Eurovision 2014: Ένας συμπαθητικός τελικός που ανέδειξε έναν συμπαθητικό νικητή! Πως μας φάνηκε ο Γιώργος, η Δέσποινα, αλλά και όχι μόνο…

Ουυφ, πάει κι αυτό! Ο εγχώριος τελικός για την Eurovision του 2014 έγινε και μου ΄φυγε ένα βάρος. Είχα μια έννοια ρε παιδί μου…. Θα γίνει, δεν θα γίνει, ήταν όλα φέτος και τόσο… φλου αρτιστίκ που δεν θα ένιωθα καμία έκπληξη, αν στο τέλος αποφασιζόταν ότι το όλο πανηγυράκι έλειξε, ραντεβού του χρόνου.

Και μεταξύ μας; Ισως να ήταν καλύτερα. Ναι, ίσως να ήταν καλύτερα τώρα στα περίεργα χρόνια της κρίσης όπου την Eurovision την στήνουμε με την λογική του… φαστ – φουντ, να την αφήσουμε για λίγο στο πλάι και να επιστρέψουμε σ ΄αυτήν όταν θα είμαστε και πάλι έτοιμοι και σε θέση να κάνουμε όμορφα πράγματα.

Γιατί φέτος όχι στην Eurovision δεν έγιναν όμορφα πράγματα… Στην καλύτερη περίπτωση να έγιναν απλώς… συμπαθητικά! Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτή καθαυτή την βραδιά του τελικού. Τα πάντα έγιναν βιαστικά, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ομως, επειδή ότι έγινε – έγινε σε σχέση με το φετινό θεματάκι της Eurovision, ας μιλήσουμε για την βραδιά του τελικού πάνω στην οποία είναι στραμμένα τα φώτα της επικαιρότητας. Με πιο σεμνές και ταπεινές διαδικασίες δώσαμε το καθιερωμένο ραντεβουδάκι για να δούμε το ποιος θα φύγει για Κοπεγχάγη. Τι; Πως μου φάνηκε η βραδιά; Κι αυτή απλά συμπαθητική.

Αν και αρχικά είχα την πεποίθηση πως το δίδυμο Γιώργου Καπουτζίδη και Δέσποινας Βανδή θα την απογείωναν μετά την περσινή, άκρως πετυχημένη συνύπαρξή τους, εντέλει κάτι τέτοιο δεν έγινε. Δεν μπορώ να πω ότι τόσο ο Γιώργος, όσο και η Δέσποινα δεν ήταν καλοί… Ομως κι από την άλλη μεριά, δεν κατάφεραν να κάνουν την διαφορά και να κλέψουν τις εντυπώσεις. Ηταν κομματάκι αμήχανοι, ήταν κομματάκι ασυντόνιστοι – παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλαν – ή αν θέλετε να σας το θέσω διαφορετικά, δεν κατάφεραν όχι να ξεπεράσουν, αλλά ούτε καν να προσεγγίσουν το εξαιρετικό επίπεδο που κινήθηκαν πέρσι. Ηταν καλοί, αλλά μέχρι εκεί…

Επίσης η σκηνοθεσία του Φωκά Ευαγγελινού δεν με τρέλανε, όπως δεν με τρέλανε και το μουσικο-χορευτικό στήσιμο της όλης γιορτής. Παρόλα αυτά υπήρχαν συμπαθητικά σημεία όπως ήταν για παράδειγμα το στήσιμο για την ερμηνεία του “Auto Stop” και το χορευτικό με τις ομπρέλες τα οποία μπορεί να ήταν απλούστατα ,όμως, ταυτόχρονα ήταν ωραία και είχαν μία καλαισθησία.

Πριν περάσω στους φετινούς διαγωνιζόμενους, δεν μπορώ να μην σταθώ και στο νοσταλγικό αυτό ταξίδι στο παρελθόν το οποίο θέλησαν οι διοργανωτές τόσο της ΔΤ, όσο και του MAD να μας προσφέρουν, με αφορμή την συμπλήρωση των 40 χρόνων από την πρώτη χρονιά που λάβαμε μέρος στον διεθνή, μουσικό διαγωνισμό.

