παρέας που αν συνεχίσει έτσι να βελτιώνεται, σίγουρα η χημεία της θα λειτουργήσει και θα μας πείσει να θέλουμε να γίνουμε σταθερά μέλη της.

Τέλος, για τον Γρηγόρη δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω, μιας και είναι ο γνωστός Γρηγόρης ο οποίος φέτος αποφάσισε να μας αποδείξει πως ξέρει να μοιράζεται και αν το κάνει και πράξη αυτό εύγε του, ενώ σε ότι έχει να κάνει με τον Δημήτρη;

Απλώς… respect !!! Είναι τεράστιος – με την καλή έννοια – είναι σαρωτικός, είναι απολαυστικός…