Η Αμαλία Γιαννίκου, η σκηνοθέτης από το… “Κάτω Παρτάλι” αποκαλύπτεται!

Ανήκει στην κατηγορία των δημιουργών που δεν μιλούν συχνά. Με αφορμή την επιστροφή της σειράς φαινόμενο του Mega, «Κάτω Παρτάλι», σας συστήνουμε τη… μαέστρο της, Αμαλία Γιαννίκου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία.

-Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια που να μπορέσουν να περιγράψουν επακριβώς αυτό που καθημερινά βιώνω όταν πάω στο γύρισμα. Ολο αυτό που ζω είναι σαν όνειρο, είναι για μένα χαρά, δημιουργία, ζωή.

-Το ομολογώ. Το «Παρτάλι» το έχω λατρέψει. Είναι για μένα ένα τεράστιο δώρο ζωής. Λατρεύω τη δουλειά μου, λατρεύω αυτό το υπέροχο κείμενο και το χιούμορ του Λευτέρη Παπαπέτρου, λατρεύω αυτήν τη μοναδική παρέα που
έχουμε δημιουργήσει.

-Με τον Λευτέρη στο Λος Αντζελες έτυχε να συναντηθούμε και να γνωριστούμε το 2003 -στο πλαίσιο κινηματογραφικού φεστιβάλ- και από εκεί ξεκίνησε η φιλία μας. Κολλήσαμε αμέσως. Ηταν μια φιλία από την πρώτη ματιά (γέλια). Μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, γελάμε με τα ίδια πράγματα, έχουμε την ίδια αισθητική, οπότε ήταν θέμα χρόνου το πότε θα συνεργαζόμασταν.

-Οντως, εκτός από τα θεατρικά μας, που όλο αυτό τον καιρό τα λέγαμε συχνά-πυκνά, κάθε φορά που βάζαμε στο πλάνο την τηλεόραση, όλο κάτι συνέβαινε και δεν προχωρούσαμε παρακάτω. Αφού του έλεγα τόσα χρόνια: «Μου τάζεις να συνεργαστούμε στην τηλεόραση και με έχεις όλο στο περίμενε, σαν τις γεροντοκόρες που περιμένουν για πάντα τον πολλά υποσχόμενο αρραβωνιαστικό και αυτός είναι συνέχεια… καθ’ οδόν (γέλια).

-Ακριβώς, αλλά ήταν ο προϋπολογισμός της υψηλός, κόλλησαν κάπως τα πράγματα και δυστυχώς, γιατί ήταν μια υπέροχη δουλειά και δεν μας προέκυψε.

-Γιατί έπαθα… τοξική αντίδραση! Αισθάνθηκα πολύ μικρή (και από ηλικιακής απόψεως ακόμα) για να αντιμετωπίσω το σύστημα του Λος Αντζελες, ένιωσα πως ίσως αν έμπαινα στη διαδικασία να προσπαθήσω να διαχειριστώ όλο αυτό που ανοιγόταν μπροστά μου, τελικά δεν θα μπορούσα να νιώθω ουσιαστικά δημιουργική και εμένα αυτό είναι που με ενδιαφέρει.

-Αλήθεια, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω… Αν κρίνω σε σχέση με το τι λατρεύω εγώ στη σειρά, ίσως είναι ο σουρεαλισμός της, οι μαύρες αποχρώσεις του χιούμορ της, οι απολαυστικές ερμηνείες, το εμπνευσμένο της σενάριο.

-Οχι, δεν ενοχλήθηκα γιατί δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και ίσως και να μην πρέπει να αρέσουμε σε όλους. Τότε πιθανότατα να υπήρχε μόνον ένα είδος χιούμορ, με το οποίο και θα έπρεπε να εκφραζόμαστε όλοι. Κάτι που μου φαντάζει απίστευτα μονότονο και βαρετό και μόνο που το λέω.

-Οχι, θέμα τσαπατσουλιάς και προχειρότητας με την έννοια της μη προσοχής δεν δέχομαι ότι έχει τεθεί στο «Παρτάλι». Ομως και πάλι δεν ενοχλούμαι γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει δική του γνώμη. Τι να κάνουμε τώρα;

-Βέβαια, αν και η βασική μας πλοκή ξεκινά από το τρίτο επεισόδιο και μετά. Εχουμε αρχικά τρεις σημαντικές αφίξεις και είναι η εμφάνιση της βαφτιστήρας της Μοσχούλας (Ελευθερία Μπενοβία) και του Ρούσου (Ιβάν Σβιτάιλο), αλλά και του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη.

-Τη βαφτιστήρα της Μοσχούλας θα τη δούμε να παίζει μεγάλο ρόλο στον τρόπο με τον οποίον η παρέα θα επιστρέψει από το νησί και θα έρθει να μείνει και πάλι στο χωριό, με τον Διαμαντή και όχι μόνο να είναι έξαλλος μαζί τους, ενώ ο Ρούσος θα στοχεύσει την καρδιά της Βίβιαν. Φυσικά η Βίβιαν θα εξακολουθήσει να είναι και ο μεγάλος… νταλκάς του Θανάση, ενώ τον Μανόλη μέχρι πατέρα είπαμε να τον κάνουμε (γέλια).

Πηγή: TV Εθνος