Θυμάσαι στο σχολείο όταν κάναμε το μάθημα της έκθεσης; Τότε λοιπόν οι καθηγητές ξεκινούσαν και τελείωναν κάθε παράδοση με την ίδια φράση “Αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη”! Και όχι άδικα… Ποιος θέλει να έχει δίπλα του ένα φερέφωνο που παπαγαλίζει ό, τι ακούει στο περιβάλλον του; Κάτι σαν ήρωας του κλασικού “Ρετιρέ”. Όταν η ανηψιά Ειρήνη πέταγε μία από τις φαεινές της ιδέες στην γιαγιά της Σοφία, εκείνη δεν ήθελε ούτε να ακούσει για αυτήν! Μέχρι να εμφανιστεί η Κατερίνα η κόρη της. Γιατί τότε ξεκινούσε εκστρατεία, από την ίδια αυτή τη φορά, να πείσει την κόρη της για την πρόταση που η ίδια αρνούνταν στην εγγονή της. Μήπως όμως… μήπως λέω… το γυναικείο φύλο έχει φτάσει την κριτική σκέψη στο άλλο άκρο;

Και για να ακριβολογώ: μπας και κράτησες μόνο την κριτική και έδιωξες τελείως τη σκέψη; Δεν έχεις αναλάβει το ρόλο του “κακού” κριτή σε κάποιο talent show! Δεν είναι κακό να πεις μια καλή κουβέντα για κάποιον χωρίς να βάλεις υποσημείωση. Δίχως αστερίσκο και ένα σωρό υπονούμενα πίσω από το “κούκλα είσαι σήμερα” που πετάς στο διάδρομο όταν συναντάς μια συνάλδελφο!

(Wo)man to (Wo)man!
Μαράζι το έχω να σε δω να κάνεις ένα απλό και καλοπροαίρετο σχόλιο για μια άλλη γυναίκα, χωρίς να αφήσεις την πινελιά δηλητήριου. Και η ίδια η Angelina Jolie να περάσει από δίπλα σου, αντί να πεις “Θεέ μου τι γυναικάρα!” θα βρεις κάτι να θαμπώσεις την εικόνα της. Στο μυαλό σου, δηλαδή, γιατί η πραγματικότητα είναι άλλη. Σε φαντάζομαι να κάνεις εκείνο το δήθεν αντικειμενικό και “αδιάφορο” σχόλιο τύπου “Κοντή είναι τελικά! Δεν την είχα για τοσο κοντή” ή “Τελικά όποια και να είσαι δεν γλιτώνεις από την κυτταρίτιδα”!

Και καλά την Angelina είναι αδύνατο να τη συναντήσεις… εκείνο που μου χτυπάει πιο άσχημα είναι πως δεν μπορεί να χωρέσει ποτέ στο μυαλό σου μια όμορφη γυναίκα να είναι και παράλληλα έξυπνη! Εκτός φυσικά αν πρόκειται για σένα. Ειλικρινά μου έρχεται να βάλω τα γέλια κάθε φορά που σε ακούω να μιλάς για την εντυπωσιακή συνάδελφό σου. “Ωραία είναι βρε παιδί μου, δεν λέω! Αλλά από μυαλό κουκούτσι”! Ή το χειρότερο μου. Εκείνες οι υπόννοιες πως μια γυναίκα βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται για τα… κάλλη της, αλλά και πως τα αξιοποιεί, ούτε να το ακούω δεν θέλω…

Master Chef στο δικό μου στομάχι
Είμαστε καλεσμένοι σε φίλους που θέλουν να μας κάνουν το τραπέζι. Το φαγητό είναι καταπληκτικό. Μοσχάρι α λα Μπουργκινιόν με μια φίνα και ελαφριά λευκή σος κρασιού. Σε βλέπω που το απολαμβάνεις. Που ακόμη και το κόλπο του “δεν τρώω όλο το φαγητό μου” για να πείσω τους γύρω μου ότι δεν τρώω πολύ έχει απόψε “πάρει περίπατο”. Στο γυρισμό λοιπόν για το σπίτι μου το πετάς: “Εγώ προσωπικά δεν θα έβαζα τόση κρέμα γάλακτος. Κάλυπτε όλες τις υπόλοιπες γεύσεις!”. Μόνο το μουστάκι σου λείπει για να μεταμορφωθείς σε Λευτέρη Λαζάρου. Εσύ μπορεί να μην “ακούς” το λευκό κρασί, εγώ όμως “ακούω” την προσπάθειά σου να έχεις πάλι τον τελευταίο λόγο. Φταίω εγώ αν σου απαντήσω πως δεν φάνηκε να σε ενοχλεί η κρέμα όταν σκούπιζες και την τελευταία σταγόνα της από το πιάτο; Αλλά βέβαια, τότε θα γίνω εγώ κακεντρεχής και πικρόχολος!

