Γεια σας! Θέλω κι εγώ να σας πω την ιστορία μου, μήπως και βρω κάποια λύση…

Λοιπόν, με τον Μάνο, έχουμε χωρίσει εδώ κι ένα χρόνο, αλλά εγώ τον θέλω ακόμα και συχνά πυκνά του ζητούσα να βγούμε, αλλά αυτός δεν ήθελε γιατί δεν άντεχε να με βλέπει ως φίλη.

Χωρίσαμε λόγω δικής μου ανωριμότητας, ζήλιας κλπ. Είχα να τον δω ένα χρόνο περίπου.

Πριν μερικές μέρες όμως συνέβη ένα περιστατικό κι έπρεπε να του δώσω κάποια πράγματα δικά του. Τον ρώτησα στο τηλέφωνο πότε μπορεί να του τα πάει η κολλητή μου και μου είπε ότι θέλει να του τα πάω εγώ.

Όταν τα πήγα με φίλησε κλπ. κι όταν τα άφησα του λέω: “άντε τα λέμε” και πήγα να φύγω, αλλά μου είπε: “όχι, κάτσε να τα πούμε”. Είπαμε τα νέα μας και κανονίσαμε στο φλου για καφέ. Αλλά από χθες τον παίρων τηλέφωνο και δεν είναι διαθέσιμο. Ούτε παίρνει πίσω.

Ξέρω καλά ότι με αγαπάει, αλλά έχω μάθει ότι φοβάται την επανασύνδεση, γιατί θα κάνω τα ίδια και χειρότερα. Δεν ξέρω τι να κάνω πια…

Εγώ δεν τον ξέχασα στιγμή και προσπαθώ να τον πείσω να βγούμε. Όταν βρεθήκαμε για τα πράγματα μου είπε ότι έχω αλλάξει πολύ, ότι έχω ομορφύνει και κοιτούσε σαν χαζός… αλλά ως εκεί.

Κάτι προσπαθούσε να πει, αλλά δεν του έβγαινε. Χαμογελούσε όμως και με κοίταζε πολύ έντονα.

Εν ολίγοις, φοβάται ή απλά αδιαφορεί και δεν το βλέπω; Εσείς τι λέτε;

Κατερίνα