Γνωριστήκαμε ένα βράδυ Αυγούστου σε μια κοινή παρέα ένα Σαββατοκύριακο στη Χαλκιδική. “Καλοκαιρινό φλερτ θα είναι όπως όλα τα άλλα” σκέφτηκα. Μόνο που η εξέλιξη κάθε άλλο παρά αναμενέμενη και τετριμένη δεν ήταν…

Χωρίς να το αντιληφθώ είχαν περάσει ήδη 2 χρόνια κοινής ζωής, όταν μου ζήτησε να χωρίσουμε, δίχως να έχει διάθεση για παραπάνω εξηγήσεις. Λίγες μέρες μόνο μετά η ίδια κοινή πάρεα, στην ίδια παραλία, μου δείχνει ένα αποτέλεσμα.

Έχετε ποτέ νιώσει ντροπή για τον ευατό σας και τις σκέψεις σας; Εκεινός είχε δεχθεί τη βίαιη επίθεση ενός ιού στο συκώτι του. Τις νύχτες που ο γυναικείος μου εγωισμός αναζητούσε τρόπους εκδίκησης, ο άνθρωπός μου έδινε μάχη να κρατηθεί…

Ασφαλώς και λύγισα κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης και αν κουραστώ θα ξαναλυγίσω. Απλά, μαθαίνω να ακούω, όταν κουραζουμαι να σταματώ, να ζητάω βοήθεια.

Κατάλαβα πως δεν είναι ντροπή να είσαι άνθρωπος που θέτει στην προτεραιότητά του ανθρώπους και να μάχεται για αυτούς!!! Καλή μου τύχη!