Πώς να ενισχύσεις την αυτοεκτίμηση του παιδιού σου!

Πώς μπορείς να ενθαρρύνεις το παιδί σου να έχει υψηλή αυτοεκτίμηση για να γίνει ένα δυνατό και ανεξάρτητο άτομο; Η ψυχολόγος Αναστασία Γκοτσοπούλου σου εξηγεί!

Αυτοεκτίμηση σημαίνει το να έχεις καλή γνώμη για τον εαυτό σου και να είσαι ευχαριστημένος με αυτό που είσαι. Οι περισσότεροι δεν ξέρουμε πώς να είμαστε καλά με τον εαυτό μας. Τον καταδικάζουμε επειδή δεν είναι τέλειος. Η μοναδική αιτία για να είναι κανείς τόσο σκληρός με τον εαυτό του είναι ότι έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Όταν όμως η αυτοεκτίμηση είναι χαμηλή, οι αντοχές στις δυσκολίες είναι μικρές, τα αρνητικά και η δυστυχία ευδοκιμούν, ενώ τα θετικά και η χαρά ατροφούν. Η μειωμένη αυτοεκτίμηση μας κάνει αδύναμους να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, γιατί πιστεύουμε ότι μας αξίζει περισσότερο ο πόνος και η δυστυχία παρά η χαρά.

Η υψηλή αυτοεκτίμηση μάς κάνει γενναιόδωρους, θετικούς, ειλικρινείς και «ανοιχτούς» με τους άλλους. Σεβόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας (άρα και όλοι μας σέβονται) και καταφέρνουμε περισσότερα στη ζωή μας, γνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία του εαυτού μας και αξιοποιώντας τα, στο μέγιστο βαθμό. Φερόμαστε όμορφα, δεχόμαστε τα λάθη μας, έχουμε υπομονή με τον εαυτό μας, είμαστε χαλαροί και ήρεμοι.

Γι’αυτό η αυτοεκτίμηση είναι σημαντικό να είναι σε υψηλά επίπεδα από την παιδική ακόμα ηλικία. Πώς θα το καταφέρουμε αυτό;

-Με το να θαυμάζουμε οτιδήποτε φτιάχνει το παιδί. Ενισχύουμε έτσι όχι μόνο την αυτοπεποίθησή του αλλά και τη δημιουργικότητά του.

-Επιβραβεύοντας το παιδί για ό,τι καταφέρνει, χωρίς να το αξιολογούμε ή να του προβάλλουμε αμέσως μια μεγαλύτερη προσδοκία.

-Δεν μένουμε στα λάθη του. Του δείχνουμε ότι το αγαπάμε με τα λάθη του και δεν περιμένουμε να είναι τέλειο. Χαρακτηρίζουμε τις πράξεις του, όχι όμως το ίδιο, κολλώντας του ταμπέλες. Για παράδειγμα αν έκανε κάποιο λάθος, δεν του λέμε «είσαι άχρηστος, ανίκανος, τίποτα σωστό δεν μπορείς να καταφέρεις κτλ.» αλλά «Η πράξη που έκανες δεν ήταν σωστή. Είσαι σπουδαίο παιδί, δεν πειράζει που δεν τα κατάφερες αυτή τη φορά, αρκεί που προσπάθησες».

-Τονίζουμε τα θετικά του και έτσι αυτά πολλαπλασιάζονται.

-Του λέμε συχνά τι κατάφερε. Τα απαριθμούμε μαζί του. Του τονώνει ιδιαίτερα την αυτοπεποίθηση.

-Όταν πετυχαίνει ένα στόχο, του δίνουμε χρόνο να χαρεί, δεν του προτείνουμε αμέσως τον επόμενο στόχο.

-Οι στόχοι είναι του παιδιού και όχι των γονιών. Το παιδί δεν είναι η συνέχεια της ζωής μας είναι η αφετηρία της δικής του ζωής.

-Δεν το συγκρίνουμε με άλλους. Έχει τη δική του προσωπικότητα. Έτσι, θα μάθει να αγαπάει τον εαυτό του και θα νιώθει πιο σίγουρο.

-Το «μπράβο» που του λέμε να είναι ειλικρινές και καθημερινό.

-Του αναθέτουμε δουλειές ανάλογα με την ηλικία του (όχι πολύ δύσκολες), σεβόμενοι πάντα τον ρυθμό και τον τρόπο του. Όταν κάνει μια δουλειά, δεν περιμένουμε να είναι τέλεια και κυρίως δεν την ξανακάνουμε μόλις τελειώσει. Θα νιώσει ακυρωμένο, θυμωμένο και απρόθυμο την επόμενη φορά.

-Για την ανάπτυξη πρωτοβουλίας, του δίνουμε ευκαιρίες να ρισκάρει, να διαλέγει, να δημιουργεί, να εκφράζεται, να αισθάνεται, να μοιράζεται, να εκπλήσσεται, να αποφασίζει. Αν του δώσουμε ευκαιρίες να αποφασίζει για τα μικρά πράγματα όταν είναι μικρό, θα είναι ικανό να αποφασίζει για τα μεγάλα όταν μεγαλώσει.

-Όταν ρωτάνε κάτι το παιδί, δεν προτρέχουμε να απαντήσουμε στη θέση του, σαν να μην υπάρχει. Βλάπτει την αυτοεκτίμησή του και την κοινωνικοποίησή του.

Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου ή διαγωνισμός. Δεν χρειάζεται να ανταγωνιζόμαστε κανέναν, ούτε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Επιπλέον, δεν χρειάζεται να πανικοβαλλόμαστε όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Έτσι είναι η ζωή, με τα αρνητικά και τα θετικά της και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτό. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γίνουμε φίλοι με έναν υπέροχο άνθρωπο: τον εαυτό μας! Και να δώσουμε το παράδειγμα αυτό και στα παιδιά μας!