Αισθάνεσαι το κεφάλι σαν να το χτυπούσες όλη νύχτα στον τοίχο! Μια αδιόρατη ζαλάδα δεν σε αφήνει να “επανασυνδεθείς” με το μυαλό σου. Τα διάφορα μέλη του σώματος έχουν αυτομολήσει και δεν λένε να υπακούσουν σε εντολές! Τι βραδιά κι η χθεσινή… Πέρασα καλά, ξεφάντωσα! Εμ, μήπως όμως το παράκανα;

Όταν το οινόπνευμα βάζει έναν άνδρα αντιμέτωπο με τις πράξεις του, όσο ήταν υπό την επήρεια του αλκοόλ!

Αλκοόλ και απιστία!
Λόγια στη βότκα βουτηγμένα, μια όμορφη κοπέλα στην απέναντι παρέα και το κακό δεν αργεί να γίνει. Πρώτη φορά βγήκα μόνος με φίλους μετά από μήνες και την έκανα την… μα@@ία! Ξέχασα και την κοπέλα μου στο σπίτι και τους όρκους αιώνιας πίστης και βρέθηκα ένα πρωινό στην αγκαλιά μια ξανθιάς (ή και μελαχρινής, λίγη σημασία έχει!). Ούτε πως την λένε δεν μπορώ να θυμηθώ… Και καλά, πες το κορίτσι δεν πρόκειται να το ξαναδώ, την κοπέλα μου πως θα την αντικρίσω στα μάτια; “Που είσαι χαμένος όλη νύχτα;” θα με ρωτήσει και εμένα θα με λούζει κρύος ιδρώτας πως στα λόγια της κρύβεται η κατηγορία. Πως κάτι ξέρει, κάτι ξέρει! Άσε που δεν λέει να με αφήσει ήσυχο η ιδέα πως για να την απάτησα σημαίνει πως δεν την αγαπώ πια όσο παλιά…

Αλκοόλ και απιστία νο. 2 (Αυτή τη φορά στον εαυτό μου!)
Ένας άνδρας δεν απιστεί μόνο απέναντι σε μια γυναίκα! Απιστεί και στις πεποιθήσεις και τα πιστεύω του. Η Μαρία ήταν πάντα από τα καλύτερα παιδιά. Πολύ εντάξει κορίτσι και με καρδιά “αγκινάρα”! Πάντα ήξερα πως με “γούσταρε”, όμως κρατούσα τις αποστάσεις μου. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα να είμαι μαζί της και ότι το να τις δίνω ελπίδες την έκανε να υποφέρει. Εκεί όμως που τελειώνει η λογική, αρχίζουν τα αμέτρητα σφηνάκια τεκίλα. Εγώ ξέχασα ποιος ήμουν, εκείνη βρήκε το κουράγιο που της έλειπε και να ‘μαι τώρα να ξυπνάω και να την αντικρύζω δίπλα μου να χαμογελά! Πώς εξηγείς σε έναν τέτοιο άνθρωπο πως όλο αυτό ήταν λάθος; Ότι δεν ήξερες τι έκανες και υπό… νορμάλ συνθήκες δεν θα έκανες ποτέ σεξ μαζί της; Somebody shoot me!!!

Όταν παίρνει άλλος το… τιμόνι!
Έπαιζε θυμάμαι εκείνο το κομμάτι που με ανέβαζε πολύ. Χοροπήδησα σαν να ήμουν πάλι στην πενταήμερη και μετά… σκοτάδι! Black Out! Δεν θυμάμαι τίποτα… Μόνο πως ξύπνησα σε ένα κρεβάτι που δεν αναγνώριζα. Σου έχει τύχει να χάσεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου από το ποτό; Για κάποιες ώρες το σώμα σου κινείται, λειτουργεί, αλλά εσύ δεν είσαι εκεί! Και την “τρως τη φρίκη”. Τι έκανες όση ώρα συνέβη η διακοπή με την συναίσθηση των πραγμάτων; Με ποιον ήσουν και τι λέγατε; Μετά από μια τέτοια εμπειρία πάντα τείνω να μιλάω στους άλλους με μια ενοχή. Έναν φόβο… “Βρε μπας και ξέρει κάτι για μένα, που δεν θυμάμαι να του το είπα;” αναρωτιέμαι κάθε φορά που πέφτω πάνω σε κάποιον από το βράδυ του πάρτι.

Όταν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν…
Και καλά να χορεύουν. Το πρόβλημα είναι όταν… λαλούν! Και λένε πράγματα που δεν πρέπει. Και άπαξ και την αμόλησες την κοτσάνα, άντε να την μαζέψεις πάλι πίσω στο στόμα. Δεν τα είχαμε ούτε μήνα καλά-καλά και κάτι η καλή παρέα, κάτι το πολύ κρασί γύρισα τη φίλησα και της το ‘πα: “Σ’αγαπώ! Δεν έχω νιώσει έτσι για άλλη γυναίκα…” Εκείνη χαμογέλασε αμήχανα. Όμως η φράση δούλεψε μέσα της… Εντάξει, δεν λέω, μια καλή κουβέντα της είπα! Όμως τα μεγάλα λόγια δεν είναι ποτέ καλό πράγμα. Δημιουργούν προσδοκίες, εντυπώσεις που αν δεν βγουν αληθινές πονάνε πολύ.

Υπάρχει κι άλλος κίνδυνος από τέτοια λόγια του αέρα (με περιεκτικότητα άνω των 1,25 mg αλκοόλ στο αλκοτέστ). Κι αν δεσμευθείς για κάτι που δεν είσαι σίγουρος; Φαντάσου να βγούμε για ποτό και να ξυπνήσω με συγκάτοικο ή ακόμη χειρότερα με αρραβωνιάρα; Ξέρεις εκεί πάνω στο τσακίρ κέφι μου “σκάει” να σου καμιά πρόταση γάμου! Τι κάνεις με μια γυναίκα που την επομένη έχει αγοράσει κιόλας περιοδικά με νυφικά;

Γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια…
“Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό!”, “Κάψτε τα όλα, κάψτε τα…” και ούτω καθεξής. Ήταν και αρχή του μήνα, είχα και όλο το μισθό μου στην τσέπη. Δεν αργεί να γίνει το κακό! Έφυγε όλο το μηνιάτικο – ξέρεις τώρα λογαριασμός κινητού, ενοίκιο, ρεύμα, super market – σε cocktail και κεράσματα. Και έρχομαι να ρωτήσω… αξίζει μια νύχτα τρελού ξεφαντώματος, να περάσεις έναν μήνα φτώχειας, μαύρης φτώχειας; Είναι καιροί αυτοί για κραιπάλες; Όσο και να επικρίνω την ανώριμη συμπεριφορά, το κακό έγινε.

Του Λευτέρη Σαββίδη