Σκέφτηκες ποτέ πως μια ερωτική σχέση μοιάζει λίγο με τη ζωή; Γεννιέται, μαθαίνει, ωριμάζει και δυστυχώς κάποια στιγμή πεθαίνει… Τι είναι αυτό που μπορεί να την κάνει να κερδίσει το “για πάντα μαζί” που όλοι αναζητούμε; Που ακριβώς παίρνουμε τον λάθος δρόμο και γιατί τη θυσιάζουμε μπροστά στις δυσκολίες;

Ένας νέος κόσμος γεννιέται…
Το πρώτο βήμα έχει γίνει και είμαστε μαζί! Η λάμψη μια νεογέννητης σχέσης είναι εντυπωσιακή… Τόσο δυνατή που νιώθεις πως θα σε τυφλώσει. Η ενέργειά της αστείρευτη όπως ένα μικρό παιδί που μοιάζει να μην κουράζεται ποτέ. Περπατάς στο δρόμο και κυριολεκτικά αισθάνεσαι πως είσαι παντοδύναμος. Το συναίσθημα είναι μεθυστικό και όλα πιο φωτεινά, ακόμη και στο πιο βρώμικο και δύσωσμο περιβάλλον. Θυμάσαι πως ήταν την επόμενη μέρα της πρώτης μας νύχτας μαζί; Σε όλη τη διαδρομή προς τη δουλειά ένιωθες όλοι να σε κοιτούν, να σου ρίχνουν βλέμματα θαυμασμού και επιδοκιμασίας. Η Άνοιξη της σχέσης έχει ξεκινήσει και δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ….

Το μωρό γίνεται παιδί…
Η σχέση μεγαλώνει, όπως και εμείς. Όσο περισσότερα γνωρίζω για σένα, τόσο πιο πολύ σε ερωτεύομαι. Πρώτη φορά αυτή η δύναμη αρχίζει να με τρομάζει! Μέσα μου αισθάνομαι πως θα μπορούσα να κάνω έγκλημα, να διαλύσω όλη μου τη ζωή… να πέσω στα πόδια σου! Δεν αισθάνομαι καμιά ντροπή, εγωισμό όταν αυτό που κάνω θα σε ευχαριστήσει! Είναι αυτό που λέμε πιο… πεζά “να γίνω χαλί να με πατήσεις”! Δεν μπορεί θα σου έχει συμβεί κι εσένα… Κι αν διαβάζοντάς το ακούγεται ίσως “αξιολύπητο”, θυμάσαι πόση γαλήνη προκαλούσε μέσα σου;

Η αμφισβήτηση ενός εφήβου…
Μπορεί ο χρόνος που θα πάρει σε κάθε σχέση να διαφέρει, όμως αναπόφευκτα όλες θα περάσουν από την περίοδο της εφηβείας. Είναι αντίστοιχο με την πραγματική ζωή… Άλλοι συνταράσσονται από την αντίδραση της εφηβείας στα 15 κι άλλοι στα 30! Νιώθω πως δίνω συνέχεια, ανεξάντλητα, χωρίς να ζητάω ποτέ τίποτα πίσω. Θα μου πεις έτσι είναι η σχέση, η ανιδιοτελής και αυθεντική σχέση. Τι συμβαίνει όμως όταν νιώθω πως πουλάς φθηνά τα αισθήματά μου; Πως τα χρησιμοποιείς για να θρέψεις τον αχόρταγο εγωισμό σου;

Ένα νάζι και πέφτω στην παγίδα σου, να σε ακολουθήσω στο πρόγραμμά σου. Μια “μούρη ως το πάτωμα” και διαγράφω την παλιά μου ζωή για να μην σε στενοχωρήσω. Και ενώ μια στιγμή το δάκρυ σου είναι έτοιμο να κυλήσει, μόλις με τουμπάρεις ένα πονηρό μειδίαμα ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου. Η αμφιβολία μπήκε στο μυαλό και δηλητηριάζει την καρδιά…

Ο μεγάλος θυμός…
Η ταραχή να σε δω, μετατρέπεται σε ταραχή μήπως δεν σε δω. Μην σου τελείωσε, μην άλλαξε. Ζαλίζομαι! Προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις, να σε τραβήξω πίσω στην εποχή της Άνοιξης. Η παραμικρή αφορμή με κάνει να εξοργίζομαι. Τότε πίστευα πως ένα μεγάλο ξέσπασμα θα μπορούσε να σε κάνει να έρθεις στα συγκαλά σου. Κάτι σαν οργή Θεού σε έναν αχάριστο πιστό. Σου έχει τύχει να θυμώνεις με κάποιον, να του το δείχνεις και η αντίδρασή του να σε κάνει να νιώθεις ακόμη μεγαλύτερη οργή; Συμβαίνει σε κάποιες σχέσεις αυτός ο θυμός να αναστρέψει για λίγο (ή και πολύ) την κατάσταση. Όμως συνήθως είναι δείγμα πως τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους για την γνωστή και πεπατημένη ακολουθία των πραγμάτων στη ζωή.

