“Όταν ο μπαμπάς του λείπει…”

Η ψυχολόγος Ιφιγένεια Λαμπροπούλου θα μας μιλήσει σήμερα για ένα θέμα αρκετά συχνό αλλά και σημαντικό. Το κεντρικό σημείο του θέματος είναι όταν “ο μπαμπάς λείπει στο παιδί…” αλλά και εσύ ως μαμά να μην είσαι σκληρή με τον πατέρα του παιδιού σου!

“…Ο πατέρας του ήταν ένα ευχάριστος τύπος, με χιούμορ. Όταν πήγαινε στο σχολείο για τους βαθμούς του, όλοι οι συμμαθητές του τον ζήλευαν. “Τί φανταστικός είναι ο μπαμπάς σου!” “Πόσο κούλ είναι!” “Πόσο αστείος!” “Τι κεφάτος!” κι άλλα παρόμοια του έλεγαν. Πού να ήξεραν την αλήθεια. Ούτε λόγος για τον χαρακτήρα του βέβαια, αλλά δεν τον έβλεπαν αυτοί που θύμωνε καμιά φορά. Όσο για το επάγγελμά του, δικηγόρος και πάντα απών! Είχε βάλει στους γονείς του τόσες απουσίες, που θαρρείς πως φέτος θα έμεναν στην ίδια τάξη. Η μόνη παρούσα, η αγαπημένη γιαγιά Φώφη, θα περνούσε στην επόμενη τάξη. Η γλυκιά και πιστή του συντροφιά, μάνα και πατέρας μαζί, μα ακόμα και φίλη για τον Πέτρο. Πόσο θύμωνε γι’ αυτό, οι γονείς του έπρεπε να είναι μαζί του…..”

Αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο “Καλοκαίρι στην πόλη” της Έρικα-Αγγέλικα Γαρμπή, στάθηκε για μένα αφορμή να συζητήσω μαζί σας αυτό το τόσο σημαντικό θέμα που δυστυχώς δεν μπορώ να κρύψω… το ακούω καθημερινά με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης από τα παιδιά κάθε ηλικίας.

– Η απουσία του πατέρα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.

– Η συναισθηματική απουσία του πατέρα γιατί κι ο ίδιος δυσκολεύεται με τις λέξεις “συναισθήματα”.

– Η ουσιαστική απουσία του πατέρα ενώ είναι παρών, γιατί κι ο ίδιος δεν ξέρει τι να πει, τι να κάνει, τι χρειάζεται πραγματικά το παιδί του.

Όλες αυτές οι απουσίες κάνουν τον “μπαμπά” να φαίνεται ανύπαρκτος στις ανάγκες του παιδιού, στις ανησυχίες του, στις δυσκολίες του, στους φόβους του, στις χαρές του. Και όταν είναι “παρών” (ως παρουσία) ό,τι κι αν κάνει φαίνεται λάθος σε όλους εκτός από το ίδιο το παιδί το οποίο δείχνει να απολαμβάνει ακόμα και τις πιο λάθος επιλογές του πατέρα, γιατί πολύ απλά το μόνο που θέλει είναι να βλέπει τον μπαμπά του χαμογελαστό και δίπλα του.

Τι κι αν δεν ακολουθεί κανόνες, τι κι αν χαλάει το πρόγραμμα των ορίων και του προγράμματος… μην του κακιώνετε καλές μου μανούλες! Εσείς λειτουργείτε ως στρατιώτες για το καλό του παιδιού σας, αλλά εκείνος είναι το “παιδί” της οικογένειας τελικά. Εκείνος είναι που πρέπει να του δείξετε πώς και γιατί, εκείνος είναι που θέλει αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Νιώθει αμήχανα τις περισσότερες φορές και προτιμάει να το περνάει ως αδιαφορία. Άλλες φορές εκφράζει την αδυναμία του με φωνές και θυμό, με νεύρα και φευγιό. Νιώθει δύσκολα όταν δεν μπορεί να βοηθήσει σύμφωνα με τα “πρέπει” σας. Μην τον ακυρώνετε!

Ο κάθε γονιός μπορεί να δώσει από την δική του πλευρά αυτό που νιώθει και αυτό που θέλει, όχι μόνο τα πρέπει. Καμιά φορά κι ο μπαμπάς θέλει όπως το παιδί απλά ένα χαμόγελο κι ένα γλυκό φιλί. Ο ρόλος του πατέρα είναι πολύ σημαντικός απλά και μόνο με την παρουσία του κάποιες φορές. Όταν βέβαια συμμετέχει σε όλα όπως εσείς είναι το ιδανικότερο, αλλά…ποιος τον ρώτησε τι θεωρεί εκείνος ότι είναι ιδανικό σε εσάς;

Μην είστε σκληρές μαζί του! Μην ξεχνάτε όλα αυτά για τα οποία τον αγαπήσατε! Θυμηθείτε τους λόγους για τους οποίους κρίνατε ότι αυτός θα είναι ο πατέρας των παιδιών σας!