Η προσωπική μαρτυρία μιας γυναίκας που νίκησε τον καρκίνο του μαστού!

Η προσωπική ιστορία ελπίδας και δύναμης της κας Ειρήνης Ζαννάρα, Αντιπροέδρου του Δ.Σ. του Συλλόγου και εθελόντριά του, όπως την αποτύπωσε στο Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού.

Μπορεί ένας καρκίνος να κάνει τη ζωή σου καλύτερη; “Αν μου έκανε κάποιος αυτήν την ερώτηση πριν από έξι χρόνια, θα απαντούσα με σιγουριά και κοιτώντας τον παρανοϊκά πως ‘και βέβαια όχι’. Και όμως, έξι χρόνια μετά τον δικό μου καρκίνο μαστού, μπορώ να απαντήσω με σιγουριά και περηφάνια πως ναι, η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο, σε πολλούς τομείς!

Ήμουν 32 χρονών, σε μια σοβαρή σχέση, είχα την καριέρα μου, τους φίλους μου και το μέλλον διαγραφόταν στα μάτια μου λαμπρό. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, λίγες ώρες πριν την κατάρρευση των Διδύμων Πύργων στην Αμερική, κατέρρευσαν και τα δικά μου όνειρα. Ο γιατρός μου ανακοίνωνε ότι έχω καρκίνο στο στήθος και προκειμένου να σώσω τη ζωή μου θα χρειαστεί να κάνω μαστεκτομή, χημειοθεραπεία και ορμονοθεραπεία.

Είχα χάσει όμως το στήθος μου. Ανησυχούσα για το πως θα επηρρέαζε τη σεξουαλικότητά μου, τη θυληκότητα, τη μητρότητα, τις σχέσεις με το άλλο φύλο γενικότερα. Θα αισθανόμουν το ίδιο; Θα με βλέπουν το ίδιο οι άλλοι; Η θυληκότητα όμως ξεκινάει πρώτα από το μυαλό και την καρδιά μιας γυναίκας. Το μυαλό μου σκεφτόταν και το κορμί μου ποθούσε τον σύντροφό μου το ίδιο με πριν.

Είχα καρκίνο στο στήθος, όχι καρκίνο στο σώμα και σίγουρα όχι καρκίνο στο μυαλό. Αυτό το κομμάτι δεν ήμουν διατεθειμένη να το χάσω με τίποτα. Χρειάστηκε βέβαια πολύ προσπάθεια και από μένα την ίδια, διότι είχα να αντιμετωπίσω όχι μόνο ένα καινούριο σώμα αλλά και μια καινούρια Ειρήνη που σκεφτόταν και έβλεπε τα πράγματα διαφορετικά. Κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας γνώρισα τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού “Άλμα Ζωής” από όπου έλαβα πολύτιμη ψυχολογική στήριξη και όχι μόνο. Συνάντησα και άλλες γυναίκες με καρκίνο μαστού και είδα ότι δεν είμαι μόνη.

Παρακολούθησα σεμινάρια διαχείρησης άγχους και διεκδικητικής συμπεριφοράς, αυτογνωσίας και τέλος έγινα εθελόντρια βοηθώντας τώρα με τη σειρά μου άλλες γυναίκες με καρκίνο μαστού και υπηρετώντας το χώρο με όποιο τρόπο μπορώ. Λίγο πριν τελειώσω τις χημειοθεραπείες, πήρα μια μεγάλη απόφαση. Χώρισα με τον σύντροφό μου, ο οποίος μαζί με την οικογένειά μου ήταν δίπλα μου σε κάθε δύσκολη στιγμή της περιπέτειάς μου. Ο λόγος ήταν ότι εκείνη την περίοδο δεν ήθελα να έχω τίποτα στη ζωή μου που να με βαραίνει έστω και στο ελάχιστο. Οπότε επειδή καμία σχέση και κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος, επέλεξα τον δύσκολο δρόμο της ανεύρευσης ενός ‘τέλειου’ για μένα συντρόφου που θα αγαπήσει την καινούρια Ειρήνη με καρκίνο και μαστεκτομή.

Ενάμιση χρόνο μετά γνώρισα τον άντρα μου. Τρία χρόνια αργότερα και αφού είχα τελειώσει όλες τις θεραπείες και ολοκληρώσει την πλαστική αποκατάσταση του στήθους μου, παντρευτήκαμε. Μερικούς μήνες αργότερα μιλώντας για τη προσωπική μου εμπειρία σε μια διάλεξη τόλμησα να αναφέρω ένα κατά τη γνώμη μου άπιαστο όνειρο. Να κάνω ένα παιδί. Έχοντας κάνει την έρευνά μου στο διαδίκτυο και με γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, ήμουν σχεδόν πεπεισμένη ότι η χημειοθεραπεία είχε επηρρεάσει την γονιμότητά μου. Κανείς δεν μπορούσε να μου πει με σιγουριά αν τα ωάριά μου ήταν ακόμα ικανά να γονιμοποιηθούν.

Το είχα πάρει απόφαση ότι μπορεί και να μην κάνω ποτέ δικό μου παιδί και τα είχα καλά με τον εαυτό μου. Εξάλλου, ζούσα τώρα καλύτερα και ποιοτικότερα από πριν. Είχα την καριέρα μου, τον άντρα μου, την αγαπημένη μου σκυλίτσα, την εθελοντική εργασία στο Σύλλογο, ταξίδευα συχνά στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, είχα αρχίσει να ζωγραφίζω (κάτι που με χαλάρωνε απίστευτα), έμαθα άλλη μια ξένη γλώσσα, διάβαζα και γυμναζόμουν. Το 24ωρο δεν μου έφτανε για να ρουφήξω τη ζωή που μου είχε χαριστεί και που είχα καταλάβει ότι δεν ήταν δεδομένη.

Αναφέροντας λοιπόν τη μοναδική μου πλέον επιθυμία της απόκτησης ενός παιδιού, είδα τα πρόσωπα των γυναικών να γλυκαίνουν , να εύχονται, να εκπέμπουν θετική ενέργεια. Ενάμιση μήνα αργότερα έμεινα έγκυος. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν και λίγο πριν κλείσω τα 38 μου χρόνια έφερα στον κόσμο την κόρη μου. Το όνομά της Ίρις – Ελπίς. Ένα όνομα πολύχρωμο, όπως πρέπει να είναι η ζωή μας, και ένα όνομα ελπιδοφόρο, όπως αυτό το μήνυμα που εύχομαι να πέρασα και σ’ εσάς…”

Διαγνώστηκες με καρκίνο του μαστού; Δεν είσαι μόνη σου…δες που να απευθυνθείς κάνοντας κλικ εδώ!