Εκεί που υπήρχε η αγάπη, τώρα φωλιάζει ο φόβος…
Τώρα ξέρω πως πάω σαν πρόβατο στη σφαγή. Γνωρίζω πως η σχέση αυτή θα θυσιαστεί με πολύ πόνο και κόστος! Αλλά είναι η μόνη λύση. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν ο ένας φεύγει – νοητά – και ο άλλος μένει πιστός. Εσύ ξαφνικά δεν βρίσκεις χρόνο. Νιώθεις να πιέζεσαι από την τόση προσοχή που σου δείχνω. Με αποφεύγεις! Φοβάμαι να κάνω αυτό το βήμα. Ελπίζω πως όλα θα είναι ένα ψέμα. Εύχομαι και παρακαλάω να μην έρθει το τέλος, γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να σβήσω μια σχέση με ένα Χ. Να βγω και πάλι στην παλιά μου ζωή χωρίς εσένα.

Το τέλος μας δες…
Μοιάζω πια σκιά του εαυτού μου. Σε κοιτάζω και καταλαβαίνεις πόσο απεγνωσμένα ψάχνω να με διαψεύσεις. Σε ένα σου χάδι, σε μια σου κίνηση. Τώρα πια οι συναντήσεις μας – αν δεν είναι αναγκαστικές επειδή μένουμε μαζί – είναι ελάχιστες. Σε αναζητώ, μήπως και καταφέρω να αλλάξω το πεπρωμένο της σχέσης μας. Όπως και να έρθει αυτό το τέλος, όλοι θυμούνται το τελευταίο φιλί, το τελευταίο άγγιγμα που καίει σαν προδοσία. Πως μπορεί να σε φίλησε, ενώ γνώριζε πως δεν ήθελε να είναι μαζί σου πια; Η ετυμηγορία έχει πλέον βγει… Είναι αστείο, αλλά σε αυτό το στάδιο, τη σχέση που οδεύει προς το εκτελεστικό απόσπασμα την εγκαταλείπουν όλοι. “Ποια σχέση μωρε; Καλύτερα που ξεμπέρδεψα από αυτή” είχα διαλαλήσει, ούτε μία, ούτε δύο φορές σε όσους με ρωτούσαν.

Χωριμός… Ένας μικρός Θάνατος
Όταν κάτσει ο κουρνιαχτός, το αγκάθι μπαίνει βαθιά. Όταν κρυώσει η πληγή του αποχωρισμού, τότε το τραύμα πονάει πιο πολύ. Όμως μέσα σου θέλεις και θέλω να τελειώνουμε με αυτή τη σχέση. Κανείς δεν μπορεί να μείνει με απομεινάρια από κάτι πεθαμένο μέσα του. Λίγο πριν σβήσει μέσα μας κάτι που έμοιαζε κάποτε παντοδύναμο, φαίνεται σαν να μας συγχωρεί! Είναι τυχαίο που τις σχέσεις που σε πόνεσαν πολύ, τις περισσότερες φορές τις θυμάσαι μόνο για τα καλά της; Αναγνωρίζεις την αξία της, την εκτιμάς και πάλι από την αρχή. Μόνο έτσι θα έρθει η ανάσταση και θα πάψεις να αισθάνεσαι πως θρηνείς…

Η αναγέννηση μέσα από μια τελειωμένη σχέση δεν σημαίνει πως θα είσαι και πάλι μαζί με τον αγαπημένο σου. Μπορεί όμως να σημαίνει πως θυσίασες μια ανεκτίμητη σχέση για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, για να ξέρεις τι θα ζητήσεις από μια νέα σχέση που θα γεννηθεί. Να γνωρίζεις πότε θα την προστατεύσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό που θα τείνει να την προδώσει… Να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να βλέπεις σε αυτή το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Του Λευτέρη Σαββίδη tweet me @lefterix28