Γεια σας.
Είμαι 17 χρόνων και η ιστορία μου είναι η εξής:

Πέρυσι στην πρώτη λυκείου πήγα σε καινούριο σχολείο και ήμουν κατενθουσιασμένη. Την ημέρα που μας χώρισαν σε τμήματα είχα τόσο άγχος γιατί ήθελα να είμαι μαζί με τις φίλες μου. Τελικά, ήμασταν μαζί…

Να μην τα πολυλογώ στο τμήμα μου γνώρισα ένα παιδί. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ένιωσα κάτι τόσο ξεχωριστό μέσα μου, δεν μπορώ να σας το εξηγήσω… Τους πρώτους τρεις μήνες μιλούσαμε σαν φίλοι, αλλά φαινόταν ότι δεν ενδιαφερόταν για κάτι παραπάνω. Είχα μάθει κιόλας ότι εκείνη την περίοδο είχε σχέση (η οποία τελείωσε μέσα σε ένα μήνα) για αυτό κι εγώ αποφάσισα να μην αφήσω τον εαυτό μου να τον ερωτευθεί. Πίστευα ότι δεν είχα καμία ελπίδα μαζί του.

Έτσι κι έκανα. Μιας και ήταν αρχή και δεν άφησα τον εαυτό μου να νιώσει πράγματα απομακρύνθηκα εύκολα. Άρχισα να μιλάω με ένα παιδί από ένα άλλο τμήμα της πρώτης, φιλικά εννοείται. Υπήρχε τρομερή χημεία μεταξύ μας, είχαμε πολλά κοινά, μιλούσαμε κάθε μέρα μέχρι τα ξημερώματα, ειδικά τα Χριστούγεννα. Τέλος πάντων, το παιδί από το τμήμα μου είχε μάθει ότι εγώ μιλούσα με έναν και όλο με πείραζε… Γιατί άραγε; Κι από πού το είχε μάθει;!

Όταν έφτασε ο Μάρτιος, την ημέρα των γενεθλίων μου, καθόμουν με τις φίλες μου απέναντί του κι αυτός καθόταν με έναν φίλο του (την ώρα της γυμναστικής). Άκουσα λοιπόν το φίλο του να του λέει: “Πάνε ρε” και να τον σκουντάει. Μετά με πλησίασε και μου είπε: “Χρόνια Πολλά” με ένα τόσο υπέροχο και ζεστό χαμόγελο. Αχ! είχε κοκκινίσει κιόλας…

Κι εγώ με τη σειρά μου τον κοίταξα, χαμογέλασα και του είπα: “Ευχαριστώ”… καθώς είχαμε γίνει και οι δύο σαν ντομάτες… Από εκείνη την ημέρα όλο μου έστελνε στο fb για τις εξετάσεις κτλ. Ήμασταν πολύ καλά, περάσαμε κι άλλες πολύ ωραίες στιγμές εκείνους τους μήνες. Μια μέρα σε ένα μάθημα είχαμε κάτσει μαζί και μου μάθαινε στα τουρκικά τους αριθμούς (γιατί είναι μουσουλμάνος). Είχαμε ρίξει κάτι γέλια… γιατί εγώ με την προφορά τους δεν το έχω και τόσο… Ήταν τόσο όμορφα… Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι ανάμεσά μας υπήρχε κάτι αγνό, κάτι όμορφο, ποτέ πονηρό.

Το καλοκαίρι ήρθε και τα σχολεία έκλεισαν. Είπαμε το τελευταίο “γεια” και το καλοκαίρι είχαμε χαθεί τελείως. Εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι είχε ανεβάσει δύο φωτογραφίες με μια κοπέλα και σχολίαζαν διάφορα με καρδούλες και τέτοια. Εγώ υπέθεσα ότι είχαν σχέση και τα είχα πάρει στο κρανίο από τη μία και από την άλλη είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ…

Όταν άνοιξαν τα σχολεία, από την πρώτη μέρα αυτός με πλησίασε, με πείραζε, μου μιλούσε, εγώ όμως ήμουν κάπως ψυχρή απέναντί του γιατί αυτή που τους είχα δει σε φωτογραφίες το καλοκαίρι ήταν στο σχολείο μας.

