Αντώνη, αν είναι να το σκέφτεσαι και να το ψειρίζεις τόσο πολύ, τότε γιατί αποφάσισες να κάνεις το γάμο; Μα εκείνη είχε 12 χρόνια την ευκαιρία να φύγει αν ήθελε και δεν το έκανε, οπότε μήπως άδικα φοβάσαι; Στην τελική, κάνε το γάμο αφού είσαι τόσο σίγουρος για τα συναισθήματα και των δυο σας. Μη σας νοιάζει τι θα γίνει σε λίγα χρόνια. Κανείς δεν ξεκινά ένα γάμο θέλοντας να χωρίσει, ξέρω, μα από την άλλη δεν μπορείς να την υποχρεώσεις να σου υπογράψει και συμβόλαιο αιώνιας πίστης, όπως άλλωστε δεν μπορείς να το υπογράψεις ούτε εσύ! Πού ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, ποια αλλαγή και ποιος νέος κύκλος στη ζωή ν’ ανοίξει… Κοίτα ν’ αποβάλεις τις ανασφάλειες, με τις οποίες, εδώ που τα λέμε, σε δηλητηριάζουν άνθρωποι που κανονικά θα έπρεπε απλά να χαρούν για σένα, και κάντε το γάμο. Εσύ την παντρεύεσαι, όχι η οικογένειά σου.

12 χρόνια και δεν κατάφερες να τις πείσεις μάνα και αδερφή; Αχ αυτές οι Ελληνίδες μάνες!!!
Αν ήταν να φύγει η κοπέλα, θα είχε ήδη φύγει. Όσον αφορά το μέλλον, δεν μπορεί να σου διασφαλίσει κανένας, ότι θα είστε αιώνια μαζί, συνεπώς κακώς αγχώνεσαι. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με μια Ελληνίδα. Αν πραγματικά τον θέλετε αυτόν τον γάμο, προχωρήστε και παράλληλα, κάνε τα αδύνατα δυνατά να έχεις δίπλα και τους δικούς σου. Θεωρω οτι μπορείς να βρεις τον τρόπο να το πετύχεις. Και κάτι ακόμα… Οι γονείς μας λιώνουν όταν γίνονται παππούδες… Το ξανατονίζω όμως… Πρέπει να θέλετε πολύ και οι δυο σας αυτόν τον γάμο και τα υπόλοιπα θα βρουν τον δρόμο τους. Σου εύχομαι ότι καλύτερο…

Εγώ καταλαβαίνω ότι κάνεις τον γάμο από ανασφάλεια, όχι από αγάπη. Ανασφάλεια ότι θα επιβεβαιωθούν οι γονείς, ανασφάλεια δικιά σου ότι δεν είσαι αρκετός για εκείνη (μια και σκέφτεσαι ότι θα σε παρατήσει), αλλά και ο γάμος για σένα είναι ένας τρόπος να αποδείξεις στην οικογένειά σου ότι θα μείνει. Αποστασιοποιήσου από την οικογένειά σου. Ναι να τους αγαπάς και να τους στέκεσαι, αλλά οι επιλογές είναι δικές σου όχι δικές τους. Δίνεις την εντύπωση ότι διαρκώς προσπαθείς να τους πείσεις για τις επιλογές σου και επιζητάς την αποδοχή των επιλογών σου από αυτούς. Η κοπέλα δεν είναι το πρόβλημα, αλλά εσύ και η μεγάλη σου εξάρτηση από την οικογένειά σου. Αν υπολογίζω σωστά είσαι 38 χρονών και πλέον ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ μεγάλος για να ζητάς την αποδοχή από την οικογένεια. Ανεξαρτοποιήσου και αφού “απογαλακτιστείς”, τότε κάτσε να δεις για το αν πρέπει να την παντρευτείς ή όχι. Γιατί η απόφαση του γάμου πρέπει να στηρίζεται στην αγάπη και όχι στην απόδειξη!

