Ο Γιώργος Καπουτζίδης μιλά για όλα… Τι αποκαλύπτει για την “Εθνική Ελλάδος” και την Eurovision;

«Ρατσιστής δεν είναι μόνο αυτός που δεν μπορεί να ανεχτεί στον τόπο του έναν μετανάστη, αλλά κι εκείνος που θα σε κατατάξει ανάλογα με το τι εισοδήματα έχεις, τι αυτοκίνητο οδηγείς», λέει ο Γιώργος Καπουτζίδης. Μιλά για τη σαρωτική επιτυχία του «Παρά πέντε», την απόφασή του να επιστρέψει στην τηλεόραση, την περιβόητη… ελληνική μαγκιά, την «αλλεργία» του στις αυλές αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια

-Ηταν πάρα πολύ δύσκολο να καταφέρουμε να βγάλουμε μαζί με τον Αντώνη Αγγελόπουλο -τον σκηνοθέτη μας- και το Mega αυτήν τη δουλειά στον αέρα έτσι όπως τη θέλαμε και την ονειρευόμασταν. Θέλαμε να σέβεται και τους συνεργάτες μας και τους τηλεθεατές. Αλλωστε, στα δύσκολα πρέπει όλοι μας να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Αυτό είναι και το νόημα της σειράς. Τα δύσκολα δεν πρέπει να μας αφοπλίζουν και να μας κάνουν να βαλτώνουμε.

-Εχεις δίκιο, είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και το θέατρο. Γράφοντας όμως στη συνέχεια αυτό το σενάριο της «Εθνικής Ελλάδος», αισθάνθηκα πως όλα αυτά που είχα μέσα μου τελικά ήθελα να τα βάλω στα σπίτια όλου του κόσμου και να μην τα κλείσω μόνο μέσα σε μία σκοτεινή αίθουσα.

-Μπορεί να κάθομαι χρόνια, όταν, όμως, σηκώνομαι το κάνω με δύναμη. Δεν σου κρύβω πως όντως αρχικά ξαφνιάστηκαν, όχι τόσο με το ύφος του σεναρίου, αλλά με το… κέρλινγκ (γέλια). Φυσικά και μου είπαν: «βρε Γιώργο, δεν είναι όλο αυτό λιγάκι… γκρίζο, λιγάκι βαρύ»;

-Πως έτσι έπρεπε να είναι. Οταν έχεις να πεις κάποια πράγματα πιο σοβαρά, πιο στενόχωρα, δεν μπορείς μέσα σε κάθε επεισόδιο να έχεις και δέκα αστείες ατάκες για να το… ελαφρύνεις. Είναι σαν να υπονομεύεις αυτό που πας να πεις.

-Δεν ξέρω ακριβώς ποιο ρήμα να χρησιμοποιήσω για να σου μεταφέρω το τι ακριβώς αισθάνθηκα. Ενιωσα έκπληξη και ανακούφιση. Μάλιστα, με την «Εθνική» καταπιάστηκα δύο φορές. Ξεκίνησα την πρώτη φορά, το άφησα για ένα διάστημα και, όταν έπιασα και πάλι το μολύβι, ένιωσα ακόμα καλύτερα μέσα σε όλη αυτή την ιστορία. Είδα πως μέσα σε αυτό το κείμενο νιώθω άνετα, πως είμαι ο εαυτός μου, πως εκφράζομαι απόλυτα. Αυτή ήταν η δική μου αλήθεια την οποία θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Και φυσικά δεν έκανα αυτήν τη δουλειά γιατί μου στέρεψαν οι ατάκες, τα αστεία, το χιούμορ.

-Εννέα χρόνια μετά το «Παρά πέντε», έχεις γίνει ένας πιο υποψιασμένος άνθρωπος;

-Σαφέστατα και δεν είμαι πλέον τόσο ανέμελος, τόσο ανυποψίαστος… Σαφέστατα και έχω πια πιο γκρίζες σκέψεις, όμως, πιο γκρίζα είναι πλέον τα πάντα γύρω μας. Πιο γκρίζα είναι η καθημερινότητά μας, πιο γκρίζα είναι η ίδια μας η ζωή. Από την άλλη μεριά, κρατώ μέσα μου καλά φυλαγμένη την παιδικότητά μου και φροντίζω πια να τη μοιράζομαι μόνο με τους δικούς μου ανθρώπους.

-Δεν θα σου πω όχι… Τα χρόνια που πέρασαν πληγώθηκα, μέτρησα τις πληγές μου. Μέσα από τον πόνο που ένιωσα περίμενα πως θα έρθει η δικαίωση, αλλά έκανα λάθος… Τα εισέπραξα όλα αυτά και προσπάθησα να προχωρήσω παρακάτω.

