Όταν έρχεται ο έρωτας λένε πως το καταλαβαίνεις….

Ίσως και όχι πολύ γρήγορα. Κάποιος μπορεί να ειναι δίπλα σου κι εσύ να μην το βλέπεις, γιατί έχεις στραμμένα αλλού τα μάτια σου.

Όταν έρθει μια μέρα και το καταλάβεις έχει περισσότερη αξία, γιατί είναι έρωτας εσωτερικός. Εννοώ πως περισσότερο έχεις ερωτευθεί τον χαρακτήρα και όχι τόσο την εμφάνιση.

Το να είσαι πάντα ο εαυτός σου μπροστά του, να λες αυτό που σκέφτεσαι και να είσαι αυθόρμητη, αυτό είναι το παν.

Στις προηγούμενες σχέσεις μου ή έστω σε εκείνους που μου άρεσαν, ήμουν μαγκωμένη, δεν έλεγα αυτό που σκεφτόμουν -για να μην τους χάσω μάλλον. Αυτό μεταφράζεται ως έλλειψη αυτοπεποίθησης ή δεν ήταν οι κατάλληλοι.

Και τώρα που είμαι ο εαυτός μου αναρωτιέμαι: είναι αυτός που έψαχνα τόσα χρόνια και ταλαιπωρήθηκα -αν και είμαι μόνο 21;

Όμως, μπλέχτηκαν άλλοι στη σχέση μας. Τσακωθήκαμε. Είπα πως ένιωθα, το συζητήσαμε, άκρη δεν βγάλαμε! Σιγά-σιγά όμως μιλάμε πάλι. Κάνει κάποια βήματα, αλλά αλλού μένει ο ένας κι αλλού ο άλλος.

Πάντα προσπαθούσε να με πλησιάσει, αλλά εγώ κοιμόμουν και το τώρα το καταλαβαίνω!

Τι να κάνω; Να ακολουθήσω την καρδιά που μου λέει τον βρω ή να ακούσω τη λογική ότι μάλλον μπορεί και να μην έχει νόημα;

Εκείνος πάντως για να το διευκρινίσω, μου φαίνεται μπερδεμένος!

Ζωή