Μαρία Πρωτόπαππα: Μας αποκαλύπτει που “κρύβεται” η αγάπη! Στις… λέξεις, στη σιωπή ή στην καρδιά;

– Δεν είμαι ειδικός και θα ήταν λάθος να μιλάω σαν ειδήμονας. Είμαι ηθοποιός και καλούμαι να υποδυθώ έναν ρόλο. Η γυναίκα που έγραψε το πρωτότυπο σενάριο, η Ισραηλίτισσα, και σε αυτό βασίστηκε η σειρά, είχε προσωπική εμπειρία. Το παιδάκι της αντιμετώπισε αυτό το θέμα, το έζησε από πρώτο χέρι, γι’ αυτό ασχολήθηκε με το ζήτημα και προσπάθησε να το ανοίξει. Στην ουσία μπορεί το σενάριο να μην είναι αυτοβιογραφικό, αλλά προσπάθησε να μιλήσει με έναν πιο ελαφρύ τρόπο γι’ αυτό που πέρασε. Για τη δική της διαδρομή, όχι για του παιδιού της, γιατί το θέμα δεν είναι ο αυτισμός, είναι το τι περνάει η οικογένεια όταν προκύψει.

-Τι συμβαίνει στον κοινωνικό περίγυρο, τι σημαίνει το να έχεις αυτή τη διαφορετικότητα. Εχει να κάνει με τα αισθητήρια όργανά μας και το πώς προσλαμβάνουμε τον κόσμο. Επειδή το φάσμα είναι τεράστιο, ο Παυλής στη σειρά είναι υψηλής λειτουργικότητας, νομίζω ότι επιλέχθηκε μια τέτοια περίπτωση επίτηδες, γιατί το θέμα δεν είναι να τρομάξει ο κόσμος, το θέμα είναι να έχει ένα κίνητρο για να το ψάξει. Επίσης να βγει στο φως, γιατί υπάρχει μια σειρά πραγμάτων που ακολουθεί τους γονείς μετά τη διάγνωση. Καλό είναι τα πράγματα να «ανοίγουν» και νομίζω ότι αυτή είναι η χρησιμότητα όλης αυτής της «περιπέτειας» που είχαμε κι εμείς.

-Δεν νιώθω ότι δυσκολεύτηκε. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κοντά σε αυτό και θα συμφωνήσουν ίσως μαζί μου, ότι το θέμα είναι το πώς το βλέπει κανείς, από ποια πλευρά το κοιτάει. Δεν υπάρχει καλός, κακός, δίκαιος και άδικος. Η μητέρα δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα δραματικά. Ψάχνει να βρει έναν τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσει πιο φυσιολογικά τη ζωή της. Δεν δέχεται ότι το παιδί της είναι άρρωστο, όπως αρνούνται πολλοί ενήλικες που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και λένε δεν είμαστε από άλλο κόσμο, από άλλο πλανήτη, είμαστε φυσιολογικοί και έχουμε δικαίωμα να λεγόμαστε φυσιολογικοί. Η Ελένη έχει αυτήν τη στάση. Χρειάζεται να είσαι αγωνιστικός, να έχεις κουράγιο και να βλέπεις όσο μπορείς πιο αισιόδοξα το ζήτημα για να μπορείς να αντέξεις.

-Η σιωπή έχει να κάνει με τον περίγυρο, γιατί ο περίγυρος μη γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται είναι εύκολο να βάλει ταμπέλες. Η μάνα σκέφτηκε ότι μπορεί μετά το παιδί να έχει μεγαλύτερη δυσκολία προσαρμογής, αν όλοι το κοιτούν περίεργα και του φέρονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Οπότε δεν ξέρεις αν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτά τα πράγματα. Μπορεί αν το έλεγαν σε όλο το χωριό να θεωρούσαν το παιδί άρρωστο. Θα δούμε και στην πορεία της σειράς ότι το αντικείμενο δεν είναι το δράμα της οικογένειας, το αντικείμενο είναι, και παρουσιάζεται με έναν έμμεσο τρόπο, ότι η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη. Είναι σχεδόν αδιέξοδη. Επομένως το μόνο που μένει είναι να προσπαθεί ο ένας να κατανοήσει τον άλλον και να συμβαδίζουν οι άνθρωποι.

-Ναι, ακριβώς. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα. Οτι ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετική οπτική, να προσπαθεί διαφορετικά να αντιμετωπίσει κάτι, να είναι με τον τρόπο του πρακτικός, αλλά στην ουσία πρέπει να αναγνωρίζουμε το διαφορετικό, να το δεχόμαστε και να παίζουμε μπάλα.

-Ναι, γιατί καταλάβαμε κάπως περί τίνος πρόκειται και το τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι μια κρυμμένη εικόνα το πόσες οικογένειες υποφέρουν από αυτές τις καταστάσεις. Τα οικονομικά ζητήματα, το πώς τρέχουν οι γονείς από τον έναν γιατρό στον άλλον. Επίσης το πόσα παιδιά είναι κρυμμένα στα σπίτια. Αυτό ήταν πραγματικά αποκαλυπτικό.

-Οχι. Δεν είχα άγχος, γιατί έχοντας δει δείγμα από τον στόχο δεν προβληματίστηκα. Μου αρέσει που δεν παρουσιάζεται «βαριά» το θέμα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να είναι ή δραματικά τα πράγματα ή παρωδία, και επίσης μας έλκει πολύ το μελόδραμα, γιατί είναι εύκολο. Οι πραγματικοί άνθρωποι έχουμε και καλή και κακή όψη. Για κάτι τέτοιες λεπτομέρειες μού άρεσε η σειρά όταν διάβασα το σενάριο, γιατί έχει χαρακτήρες ανθρώπινους, που δεν είναι ασπρόμαυροι. Ξεφεύγουν κάπως από τα τηλεοπτικά στερεότυπα κι αυτό για τον ηθοποιό είναι μεγάλο δώρο. Είναι κανονικοί άνθρωποι όπως είμαστε εμείς.