Καταλαβαίνω ότι αγαπάς την πατρική σου οικογένεια. Υποψιάζομαι ότι η μάνα κ η αδερφή σου θα έλεγαν τα ΙΔΙΑ για οποιαδήποτε κοπέλα τους παρουσίαζες για νύφη, για πολλούς λόγους. Ο πιό απλός και σίγουρος είναι ότι φοβούνται…έχουν φόβους μεσα τους γενικά. Και οι φόβοι των ενηλίκων πολλές φορές είναι και αβάσιμοι και σταθεροί,αμετακίνητοι θα λέγαμε. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις την ηρεμια μέσα στο κεφάλι σου και να σκεφτείς καθαρά.Γράψε σε ένα κομμάτι χαρτί τα συναισθήματά σου για την γυναίκα σου , τις σκέψεις σου και τα υπερ της … είστε μαζί δώδεκα χρόνια. Γίνε λίγο δυνατός, μάζεψε τις δυνάμεις σου, μην σπαταλάς ενέργεια προσπαθώντας να πείσεις μάνες κ αδερφάδες…όσο προσπαθείς να τους πείσεις και να τους επιβάλεις το δικό σου, θα προσπαθούν να σε πείσουν και να σου επιβάλουν το δικό τους.Φαυλος κύκλος.ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ΑΡΜΟΝΙΚΑ. Γίνε σταθερός. Πες τους αποφασιστικά ότι αυτή είναι η γυναίκα σου , ότι θα ήταν μεγάλη η χαρά σου να είστε όλοι μαζί μια οικογένεια ενωμένη, αλλά εαν δεν την αποδέχονται …οκ…δεν μπορείς να κάνεις κάτι εσύ γι αυτό…δεν θα τους βάλεις λουρί…Μην τρέχεις πίσω τους.Χάραξε πορεία. Και σίγουρα δούλεψε με τον εαυτό σου. Υπάρχουν βιβλία αυτοεκτίμησης, θεραπευτές, ψυχολόγοι…δεν είναι κακό ούτε δηλώνει κάτι αρνητικό για σένα.Πολλοί είμαστε εκείνοι που έχουμε απευθυνθεί σε ειδικούς.θα σου προτείνουν τρόπους να χειριστείς την κατάσταση.Οσο για το ενδεχόμενο εγκατάλειψης απο μεριάς της…τί φοβάσαι?ότι θα πληγωθείς ? Πληγώνεσαι τώρα με την σκέψη και μόνο…μια σκιά είναι που σε φοβίζει. Με την διαφορά ότι αυτό που φοβόμαστε υλοποιείται. Για την ακρίβεια δημιουργούμε με την σκέψη μας, οπότε σκέψου θετικά.Η ζωή συμβόλαια δεν έχει…αλλά μέσα μας έχουμε τα εργαλεία για την ευτυχία μας

Ερώτηση έπρεπε μάλλον να στείλει η σύντροφος σου, Αντώνη. Να μια τέτοια ας πούμε : “Είμαι με έναν εδώ και 12 χρόνια και έχω καταλάβει ότι είναι υστερικά υποταγμένος στην οικογένεια του. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας του είναι καταπιεστικές, δεν έχουν τεθεί όρια και ο ένας καταπατά την προσωπικότητα του άλλου και μάλιστα χωρίς ποτέ να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Ο δικός μου και η αδελφή του ζουν και μάλλον θα ζήσουν μια ζωή μέσα στην παλινδρόμηση στο νηπιακό στάδιο, σκηνικό που ο δικός μου αποκαλεί ‘αγαπημένη οικογένεια’. Έχει βολευτεί μέσα στην κατάσταση που του δίνει την δυνατότητα να μην παίρνει ευθύνη για τις επιλογές του -άλλωστε, αν όλα πάνε κατά διαβόλου στην προσωπική του ζωή μπορεί να κατηγορεί γονείς και αδελφή γι’αυτό, τι πιο εύκολο! Αλλά η βολή του έχει το κόστος της, τον έχει γεμίσει με άγχος, καθώς ξέρει ότι κανένας και καμία ποτέ δεν προχωρά στη ζωή έτσι. Και επειδή ενδόμυχα γνωρίζει ότι ο ίδιος και η σχέση του με την οικογένεια του (που καθορίζει το χαρακτήρα του και τις αντιδράσεις του) είναι το πρόβλημα, προσπαθεί να το μεταθέσει αλλού μέσα από το μηχανισμό της νευρωτικής ασάφειας (‘αυτή θα με αφήσει…γιατί έτσι λένε οι γονείς/αδελφή που διαβάζουν τα ταρώ) . Το ρίχνει σε μένα, στην ‘άτιμη μοίρα’ και δεν ξέρω εγώ τι, αρκεί να αποφύγει να δει το πρόβλημα του. Λες και δεν γνωρίζει ο καψερός ότι ακόμα και οι πιο ακλόνητες εγγυήσεις δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τον παθολογικό τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και τον οποίο αναπαράγει χωρίς ποτέ να αμφισβητήσει. Λες και δεν γνωρίζει στα 38 του ότι όλοι και όλες ξεκινάμε εννοώντας αυτά τα οποία εκφράζουμε, και αν στην πορεία μπορεί να χαλάσει η μαγιονέζα είναι όχι επειδή δεν τα εννοούσαμε, ούτε γιατί είμαστε διάβολοι που πλανέψαμε τους άλλους, η γιατί είμαστε Αγγλίδες και όχι το κορίτσι από το χωριό που το διάλεξε η μαμά, αλλά για ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΑΙΤΊΕΣ που αφορούν στο σχήμα που παίρνει μια σχέση κατά τη διάρκεια της, στις δοκιμασίες που περνά, στον τρόπο που τις ξεπερνά η δεν καταφέρνει να τις ξεπεράσει. Λες και δεν γνωρίζει ο δικός μου ότι μια σχέση θέλει διαρκή καλλιέργεια και από τα δύο μέρη για να μην διαλυθεί. Σαν την στρουθοκάμηλο ο Αντώνης, γιατί Αντώνη τον λένε και είναι Έλληνας, κρύβεται από το πρόβλημα του εαυτού του και τα ρίχνει σε μένα. Ακόμα και την πιθανότητα (που υπάρχει πάντα και σε όλες ανεξαιρέτως τις σχέσεις) να διαλυθεί ο δεσμός μας θέλει να την φορτώσει εξ ολόκληρου επάνω μου και εκ των προτέρων. ΑΝ τον αφήσω, λέει, θα είναι γιατί έτσι μου ήρθε, η γιατί έτσι είμαι πλασμένη από τη από τη φύση μου, η Αγγλις, να σηκώνομαι και να φεύγω μετά από 12 χρόνια ανοχής της κατάστασης με την οικογένεια του. Βλέπετε, δεν νομίζω να μπορεί να σκεφτεί ότι η σχέση θα τραυματιστεί βαριά από την ανωριμότητα του, την παθολογική εξάρτηση από την οικογένεια του και την αδυναμία του να εντοπίζει την πηγή των προβλημάτων της ζωής του. Τι λέτε να κάνω τώρα που πηγαίνουμε για γάμο; Να συνεχίσω, νομίζοντας ότι αυτά τα τεράστια θέματα θα διαλυθούν δια μαγείας χωρίς ο Αντωνάκης να κουνήσει το δαχτυλάκι του και να ξεβολευτεί από την φυλακή του; Η μήπως να σταματήσω εδώ έχοντας επενδύσει σε μια σχέση επί 12 συναπτά έτη; Μια σχέση όπου ο δικός μου δεν υπερασπίστηκε ποτέ τις επιλογές του και εμάς ως ζευγάρι και δεν έθεσε ποτέ όρια στην οικογένεια του; Μήπως να τον αφήσω και να βρω κανέναν άλλο πιο ώριμο, ελεύθερο και υπεύθυνο άνθρωπο;” Βαίνουσα προς διαζύγιο πριν το γάμο Αγγλις.