Κάποτε ήσουνα πουλί…
Όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο ξεκαρδιστικό γίνεται! Είναι το πιο αστείο παράδειγμα υπερβάλλοντος ζήλου και προσπάθειας να κριτικάρεις τα πάντα. Γιατί έχουμε πια φτάσει τα 30 και δεν είσαι πια η μικρή Lolita στο γραφείο, που μόλις ξεκινά την καριέρα της. Τι το ‘θελε κι εκείνο το κοριτσάκι να βρεθεί στο διάβα σου; Νέα, μορφωμένη όπως κι εσύ και από ό, τι φαίνεται πολύ ικανή. Το αφεντικό σου, αλλά και οι συνάδελφοι έχουν εντυπωσιαστεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως εσύ είσαι λιγότερο ικανή στη δουλειά σου! “Αν ξεκινούσα κι εγώ τώρα, θα σου έκανα θαύματα. Αλλά εκείνη την εποχή δεν μπορούσες να κάνεις και πολλά πράγματα” μου λες. “Βέβαια, αν είχα κι εγώ τα λεφτά του μπαμπάκα θα έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Αλλά βλέπεις εγώ έπρεπε να ξεκινήσω δουλειά”. Μα είναι δυνατόν; Γιατί δεν μπορείς απλά να πεις μπράβο σε ένα άλλο κορίτσι που τα καταφέρνει εξίσου καλά με σένα; Τι κακό μπορεί να κάνει μια παραδοχή, χωρίς σχόλια;

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ (Όπως στο μάθημα των Κειμένων στο σχολείο)
Όπως είδες δεν αναφέρθηκα καθόλου στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις εμένα. Πολύ απλά δεν θέλω καν να το σκεφτώ! Πώς τρώω έτσι σαν να μην έχω ξαναδεί φαγητό! Πως γίνεται να κοιμάμαι σαν γουρούνι, ενώ μόλις πριν 5 λεπτά τσακωνόμασταν. Πως τα κατάφερα πάλι και τα συνδύασα έτσι τα ρούχα μου! Πότε θα μάθω τρόπους μπροστά στις φίλες σου. Ότι θα μπορούσα να είμαι πιο ευγενικός με τους συναδέλφους σου. Πόσο ωραίο είναι το φαγητό που σου ετοίμασα, όμως δεν θέλεις ούτε να ξέρεις πως το ετοίμασα και τι έβαλα μέσα! Ουφ… φτάνει! Πες απλά σ’αγαπώ και μην πεις τίποτα άλλο.

Είναι ωραίο να έχω μια γυναίκα δίπλα μου που τα παρατηρεί όλα, που ξέρει τι της γίνεται και γνωρίζει πως λειτουργούν τα πράγματα και οι καταστάσεις. Που δεν ονειροβατεί! Γιατί όμως αυτό να σημαίνει πως δεν πρόκειται να χαρίσεις καλή κουβέντα σε κανέναν; Ποια είναι εκείνη η εσωτερική σου ανάγκη να έχεις άποψη και γνώμη – και δη επικριτική – για όλα; Και βέβαια θα πεις τη γνώμη σου. Φυσικά θα φέρεις την αντίρρησή σου σε πράγματα που δεν σου αρέσουν… που δεν σου κάνουν! Αλλά δεν μπορεί αυτό να ισχύσει για όλους και για όλα! Και στο κάτω-κάτω, γιατί να μην κρατήσεις μια φορά αυτή την κρίση για τον εαυτό σου; Δεν καταλαβαίνεις ότι βγάζει μια ενοχή; Μια προσπάθεια να μειώσεις τα πράγματα γύρω σου για να έρθουν στα μέτρα σου; Δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο! Σου αξίζει;

Του Λευτέρη Σαββίδη