Το Πάσχα είναι κοντά και ακόμη δεν λες να το πάρεις απόφαση για το μέρος όπου θα περάσουμε τις διακοπές μας. Το σκηνικό μυρίζει μπαρούτι, αλλά στο λέω. Δεν πρόκειται να κάνω πίσω!

Σε αγαπώ, σε λατρεύω, σε θέλω δίπλα μου κάθε στιγμή, αλλά για ποιο λόγο να υποστώ το μαρτύριο του σογιού σου σε πλήρη διάταξη γύρω από το πασχαλινό τραπέζι; Η κουτσομπόλα θεία σου να με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω ψάχνοντας να βρει το ελάττωμα, λες και είμαι ρούχο σε στοκατζίδικο. Η λατρεμένη σου μανούλα που θέλει να με περιφέρει σε όλο το χωριό-πόλη και να με παρουσιάζει ως τον πολύφερνο γαμπρό που θα πάρει την κορούλα της. Για να μην μιλήσω για την καλή σου τη γιαγιά που κάθε τρεις και λίγο με ρωτάει: “Τίνος είσαι συ παιδάκι μου;”! No way…

Και πριν μου πεις πως μια σχέση πρέπει να βασίζεται σε αμοιβαίες υποχωρήσεις θα σου απαντήσω: Γιατί να υποχωρήσω αφού ξέρω πως αν κάνω κάτι τέτοιο θα μου βγει ξινό και το κοκορέτσι αλλά και το τσουρέκι;

Γυναικεία διπλωματία ή γυναικεία δικτατορία!
Ζήτησα τη βοήθεια φίλων για να μπορέσω να δω πως σκέφτεσαι στο συγκεκριμένο ζήτημα. Οι απαντήσεις ήταν μπορώ να πω απογοητευτικές. Η Ελένη έκανε πίσω στο θέμα “Διακοπές του Πάσχα” μία και μοναδική φορά. Αν η αντίδρασή της μπορεί να θεωρηθεί υποχώρηση: “Την μοναδική φορά που έμεινα στην Αθήνα, τηλεφωνούσα κάθε μέρα στην μητέρα μου και έκλαιγα. Την ημέρα του Πάσχα δε, δεν έφαγα τίποτα και είχα μια μούρη μέχρι το πάτωμα”. Η μέθοδος είχε αποτέλεσμα βέβαια μιας και ο άνδρας της είδε κι απόειδε και αποφάσισε να μην της ξαναχαλάσει χατήρι.

Η Κατερίνα πάλι δεν διαπραγματεύεται καν την πιθανότητα να μην κάνει Πάσχα με τους δικούς της: “Μου φαίνεται αδιανόητο να μην κάνουμε Πάσχα στους δικούς μου. Δεν έχω κάτι με τους γονείς του άντρα μου, αλλά θέλω κι εγώ να περάσω χρόνο με τους γονείς μου.” Για το τι θέλει ο έρμος ο φίλος της, ούτε λόγος!

Από την άλλη βέβαια η Μαρία υπήρξε πιο διπλωμάτης. Για δες κι αυτή την περίπτωση; Μήπως είναι η πιο… δημοκρατική; “ Είμαστε 5 χρόνια μαζί και πάντα κάνουμε Πάσχα μία στο χωριό του άντρα μου και μια στο νησί με τους γονείς μου” εξηγεί η Κατερίνα.

Βρε, μήπως ζούμε στην εποχή του σκαντζόχοιρου;
Μόνο έτσι θα μπορούσα να εξηγήσω την σημερινή εποχή. Κανείς δεν μπορεί να είναι μόνος του, αλλά όταν πλησιάσει υπερβολικά τον άλλο τότε είναι σίγουρο πως θα νιώσει το τσίμπημα των αγκαθιών στο δέρμα του. Πώς μπορεί κανείς να συμβιβάσει το έντονο συναίσθημα ανεξαρτησίας και ατομικότητας με την ανάγκη να είναι μαζί με το έτερον του ήμισυ;

Θέλω να είμαστε μαζί και εδώ που τα λέμε η κοινή ζωή σε ένα ζευγάρι είναι αναγκαία! Είναι όμως φορές που έρχεται σε αντίθεση με την επιθυμία σου να διατηρήσεις την ακεραιότητά σου και την ανεξαρτησία σου. Πώς να συμβιβαστώ με την ιδέα πως θα πρέπει να κάνω διακοπές μακριά από όσους έχω συνηθίσει πριν έρθεις στη ζωή μου εσύ; Αλλά και για σένα είναι όλο και πιο δύσκολο να δεχθείς τα εμπόδια που μπορεί να σου βάλει ο σύντροφός σου, στην προκειμένη περίπτωση την επιλογή των διακοπών. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι μαζί με έναν άνθρωπο κι αυτό είναι επίσης μια αναγκαιότητα. Άρα η λύση ποια είναι;

Σπίτι σου, σπίτι μου ή μήπως κάπου αλλού;
Μήπως να πάρεις την αγαπημένη σου μανούλα, να καλέσω κι εγώ τη μητέρα μου και να τους ανακοινώσουμε πολύ απλά πως δεν θα περάσουμε μαζί τους τις γιορτές; Είναι μάλλον καιρός να νιώσουμε “οικογένεια” και αυτό που έχουμε μεταξύ μας. Τι θα έλεγες λοιπόν για ένα ωραίο διήμερο κάπου μακριά από όλους και όλες; Νομίζω πως θα μπορούσες εύκολα να απορρίψεις την πρόσκληση της πολυαγαπημένης σου μητέρας, αν η εναλλακτική περιελάμβανε ένα μοναδικό τετραήμερο στην Πράγα! Τι λες;
Toυ Λευτέρη Σαββίδη