Πώς και πότε να αποκαλύψεις στο θετό παιδί την αλήθεια;

Να του το πεις ή όχι; Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να του μιλήσεις για την υιοθεσία; Υπάρχει ενδεδειγμένος τρόπος;

“Πολλοί γονείς αμφιταλαντεύονται για το αν πρέπει να αποκαλύψουν στο παιδί το θέμα της υιοθεσίας ή όχι. Ωστόσο, και αυτοί που δεν το κάνουν, ζουν σε ένα καθεστώς άγχους και αγωνίας, που έχει άμεση επίπτωση στη σχέση τους με το παιδί. Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν με την γνώμη ότι η αποκάλυψη αυτή είναι απαραίτητη”.

Είναι προτιμότερο η ενημέρωση του παιδιού να γίνεται απλά και φυσικά πολύ νωρίς στη ζωή του (από τα 4-6 χρόνια ). Εάν το παιδί μεγαλώνει γνωρίζοντας για την υιοθεσία καθ’ όλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας αλλά και στην εφηβεία, τολμά να θέτει και άλλα ερωτήματα στους γονείς του. Αν οι θετοί γονείς απαντούν κάθε φορά έχοντας οδηγό το βαθμό της περιέργειας αλλά και την ωριμότητα του παιδιού, η συνειδητοποίηση της υιοθεσίας από το παιδί γίνεται σταδιακά.

Όταν, λοιπόν, το θετό παιδί μπαίνει στη εφηβεία, έχει την αίσθηση ότι πάντα γνώριζε την αλήθεια για την υιοθεσία του. Έτσι, η ιστορία της γέννησης του δεν του αποκαλύπτεται απότομα και κάτω από τραυματικές συνθήκες , αλλά αντίθετα, το παιδί έχει τη δυνατότητα, κάνοντας διάφορες συζητήσεις με τους γονείς του, να ενσωματώνεται στην οικογένεια κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της προσωπικότητάς του.

Αν το παιδί ενημερωθεί μετά τα 10 χρόνια του, είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν προβλήματα, επειδή βρίσκεται στο κατώφλι της εφηβείας, μιας περιόδου δύσκολης, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθεί να αποκτήσει την ατομικότητα και την προσωπική του ταυτότητα.

Οι γονείς φοβούνται πως θα έρθει η στιγμή που το παιδί θα αναζητήσει τις ρίζες του και θα θελήσει να μάθει μάθει ποιοι είναι οι βιολογικοί του γονείς, γιατί το άφησαν, με τι ασχολούνται, αν έχει άλλα αδέλφια…

Οι ίδιοι οι θετοί γονείς τις περισσότερες φορές, αγνοούν τις αιτίες που έχουν συντελέσει στον αποχωρισμό του παιδιού από τους γεννήτορες του και έχουν ελάχιστα στοιχεία να δώσουν στο παιδί σχετικά με τη προηγούμενη ιστορία του. Μερικά παιδιά υποφέρουν μην γνωρίζοντας τις ρίζες τους. Αυτό το κενό προκαλεί σε κάποια παιδιά μια επώδυνη περιέργεια και δίνεται έτσι αφορμή για την ενεργοποίηση του οικογενειακού μύθου.

Ωστόσο, τα παιδιά, παρά τις τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να κάνουν σχετικά με τους βιολογικούς τους γονείς, σπάνια καταλήγουν σε μια ενεργητική ανίχνευση. Μόνο κατά τη διάρκεια της εφηβείας τα ίχνη του οικογενειακού μύθου μπορεί να επιμείνουν για την ανακάλυψη ενός γονιού εξιδανικευμένου και κοινωνικά δυνατού.

– Να δεχθούν ότι το παιδί έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για την υιοθεσία του από νωρίς και σταδιακά.

– Να μην ανησυχούν ότι, αν μάθει την αλήθεια, θα σταματήσει να τους αγαπά.

– Να γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα, όταν το παιδί έχει μεγαλώσει και αγαπηθεί στους κόλπους ενός ζευγαριού ενωμένου και έχει πάρει απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα που θέτει, όπως για τη σεξουαλικότητα, την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, τότε η ανακοίνωση της υιοθεσίας μπορεί να του δημιουργήσει παροδική περιέργεια, αλλά αυτό δεν αλλάζει το συναισθηματικό δεσμό που ενώνει το υιοθετημένο παιδί με τους θετούς γονείς του. Έτσι, όταν έχει ήδη ενημερωθεί, η αποκάλυψη δεν είναι πια μοναδική και δεν δημιουργεί στο παιδί βαθύ τραύμα, όπως πιθανόν θα προκαλούσε η απότομη αποκάλυψη κατά την διάρκεια της εφηβείας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αναζήτηση των ριζών του συχνά δεν εκφράζεται με τη μορφή μιας συναισθηματικής έρευνας.

– Μερικές φορές πρέπει, να κρίνεται σκόπιμο, να λαμβάνουν βοήθεια από κάποιον ειδικό.

-Να γνωρίζουν ότι η ζωή μιας οικογένειας βασίζεται στην αλήθεια, τον ανοιχτό διάλογο και την αμοιβαία εμπιστοσύνη.