Η. Λογοθέτης στο TLIFE: Δεν μου έχει λείψει καθόλου η τηλεόραση!

Ο Ηλίας Λογοθέτης είναι ένας ηθοποιός που έχει διαπρέψει στον τομέα του και έχει αφήσει το δικό του στίγμα στον χώρο της υποκριτκής. Ανήσυχο πνεύμα δεν κάθεται ποτέ με τα χέρια σταυρωμένα, θέλει πάντα να δημιουργεί και να προσφέρει. Την κανονίζαμε καιρό αυτή τη συνέντευξη. Μας υποδέχθηκε στο θέατρο Βαφείο, στον Βοτανικό όπου σε λίγες μέρες θα ανεβάσει την παράσταση ”Το Αμάρτημα της μητρός μου”. Με το μοναδικό του τρόπο απαντά στις ερωτήσεις του TLIFE, ανοιχτά, χωρίς μισόλογα.

Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Κάποια χρονιά που σκεφτόμουν την ύπαρξή μου, ένας φίλος με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Έτσι ξεκίνησε, ξαφνικά. Χωρίς καμία προετοιμασία μέσα μου. Υποτίθεται ότι είχα ζήσει σε ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό στα Επτάνησα και στην Ιταλία αλλά δεν το είχα υπόψιν μου Πήγαινα για πολιτικές επιστήμες γι’αυτό είχα δώσει και στην Πάντειο. Έτσι λοιπόν έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης και πήρα υποτροφία από την πρώτη μέρα, ενώ πήγα και στις πρόβες για να πάω στο 68 στο Λονδίνο για να κάνουμε τη παγκόσμια πρεμιέρα των Περσών. Στην ουσία δεν έκανα σχολή αλλά practice στο θέατρο. Έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα. Μαγικά!

Έχετε παίξει σε άπειρες ταινίες, σειρές και παραστάσεις. Ποια είναι αυτή που πιστεύετε ότι αποτέλεσε ορόσημο στην καριέρα σας;

Νομίζω ότι πολλές παραστάσεις θυμάμαι με πολλή αγάπη, όπως τον ”Τίτο Ανδρόνικο” στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου όπυ και είμαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη, ”Το Τέλος του Παιχνιδιού” στο Θέατρο Τέχνης, αλλά ο ρόλος που βασικά με σημαδεύει είναι ο Βιζυηνός. Τόσο στο θέατρο τέχνης που παίξαμε το ”Αμάρτημα της μητρός μου” τρία χρόνια, όσο και τρεις σεζόν που παίζουμε στο Βαφείο. Είναι πιστεύω ένα οριακό κομμάτι της ζωής μου γιατί είναι σαν να με ανακαλεί η γλώσσα μου στη τάξη που την είχα χάσει αρκετό καιρό πριν. Ο Βιζυηνός έχει μια βαθιά μέσα μου απήχηση.

Μιλήστε μας για την παράσταση που ετοιμάζετε τώρα.

Η παράσταση που ετοιμάζουμε τώρα δεν μοιάζει καθόλου με αυτή που παίζαμε τα προηγούμενα χρόνια από την άποψη της φόρμας. Παραμένει η ίδια όσον αφορά την εκφορά του λόγου και τη διανομή, αλλά όσο αφορά τη φόρμα αλλάζουν κάποια πράγματα. Στη παράσταση συμμετέχει ζωντανός μουσικός, πολυτάλαντος και πολυσήμαντος ο Νίκος Ψαριανός, μετέχει μια διακεκριμένη κοπέλα που παίζει την άρρωστη Αννιώ και τους υπορόλους, η μάνα θα είναι η κυρία Ζαχαρή στην οποία οφείλουμε πάρα πολλά πράγματα, ο αδερφός είναι ο Σάββας ο Σουμερλίδης και ο Βιζυηνός είμαι εγώ. Η παράσταση είναι αφαιρετική, λιτή. Ανακαλύψαμε πράγματα κατά τη διάρκεια των προβών.

Πότε ξεκινάτε;

Ξεκινάμε 15 Οκτωβρίου στο Θέατρο Λάκης Καραλής – Βαφείο, Αγίου Όρους 16, στον Βοτανικό. Είμαστε έτοιμοι ήδη απλά υπάρχουν κάποια τεχνικά προβλήματα. Πιστεύω ότι η παράσταση αυτή αποτελεί μια προσφορά καλλιτεχνική, μια προσφορά αν θες παιδείας, γιατί είναι μάθημα και στο σχολείο ο Βιζυηνός. Επιπλέον μας δίνει τη μοναδική ευκαιρία να επικοινωνούμε με νέους ανθρώπους. Οφείλουμε πολλά στους νέους ανθρώπους. Αν τελικά εμβαθύνουμε στα κείμενα των δικών μας συγγραφέων, έχουμε τεράστιο θησαυρό κειμένων, πολύ πιο σημαντικά από πολιτικά κείμενα αλλά και από τα κλασσικά έργα που ανεβάζουμε στα θέατρα. Η γλώσσα μας στους παλιούς συγγραφείς λειτουργεί τέλεια συντακτικά ενώ στις μεταφράσεις των έργων υπάρχουν πάρα πολλά λάθη.