-Οχι, αλλά προσπάθησα να μην κολλήσω εκεί, ούτε και στη συγνώμη που δεν άκουσα ποτέ από κάποιους ανθρώπους.

-Πιστεύω πως δεν αλλοτριώθηκα και πως δεν ήρθα αντιμέτωπος με αυτό το κίνδυνο, γιατί δεν επέτρεψα σε κανέναν να κλέψει κομμάτια του εαυτού μου. Ισα ίσα που με όλα αυτά που είδαν τα μάτια μου, προσπάθησα να ενισχύσω ακόμα πιο πολύ τα πιστεύω μου και τις αρχές μου. Το τι κουβαλούσα από τους γονείς μου και από το σπίτι μου, και φρόντισα να το καλλιεργήσω ακόμα περισσότερο και να το προφυλάξω με κάθε τρόπο.

-Σαφέστατα, και δεν μπορώ να σου πω ότι την τοξικότητα αυτή δεν τη γνώρισα ή δεν τη συνάντησα στο δρόμο μου. Ομως, φρόντισα απ’ όλα αυτά να είμαι περαστικός και να κρατήσω αποστάσεις ασφαλείας. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν θα με δεις συχνά σε κοσμικές εκδηλώσεις, πάρτι, events.

-Εννοείται, γι’ αυτό και όσοι έχουν επιχειρήσει να βρεθούν δίπλα μου με αυτόν τον τρόπο έχουν πέσει πάνω σε… τοίχο!

-Η αλήθεια είναι πως ώρες ώρες με πιάνει μία προκατάληψη και λόγω αυτής της προκατάληψης πραγματικά από κάποιους περίεργους τύπους γλίτωσα, όμως, κι από την άλλη μεριά και κάποιους θα αδίκησα.

-Αυτό που έχω μάθει είναι να ικανοποιώ πρωτίστως τον εαυτό μου, και δεν το λέω με εγωιστική διάθεση. Θέλω να πω ότι γι’ αυτό που φροντίζω πρωτίστως είναι να εκφράζομαι όπως ακριβώς θέλω, χωρίς να σκέφτομαι για το αν αυτό που έχω να πω θα είναι σε όλους αρεστό. Ετσι κι αλλιώς δεν μπορείς ποτέ να είσαι αρεστός σε όλους και είναι λάθος να προσπαθείς κάτι τέτοιο.

-Δηλαδή, κάθε φορά που ετοιμάζεις κάτι δεν έχεις στο μυαλό σου το αν θα αρέσει στον κόσμο; Αν θα καταφέρει να τον συγκινήσει;
-Σαφέστατα και κάθε φορά που ετοιμάζω κάτι θέλω να αρέσει στο κόσμο και να τα καταφέρει να μιλήσει στην καρδιά του, όμως, δεν κινούμαι με απόλυτο γνώμονα το τι θα αρέσει. Θέλω να αρέσω πρώτα απ’ όλα σε μένα και να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.

-Ναι, είναι φοβερό. Είναι φοβερό ότι τόσα χρόνια αποφεύγαμε να μιλήσουμε για τα αυτονόητα. Οτι κλείναμε τα μάτια στη διαφορετικότητα. Οτι προσπαθούσαμε συνεχώς να βάζουμε όλα τα προβλήματα κάτω από το… χαλάκι και ότι δεν είχαμε την ωριμότητα να δούμε τα λάθη μας και να τα αντιμετωπίσουμε και ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και ως κοινωνία.

-Ποια είναι η γνώμη σου για την περιβόητη «ελληνική μαγκιά»;

-Η ελληνική μαγκιά, με την κακή έννοια, ήταν μια απόλυτα καταστροφική νοοτροπία. Είναι… μαγκιά να χτυπάει, για παράδειγμα, το δυνατό παιδάκι το αδύναμο. Είναι… μαγκιά να επιβάλλεται ο ισχυρός στον ανίσχυρο;

-Φυσικά και είμαστε ρατσιστές και πρέπει να το δουλέψουμε. Ρατσιστής δεν είναι μόνο αυτός που δεν μπορεί να ανεχτεί στον τόπο του έναν μετανάστη, αλλά κι εκείνος που θα σε κατατάξει ανάλογα με το τι εισοδήματα έχεις, τι αυτοκίνητο οδηγείς και το τι ρολόι φοράς…