Σε αυτό το σημείο εννοείται πως η νέα γενιά έβαλε τα γυαλιά στους παλιούς, μιας και σε όλες τις περιπτώσεις τα φρέσκα μουσικά πρόσωπα που μεσουρανούν τα τελευταία χρόνια στο μουσικό προσκήνιο, ήταν εκείνα που κατάφεραν να μας εντυπωσιάσουν. Φοβεροί ήταν οι Vegas, οι Μέλισσες, αλλά και η Demmy!

Από την άλλη μεριά τι να πω για την Καλομοίρα; Αν και την συμπαθώ πολύ, για ακόμα μία φορά αποδείχθηκε πως το κορίτσι δεν το ΄χει όσο και να προσπαθεί, ενώ όλη αυτή η προσπάθεια… απομίμησης της JLO, δεν έπεισε κανέναν.

Επίσης άκρως απογοητευτική ήταν και η εμφάνιση της Σοφίας Βόσσου και όχι δεν αναφέρομαι στην φωνή της και συγκεκριμένα στην φωνάρα που εξακολουθεί να έχει. Αναφέρομαι στην εμφάνισή της η οποία ήταν θλιβερή. Στην θέση της θα δολοφονούσα τον στυλίστα που με πήρε στο λαιμό του. Οσο η αγαπημένη Σοφία ερμήνευε την “Ανοιξη”, τόσο αγωνιούσα, μιας και φοβόμουν πως μέχρι να τελειώσει το κομμάτι, θα έσκαγαν οι κόπτσες από το αφκυκτικά στενό μπουστάκι της και… όποιον πάρει ο χάρος.

Για να μην μιλήσω το αν την κολάκευε το αβυσσαλέο ντεκολτέ της και η αποκάλυψη των κοιλιακών της… μυών! Οχι, δεν έχουμε όλοι το… δικαίωμα στο μπουστάκι!

Οι εμφανίσεις εκείνες που πραγματικά ευχαριστήθηκα, ήταν η εμφάνιση τόσο της Καίτης Γαρμπή, όσο και της μίας και μοναδικής Ελπίδας. Από την άλλη μεριά το “Μάθημα Σολφέζ”, απλά με διασκέδασε για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Και αμέσως μετά άρχισε το… μαρτύριο των φετινών συμμετοχών. Πω, πω, πω, τι ήταν αυτό το πράγμα; Δεν το πίστευα. Και επίτηδες να ζητούσαμε να είναι τόσο μέτρια τα κομμάτια, οι δημιουργοί τους δεν θα τα κατάφερναν τόσο καλά.

Μακράν το χειρότερο ήταν το κομμάτι της Κρυσταλλίας , “μια βουτιά στην θάλασσα, Παντάνασσα” ! Εντάξει, αυτός ο στίχος εμένα την απλή θνητή με ξεπερνάει… Τι να πω; Δεν υπάρχουν λόγια και το κυριότερο; Συνειρμός κανένας!

Ο Κώστας Μαρτάκης; Επίσης ερμήνευσε ένα μετριότατο κομμάτι. Τόσο; Που από φαβορί μεταμορφώθηκε σε αουτσάιντερ και στην συνέχεια έχασε και το τρένο της φετινής Eurovision.

Οι Mark Angelo feat. και Josephine ήταν συμπαθητικοί και σε καμία περίπτωση απογοητευτικοί, ενώ οι Freaky Fortune feat. RiskyKidd, ήταν μακράν οι καλύτεροι και ευτυχώς κατάφεραν να πάρουν τόσο την ψήφο την δική μας, όσο και της κριτικής επιτροπής και έτσι φεύγουν για Κοπεγχάγη.

Φεύγουν για Κοπεγχάγη με ένα τραγούδι το οποίο δεν έχει βέβαια τίποτα ιδιαίτερο να πει και να παρουσιάσει, μιας και τέτοιου είδους τραγουδάκια λίγο ραπ, λίγο εθνικ, λίγο ποπ, λίγο απ ΄όλα έχουν περάσει εκατοντάδες από την Eurovision.

Φυσικά εννοείται ότι τους ευχόμαστε “καλή επιτυχία”, όπως επίσης εννοείται πως θα τους στηρίξουμε σε αυτή την προσπάθεια που θα κάνουν.

Και του χρόνου!