Πέρα από το ”Αμάρτημα της μητρός μου” θα σας δούμε πουθενά αλλού;

Σχεδιάζουμε ένα ρεπερτόριο το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη να το ανακοινώσουμε γιατί το ψάχνουμε.

Ας φύγουμε από το κομμάτι των παραστάσεων. Έχετε κάνει τα πάντα. Τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο. Τι έχετε αγαπήσει περισσότερο;

Στον κινηματογράφο βασικά αγαπώ ένα έργο που με ανέδειξε τότε, λέγεται ”Βαβυλωνία” και σχεδιάζουμε να το ανεβάσουμε με έναν σπουδαίο μουσικό τον κύριο Παπαδημητρίου και θα προτείνουμε στο Μέγαρο Μουσικής να το ανεβάσουμε τις μέρες της Ελληνικής Επανάστασης. Αγαπώ έναν ρόλο που έπαιξα στο ”Μετέωρο Βήμα του Πελαργού” στον Αγγελόπουλο το οποίο μου έδωσε και μία διεθνή αναγνώριση, τα ”Παιδιά της τηλεόρασης του Βρεττάκου”, όπου βραβεύτηκα και πολλές τηλεοπτικές σειρές βέβαια, όπως το ”Κίτιρινο Φάκελο”, τα ”Βαμμένα κόκκινα μαλλιά” και κυρίως το ”Μινόρε της αυγής” όπου εκεί έκανα μια τεράστια επιτυχία.

Σας έχει λείψει καθόλου η τηλεόραση;

Όχι. Όχι, γιατί η τηλεόραση είναι νομίζω για τους νέους ανθρώπους πια. Οι άνθρωποι με μια μεγάλη εμπειρία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, πρέπει να παίζουν πολύ σημαντικά πράγματα στην τηλεόραση. Όχι μόνο διασκεδαστικά γιατί αυτά πλέον τα έχουν αναλάβει μόνο συγκεκριμένες ομάδες ηθοποιών, που δεν τους κουνάει τίποτα και αυτό βέβαια είναι κατάντια. Είμαι ενάντια σε αυτά ότι μια παρέα πληρεί όλες τις προδιαγραφές.

Πιστεύετε ότι υπάρχουν πραγματικά ταλέντα πια;

Υπάρχουν αλλά είναι χρονοφθαρή. Φθείρονται πολύ γρήγορα.

Βλέπουμε στην τηλεόραση πολλά άτομα να πηδούν από τον έναν χώρο στον άλλον π.χ μοντέλα γίνονται ηθοποιοί.

Ναι αυτό είναι ξέφραγο αμπέλι. Γενικά ”το Ελλάντα” εμένα με ενδιαφέρει ως γη ως πατρίδα, όχι ως κοινωνία και δομή κρατική γιατί δεν έχω δει καλό. Αλλά ως θάλασσα, ως Ελλάδα, είναι η πηγή, η καρδιά μας, δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε από την Ελλάδα. Αν αγαπούσαν τη γη οι Έλληνες θα ήμασταν καλύτερα. Δεν μ’αρέσει που βλέπουμε τα πράγματα μέσα από την ασφάλεια μας. Άλλο να υποφέρεις στα ορυχεία 700μ κάτω από τη γη και άλλο να τα παρακολουθείς από το σπίτι σου.

Γενικά από όλα αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση, ποια πρόσωπα ή εκπομπές παρακολουθείτε;

Παρακολουθώ ντοκυμαντέρ συνήθως αλλά και αστυνομικές ιστορίες. Πιστεύω ότι τίποτα δεν πρέπει να μπαίνει στο αρχείο.

Λάκη Λαζόπουλο βλέπετε;

Κοίταξε ο Λάκης πιστεύω ότι έχει μία μεγάλη εμβέλεια. Απλώς δεν δέχομαι τον πολιτικό καθοδηγητή από την τηλεόραση. Δεν πιστεύω ότι ο Λάκης κάνει τέτοιο πράγμα αλλά τα πλήθη πολλές φορές αυτό πιστεύουν. Η σάτιρα πρέπει να είναι ανελέητη. Τον καλλιτέχνη πρέπει να τον φοβάται η εξουσία, γιατί η εξουσία το μόνο που μπορεί να κάνει στον άνθρωπο είναι να τον ταπεινώσει.