-Είχα μεγάλη ανάγκη η δική μου οικογένεια να είναι έτσι, γιατί είχα πάρα πολλά πράγματα να πω. Και το κυριότερο, αυτό που ήθελα να πω ήταν πως μπορεί σε κάποιους ανθρώπους οι ρόδες να είναι η καθημερινότητά τους, όμως, οι ρόδες αυτές δεν κυριαρχούν στη ζωή τους. Στη ζωή τους κυριαρχούν η αγάπη, η ελπίδα, η μαχητικότητα, το όνειρο. Αλλωστε, οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες είναι μαχητές. Πρόπερσι το καλοκαίρι ήμουν διακοπές και ακριβώς δίπλα μου στην πισίνα του ξενοδοχείου ήταν ένα ζευγάρι που ο ένας εκ των δύο βρισκόταν σε αμαξίδιο. Και όμως ήταν εκεί ενωμένοι, αγαπημένοι, μιλούσαν, γελούσαν, διασκέδαζαν. Δεν είχαν επιτρέψει σε κανέναν να τους βάλει στο περιθώριο. Αυτή η εικόνα, λοιπόν, με επηρέασε τόσο πολύ που θέλησα να τη μεταφέρω με έναν άλλο τρόπο στον κόσμο.

-Ομορφα λόγια, και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, μου φτιάχνει τη μέρα (γέλια). Είμαστε… τσιγκούνηδες στο «μπράβο». Λείπει ο καλός λόγος από τη ζωή μας.

-Η αλήθεια είναι πως έχει αλλάξει ο τρόπος που με κοιτάνε. Σαν να με κοιτούν πιο σοβαρά πια, σαν να λαμβάνω από εκείνους μία εκτίμηση επιπλέον.

-Δεν ήθελα αυτήν τη φορά να κάνω μια σειρά που οι ατάκες της θα γίνουν… viral. Ηθελα να κάνω μια σειρά που να ακουμπήσει πάνω στην καρδιά των τηλεθεατών.

–Θα ξαναέγραφες του χρόνου ή τη μεθεπόμενη σεζόν, αμέσως μετά την «Εθνική Ελλάδος», κάτι άλλο για την τηλεόραση;

-Τόσο γρήγορα όχι δεν θα ξαναέγραφα. Για την ώρα… ξεχρέωσα. Για την ώρα… ξεφόρτωσα ό,τι είχα στην ψυχή μου. Οπως και να ‘χει, όμως, οφείλω να ομολογήσω πως μετά την «Εθνική» βεβαιώθηκα πλήρως, πως αυτό το… γλυκόπικρο είναι το στυλ μου.

-Επιτυχία είναι το να ξέρεις ποιος είσαι και τι θες από τη ζωή σου, για να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου.

-Βέβαια, ο χρόνος είναι ο απόλυτος κριτής. Ο χρόνος έρχεται να σου αποδείξει αν κάτι είναι μία επιτυχία που θα έρθει, θα γίνει σουξέ και θα φύγει ή αν είναι μία επιτυχία που θα γράψει τη δική της ιστορία, που θα αφήσει τη δική της εποχή.

-Μια χαρά. Πιστεύω πως έχουμε μία αξιοπρεπή συμμετοχή, η οποία μπορεί να μας βγάλει ασπροπρόσωπους, αν και έχουμε μπροστά μας έναν δύσκολο ημιτελικό.

-Είναι κάτι που το συζητούσαμε καιρό, ήθελα πάρα πολύ και φέτος να μπορέσω να δώσω το παρών. Ο μοναδικός λόγος που δεν θα πήγαινα στη Βιέννη ήταν τα γυρίσματα της σειράς. Τελικά όλα καλά, είμαι χαρούμενος που με τη Μαρία Κοζάκου θα ζήσουμε ακόμα μία γιορτή της Eurovision. Η Μαρία είναι ένα πολύ γλυκό πλάσμα και πάντα περνάμε υπέροχα.

-Κοίταξε, πια είμαι ένας άνθρωπος που έχω περάσει τα 40 (γέλια). Τι εννοώ μ’ αυτό; Πως εννοείται πως αλλιώς είσαι στα 30 και κάτι και αλλιώς στα 40 και κάτι. Θαρρώ πως, αν εξακολουθούσα να γράφω ανώδυνα και δεν τα κατάφερνα να προχωρήσω παρακάτω, θα απογοητευόμουν. Την κωμωδία την αγάπησα πολύ, όμως, σε τελική ανάλυση όση παιδικότητα είχα μέσα μου και ήθελα να την βγάλω προς τα έξω, το έκανα και το έκανα και με έντονο τρόπο. Και να σου εκμυστηρευτώ και κάτι ακόμα; Δεν πιστεύω ότι αυτό που με χαρακτηρίζει μέσα από τις δουλειές μου είναι η παιδικότητα και το χιούμορ, αλλά η πρωτοτυπία, η διαφορετικότητα. Γιατί και το «Παρά Πέντε» ήταν μία εντελώς διαφορετική κωμωδία σε σχέση με τις κωμωδίες που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε, αλλά και η «Εθνική Ελλάδος» είναι μια διαφορετική τηλεοπτική πρόταση.

Πηγή : TV Εθνος