Απλώνω το χέρι, έχοντας τα μάτια κλειστά ακόμα από τον ύπνο και προσπαθώ ανεπιτυχώς να πατήσω το ΟΚ. Ο ενοχλητικός ήχος της αφύπνισης με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια. Ευκαιρία να δω και τι ώρα είναι. 6:20 ευτυχώς! Έχω ακόμα δέκα λεπτά να βυθιστώ στα όνειρά μου.

6:45 Πετάγομαι αγχωμένη και ανήσυχη. Όχι! Όχι, πάλι τα ίδια… Για ακόμα μια φορά αποκοιμήθηκα και θα τρέχω σαν τρελή να προλάβω το χρόνο που τον τελευταίο καιρό νιώθω να έχει γίνει αμείλικτος μαζί μου και να με καταδιώκει ανελέητα.

Σε πέντε λεπτά έχω πλύνει πρόσωπο, δόντια και έχω φορέσει τους φακούς επαφής μου… Το ερμαράκι δίπλα στον καθρέφτη του μπάνιου με κοιτάζει περιμένοντας να το ανοίξω. Εκεί μέσα κρύβονται ένα σωρό “θαυματουργά” καλλυντικά. Σαπούνι για πλύσιμο προσώπου κατά της λιπαρότητας, συσφικτική λοσιόν για τους πόρους, υδατική ματιού, υδατική προσώπου και πάει λέγοντας. Λυπάμαι πολύ αλλά ούτε και σήμερα έχω χρόνο για όλους εσάς. Μου τον έχει κλέψει ο Μορφέας.

Τρέχω στο δωμάτιο να ντυθώ και νιώθω τύψεις για όλα αυτά τα λεφτά που ξοδεύω κάθε μήνα για να γεμίσω το περιβόητο ερμαράκι. Τι σπατάλη Θεέ μου! Μπαίνω στο δωμάτιο και αντικρίζω τον άντρα μου να κοιμάται βαθιά… Αυτές τις ώρες ζηλεύω την πολυτέλεια που έχουν οι άντρες να ετοιμάζονται μέσα σε 5 λεπτά!

7:20 Ο άντρας μου είναι ήδη στο αυτοκίνητο και κορνάρει για να κατέβω. Η κίνηση στους δρόμους απίστευτη. Κορναρίσματα και εκνευρισμένοι οδηγοί συνθέτουν το πρωινό τοπίο που κατά τα άλλα είναι ηλιόλουστο και χαρούμενο. Όπως και τα περισσότερα πρωινά στην Κύπρο. Τι κρίμα που δεν έχουμε το μυαλό να τα χαρούμε…

“Σε ζητούν στο γραφείο 24” Φωνές που με καταδιώκουν στο γραφείο και ταυτόχρονα με αγχώνουν. Κάθομαι στο γραφείο και ονειρεύομαι ότι ταξιδεύω κάπου εξωτικά. Μαλδίβες, Σεϋχέλλες, Μαυρίκιο όπου να ‘ναι. Φτάνει να αγναντεύω από το πρωί ως το βράδυ το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και τα φοινικόδεντρα. Και να μην ακούω φωνές, αφυπνίσεις κλπ. Απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση. Εγώ και αυτός μόνοι στον επίγειο παράδεισο….

Έχει πάει δώδεκα και βγαίνω από το meeting αλαφιασμένη. Δύο ώρες για να καταλήξουμε απλώς στο ότι υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες και η συνεργασία πρέπει να αναβληθεί για αργότερα. Στο διάδρομο για το γραφείο νιώθω ζευγάρια μάτια να με καρφώνουν στην πλάτη. Είμαι σίγουρη πως περνάω από κόσκινο: ρούχα, παπούτσια, γυαλιά, όλα υπό ενδελεχή έλεγχο… και το θέμα συζήτησης μόλις στρίψω τη γωνία του διαδρόμου και κλειστώ στο γραφείο μου.

15:30 Έχουμε σχολάσει και είμαστε ήδη στο σπίτι. Το μωρό μου έχει ξαπλώσει για το μεσημέρι και εγώ κλασικά έχω αναλάβει να μαγειρέψω. Νιώθω κουρασμένη. Το σώμα μου, το πρόσωπο ακόμα και τα μαλλιά μου τον τελευταίο καιρό είναι θαμπά και αφορμάριστα. Ξέρω ήδη την εξέλιξη της βραδιάς και θέλω να την αλλάξω.

Σε δέκα λεπτά είμαι στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν για το κομμωτήριο. Μασάζ, μανικιούρ, πεντικιούρ, μαλλιά… ό, τι μπορείς να φανταστείς. Σήμερα είναι η μέρα του χρόνου που θα αφιερώσω έστω και δύο ώρες στον εαυτό μου. Φεύγω από το κομμωτήριο με 150 ευρώ μείον στην ήδη χρεωμένη μου κάρτα αλλά χαρούμενη και όμορφη. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη μπορώ να γίνω!

Φτάνω στο σπίτι έχοντας πάρει φαγητό από το αγαπημένο μας εστιατόριο. Δύο ζουμερά φιλέτα με λατρεμένη σως άγριων μανιταριών και τυρί που λιώνει στο στόμα. Όνειρο! Στρώνω τα καλά μας πιάτα στο τραπέζι. Αυτά που κάνουν την εμφάνισή τους μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και για καλεσμένους που θέλουμε να εντυπωσιάσουμε. Έχω σβήσει τα φώτα και έχω ανάψει κεριά. Ο δικός μου έχει μόλις ξυπνήσει. Μπαίνει στο σαλόνι και από τα μάτια του καταλαβαίνω ότι αυτό που βλέπει του αρέσει πολύ. Είναι το πρώτο που ακούω και πραγματικά δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.

Ανοίγει το κρασί και καθόμαστε στο τραπέζι. Ναι, λοιπόν! Το βράδυ είναι δικό μας και θα είναι ξεχωριστό. Και αύριο έχει ο Θεός!