Αγαπητό TLIFE καλησπέρα!

Διαβάζω καιρό την συγκεκριμένη στήλη και σήμερα αποφάσισα να σας διηγηθώ κι εγώ τη δικιά μου ιστορία…

Δεν είναι καθόλου ευχάριστη όπως επίσης δεν μου είναι καθόλου εύκολο να την διηγούμε… Παρόλα αυτά με κάνει να νιώθω καλύτερα που μπορώ να βοηθήσω άλλες κοπέλες σαν και μένα…

Ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια όπου τα έφτιαξα με τον Σ. Ήμουνα μόλις 18 κι αυτός 25. Με αγαπούσε και τον λάτρευα κι εγώ πολύ. Ήταν και ακόμα είναι η ζωή μου. Η πρώτη και χαρακτηριστική σχέση, όπως όλοι λένε…

Το μόνο του ελάττωμα ήταν ότι ζήλευε πολύ, σε σημείο που πολλές φορές με χτυπούσε. Να με βλέπει να σπαράζω από το κλάμα και να μην μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνομαι χάλια ψυχολογικά, να υποφέρω από τους σωματικούς πόνους και στο δεκάλεπτο να το μετανιώνει και να μου ζητά συγγνώμη.

Ξέχασα να αναφέρω ότι συγκατοικήσαμε στο χρόνο επάνω της σχέσης μας. Ήμασταν σαν παντρεμένοι… Βλέπετε, αποφάσισα από τα 19 μου χρόνια να μπω στα βάσανα… Να πηγαίνω Πανεπιστήμιο, να μαγειρεύω, να πλένω κ.α.

Και το αποτέλεσμα και το ευχαριστώ του ήταν να με χτυπάει σχεδόν κάθε βδομάδα. Είχε πρόβλημα με το Πανεπιστήμιο, δεν ήθελε να πηγαίνω, έπρεπε να είμαι όλη μέρα φυλακισμένη στους τέσσερις τοίχους να μην με δει κανείς. Ακόμα και τον καλύτερό του φίλο ζήλευε. Είχε εμμονές ότι κάτι τρέχει με αυτόν.

Κι εγώ τα ανεχόμουνα όλα αυτά. Βλέπετε, τον αγαπούσα τόσο πολύ, που τρόμαζα στην ιδέα πως θα τον χάσω. Κανείς βέβαια δεν ήξερε για αυτά. Ούτε στην καλύτερή μου φίλη δεν τολμούσα να μιλήσω, μήπως και τα πει στους γονείς μου…

Μέχρι που μια μέρα το ποτήρι ξεχείλισε. Επειδή καθυστέρησα να γυρίσω στο σπίτι, έκλεισε το κινητό μου από μπαταρία και με έψαχνε για μία ολόκληρη ώρα… έγινε Ο ΧΑΜΟΣ!
Φοβόμουνα και εγώ η ίδια να επιστρέψω στο σπίτι γιατί περίμενα το τι θα ακολουθήσει.

Με χτύπησε τόσο πολύ που σε ένα σημείο δεν καταλάβαινα τίποτα. Θόλωσα. Μα βρήκα τη δύναμη να αντισταθώ, να τον βρίσω και να μαζέψω τα πράγματά μου και να εξαφανιστώ! Αυτός με εμπόδισε, αλλά οι φωνές και τα κλάματά μου ήταν τόσο δυνατά που φοβήθηκε μην καλέσουν οι γείτονες την αστυνομία.

Βρήκα παρηγοριά για λίγες μέρες στην κολλητή μου. Δεν ήθελα να πάω στους γονείς μου, γιατί θα πηγαίνανε κατευθείαν στην αστυνομία και δεν ήθελα. Έτσι, περάσανε λίγες μέρες από το σκηνικο και επέστρεψα σε αυτούς με μια ψεύτικη δικαιολογία.

Αυτός με ενοχλούσε και με έψαχνε συνεχώς. Απειλούσε πως θα μου καταστρέψει τη ζωή. Πώς;
Αφού μου την είχε ήδη… Κατεστραμένη ψυχικά και σωματικά.

Δεν τον φοβήθηκα. Μέσα από αυτό έγινα πιο δυνατή και τον έδιωξα πριν μου κάνει μεγαλύτερο κακό. Όσοι φτάνουν στο σημείο αυτό και χειροδικούνε δεν αξίζει να είναι δίπλα σου. Δεν σε αγαπάνε πραγματικά. Έχουν φοβερές ανασφάλειες. Πρέπει πρώτα να τα βρούνε με τον εαυτό τους και μετά με τους υπόλοιπους.

Έχουν περάσει 6 μήνες που χωρίσαμε και είμαι πολύ καλύτερα από ότι ήμουνα μαζί του. Πονάω ναι, αλλά μπορώ να ζήσω και να προχωρήσω τη ζωή μου! Και το λέω αυτό για όλες τις γυναίκες που βρίσκονται σε μια τέτοια σχέση… Έχουν τη δύναμη να βγούνε από αυτή!!!

Ευχαριστώ για το χρόνο σας και συγγνώμη αν σας κούρασα.

Depy