Οι περισσότερες απαντήσεις, αν όχι όλες, σε ένα τέτοιο μήνυμα θα ήταν :
-‘φύγε με την ταχύτητα του φωτός’,
-‘αυτός δεν θέτει όρια στην οικογένεια του, και ούτε πρόκειται τώρα στα 38 να πάρει ευθύνη του εαυτού του, ακόμα και να προχωρήσεις μαζί του θα ανακατεύονται συνεχώς στα του ζευγαριού σας’
-‘θα δυστυχήσεις με έναν άνδρα που δεν καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα είναι ο ίδιος και η μη ενηλικίωση του. Αντιθέτως προσπαθεί να φορτώσει το πρόβλημα σε σένα, όπως λες, και σε πριζει συνέχεια να του ορκιστείς μπροστά στον Πάπα, τον Δαλάι Λάμα, τον Μπαν Κι-Μουν και τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, ότι δεν θα τον αφήσεις ποτέ -και αν το κανείς θα σε αφορίσουν/βομβαρδίσουν.’

– ’12 χρόνια σε μια τέτοια κατάσταση; ʼντε να ήσουν καμία από μικρή Βαλκανική κοινωνία όπου οι γυναίκες καταπιέζονται και έχουν γαλουχηθεί από τα γεννοφάσκια τους με την ιδέα ότι πρέπει να παντρευτούν οπωσδήποτε αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης -και ας είναι ότι νάναι ο ανήρ- εσύ όμωs; Εσύ, ducky, από Αγγλία γιατί την πάτησες έτσι;’.

Αντώνη, εγώ διαφωνώ με κάποια σχόλια τύπου ότι αν ήταν θα είχε φύγει και το λέω γιατί είχε ο θείος μου σχέση με τη θεία μου από Ολλανδία και μετά τον γάμο επέλεξε να μείνει έξω και έρχεται μόνο 3 φορές το χρόνο εδώ. Οπότε είναι ρίσκο, η απόφαση δική σου. Σου εύχομαι κάθε ευτυχία και όλα να πάνε όπως τα θες.

Αγαπητή Ευα αναρωτιέμαι το εξής: Η Ολλανδέζα έφυγε μετά τον γάμο έτσι…σαν να την τσίμπησε μύγα; Εχουν παιδιά; Μήπως δεν υπήρχε στήριξη προς το πρόσωπό της και κατ΄επέκταση ελεύθερος χρόνος και ΄πνίγηκε΄ μέσα σε όλο αυτό; Βρίσκεις πιθανό το ενδεχόμενο (αυτό σε περίπτωση που δεν υπήρχε παιδί στην μέση) να ψυχαναιμίστηκε δυσοίωνες καταστάσεις και να την έκανε με ελαφρά πριν κάνει φόνο;