Έχουν κι οι άνδρες επιλόχεια κατάθλιψη;

Πόσο όμως αποδιοργανώνεται η ψυχική κατάσταση ενός άνδρα μετά τον ερχομό στη ζωή του παιδιού του αφού μάλιστα δεν έχει το ορμονικό αδιάσειστο άλλοθι;

Η Ψυχοπαιδαγωγική Σύμβουλος Χρυσούλα Μαυράκη εξηγεί:

Η αλήθεια είναι ότι ο ερχομός στη ζωή ενός παιδιού μαζί με την απροσμέτρητη χαρά κι ευτυχία φέρνει και ένα βουνό ευθυνών και υποχρεώσεων και αλλάζει ριζικά την κατάσταση μέσα στο σπίτι αλλά και τις ισορροπίες των σχέσεων, “αναδιαρθρώνοντας” τις.

Η συναισθηματική ωριμότητα δεν είναι δεδομένη και δεν αποκτάται ως δια μαγείας, χρειάζεται προσπάθεια, αγώνα, επίπονη διαδικασία μέσα από τις καθημερινές σκέψεις και πράξεις. Και ενώ η γυναίκα έχει το χρόνο της προετοιμασίας στη διάρκεια της εννιάμηνης αναμονής και μέσα από όλες τις αλλαγές που βιώνει στο σώμα της αλλά και το μεγάλωμα του μωρού μέσα της, ο άνδρας που ήταν μέχρι τη στιγμή του τοκετού θεατής καλείται να γίνει ενεργός και συμμέτοχος σ’ αυτό το θαύμα που ολοκληρώθηκε.

Ανάλογα με το πόσο ώριμος είναι συναισθηματικά ως προσωπικότητα θα δυσκολευτεί λιγότερο ή περισσότερο αφού το κέντρο βάρους της σχέσης μετατοπίζεται και γέρνει ξεκάθαρα προς την πλευρά του παιδιού. Η σύζυγος λειτουργεί περισσότερο ως μητέρα, κυρίως στη διάρκεια των πρώτων μηνών της ζωής του παιδιού, αφήνοντας τον ίδιο να κάνει πολλά πράγματα μόνος του πια. Αν, μάλιστα, ήταν και καλομαθημένος και τα είχε “όλα στο χέρι” το σοκ είναι τεράστιο τη στιγμή που ακούει ‘έχω το μωρό, φτιάξ’ το μόνος σου’, ‘σερβιρίσου μόνος σου’, ‘φάε μόνος σου’ κ.λπ.

Ακόμη, πάντως, και οι λιγότερο καλομαθημένοι σύζυγοι δυσκολεύονται στην αντιμετώπιση των σαρωτικών αλλαγών στην καθημερινότητά τους. Το σπίτι αλλάζει μορφή, τα έπιπλα μετακινούνται, παντού κυριαρχεί η αποστείρωση και η απολύμανση, μικροαντικείμενα και μικροσύνεργα για το μωρό όπου υπάρχει ελεύθερος χώρος και ‘Σσσσς, το μωρό κοιμάται!!!’. Ούτε τηλεόραση σε ήχο δυνατό για να ακούς τους πανηγυρισμούς για τα γκολ, ούτε μουσική στον Η/Υ παρά μόνο με ακουστικά, ούτε καν εγκαρδιότητες στο τηλέφωνο με τον παλιόφιλο που πήρε τη στιγμή του νανουρίσματος. Κι όταν η ψυχή του περήφανου πατέρα αγαλλιάζει στη θέα του μικρού θησαυρού που κοιμάται αγγελικά, εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού του ξεκινά η καταιγίδα: σκέψεις, έγνοιες, προβληματισμοί για την ανατροφή του, την εκπαίδευσή του, την αποκατάστασή του, το μέλλον του – που όλα εξισούνται με έξοδα, έξοδα, έξοδα!

Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον κατανοητή η μελαγχολία και η περισυλλογή των μπαμπάδων, κυρίως στο πρώτο παιδί που είναι πρωτόγνωρη η εμπειρία. Επειδή, όμως, στη ζυγαριά όλα τα δύσκολα γέρνουν πολύ λιγότερο από τη χαρά, την ευτυχία, την ευλογία της τεκνοποίησης, οι μπαμπάδες και κυρίως οι σημερινοί ανακτούν τις δυνάμεις και την αισιοδοξία τους, ανασκουμπώνονται και αναλαμβάνουν με αφοσίωση και επιτυχία το γονεϊκό τους ρόλο ενεργά και το πιο σημαντικό το απολαμβάνουν!