Σας αρέσει η Ελλάδα του σήμερα;

Η Ελλάδα του σήμερα ελιναι η Ελλάδα που εγώ πλάθω. Όπως τώρα που συνομιλούμε και βλέπω στα μάτια σου μια απορία αφού είσαι νέος άνθρωπος, η Ελλάδα είναι τρόπος ζωής, ο τρόπος που φερόμαστε, που καθορίζει την ιδιότητά μας. Δεν έχει γεωγραφικό περιορισμό. Υπάρχει Ελλάδα κι εκτός συνόρων. Φέτος το καλοκαίρι που ήμουν στην Ιταλία με τους ”Εν Καρδία” και τραγουδούσα μαζί τους, είδα πως η Ελλάδα είναι μες στα τραγούδια, μες στα βιβλία μες στις βουτιές στη Λευκάδα που είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Αυτό είναι Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μία.

Ελλάδα επίσης είναι και η οικονομική κρίση και η τρόικα…

Εγώ δεν πιστεύω σε αυτά τα παραμύθια. Όλα γίνονται επίτηδες. Όταν αρχίζει κάτι, έχει σχεδιαστεί πολλά χρόνια πριν στους ανώμαλους εγκεφάλους. Θα περάσει αυτό το πράγμα γιατί οι απατεώνες αρχίζουν να βγαίνουν στο φως. Κι ο λαός όμως δεν πρέπει να βγάλει την ουρά του απ’έξω. Είναι μια κομπίνα. Ίσως να γίνεται και για πολιτικούς λόγους. Η Ελλάδα έχει από πετρέλαιο μέχρι και χρυσό. Αυτό που με ενοχλεί πολύ είναι ότι συνέχεια πουλάνε.Εγώ πιστεύω στους ανθρώπους που έχουν αποκτήσει χρήματα από τη θάλασσα. Τους στεριανούς πλούσιους δεν τους πάω καθόλου. Πού τα βρήκανε; Είναι ένα ερώτημα. Κι ένα ακόμη επίσης ερώτημα είναι πώς θα ζήσει ένας νέος άνθρωπος με τόσα λίγα χρήματα; Η’ οι εγκληματίες; Δεν έχουν παιδιά; Δεν ντρέπονται για τα παιδιά τους; Ή μήπως η οικογένεια διαφθείρει τα παιδιά της; Είναι πολλά. Ασ’το.

Τότε αλλάζω θέμα. Στη προσωπική σας ζωή πώς είστε; Θέλω να μου περιγράψετε την καθημερινότητά σας.

Η καθημερινότητα μου ξεκινάει πάντα πολύ ωραία. Με μουσική, με μία πορτοκαλάδα που στίβω για τον άνθρωπο που αγαπάω, με κάποιες σκέψεις στο γραφείο μου, με πότισμα των λουλουδιών, διαβάζω, βλέπω τη φύση, γενικά ξυπνάω εύθυμος το πρωί. Ε, μετά ξεκινάνε τα τηλέφωνα κι έπειτα τα ψώνια, το μαγείρεμα… Την αγαπω τη μαγειρική. Υπάρχει ποίηση σε αυτή. Γιατί όταν μαγειρεύεις στον άνθρωπο που αγαπάς, έχεις αυξημένη ευαισθησία δεν δίνεις ό,τι κι ό,τι. Του δίνεις το καλύτερο.

Θα πηγαίνατε σε κάποιο από τα reality μαγειρικής που βλέπουμε;

Ναι, θα πήγαινα να μαγειρέψω κάποια αγαπημένα μου φαγητά όπως τις σουπιές με πατάτες, μπακαλιάρο bianco και γενικά τα φαγητά των παιδικών μου χρόνων. Πιστεύω όταν ο άνθρωπος στριμώχνεται, αντλεί από τα παιδικά του χρόνια, Κι αν κάποιου του έλαχε να ζήσει ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, τότε συνεχίζει να είναι ευτυχισμένος.

Ποια είναι η άποψη σας για τους νέους ανθρώπους;

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να φεύγει από το σπίτι του νωρίς όπως και να προσφέρει. Να ξεκουράζει τους γονείς. Οι γονείς είναι τα πιο σημαντικά πρόσωπα. Η συμβουλή μου προς τους νεότερους είναι να αρχίσουν να ανοίγουν βιβλία. Το ιντερνετικό διάβασμα και οι πολλές ώρες μπροστά από τον υπολογιστή, βουλώνουν τις φλέβες, παχαίνουν και θολώνουν τον εγκέφαλο. Πρέπει να ζουν πραγματικά, να πίνουν και να τρώνε καλά πράγματα.