Τα τελευταία τέσσερα χρόνια κάνω πολύ παρέα με κάποιον. Παρόλο που όταν πρωτογνωριστήκαμε υπήρξε ένα μικρό φλερτ, δεν το αφήσαμε να προχωρήσει, κρατώντας μόνο φιλικές επαφές.

Πέρασα πολλά μαζί του. Με βοήθησε. Μου στάθηκε σε πολύ δύσκολες στιγμές και σε προβλήματα. Ήταν για μένα ένα από τα πιο ξεχωριστά άτομα της ζωής μου και τρόμαζα στην ιδέα να τον χάσω.

Νόμιζα ότι τον έβλεπα μόνο φιλικά μέχρι που πριν λίγες μέρες έγινε κάτι περίεργο μεταξύ μας. Ενώ ήμασταν μια μέρα μαζί, τον φίλησα κι αυτός ανταποκρίθηκε. Φιλιόμασταν με τόσο πολύ πάθος που δεν το πίστευα.

Άρεσε και στους δύο. Αυτός μάλιστα ήθελε να προχωρήσουμε κι άλλο, αλλά εγώ δεν τον άφησα. Μετά ξεκαθαρίσαμε και οι δύο ότι δεν γίνεται να έχουμε σχέση. Αυτός γιατί χώρισε πρόσφατα από μια μακροχρόνια κι εγώ γιατί απλά δεν νιώθω έτοιμη για σχέση -τουλάχιστον μαζί του.

Συμφωνήσαμε ότι η φιλία μας δεν θα χαθεί. Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που έκανα. Μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα και ξαφνικά, σαν να μην μπορούσα να το ελέγξω. Το έκανα χωρίς να το σκεφτώ. Απλώς ένιωσα την ανάγκη να το κάνω και το έκανα.

Επιπόλαια κίνηση, το ξέρω. Ένιωσα σαν να εκπλήρωσα όμως ένα απωθημένο μου. Ήταν λάθος αυτό που έγινε; Λέτε να επηρεαστεί η φιλία μας μετά από αυτό και να απομακρυνθούμε; Μετά από τέσσερα χρόνια φιλίας πως είναι δυνατόν να μας βγήκε αυτό το ερωτικό πάθος;

Ντόρα