Είχα πειραχτεί πολύ από αυτό που είχα δει τότε. Αργότερα όμως ανακάλυψα ότι αυτή τελικά ήταν ξαδέρφη του. Εκεί ήταν που στεναχωρήθηκα τέρμα, γιατί αυτός περίμενε να περάσει το καλοκαίρι για να ιδωθούμε και έκανε και πρώτος κίνηση, κι εγώ παρόλο που έχω τόσο δυνατά αισθήματα για αυτόν, τον έγραψα.

Φοβήθηκα ότι όλα είχαν τελειώσει. Όμως δεν το άφησα έτσι. Έμαθα στα τουρκικά μια φράση και του την έστειλα. Του είπα ότι θέλω να παντρευτούμε. Κι αυτός απάντησε “ναι” με καρδούλες και φιλάκια. Και έτσι κατάφερα να ζεστάνω το κλίμα ανάμεσά μας ξανά. Αργότερα ξαναβρήκα το θάρρος και του έστειλα μήνυμα.

Εκείνο το βράδυ έγινε κάτι που δεν το περίμενα… Μου εκδηλώθηκε τέρμα, μου έλεγε ότι θέλει να ταξιδέψουμε μαζί και στην τετραήμερη που θα πηγαίναμε την άνοιξη να είμαστε μαζί, να μεθύσουμε μαζί και, και, και… Εγώ όμως δεν τον πήρα στα σοβαρά. Επειδή ήταν και με τους φίλους του εκείνη τη στιγμή υπέθεσα ότι με κορόιδευε και πληγώθηκα κάπως. Αυτός όμως τα εννοούσε όλα… Δεν φαντάζεστε πόσο έχω μετανιώσει. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί αλλιώς… (εγώ τότε του είχα στείλει μήνυμα ως δικαιολογία αν θα πάει στο πάρτι του σχολείου που ήταν την άλλη μέρα) Στο τέλος της συζήτησής μας μου είπε ότι θα μου έστελνε όταν πήγαινε σπίτι (κάτι που ποτέ δεν έγινε).

Την άλλη μέρα στο πάρτι δεν είχε έρθει, αλλά είχε έρθει ένας φίλος του και εκεί πέρα ήταν και ο πρώην μου, ο οποίος με έπιασε και με φίλησε. Εννοείται ότι τον έσπρωξα κατευθείαν και του είπα να σταματήσει. Για κακή μου τύχη όμως μας είδε ο φίλος του.

Από εκείνη τη μέρα δεν μου ξαναμίλησε το αγόρι από το τμήμα μου. Είχα βάλει και μια “φίλη μου” να του μιλήσει, αλλά αυτή πήγε και είπε άσχετα από αυτά που είπα εγώ και τα έκανε χειρότερα. Της είχε πει να μην του ξαναμιλήσει για μένα.

Πέρασαν πόσοι μήνες από τότε. Πήγαμε και την τετραήμερη -όπου τελικά δεν έγινε τίποτα (ούτε στα γενέθλια μου μου ευχήθηκε τίποτα). Δεν μπορώ να τον ξεπεράσω κορίτσια. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δυνατά γίνονται τα αισθήματά μου για αυτόν. Έκανα προσπάθειες να τα ξαναβρούμε, αλλά… Δεν ξέρω γιατί έχει θυμώσει τόσο πολύ και δεν μου μιλάει ούτε καν σαν φίλη.

Στο fb και insta κάνουμε like ο ένας στον άλλον, αλλά ως εκεί. Πιστεύω από τη μία ότι πρέπει να τον ξεπεράσω… Από την άλλη όμως, όποτε κοιτάμε ο ένας τον άλλον είναι σαν να μου λέει: “Μείνε, μη φύγεις”. Νιώθω ότι με περνάει από κάποιο τεστ για να σιγουρευτεί για τα αισθήματά μου.

Πιστεύετε ότι μπορώ να ελπίζω για κάτι στο μέλλον; (Πληροφοριακά είμαι Ιχθείς και αυτός Αιγόκερως :Ρ) Επίσης πληροφοριακά, δεν έχω κολλήσει με κάποιον τόσο καιρό. Μέχρι ένα μήνα και πολύ μου ήταν… Αυτός έχει κάτι το ξεχωριστό… Πιστεύω τόσο πολύ σε μας. Ειλικρινά πιστεύω ότι κάποτε θα είμαστε μαζί. Πιστεύω ότι είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Όποτε προσπαθώ να φύγω από αυτόν κάτι γίνεται και με τραβάει πίσω…

Ουφφ, τι θα κάνω;!

Αλίκη