Ένας άντρας αναρωτιέται: τελικά ποιος κάνει κουμάντο σε μια σχέση;

Τελικά ποιος έχει το πάνω χέρι στη σχέση; Είναι ο άνδρας ο…στιλοβάτης ενός σπιτιού;Ποιος κάνει κουμάντο στο σπίτι; Όχι, δεν μιλάω για σχέση εξουσίας, ούτε σκοπός μου είναι να αποδείξω ποιος είναι εκείνος που κινεί τα νήματα. Απλά προσπαθώ να δω αν τα δεκάδες στερεότυπα που με συνοδεύουν από την παιδική μου ηλικία έχουν τελικά βάση. “Ο άνδρας είναι η κεφαλή της οικογένειας”! “Τι να κάνει μια γυναίκα μόνη της…χωρίς άντρα”! Τώρα θα μου πεις: Helloοοοοοοοοο! Ξύπνα! Τhis is 2010, darling… Όχι 1950. Είσαι όμως σίγουρη πως ακόμη και τότε, τα “παλιά τα χρόνια” ίσχυε κάτι τέτοιο;

Ο άνδρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι…

Το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου είναι εντυπωσιάκα to the point…

Στα οικονομικά… από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να μείνουμε μαζί, όλη τη διαχείριση την αναλαμβάνεις εσύ. Τόσα για το νοίκι, τόσα για το ρεύμα, τόσα στο σούπερ μάρκετ. Εγώ στην καλύτερη είμαι το πορτοφόλι που ανοίγει και σου δίνει ό, τι χρειάζεσαι. Έχεις όμως κι εσύ πια πορτοφόλι. Άρα ο ρόλος μου είναι ακόμα πιο περιορισμένος.
Αυτό που έχει πιο πολύ “πλάκα” είναι πως πολλοί από εμάς, παρά το γεγονός πως δεν ξέρουμε ούτε ένα αβγό πόσο κοστίζει, κάνουμε συχνά, πυκνά κήρυγμα στη σχέση μας για την αποταμίευση, την οικονομία και την εγκράτεια. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως κι εσύ με τα ψώνια έχεις μια λατρεία. Αλλά δεν είναι στα μακαρόνια που θα κάνεις τη σπατάλη….

Στα του… σπιτιού! Θέλω το σπίτι μου να είναι σε τάξη και δεν βλέπω την ώρα να οργανώσω μίνι ή “μάξι” συγκεντρώσεις στο σπίτι. Τώρα τι θα προσφέρω στους φίλους μου, πότε θα προλάβω μετά τη δουλειά να κάνω “φασίνα” για να μπορέσω να τους υποδεχθώ είναι άλλη υπόθεση. Βέβαια, πρέπει κι εσύ να παραδεχθείς πως σαν σύγχρονος άνδρας και τη μπουγάδα μου θα κάνω και το σίδερο θα το πατήσω και τα πιάτα θα τα πλύνω. Αλλά ξέρεις τώρα… μόλις δοκιμάσω να κάνω καμιά δουλειά θα είσαι από πίσω σαν τον αυστηρό κριτή, να δεις αν τα κάνω καλά. Κι έτσι τις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγει η καλή μου πρόθεση σε καυγά. Έτσι κι εγώ τα παρατάω και σε αφήνω να κάνεις ΚΑΙ τις δουλειές του σπιτιού.

Δεξιώσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις… Αν δεν μου προτείνεις να πάμε κάπου βόλτα, να βγούμε για ένα ποτό, να πάμε στο πάρτυ που μας έχουν καλέσει, δεν πρόκειται εγώ να ξεκουνηθώ. Ούτε καν να θυμηθώ τα γενέθλια της μαμάς μου. Εσύ τα θυμάσαι κι αυτά. Τις οικογενειακές υποχρεώσεις, τους συγγενείς μου, τα κοινωνικά “πρέπει” μου.
Επιμελείσαι και το στιλιστικό κομμάτι μου. Μου θυμίζεις και το ραντεβού μου με το γιατρό. Και τα παιδιά για μένα είναι κυρίως παιχνίδι και ευχαρίστηση.

Ίσως υπερβάλω λίγο, απλά και μόνο για να γίνομαι κατανοητός.

Γυνακεία διπλωματία

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι πως αν είχαμε μόνο γυναίκες σε πόστο διπλωμάτη, δεν θα καταλαβαίναμε πως όλα τα προβλήματα θα λύνονταν ως δια μαγείας. Γιατί η τέχνη της διπλωματίας είναι ακριβώς αυτή. Να αφήσεις τον συνομιλητή – “αντίπαλο” να πιστέψει πως έχει το πάνω χέρι, να του δίνεις την αίσθηση πως τον ακολουθείς και στο τέλος να αποφασίζει από μόνος του εκείνο που επιζητούσες από την αρχή. Έτσι ακριβώς σημαίνει και με εμάς τους άνδρες. Είμαστε πάντα σε μια σχέση με την εντύπωση πως παίζουμε τον ρόλο του στυλοβάτη, που είναι υποχρεωμένος να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις στις σχέσεις. Κι εσύ με ένα “ό,τι θες εσύ αγάπη μου” έχεις ήδη μπει στη διαδικασία να μου φυτέψεις τη γνώμη σου. Την αφήνεις εκει….και σύντομα ο σπόρος αποδίδει καρπούς.

*Έχεις παρατηρήσει ότι τις σοβαρές αποφάσεις τις παίρνει ο άντρας του σπιτιού κι αν τελικά χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και δεν ακούσει τους προβληματισμούς σου -ώστε να πάρει την απόφαση που εσύ λες- ακολουθεί βατερλό;