-Με τον Δημήτρη, χωρίς να λέμε πάρα πολλά, έχουμε οικειότητα και αμοιβαία εμπιστοσύνη στη δουλειά. Είναι στήριγμα.

-Ναι, γιατί είμαστε φίλοι. Νιώθω πολύ άνετα με τον Βασίλη, σαν να είμαστε οικογένεια, οπότε δεν υπήρχε αυτή η περίοδος προσαρμογής. Γνωρίζει τα χούγια μου στη δουλειά και είναι πολύ υπομονετικός και ήρεμος άνθρωπος.

-Το προσπάθησα, αλλά το ήθελε και ο Θοδωρής. Νομίζω θα με πέταγε έξω αν ήμουν π.χ. χτενισμένη από το κομμωτήριο. Το ψάξαμε αλλά εγώ δεν ένιωθα καλά. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω. Το ζήτημα δεν ήταν να είμαστε ωραίοι, το ζήτημα ήταν να είμαστε κανονικοί άνθρωποι. Μου αρέσει αυτό στη σειρά. Εχει κάτι ντοκιμαντερίστικο. Νομίζω ότι έχουμε πετύχει έναν λίγο διαφορετικό κώδικα υποκριτικής από ό,τι συνήθως στην τηλεόραση. Είναι λίγο πιο κοντά στον ρεαλισμό, στο να μην παίζουμε εμφανώς.

-Οχι. Ο Γιώργος είναι 9 χρονών. Είναι ένα πανέξυπνο «διαολάκι». Πολύ ευαίσθητος και τρυφερός. Δεν καθόταν να τον πάρεις αγκαλιά, μου έκανε φάρσες την ώρα του γυρίσματος από ένα σημείο και έπειτα. Οταν τον πρωτογνώρισα κάναμε κάποια δοκιμαστικά. Τον ερωτεύτηκα. Είναι αυτό που λες «αυτός πρέπει να είναι». Είναι μαγικός. Εχει φωτογένεια. Είναι φτιαγμένος για το σινεμά.

-Στην αποδοχή. Είναι δύσκολο πράγμα η αποδοχή του διαφορετικού. Γιατί η αγάπη, τα συναισθήματα… δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι η αγάπη. Είναι αλληλεξάρτηση; Δεν μπορώ να κάνω την έξυπνη σε αυτά τα θέματα. Δεν θέλω να το παίζω σοφή και διδακτική γιατί δεν είμαι. Οταν είσαι «μέσα στον χορό», αλλιώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Δηλαδή δεν μπορώ να κατακρίνω έναν γονιό ο οποίος κλείνεται. Δεν του είναι εύκολο. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν. Απλά το θέμα είναι να ανοίξει λιγάκι το μυαλό μας, η αντιληπτικότητά μας, γι’ αυτό υπάρχει η τέχνη, γι’ αυτό υπάρχουν τα βιβλία, η επιστήμη. Είναι καλό να υπάρχει κάτι που να δίνει τροφή για σκέψη.

-Να σας πω την αλήθεια, δεν μου προτάθηκε κάτι ενδιάμεσα. Επίσης τα πράγματα ήταν δύσκολα στην τηλεόραση, ήταν πολύ πιο στενεμένα, δεν γίνονταν σειρές, και υπήρχε και κάτι άλλο. Το να δουλέψεις χωρίς να πληρωθείς. Πράγμα το οποίο δεν θα το ρίσκαρα. Ζω από αυτήν τη δουλειά. Οπότε;

-Αν κρίνω από τη συγκεκριμένη δουλειά, νομίζω ναι. Εχει να κάνει με τις προθέσεις και την καλλιτεχνική στάση των δημιουργών. Νομίζω ότι υπάρχουν περιθώρια, το θέμα είναι να μην ξεκινάει κάποιος να κάνει εκπτώσεις από την πρώτη στιγμή.

-Αναβοσβήνω. Αισιόδοξη δεν μπορώ να πω ότι είμαι. Είμαι ρεαλιστικά απαισιόδοξη, αλλά αυτό μου δίνει πάθος και αγωνιστικότητα. Πεισμώνω και δεν πέφτω πίσω.

-Με ενδιαφέρει να βρίσκω δουλειά από τη δουλειά μου. Αυτό με νοιάζει. Βέβαια μπορεί να χάνω οικονομικά έτσι. Αλλά προτιμώ να έχω την ησυχία μου. Δεν θα μου άρεσε να απασχολώ τον κόσμο με τα προσωπικά μου.

-Δεν έχω κάνει απολογισμό. Παρ’ όλο το «μαύρο» που έρχεται, προσπαθώ να οργανωθώ για το μέλλον, να δω κάτι φωτεινό. Γιατί έχω ως σύστημα να βάζω στόχους μπροστά. Αλλά χρειάζομαι ενός είδους πλάνο για να είμαι καλά. Επίσης υπάρχουν και κάποια πράγματα στη ζωή μου που εν μέσω κρίσης έγιναν πιο φωτεινά από ό,τι πριν.

-Ψυχικά είμαι πολύ καλύτερα. Εχω έρθει πιο κοντά με κάποιους ανθρώπους μου. Εχουμε ανταλλάξει βοήθεια, κάτι που πριν δεν γινόταν. Με έναν τρόπο έχω νιώσει πιο δυνατή.

Πηγή: TV ‘Εθνος