Οι χαζομπαμπάδες

Όσο σκληρός κι αν φαινόταν μέχρι τώρα, όσο δύσκολος κι αν ήταν στο να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα του, τώρα με το πιτσιρίκι να μπουσουλάει ανάμεσα σας όλο “κάτι μπαίνει στο μάτι του”…

Μέχρι τώρα τον είχες δει να κλαίει, μόλις μια φορά. Από τα νεύρα του. Εκείνο το βράδυ που η ομάδα του έχασε 4-0 από τον αιώνιο αντίπαλο. Τώρα συχνά τον βρίσκεις συγκινημένο να καμαρώνει το βλαστάρι του που κοιμάται χαμογελαστό στην κούνια.

Δεν θα το παραδεχτεί ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία. Εσύ ξέρεις. Οι άντρες μετά τη γέννηση του παιδιού παθαίνουν κάτι σαν μετάλλαξη. Μαλακώνουν, συγκινούνται, συμφιλιώνονται με τα συναισθήματα.

Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί “το μεγάλο παιδί” που κρύβουν μέσα τους είναι χαρούμενο γιατί βρήκε επιτέλους παρέα! Και ξαφνικά, οι ρόλοι αλλάζουν και γίνεσαι εσύ η “κακιά”. Η αυστηρή. Εσύ να το μαλώσεις, εσύ να το βάλεις τιμωρία κι εκείνος να παρακολουθεί με μια ενίοτε εκνευριστική ψυχραιμία χαμογελώντας και… χαρίζοντας σου ατάκες τύπου “Έλα μωρέ, παιδί είναι!”

Ίσως να έχει τύψεις που λείπει πολλές ώρες, ίσως τώρα βρήκε δικαιολογία για να ασχοληθεί ατελείωτες ώρες με μπάλες, ηλεκτρικά τρενάκια και video games, ίσως όντως να μη μεγάλωσε ποτέ.

Ξαφνικά εκείνος που ήταν πνεύμα αντιλογίας, δε μπορεί να πει “όχι”. Η παροιμιώδης αποφασιστικότητά του κάμπτεται στην πρώτη υποψία παιδικού κλάματος. Του κάνει όλα τα χατίρια, το κακομαθαίνει και είναι τόσο μα τόσο περήφανος κι ευτυχισμένος που αυτό το πλάσμα είναι “δικό του”.

Κι εσύ όμως παρά την κούραση, κρυφοκοιτάζεις τις αγάπες της ζωής σου να μετατρέπουν σε πεδίο μάχης -βομβαρδισμένο από αμέτρητα παιχνίδια, το σαλόνι που σου πήρε όλο το απόγευμα να μαζέψεις. Και συγκινείσαι κι εσύ με την εικόνα… χαζομαμά!